Hoe help ik hem van die oude man af?
Mijn schat van ruim 9,5 heeft volgens mij al drie jaar door dat er in december sprake is van een grote-mensen-geheim. Van toen hij het door had heb ik dit niet echt ontkend en heb ik bijvoorbeeld briefjes in mijn eigen handschrift geschreven en ben vrij open geweest over de cadeauwensen.
Maar ja, dan zit je in groep zes en wil je Echt Niet van je geloof afvallen. En je verzint honderd bochten waarom het tóch echt waar is.
- ook al maak je al jaren surprises
- ook al weet je dat mama/oma/papa (een deel van) de cadeautjes koopt
- ook al zegt de juf dat het niet zo is
- ook al word je door al je klasgenootjes geplaagd
- ook al leggen je oma's, papa, mama, nichtjes, nichten, zus, tantes uit dat het niet zo is
Ik heb de moed even opgegeven voor dit jaar, geen zin in iedere keer dat dramatische gedoe (huilen, boos worden, en uit het niets ineens weer een bocht verzinnen en uitleggen waarom zijn waarheid tóch de waarheid is).
Ik hoop alleen dat hij bij de intocht niet zijn pakje aan wil, want dan gaat ie toch wel echt voor schut lopen (tip van oma: hopelijk is ie eruit gegroeid, dan kán het niet eens). En het grote dorpsfeest: hij mag zijn vader (organisatie) helpen, in plaats van zelf meedoen. Maar ja, als iedereen een cadeautje krijgt...
Hoe geef ik zoon een goede landing? Hoe lang kan dit hardnekkige gedoe nog doorgaan? Het voelt nu als iets van 'joh, als ze 18 zijn liggen ze niet meer bij je in bed, gaat vanzelf over'.
En zijn er meer met deze ervaring?
Ik heb de kinderen in de zomer van het jaar dat ze acht werden het Geheim van Acht verteld.
Het originele Sinterklaasverhaal met alle goede daden zonder de naam te noemen. Aan het eind vroeg ik of kind wist wat de naam van deze meneer was. Verteld dat het Sint Nicolaas is en dat de mensen zó blij met hem waren dat ze nog steeds doen alsof hij leeft en doorgaan met de cadeaus. Ik heb ook verteld dat iederéén meedoet: tv, de burgemeester, radio, school. Allemaal speciaal voor de jongere kinderen en dat ze nu deel van uit maken van het geheim en daarom niet het hart moesten hebben om het door te vertellen.
Het had door het in de zomer te vertellen tijd om even te landen en we vieren ook nu jongste al lang en breed volwassen is, nog steeds Sinterklaas.
Al kwam hij wel een keer als brugpiepert totaal overstuur en huilend in mijn armen: "Ik was vergeten dat hij niet bestaahaaat."
We deden toen al jaren aan surprises.
MamaE schreef op 02-11-2021 om 18:08:
[..]
Inderdaad. Je kunt ook zeggen als hij aangeeft iets leuk te vinden 'zet maar op je lijstje voor sint' en dan onthoud jij het ook en koop je het op een later moment. Het uitpakken van cadeautjes en niet vooraf weten wat erin zit is ook een deel van de spanning en de beleving van het feest.
Nou dit. Oudste van man gelooft niet meer, maar de cadeaus zijn nog steeds een verrassing. Sterker nog man doet mijn cadeaus en ik die van hem zodat we vooraf niet weten wat we krijgen want dat vinden we leuker.
kan hij bij de organisatie niet als piet mee, dan heeft hij iets anders om naar uit te kijken. Een andere rol.
Knutselkei schreef op 03-11-2021 om 13:28:
kan hij bij de organisatie niet als piet mee, dan heeft hij iets anders om naar uit te kijken. Een andere rol.
Zou ik niet doen, hij is pas 9. Dan kun je nog prima veel plezier beleven aan het feest zelf. En hij is nog erg klein en jong. Dat valt ook op. Hier in het dorp zijn de pieten altijd minstens een jaar of 13/14 maar vaak zelfs nog wat ouder.
