Dochter, logopedie. Wat moet je ermee??

mooie post mamaE

het kind heeft een spraakprobleem, dat waarschijnlijk prima verholpen kan worden met de hulp van een logopedist, dat is toch niet zo ingrijpend? Als ze haar arm breekt, laat je die toch ook even netjes in gips zetten?
En wat betreft artsen en andere professionele hulpverleners, die hadden meestal veel meer geld kunnen verdienen als ze voor een andere studie hadden gekozen (die korter en gemakkelijker kan), er zijn in dat vakgebied heel veel idealisten te vinden, gelukkig.

MMcGonagall schreef op 02-04-2023 om 10:33:

Voor wat betreft fysiotherapeuten ben ik het wel een beetje met je eens. Ik ben er meerdere tegengekomen die maar hun ding bleven afdraaien zonder dat er daadwerkelijk blijvende verbetering optrad. Zowel mijn dochter als ik zijn talloze keren bij een fysiotherapeut geweest, terwijl een echte specialist (arts) later binnen letterlijk tien minuten de oorzaak had gevonden en dus gericht iets kon oplossen.
Bij de logopedist had ik dat gevoel niet. Logopedie heeft overigens alleen maar nut als je thuis oefent en natuurlijk als je wel het juiste probleem aanpakt. Selectief mutisme heeft volgens mij niet echt met spraak’techniek’ te maken, maar dat is maar een gok van mij.

Ik denk dat er overal goede vakmensen zijn en minder goede. Zelf heb ik een aantal jaar geleden fysio gehad en de fysiotherapeut zei bij de eerste behandeling al dat hij niet eindeloos door zou blijven gaan, na zo'n 6 behandelingen zou ik echt al verbetering moeten voelen en zo niet, dan stoppen en terug naar de specialist. Gelukkig heb ik er baat bij gehad en kon na 8 behandelingen stoppen.

ik lees eigenlijk vooral, na het lezen jou reacties over de situatie van jou dochter, een vader die erge weerstand heeft tegen hulpverlening voor dochter.
En dat het lijkt alsof jou ego van groter belang is, dan de hulpverlening die jou dochter wel degelijk nodig heeft.

Ik denk, dat je met jou verhaal en relaas over het feit dat hulpverleners volgens jou niet deugen, iets anders 'overschreeuwd'.
Wellicht het toch als persoonlijk falen ziet, of dat je ego hulpverlening is de weg zit, wellicht vanwege herkenbaar gedrag van jou en dat dit indirect iets zegt over jou als persoon; misschien ook autisme, adhd en meer.
Ook qua empatisch gedrag lijkt het bij jou wat te onbreken...

Jou vrouw klinkt wel erg betrokken bij jullie dochter en pakt alles aan qua hulp wat wordt aangeboden. Ze maakt zich terecht zorgen en doet het goed als moeder en laat vooral empatisch gedrag zien. En denkt na hoe ze haar dochter het beste kan ondersteunen en verder helpen.
Jammer dat ze bij die zorgen ook nog een man heeft die haar niet bijstaat en ondersteund, dat verhoogd de spanning alleen maar en ondermijnt ook de hulpverlening.

Lijkt mij eenzaam voor je vrouw....

Ik mis eigenlijk dochter zelf hierin. Ervaart ze zelf hinder van het niet/weinig spreken? Heeft ze vriendjes en vriendinnetjes? Komt ze verder vrolijk over? 

Henricus schreef op 02-04-2023 om 18:20:

[..]

Helaas, ik heb ook nog een leven.

De manier van reageren: het is lachwekkend en ja, ook triest hoe er door een enkeling gereageerd wordt.
Op basis van een paar berichten wordt er al gelijk een profiel samengesteld alsof men mij al 6 jaar kent.
Tevens wordt er blijkbaar half gelezen. Volgens Toetietoover wordt er een persoonlijke snaar geraakt. Vrijevlinder: "Ik weet zo wel hoe je relatie is".
Valeria vindt het zielig dat ik 2 kinderen met communicatieve problemen heb en zo zijn er nog een paar reacties.
Ik vraag me af aan welke exotische grassoorten jullie hebben gezeten! Goed spul en het creëert blijkbaar een aardige fantasie

Díe manier van reageren, op de man spelen...sja, in een aantal gevallen sneu en zelfs lachwekkend. Meer kan ik er niet van maken.

Zo, nu weer even verder met mijn offline leven. Eten maken, koters op bed, wat werk afronden en wellicht schiet ik hier vanavond weer even aan

Met verbazing lees ik jou berichten. Je kleineerd niet alleen je vrouw, ondermijnt de zorg van je dochter door steeds dit soort denigrerende opmerkingen te maken, maar ook hier wuif je alles van tafel onder de noemer van "lachwekkende" reacties.

Problemen met zelfreflectie. Problemen met invoelingsvermogen, want weinig empathie. Bagatelliseren van Problemen bij jou dochter en negeren van haar hulpvraag. En ook nog eens het kleineren en ondermijnen van hulpverlening.....

Ik lees eigenlijk maar 1 groot probleem...

Maar speelt ze op school wel samen met andere kindjes? En zegt ze dan ook niks?
En als ze dan wel iets zegt, verstaan andere kinderen en de juf haar dan wel?

