Ervaringen gezocht: hooggevoelig/hoogsensitief
Eerder postte ik al een topic over onze dochter, die (zeer) veel moeite heeft met het loslaten van haar speen. Nu ik me er meer in verdiep, lijkt het probleem dieper te zitten dan alleen die speen.
De laatste tijd heb ik veel gelezen over hooggevoeligheid/hoogsensitiviteit bij jonge kinderen. Ik herken dochters gedrag daar heel erg in en heel eerlijk: we zitten regelmatig met onze handen in het haar.
Van gekkigheid weet ik niet meer zo goed wat we ermee aan moeten en vader en ik verschillen nogal van mening/aanpak, wat de gevoeligheid van dochter natuurlijk niet ten goede komt.
Wat ik zoek zijn ervaringen, tips, wellicht wat meer inzichten waardoor we haar beter kunnen begrijpen en daardoor ook beter begeleiden.
niet_rechts schreef op 28-03-2022 om 14:01:
[..]
Schuld is een nutteloze emotie in dit geval. Het gaat aan je vreten en je lost er niks mee op.
Hoe oud is jullie dochter (ongeveer)?
Ze is nu 3,5.
Vandaar dat mijn 'zorgen' wel wat groter worden. Want hoe gaat dit als ze naar school gaat? Als ze zindelijk moet zijn? Als ze nog meer prikkels te verwerken krijgt? Ze kan niet eeuwig met die speen/luier blijven rondlopen.
MamaE schreef op 28-03-2022 om 13:59:
[..]
Maar als jouw aanpak wel werkt, dan is dat toch handiger dan een kind dat steeds compleet over haar toeren gaat? En wel of niet een vest en open of dicht is ook iets wat persoonlijk is en wat ze prima zelf kan bepalen. Ik vind het juist betuttelend om dat allemaal voor een kind te willen bepalen.
Tuurlijk moet een kind soms luisteren. Dat ze deze buien elders niet laat zien kan ofwel betekenen dat ze zich bij jullie veilig genoeg voelt om zich helemaal te uiten ofwel dat ze weet dat ze dan dingen gedaan krijgt.
Bij stress in het gezin kan dat ook voor spanning en onveiligheid zorgen. Dat kan ik wel rijmen met heel veel bevestiging nodig hebben.Op de opvang wordt toch ook wel eens gezegd 'we gaan nu eten' of 'we gaan nu buitenspelen'?
Bij de opvang is ze het liefste en rustigste kind van de groep. De gastouder herkent dit gedrag ook helemaal niet bij haar. We bespreken het soms wel, als ze weer eens een lastig weekend o.i.d. heeft gehad.
Soms vraag ik me ook af of dit wel goed is, ze krijgt dit natuurlijk mee. Bevestigen we haar dan in haar gevoel dat ze niet goed genoeg is voor ons? Voelt soms ook wel echt als een enorm falen: het feit dat ze dat gedrag dus vooral bij ons laat zien.
Ik vind dit niet als "gewoon" hsp klinken, Regendrup. Het drukt een enorm stempel op jullie activiteiten. Er is een giftige dynamiek ontstaan wat jullie alledrie onder lijden, maar dat patroon kun je echt doorbreken, met de juiste hulp.
Als onze dochter zich ergens niet kon gedragen en andere mensen tot last was (gebeurde gelukkig niet vaak), gingen we ook naar huis. Maar geen ijsje halen of iets anders gezelligs doen. Dan is de boodschap niet eenduidig. Dat zou ik dus niet doen.
'We gaan nu naar huis omdat jij alleen maar boos bent en aan het gillen en daar hebben andere mensen last van. Daarom gaan we weg'.
MamaE schreef op 28-03-2022 om 14:02:
[..]
Schuldgevoel is niet nodig, echt niet. Je hebt niet voor je lol 2,5 jaar stress gehad, het was ook voor jullie geen keuze. Ik weet dat gevoel en verstand niet hetzelfde is, maar dat schuldgevoel zou ik wel proberen los te laten. Dat gaat jou en haar niet verder helpen.
Nee, dat is zeker waar. Maar, er is nu geen reden meer voor die stress. Die is er namelijk (voor ons) niet meer. Maar nu ervaren we dus stress vanwege haar gedrag.