Ons (pleeg)kind is jonger, 7 en begint inmiddels een beetje uit zichzelf te snappen (en dat zal vast ook wel op school en door oudere zussen ingefluisterd worden) dat Sinterklaas niet echt is. Of zoals hij zegt 'ik denk dat Sinterklaas eigenlijk een gewone echte man is'. Dat ontkennen wij nooit. De reactie is dan meestal iets als 'ja, dat denk ik ook' en vervolgens is de kous er weer even mee af. Nu het allemaal wat dichterbij komt, begint hij toch weer wat meer te geloven dat het echt is. Prima zo. Gaat vanzelf wel over.
Ik zou het bij jou kind lekker laten gaan. Laat hem geloven op de momenten dat hij dat wil, ga er geen discussie over aan, maar geef zo nu en dan gewoon aan dat het niet echt is. En als hij een Pietenpakje aan wil, waarom niet? De kans is inderdaad klein dat hij dat op zijn 18de nog wil.
Ik heb zelf overigens nooit in Sinterklaas gelooft. Mijn ouders hebben ons van jongs af aan uitgelegd dat het een verklede man was met het verhaal daarachter. Daar werd het feest echt niet minder leuk van en ook niet minder spannend. Als ik zelf kinderen van baby af had gehad, had ik het net zo aangepakt.
Ik, als jongste in een groot gezin, hoorde pas op mijn 10e hoe het zat. De anderen vonden het heerlijk om mij nog zo lang mogelijk in de waan te laten. Op school had ik echt niets door. Het werd mij in de zomervakantie verteld en ik herinner me dat ik zowat van mijn stoel viel van verbazing🤣😲. Ik voelde me wel meteen ingewijd in de grote mensenwereld vol geheimen en ik begon meteen surprises en gedichten te maken voor iedereen. Maar ja, dat was in een tijd dat een paar keer je schoen zetten van tevoren al spannend genoeg was voor ons, terwijl sommige kinderen van nu wekenlang in een pietenpak moeten/willen lopen, en dat hele Sinterklaasjournaal, het gaat maar door en als ouder werd ik er echt gek van. Ik kan me wel iets voorstellen bij de twijfels van TO. De magie is mooi, maar de manier waarop volwassenen het vieren heeft ook wel iets magisch vind ik. Pietenpak zou ik hem net zolang laten dragen als hij zelf wil en vooral heel gewoon over doen, gaat vanzelf over. Ruim vóór zijn 18e 😉
MamaE schreef op 03-11-2021 om 13:36:
[..]
Zou ik niet doen, hij is pas 9. Dan kun je nog prima veel plezier beleven aan het feest zelf. En hij is nog erg klein en jong. Dat valt ook op. Hier in het dorp zijn de pieten altijd minstens een jaar of 13/14 maar vaak zelfs nog wat ouder.
Oo echt,hier niet, vanaf een jaar of 10 doen sommigen al mee.Hebben dan hun eigen rol. Ook ouderen hoor, maar vaak heel veel pieten
Fenyw schreef op 02-11-2021 om 18:09:
Ik heb de kinderen in de zomer van het jaar dat ze acht werden het Geheim van Acht verteld.
Het originele Sinterklaasverhaal met alle goede daden zonder de naam te noemen. Aan het eind vroeg ik of kind wist wat de naam van deze meneer was. Verteld dat het Sint Nicolaas is en dat de mensen zó blij met hem waren dat ze nog steeds doen alsof hij leeft en doorgaan met de cadeaus. Ik heb ook verteld dat iederéén meedoet: tv, de burgemeester, radio, school. Allemaal speciaal voor de jongere kinderen en dat ze nu deel van uit maken van het geheim en daarom niet het hart moesten hebben om het door te vertellen.
Het had door het in de zomer te vertellen tijd om even te landen en we vieren ook nu jongste al lang en breed volwassen is, nog steeds Sinterklaas.