Ik lees je berichten met kromme tenen, zoals jij alles super goed denkt te doen en het helemaal voor elkaar denkt te hebben. De enige tip die ik nog voor je heb is heeeeeeel zuinig op je vrouw te zijn en toch echt een poging aan zelfreflectie te doen. Als je enige feedback van je vrouw, of wie dan ook, krijgt neem het serieus en doe er wat mee. Klop aan bij een kennis, de huisarts, de POH of iemand anders waar je vertrouwen in hebt.

Ik herken je manier van schrijven, van redeneren en bij die persoon is er zo'n wereld groot verschil in hoe hij het ervaart (superleuk en positief) en zijn omgeving. Die ervaren dezelfde dingen als een groot probleem en helemaal niet superleuk / niets aan de hand.

Ik was diegene die schreef de hulpverlening voor je vrouw te laten en je er niet meer mee te bemoeien. Echt, doe dat... Die bekende van mij, dat is mijn ex. Op een gegeven moment toen we nog samen waren kon hij de zorg voor de kinderen loslaten en dat werkte redelijk. Helaas was het daarmee niet opgelost en is het alsnog mijn ex. 
Daarom, wees heeeel zuinig op je vrouw, ik was er op een gegeven moment wel klaar mee.

Evaluna schreef op 03-04-2023 om 12:38:

Ik lees je berichten met kromme tenen, zoals jij alles super goed denkt te doen en het helemaal voor elkaar denkt te hebben. De enige tip die ik nog voor je heb is heeeeeeel zuinig op je vrouw te zijn en toch echt een poging aan zelfreflectie te doen. Als je enige feedback van je vrouw, of wie dan ook, krijgt neem het serieus en doe er wat mee. Klop aan bij een kennis, de huisarts, de POH of iemand anders waar je vertrouwen in hebt.

Ik herken je manier van schrijven, van redeneren en bij die persoon is er zo'n wereld groot verschil in hoe hij het ervaart (superleuk en positief) en zijn omgeving. Die ervaren dezelfde dingen als een groot probleem en helemaal niet superleuk / niets aan de hand.

Ik was diegene die schreef de hulpverlening voor je vrouw te laten en je er niet meer mee te bemoeien. Echt, doe dat... Die bekende van mij, dat is mijn ex. Op een gegeven moment toen we nog samen waren kon hij de zorg voor de kinderen loslaten en dat werkte redelijk. Helaas was het daarmee niet opgelost en is het alsnog mijn ex.
Daarom, wees heeeel zuinig op je vrouw, ik was er op een gegeven moment wel klaar mee.

off topic: Kans dat je alsnog hier weggezet wordt als kwade ex die kwaad over hem spreekt. Sommige mensen kunnen echt hun eigen rol niet bezien en begrijpen echt niet waar iedereen nou moeilijk over doet. 

Even dit: kinderen van deze leeftijd leren spelenderwijs. Dat jij niet ziet dat er een verschil is tussen spel en leren is nu precies de bedoeling. Kon je dat wel zien, was jij de professional en de ander de amateur. Maw dat je het leren niet ziet, wil niet zeggen dat er geleerd wordt.

De discussie is gebaseerd op de aanname dat als er een probleem is, jij, TS, het ziet. Er zijn problemen die niet door iedereen herkend worden maar toch echt een probleem zijn. 
Wat je niet weet, kan je niet zien, kan je niet (h)erkennen en de volgende gedachtefout loert al om de hoek: dat als het al een probleem zou zijn, makkelijk op te lossen moet zijn. Er zijn problemen die helemaal niet makkelijk op te lossen zijn maar dankzij een fluitende professional wel. 
Mijn kinderen noemen dat “mount stupid” (kennelijk een nieuwe term voor een bekend gegeven. Ik moest dat inderdaad ook even opzoeken, via youtube). 

Verder lees ik dat jij de sterke held van je dochter bent. Maar als jij echt haar sterke held bent, 'kijk' dan eens echt naar jou dochter en 'zie' wie ze is...maar ook wat ze nodig heeft.
Want je helpt haar niet met jou tegenwerking. Je dochter gaat dit ook voelen als afwijzing voor haar 'zijn'. Daar prikt ze echt wel doorheen als ze ouder wordt. 
En als ik kan mij voorstellen dat jou vrouw zich heel erg alleen en eenzaam voelt in haar zorgen. Haar emotie en spanning hierover (heel begrijpelijk) keer op keer weggewuifd. Ze kan totaal niet bij jou terecht, want dan maak je haar nog belachelijk ook. Ik denk dat haar zorgen inmiddels niet meer alleen over haar dochter gaan, maar inmiddels ook over jou gedrag en haar huwelijk. Verdrietig voor haar, want ze hunkert waarschijnlijk naar dat stukje begrip, ondersteuning en liefde (arm om maar heen, wij samen gaan ervoor).

Eigenlijk wens ik jou vooral toe dat je die plank voor je hoofd weghaalt en ziet hoe je meer problemen aan het veroorzaken bent zo...en vooral het feit dat je dit zo zelfingenomen hier beschrijft baart mij nog meer zorgen.