Zo lastig, want aan de ene kant denk ik: die stress is nog lang niet uit onze lichamen/systemen. Hoe moet het voor haar dan in gódsnaam voelen? Ik kan die stress wel plaatsen in het moment van toen, maar zij waarschijnlijk nog helemaal niet.
Wat ik me overigens oprecht afvraag: waar heb jij in de praktijk meer last van? Van het gedrag van je dochter, of van het gedrag van je man? Zou je minder last van je dochters gedrag hebben als je man niet steeds zou vinden dat hij moet laten zien wie er de baas is?
Niet dat dit per se iets aan een oplossing bijdraagt, maar ik vraag het me gewoon af.
Temet schreef op 28-03-2022 om 14:08:
Wat ik me overigens oprecht afvraag: waar heb jij in de praktijk meer last van? Van het gedrag van je dochter, of van het gedrag van je man? Zou je minder last van je dochters gedrag hebben als je man niet steeds zou vinden dat hij moet laten zien wie er de baas is?
Niet dat dit per se iets aan een oplossing bijdraagt, maar ik vraag het me gewoon af.
Lastig om te beantwoorden. Ik heb van beide 'last'. Ik snap man ook wel hoor, het kan niet zo zijn dat dochter alles bepaalt. Maar vaak denk ik wel, is dat nou nodig? Hoe belangrijk is het nou, als dochter iets anders wilt dan jij? Maar aan de andere kant: ik wil haar ook leren dat ze niet altijd haar zin kan krijgen.
Als ik dit lees moet ik aan onze buren denken. Hun jongste was een huilbaby. Daardoor zijn zij als het ware 'geprogrammeerd' om direct in actie te komen als kind huilt, en zelfs al daarvóór, om dat huilen te voorkomen. Met als gevolg dus een tot op het bot verwend kind, dat om het minste of geringste de sirene (echt, geen ander woord voor...) aanzette om gedaan te krijgen wat ze wilde.
Ik snap hoe de dynamiek is ontstaan, maar zie er maar eens vanaf te komen. Het kind is intussen 10 en het gaat redelijk, maar soms zijn er nog steeds periodes dat die brulboei aangaat. Zo naar, we zouden bijna een hekel aan het kind krijgen. Terwijl die er toch uiteindelijk ook niet echt veel aan kan doen, want zo is het geprogrammeerd. Die giftige dynamiek die niet_rechts ook al noemt. Het is ont-zet-tend moeilijk om zonder hulp van buitenaf die dynamiek te doorbreken. Ook het feit dat jullie samen niet op 1 lijn zitten (en als ik het goed lees elkaar ook afvallen tegenover dochter) helpt natuurlijk absoluut niet mee. Ik zou dus (via de huisarts?) zoeken naar ondersteuning hierbij. Waarschijnlijk is het ook makkelijk om als ouders op 1 lijn te komen als een buitenstaander helder kan duidelijk maken waar het mis gaat, en wat jullie kunnen doen om de situatie te verbeteren.
En inderdaad, ergens weggaan vanwege wangedrag van dochter en dan wel op de terugweg gezellig een ijsje halen, dat werkt natuurlijk ontzettend averechts. Daar houd je de boel echt heel erg mee in stand. Tijd dus ook voor een goed gesprek als ouders onderling over grenzen stellen, battles picken, en vooral consequent zijn.
Sterkte, het klinkt als een hele lastige situatie, maar ik denk niet dat het hopeloos is. Wel moeten jullie samen de schouders eronder zetten!
Als je overgangsmomenten aankondigt dan is dat niet hetzelfde als "kind altijd maar haar zin geven"' hè? Ik deed dat inderdaad ook, en het is een bekende truc bij jonge kinderen. Kijk, zie je mijn horloge? Als de grote wijzer hier staat, gaan we naar huis, dat is over een kwartier. En dan tien minuten later: kijk, zie je dat de grote wijzer nu hier staat? Straks gaan we naar huis. En dan tenslotte: kijk, nu staat de grote wijzer hier dus nu gaan we naar huis. Echt, dat soort dingen schelen zoveel gedoe. Kind haar zin geven zou betekenen: pas naar huis gaan als kind dat wil. Maar dat is niet wat je doet in zo'n geval.
