Dochter, logopedie. Wat moet je ermee??

Philou schreef op 03-04-2023 om 13:55:

Even dit: kinderen van deze leeftijd leren spelenderwijs. Dat jij niet ziet dat er een verschil is tussen spel en leren is nu precies de bedoeling. Kon je dat wel zien, was jij de professional en de ander de amateur. Maw dat je het leren niet ziet, wil niet zeggen dat er geleerd wordt.

De discussie is gebaseerd op de aanname dat als er een probleem is, jij, TS, het ziet. Er zijn problemen die niet door iedereen herkend worden maar toch echt een probleem zijn.
Wat je niet weet, kan je niet zien, kan je niet (h)erkennen en de volgende gedachtefout loert al om de hoek: dat als het al een probleem zou zijn, makkelijk op te lossen moet zijn. Er zijn problemen die helemaal niet makkelijk op te lossen zijn maar dankzij een fluitende professional wel.
Mijn kinderen noemen dat “mount stupid” (kennelijk een nieuwe term voor een bekend gegeven. Ik moest dat inderdaad ook even opzoeken, via youtube).

Heel veel waardering voor deze post. Zou TO zich eens heel goed in de oren moeten knopen. 

Het lijkt me in ieder geval belangrijk om naar je kinderen toe in één lijn te handelen als ouders. Als je vrouw logopedie belangrijk vindt en jij laat duidelijk merken het onzin te vinden of zelfs dat ze er niet heen hoeft, dan gaan kinderen jullie tegen elkaar uitspelen. 

Wat mijn man altijd heel duidelijk deed was stelling nemen dat iets wél belangrijk is/was en écht moest, maar ook erkennen dat ik het lastig vond om dingen onder ogen te zien, dat er iets 'mis' is/was met ons kind, dat hij zag dat ik er verdriet en zorgen om had en niet goed wist hoe ermee om te gaan. Dat was fijn voor mij, maar ook voor dochter, want ik kon daardoor inzien dat hij gelijk had én dat wat er nodig is/was konden we dan samen als gegeven naar dochter toe overbrengen.

Henricus schreef op 03-04-2023 om 18:26:

[..]

Naar de kinderen toe in één lijn handelen, dat doen we ook.
Dat is geen probleem. Zoals reeds gezegd: ik laat mijn vrouw haar gang gaan als ze van mening is dat het goed is. Mijn visie weet ze, de kinderen niet en dat wordt ook nooit besproken in hun bijzijn.

Dat klinkt heel royaal maar in de praktijk is het natuurlijk, doe wat je wilt en zoek het uit (als ik er maar geen last van heb). En die kinderen voelen dat natuurlijk en de logopedist waarschijnlijk ook wel.

Maar kunnen jullie niet ergens een compromis vinden? Jij neemt haar (zorgen) misschien niet serieus maar zij de jouwe ook niet? 
Het klinkt alsof het niet klikt tussen logopedist en kind en het klinkt alsof dat bij jouw kind nogal wat uitmaakt. Ik zou daar ook niet blij mee zijn en op z’n minst zoeken naar een andere. 

Evaluna schreef op 03-04-2023 om 12:38:

Ik lees je berichten met kromme tenen, zoals jij alles super goed denkt te doen en het helemaal voor elkaar denkt te hebben. De enige tip die ik nog voor je heb is heeeeeeel zuinig op je vrouw te zijn en toch echt een poging aan zelfreflectie te doen. Als je enige feedback van je vrouw, of wie dan ook, krijgt neem het serieus en doe er wat mee. Klop aan bij een kennis, de huisarts, de POH of iemand anders waar je vertrouwen in hebt.

Ik herken je manier van schrijven, van redeneren en bij die persoon is er zo'n wereld groot verschil in hoe hij het ervaart (superleuk en positief) en zijn omgeving. Die ervaren dezelfde dingen als een groot probleem en helemaal niet superleuk / niets aan de hand.

Ik was diegene die schreef de hulpverlening voor je vrouw te laten en je er niet meer mee te bemoeien. Echt, doe dat... Die bekende van mij, dat is mijn ex. Op een gegeven moment toen we nog samen waren kon hij de zorg voor de kinderen loslaten en dat werkte redelijk. Helaas was het daarmee niet opgelost en is het alsnog mijn ex.
Daarom, wees heeeel zuinig op je vrouw, ik was er op een gegeven moment wel klaar mee.

