Ervaringen gezocht: hooggevoelig/hoogsensitief

Drie keer een plan wijzigen in tien minuten is echt niet handig. We gaan naar de speeltuin. Kind helemaal blij. Oh nee, we moeten toch nog boodschappen doen. Kind weer teleurgesteld. 
Ik zou hier wel echt mee beginnen op te anticiperen. Eerst een plan doordenken en dan pas communiceren met kind. Wellicht dat ze op de opvang en bij opa en oma wel dat soort duidelijkheid in de communicatie verschaffen.
Je man zegt dat ze soms gewoon moet luisteren. Dat klopt ook wel, maar kinderen hebben ook behoefte aan autonomie, om soms zelf een keuze te maken. Een kind een vest aantrekken omdat jij dat nodig vindt, terwijl kind het niet koud heeft, in wiens belang is dat dan?

Dat je kind zich thuis misdraagt is geen afwijzing naar jullie toe. Ik denk dat het ook een bepaalde dynamiek is die ontstaan is die doorbroken moet worden.
Onze dochter uit zich thuis ook heftiger dan elders. Tegelijkertijd zoekt ze juist ook bij ons meer veiligheid dan bij andere mensen.

Onze dochter is destijds veel te vroeg geboren en mijn herstel duurde vrij lang. Het is kantje boord geweest. De eerste maanden waren bijzonder stressvol en zwaar. Maar we hebben wel elke dag gebuideld in het ziekenhuis. Huid op huid contact tussen baby en ouders. Heel fijn en heel waardevol. Nog steeds zoekt dochter haar veiligheid vooral in fysieke nabijheid, aanraking, lichaamsgeur en stemgeluid.
Wij hebben destijds vanuit het ziekenhuis meegekregen dat we haar - ondanks de moeizame start- als een normaal kind moesten behandelen. Het schijnt nogal eens voor te komen dat kinderen na een heftige of stressvolle periode of een ernstige ziekte gedragsproblemen ontwikkelen doordat ouders toegeeflijker en minder strikt qua grenzen zijn geweest. Enerzijds omdat discussies met kind teveel energie kostten die ze niet meer hadden, anderzijds uit medelijden met het kind of omdat de situatie daar op dat moment om vroeg. Of ze vinden het moeilijk om boos te worden/te corrigeren/straf te geven omdat ze tegelijkertijd ook heel dankbaar zijn dat hun kind er nog is of zich schuldig voelden over de situatie waar ze als gezin in zaten (zoals bij jullie). In zo'n periode ontstaan bepaalde patronen die niet altijd wenselijk zijn. En dat is op zich allemaal heel begrijpelijk, maar niet in het belang van het kind. 

Kinderen moeten inderdaad luisteren maar dan moeten ze wel weten waar ze naar moeten luisteren... Onvoorspelbaarheid, vaak van plan wisselen, te veel instructies in te korte tijd is dan gewoon niet handig. 
Hoe rustiger en voorspelbaarder je bent hoe makkelijker het is voor een kind om te luisteren want het kind snapt dan veel beter wat de bedoeling is. 
Hoe saai het ook is, een duidelijke structuur hanteren op de dag, duidelijkheid over wat jullie gaan doen en wanneer, korte instructies en niet al te vaak achter elkaar helpt enorm. 

Voorspelbaarheid is ook echt niet soft, het helpt het kind juist begrijpen wat er verwacht wordt.

En kind dingen die niet zo belangrijk zelf laten beslissen. Als ze geen vest aan wil dan doe je geen vest aan en neem je het mee voor het geval ze het koud krijgt. Niet overal strijd van maken helpt ook enorm. 

Misschien kan dit draadje als uitgangspunt bij dat gesprek dienen? Er zijn veel verschillende adviezen en verhalen gedeeld, jullie zouden samen kunnen kijken wat er bij jullie situatie past, waar er een 'belletje van gaat rinkelen'.
MamaE beschrijft ook helder hoe zo'n patroon ontstaat, zoals ik ook al schetste. Heel begrijpelijk, maar je moet er wel weer uit zien te komen.

Je kunt ook samen afspreken om een aantal dingen uit te proberen. Stel bijvoorbeeld een periode in van een paar weken waarin je minder met je dochter onderneemt. Meer thuis cocoonen, rustige activiteiten (dus bijvoorbeeld even geen verjaardagen en pretparken, ik noem maar wat). En over twee maanden kijken of dat wat heeft opgeleverd. Of je besluit haar meer autonomie te geven (het voorbeeld van het vestje).

In ieder geval lijkt me dat alles valt en staat met jullie communicatie. Het is op zich niet erg dat je als ouders niet alles hetzelfde doet, maar je moet wel elkaar daarin respecteren en sommige zaken zul je toch met elkaar moeten afstemmen. Zo'n periode van rust inbouwen bijvoorbeeld.