Als je man in zo'n situatie vindt dat kind plompverloren ergens uit kan/moet worden getrokken omdat een kind nu eenmaal luisteren moet, dan is ie niet zo heel handig bezig, naar mijn idee.
Dit is dan het punt waarop het advies gegeven wordt dat jullie op éen lijn moeten zien te komen. Maar heel eerlijk gezegd: dat is bij ons op veel punten ook niet gelukt. Maar a) onze kinderen gaven niet zoveel gedoe en b) vaak was bij ons maar een van de beide ouders aanwezig, dus dan zit je elkaar niet in het vaarwater.
Hier ook ervaring met een hooggevoelig kind.
Wij merkte op jonge leeftijd van onze dochter dat ze gevoelig was voor allerlei dingen zoals bonnetjes in kleding, bepaalde structuren van voeding, geluiden en andere prikkels. Ze kon van te veel prikkels erg overstuur raken en had vaak moeite met slapen.
Ze hield aan de ene kant heel erg van prikkels, drukte en gezelligheid maar had het vervolgens heer erg nodig om te ontprikkelen. Wij hielden hier rekening mee door na een ochtend peuterspeelzaal, een uitstapje, een feestje etc altijd rust/ontprikkel tijd in te plannen. Deden we dit niet dan kon ze compleet doordraaien.
Ook een sterke eigen wil en moeite met veranderingen en overgangen herken ik. Wij hebben ervaren dat voorspelbaarheid haar helpt. Het is belangrijk dat ze weet waar ze aan toe is. Overigens hebben wij haar altijd wel veel ruimte gegeven om eigen keuzes te maken. Voorspelbaarheid zat hem dus in vaste rituelen, uitleg, voorbereiding op veranderingen etc niet in regels. Regels en starheid werken hier averechts. Juist door haar eigen keuzes te laten maken en haar zelf aan te laten geven wat ze wel of niet wil en wel of niet fijn vindt geeft haar het gevoel controle te hebben. Overigens kan het beperken van de keuzes wel helpen overprikkeling te voorkomen.
Biscuitje schreef op 28-03-2022 om 14:23:
Hier ook ervaring met een hooggevoelig kind.
Wij merkte op jonge leeftijd van onze dochter dat ze gevoelig was voor allerlei dingen zoals bonnetjes in kleding, bepaalde structuren van voeding, geluiden en andere prikkels. Ze kon van te veel prikkels erg overstuur raken en had vaak moeite met slapen.
Ze hield aan de ene kant heel erg van prikkels, drukte en gezelligheid maar had het vervolgens heer erg nodig om te ontprikkelen. Wij hielden hier rekening mee door na een ochtend peuterspeelzaal, een uitstapje, een feestje etc altijd rust/ontprikkel tijd in te plannen. Deden we dit niet dan kon ze compleet doordraaien.
Ook een sterke eigen wil en moeite met veranderingen en overgangen herken ik. Wij hebben ervaren dat voorspelbaarheid haar helpt. Het is belangrijk dat ze weet waar ze aan toe is. Overigens hebben wij haar altijd wel veel ruimte gegeven om eigen keuzes te maken. Voorspelbaarheid zat hem dus in vaste rituelen, uitleg, voorbereiding op veranderingen etc niet in regels. Regels en starheid werken hier averechts. Juist door haar eigen keuzes te laten maken en haar zelf aan te laten geven wat ze wel of niet wil en wel of niet fijn vindt geeft haar het gevoel controle te hebben. Overigens kan het beperken van de keuzes wel helpen overprikkeling te voorkomen.
Dit gevoel heb ik heel sterk bij haar. Maar tot op welke hoogte kunnen we voorspelbaar zijn? Vaak heb ik het gevoel dat we (zowel man als ik hoor) niet altijd even rechtlijnig in onze communicatie zijn. Ik kan wel eens binnen 10 minuten 3x van plan wijzigen. Natuurlijk is dit enorm verwarrend voor kind. Ik betrap me er gewoon vaak op. Merk ook dat als ik er meer op let, dat het voor dochter gemakkelijker is.