Al kwam hij wel een keer als brugpiepert totaal overstuur en huilend in mijn armen: "Ik was vergeten dat hij niet bestaahaaat."
We deden toen al jaren aan surprises.
Bij mijn moeder kwam sinterklaas ieder jaar, iedereen was dan aanwezig, van mijn oudste zwager tot jongste nichtje. Sinterklaas ook nog laten komen toen jongste niet meer geloofde, om allemaal afscheid van hem te nemen. Mijn moeder wist eigenlijk wel wie de sint was, maar kon hem als burgerman niet voor de geest halen. En dat wist hij, dus wat doet sint: Mijter af, baard en pruik af." Ken je me nu?" en toen had je de jongste kinderen, ook die al een paar jaar niet meer geloofden moeten zien kijken. Of ze water zagen branden. Magie blijft lang voortduren
nlies schreef op 03-11-2021 om 16:16:
[..]
Magie blijft lang voortduren
Zo was een goede vriendin bij de aankomst van de echte tv-Sinterklaas beland, toen dat nog Bram van der Vlugt was. Hij reed langs op zijn paard en haar opmerking na afloop was ‘ik geloofde weer’. Want de sfeer, de uitstraling, iedereen die mee doet; het is een magie waar je helemaal in meegesleept wordt. Het is voor mij dan ook niet met zijn allen kleuters voor de gek houden; het is even een fantasie verhaal tot werkelijkheid laten komen, om te ontsnappen aan alles wat al hartstikke echt en/of niet leuk is
Grappig hoe sommige dan een hekel hebben aan het Sinterklaasjournaal. Ik vind het dus juist hartverwarmend hoe iedereen meespeelt. Of het nou de puisterige puber voor de hema of de chagerijnige verkoopster van de schoenenwinkel was; allemaal vertelden ze waar ze zwarte Pieten hadden gezien, toen mijn toenmalige kleuter ze dat vroeg.
Maar goed, de vraag is waarom je kind van de oude man af moet. Het is inmiddels haast zijn keuze om erin te blijven geloven. Je kunt ook aan hem melden dat het prima is als hij er een verhaal van maakt, maar je wel wil dat hij er blij bij blijft. Misschien kun je het ook zo benoemen; je mag best geloven als je daar fijn bij voelt, maar mag ik er anders over denken? En zullen we dan afspreken dat we niet boos op elkaar zijn als je merkt dat de ander er anders over denkt?
Cadeautjes kopen om te bewijzen dat hij echt niet bestaat, vind ik dan weer een beetje uitdagen. Had je niet hoeven doen, je kunt ook gewoon zeggen, dat zullen we dan onthouden voor het lijstje. Nu lijkt het erop alsof je het een beetje uitlokt om maar te bewijzen dat je gelijk hebt.
Biebel schreef op 03-11-2021 om 16:52:
[..]
Cadeautjes kopen om te bewijzen dat hij echt niet bestaat, vind ik dan weer een beetje uitdagen. Had je niet hoeven doen, je kunt ook gewoon zeggen, dat zullen we dan onthouden voor het lijstje. Nu lijkt het erop alsof je het een beetje uitlokt om maar te bewijzen dat je gelijk hebt.
Au, zo klinkt dat best kinderachtig. Maar ja, daarom ook dit topic geopend, ik heb jullie reflectie nodig.
Ik heb van de week op de kalender vast aangegeven wanneer er schoen gezet mag worden. Dat mág alleen op vrijdag- en zaterdagavond, en dat is voor zoon véél te weinig. Ja doei, zo was dat bij ons vroeger ook, ik vind het wel genoeg!
SusannaT schreef op 03-11-2021 om 19:16:
[..]
Au, zo klinkt dat best kinderachtig. Maar ja, daarom ook dit topic geopend, ik heb jullie reflectie nodig.