Ontprikkelen deed mijn zoon (met ASS) door te spelen met Lego, Kapla, K'nex of autootjes of te tekenen. In ieder geval iets met zijn handen, dat kanaliseerde op de een of andere manier zijn overtollige prikkels. TV kijken werkte lang niet zo goed, spelletjes op de PC dan weer wel. Ik denk dus dat het vooral in actief bezig zijn zat. Buiten zijn (wandelen, fietsen, skelteren) werkten ook goed.

Succes!

Regendrup. schreef op 28-03-2022 om 15:22:

[..]

Klopt, al vind ik dat laatste wel lastig(er) nu ik thuiswerk. Ze weet dondersgoed dat ik boven ben. Over het algemeen kan ze dat heel goed scheiden van elkaar, maar nu na een aantal dagen niet lekker te zijn geweest is ze (nog) meer op mij gericht. Als ze straks thuiskomen zal ze denk ik ook wel graag ontprikkelen bij mij. Maar dat hoop ik te kunnen voorkomen, zodat ze het inderdaad even zelf moeten uitzoeken.

Ik hoop alleen dat man de noodzaak van dat ontprikkelen, op welke manier dan ook, eens gaat inzien.

Dat is ook lastig. Mama is thuis, maar niet beschikbaar. Ik had een half jaar geleden een behoorlijke aanvaring met mijn dochter. Ze is wel al ouder, bijna zeven nu. 
Het was een situatie waarin ze normaal gesproken meer naar mijn man zou trekken, maar die was er niet want hij was twee dagen naar Amsterdam voor bijscholing/seminar/cursus voor werk en bleef daar ook overnachten. We moesten het dus maar met elkaar uitzoeken. En dat wisten we allebei. Het heeft even flink geknetterd maar uiteindelijk heeft het ons wel dichter bij elkaar gebracht. 

De noodzaak van ontprikkelen inzien is wel nodig ja. Wat is precies zijn probleem met een dag thuis zijn en niet echt iets gepland hebben? Waarom wil hij altijd de hort op?

Regendrup. schreef op 28-03-2022 om 15:34:

[..]

Dat is met name vanuit goedbedoeldheid denk ik. En de rusteloosheid die hij altijd al ervaart (ze lijken wel op elkaar, die twee ). Maar hij wil zó graag leuke dingen met haar doen. Maar niet altijd op haar niveau, situatie gericht.

Ik moet binnenkort een aantal dagen voor het werk weg, ook met overnachtingen. Dat wordt een interessante periode, maar wellicht inderdaad ook juist heel waardevol want ze "moeten" dan wel.

Ik wil ook graag leuke dingen doen met mijn dochter. Maar thuis wat spelen, tekenen, knutselen, boekje lezen kan ook leuk zijn.
Als mijn dochter moet ontprikkelen moet het vooral niet visueel zijn. Dus iets waarbij ze haar ogen dicht kan houden of haar bril af kan zetten. Eigenlijk zichzelf een beetje afsluiten van de wereld. Dat gebeurt niet vaak, maar als het gebeurt is het een situatie waarvan ze eigenlijk oververmoeid is geraakt van allerlei activiteiten en indrukken.

Die periode dat jij er niet bent, zou ik je man en je dochter ontzettend gunnen. Zie het als een leermoment voor beiden. Ik heb toen ook met momenten gedacht 'was mijn man er maar', maar achteraf gezien hebben we beide meer geleerd van het met elkaar zien te rooien.

Het is heel belangrijk om hier op één lijn te komen met je partner. Ik herken de discussie wel van te soft (ik) en te hard (partner). En dat kan naast elkaar bestaan zolang de ene partner de andere partner maar niet ondermijnt.

Ik heb via de cjg een cursus positief opvoeden dat is heel verhelderend geweest. Wat daarin het meest belangrijke is dat je negatieve aandacht niet beloond. Dus stel voor kind vraagt of de tv aan mag en het antwoord is nee, dan moet je niet na vijf minuten krijsen de tv alsnog aanzetten. Want dan is de leer ervaring krijsen helpt.

Andere tip daarbij is je te beseffen dat als een kind boos of emotioneel is dat daar ruimte voor moet zijn. Als je gevoelens van een kind negeert dan wordt die alleen maar bozer. Zo werkt dat bij volwassenen ook. Als ik boos ben op partner dan werkt het ook averechts als hij tegen mij schreeuwt dat ik moet ophouden met boos zijn. In plaats daarvan kun je dan zeggen ik zie dat je boos/teleurgesteld bent over ... Bijvoorbeeld ik zie dat je het jammer vind dat we naar huis gaan en dat je liever nog even in de speeltuin wilt blijven. We moeten nog even boodschappen doen want de melk is op en dan kun je geen flesjes krijgen. Zullen we anders vanavond/morgen weer naar deze speeltuin gaan? Ik geef haar dan eventueel ook even tijd om boos te zijn. Dus dan mag ze boos blijven staan of huilen en grijp ik alleen in als ze terug naar de schommel gaat. Ik ga er dan vaak ook even rustig naast zitten en als ik zie dat ze iets kalmeert vraag ik of ze even wil knuffelen. Vaak komt ze dan weer naar mij toe, geeft een knuffel waarna ze gewoon rustig mee naar de supermarkt gaat.