Maar man kan bijvoorbeeld 10x iets vragen, en dan 10x een andere vraag. Op een kort tijdsbestek. Kind weet dan helemaal niet meer wat ze nou wil/wat van haar verwacht wordt. Vaak hebben we dit zelf niet eens door, maar zij moet wel continu schakelen. Als ik dit benoem bij man, herkent hij het soms wel, soms niet.
Heb je trouwens ontprikkel/rustmomenten tips? Dochter schakelt heel lastig "af". Ze blijft zelf vaak ook maar doorgaan, even rustig een filmpje kijken o.i.d. doet ze maar heel af en toe.
Wat ik ook bedoel met projecteren trouwens, man en dochter zijn nu op pad. Ik werk thuis.
En ik vraag me gewoon de hele tijd af "als het maar goed gaat", "het zou zo fijn zijn als ze weer eens een leuke middag hebben samen", "hoe zouden ze zijn als ze terug komen?".
Ik zou willen dat ik dat ook al los kan laten, want hiermee hou je natuurlijk ook wel bepaalde patronen in stand.
Tip ontprikkelen kind; samen kijk en zoek plaatjesboeken bekijken en haar rustig laten zoeken.
Of een stuk fietsen of bezoek aan kinderboerderij waar ze de dieren kan aanraken. Heeft ze in de huiskamer een speelhoekje waar ze bv grote puzzel kan maken en laten liggen?
Maar je geeft zelf ook al aan dat er bij de vader en de moeder ook meer stil gestaan kan worden bij de manier van benaderen; bv nie5 te vol programma. Als je dochter straks misschien boos thuis komt, laat je man het dan zelf ‘herstellen’. Dat is goed voor hun band.
Vroeger sprak ik een kleuterleidster. Ze vertelde over de struggles. Haar man bleek te streng en zij te soft. Zij is wat minder soft geworden waardoor de kinderen prettiger in omgang werden omdat hun ouders meer op één lijn lagen. En tegelijkertijd kon haar man ook minder streng zijn omdat de kinderen minder vaak moeilijk waren.
peutertijd is leertijd
Flanagan schreef op 28-03-2022 om 14:45:
Tip ontprikkelen kind; samen kijk en zoek plaatjesboeken bekijken en haar rustig laten zoeken.
Of een stuk fietsen of bezoek aan kinderboerderij waar ze de dieren kan aanraken. Heeft ze in de huiskamer een speelhoekje waar ze bv grote puzzel kan maken en laten liggen?
Maar je geeft zelf ook al aan dat er bij de vader en de moeder ook meer stil gestaan kan worden bij de manier van benaderen; bv nie5 te vol programma. Als je dochter straks misschien boos thuis komt, laat je man het dan zelf ‘herstellen’. Dat is goed voor hun band.
Vroeger sprak ik een kleuterleidster. Ze vertelde over de struggles. Haar man bleek te streng en zij te soft. Zij is wat minder soft geworden waardoor de kinderen prettiger in omgang werden omdat hun ouders meer op één lijn lagen. En tegelijkertijd kon haar man ook minder streng zijn omdat de kinderen minder vaak moeilijk waren.
peutertijd is leertijd
Bedankt voor je inzichten en fijne woorden.
Ik heb toevallig ook een boek besteld waarin aandacht is voor het 'voelen' als je boos of verdrietig bent en hoe je jezelf dan uit. 'Laat mij maar even' van Lois Kruidenier, ben benieuwd of we daar nog wat van kunnen meenemen.
Niet te vol programma is ook nog een aandachtspunt: we zijn ook wel vaak weg. Komt voort uit die eerste jaren vol stress, we wilden nooit thuis zijn. Dus ook met haar waren we áltijd de hort op.
Eens een dag thuis aanrommelen komt zeer zelden voor. Die onrust zit vooral in man, ook vandaag weer móeten ze de deur uit. Op zich heel leuk, maar ik denk vaak dat het voor dochter ook wel te druk is. Al lijkt het voor ons volwassenen allemaal helemaal prima te behappen, heeft zij er moeite mee.