Wat een mooie, openhartige post Evaluna. En dapper ook, want iemand schreef het al: grote kans dat alleen het deel over je ex wordt ge(mis)bruikt als (onheus) argument. Ik zie dezelfde dreigende problemen voor de relatie. Ik heb eenzelfde soort ex. Alleen ik heb niet de moeite genomen om verder nog te reageren, iets met een dood paard laten liggen. Daarom des te meer waardering voor jou en de andere mensen hier die dat nog wel doen. Uit oprechte zorg voor het kind. 

Nederland is een land van onzin. Hier zijn veel alchemist en onzin in de hulpverlening als het gaat om kinderen. Misbruiken worden gemaak van emotie en onwetenheid van veel ouder in Nederland. Als je geloof in zon onzin, het leven van je kind of kinderen worden kapot gemaakt via een medicalisering proces bij onprofessioneel geld belust charlatans. Het conformist, standardised, eenzijdig verhaal heeft veel kinderen leven kapot gemaakt. Het is echt idiotisch. 

De therapie dat werd voorgeschreven waren harde dril oefeningen voor de mondspieren en tongspieren te trainen. Gedaan met de spelletjes en z'n spraak ging erop vooruit in enkele maanden ! Z'n IQ in het academisch ziekenhuis was 117 en daarmee veegde we ook het zwakbegaafde van de kaart. Doordat hij beter ging praten, verstonden andere kinderen hem en ging hij sociaal op vooruit, dus weg autisme. Nu suggereerde de school 'ADD' medicatie voor een 9 jarige ?! Mijn standaard antwoord? is goed we laten hem academisch onderzoeken....

Het is al even geleden vanaf de laatste reactie, maar ik ben benieuwd naar het vervolg. Heb je toch, ondanks je weerstand, iets gedaan met de waardevolle ervaringen en tips uit de reacties? Ik heb ook een kind dat thuis perfect sociaal et cetera is maar niet praat op school en ben juist blij met het niet eens permanente label 'sterk vermoeden van selectief mutisme'. Hierdoor kunnen we passende hulp inschakelen. En ja, dat betekende na 2 keer logopedie daarmee stoppen en ook na 2 keer speltherapie daarmee stoppen. Overigens gaven beide behandelaars zelf ook aan dat ze bij hen waarschijnlijk niet veel verder zou komen, soms na redelijk doorvragen. In ons geval zijn we doorverwezen naar een fysiotherapeut met specialisatie in angststoornissen. Nooit had ik zelf kunnen bedenken om mijn kind naar een fysiotherapeut te sturen maar ik zie dat mijn kind zich prettiger voelt, zich beter ontwikkelt en leert. Bovendien en dat had ik echt niet verwacht, ontwikkel ik mij ook als ouder. Gelukkig stond mijn man, ik ben zelf een vrouw, al meteen opener voor hulp en was ik het die sceptisch was en ben daar echt op teruggekomen. 

*overigens kan het prima zo zijn dat jullie logopedist geen match is en je kritiek terecht is. Zeker bij zgn. kindercoaches ben ik zelf ook zéér sceptisch. Maar wees dan constructief. Je kunt altijd vragen om een kwartier (video)gesprek met de logopedist en jullie als ouders, zonder kind erbij. Dan kun je vragen naar doelen, voortgang, wat zij ziet in jullie dochter en waar ze aan werkt, jullie hulpvraag et cetera. Dan kun je dat samen met je vrouw bespreken en kunnen jullie samen overleggen hoe je denkt jullie dochter het beste te kunnen ondersteunen op dit moment. Als je het niet lukt over die weerzin tegen hulpverlening heen te zetten, is dat jammer, want je vrouw kan zo te lezen met haar zorgen best een overleg-partner gebruiken voor steun. Bovendien is het ook jammer voor jou, want je kunt er van leren, ook als je besluit andere hulp te zoeken of als iemand géén match of zelfs echt geen goede behandelaar is.
Het feit dat jouw vrouw haar zorgen misschien niet exact kan formuleren, wil daarnaast niet zeggen dat die zorgen minder groot of terecht zijn. Daarnaast, ingaand op wat iemand hierboven schreef over academische hulp. Je kunt verder zoeken of meedoen aan een academische studie, zoals voor jouw kind het wellicht relevante project Omilia. Wie weet heb je daar wat aan.