Ik ben soft maar wel consequent dus als ik besloten heb dat we iets gaan doen dan gaan we dat ook doen. Maar als dochter bijvoorbeeld haar jas niet aan wil dan gaat ze gewoon zonder naar buiten ook als het vriest. Meestal zet ze dan een stap over de drempel, constateert dat het koud is of regent en wil dan alsnog haar jas aan. Mijn partner is harder dus die weigert daarin mee te gaan, gevolg dochter overstuur en duurt langer, maar de uiteindelijke uitkomst verschilt verder weinig ook dan gaat dochter uiteindelijk met jas aan naar buiten. Ik bemoei me daar ook niet mee, dat is aan hem. 

Ik bekritiseer partner alleen als hij eerst zegt dat iets perse moet omdat "ze nu eenmaal moet luisteren" en dan even later alsnog toegeeft omdat dochter niet stopt met krijsen. Zelfde als dat hij soms kritiek uit als ik direct toegeef zonder weerstand te bieden. Dan overleggen we op een rustig moment en zonder dochter wat we belangrijk vinden. Zo ben ik op bepaalde dingen (vaak tv kijken) strenger geworden en is partner op andere dingen iets makkelijker geworden.

Regendrup. schreef op 28-03-2022 om 14:52:

Niet te vol programma is ook nog een aandachtspunt: we zijn ook wel vaak weg. Komt voort uit die eerste jaren vol stress, we wilden nooit thuis zijn. Dus ook met haar waren we áltijd de hort op.
Eens een dag thuis aanrommelen komt zeer zelden voor. Die onrust zit vooral in man, ook vandaag weer móeten ze de deur uit. Op zich heel leuk, maar ik denk vaak dat het voor dochter ook wel te druk is. Al lijkt het voor ons volwassenen allemaal helemaal prima te behappen, heeft zij er moeite mee.

Altijd de hort op.  Heeft je man een bezigheid zoals mountainbiken? Een activiteit om eventueel extra energie uit het lijf te trappen en opgefrist en wel thuis te komen? Deze post van jou komt binnen alsof hij energie te over heeft; me-time is ook belangrijk voor elk.

Ik en mijn man hebben vroeger best veel opgestoken van de programma’s van de Nanny Jo Frost. Die Engelse vrouw die een paar dagen bij gezinnen ieder observeerde en de situaties besprak. Vaak stelde ze een werkschema op waarin ouders ook tijd voor zichzelf maakten. Zo wist je wie wat deed. Sommige ouders hebben dat nodig om regelmaat erin te breien. Maar de programma’s waarin vaak bleek dat de ouders niet in de gaten hadden waardoor het mis liep, waren ook als een reflectie voor jezelf; hoe plan ik (wij) het eigenlijk? Doen we het goed of kan het anders. Het aanschouwen hoe anderen een gezin runnen is leerzaam.
Recentelijk zijn er weer aflevering van de Nanny Jo Frost te volgen.

Hier op OO is niet iedereen idolaat van haar, maar ik keek wat ik ervan kon leren.

Zo was bij ons de time-out een simpele stoeltje op een rustig plekje. Het ging ons niet zo zeer om wat kind moest doen maar wat wij konden doen en rekening mee konden houden; stappen in het brein van kind om kind te leren kennen.

Heel eerlijk: Ik denk ze én gevoelig is én dat dit gedrag van haar iets oplevert (zoals dat ijsje).
Ga in gesprek met de opvang. Hoe zien ze haar, wat doen ze daar?
En ga met je man op zoek naar een compromis waar jullie je beiden in kunnen vinden. 

Eerlijk gezegd vind ik heel veel symptomen klinken als hechtingsproblematiek. Niet om een diagnose te stellen (!!), maar om even te benoemen dat ik breder zou kijken. Als het zo lastig gaat allemaal en jullie er zelf niet zo goed uitkomen, zou ik eigenlijk gewoon professionele hulp gaan inschakelen. De huisarts kan jullie er vast bij helpen. Vooral in het belang van jullie kind, want je geeft zelf aan dat ze voornamelijk niet goed in haar vel zit (thuis) en dat lijkt me echt sneu. Sterkte