Ik heb van de week op de kalender vast aangegeven wanneer er schoen gezet mag worden. Dat mág alleen op vrijdag- en zaterdagavond, en dat is voor zoon véél te weinig. Ja doei, zo was dat bij ons vroeger ook, ik vind het wel genoeg!
Voor mijn idee is dat ook weinig. wij mochten vroeger iedere avond onze schoen zetten, en dan maar afwachten of er iets in zat (soms niet) Maar dat was de tijd van suikerbeestjes en kikkers en muizen in de schoen. Geen schoencadeautjes van n paar euro, wat ik tegenwoordig hoor
SusannaT schreef op 03-11-2021 om 19:16:
[..]
Au, zo klinkt dat best kinderachtig. Maar ja, daarom ook dit topic geopend, ik heb jullie reflectie nodig.
Ik heb van de week op de kalender vast aangegeven wanneer er schoen gezet mag worden. Dat mág alleen op vrijdag- en zaterdagavond, en dat is voor zoon véél te weinig. Ja doei, zo was dat bij ons vroeger ook, ik vind het wel genoeg!
Zo doe ik het ook hoor. Bovendien doe ik geen grote schoencadeautjes, soms ook alleen een kikker of muis. En af en toe doe ik per verrassing nog een keer door de week iets in hun schoenen. De grotere cadeaus gaan in de zak.
Ik lees ook in dit bericht dat je de strijd weer met hem aan lijkt te gaan. Als volwassene bepaal jij over welke dingen je de strijd aan gaat èn wanneer het genoeg is. In mijn ogen schiet je door. Je hebt hem verteld dat Sinterklaas niet bestaat. Aan hem wat hij ermee doet. Blijkbaar wil hij nog een keer lekker meedromen in het Sinterklaasverhaal. Dat zal geen jaren meer gaan duren. Ik zou het hierbij laten.
Ik begrijp dus ook niet zo goed waarom je zo blijft pushen. Dat boek voorlezen vind ik nog tot daaraan toe, maar door te zeggen dat hij voor schut loopt in zijn pietenpak en te 'dreigen' zijn cadeau te kopen waar hij bij is, maak je er zelf een hele vervelende toestand van. Wat wil je bereiken? Hoezo 'zachte landing'?!
In mijn ogen is een zachte landing dat hij óók als hij niet meer gelooft wèl nog mee mag doen in dat leuke pak en dat hij ook nog gewoon verrassingen krijgt.
Hier mag dochter wel elke dag de schoen zetten (je weet immers nooit wanneer de sint komt) maar er zit lang niet elke dag wat in. Maakt het ook spannend. Overigens doen wij niet echt cadeautjes in de schoen, hooguit een keer een stickervel. Cadeaus komen pas als het echt sinterklaas is.
Ik zie ook niet zo goed waarom je er nu al mee bezig bent. Sint is nog niet eens in het land. Laat hem lekker in de magie meegaan.
Biebel schreef op 03-11-2021 om 16:52:
[..]
Zo was een goede vriendin bij de aankomst van de echte tv-Sinterklaas beland, toen dat nog Bram van der Vlugt was. Hij reed langs op zijn paard en haar opmerking na afloop was ‘ik geloofde weer’. Want de sfeer, de uitstraling, iedereen die mee doet; het is een magie waar je helemaal in meegesleept wordt.
Ik had dat met een collega die Sinterklaas speelde. Ik zat nota bene dagelijks met hem in één ruimte. Maar het was al een wat oudere man met een goeie Sinterklaas-dictie en als hij in de Sint-stoel zat was ik toch altijd weer een beetje geïntimideerd 
nlies schreef op 03-11-2021 om 20:11:
[..]
Voor mijn idee is dat ook weinig. wij mochten vroeger iedere avond onze schoen zetten, en dan maar afwachten of er iets in zat (soms niet) Maar dat was de tijd van suikerbeestjes en kikkers en muizen in de schoen.
Wat heb ik dan een karige jeugd gehad 
Ik mocht geloof ik drie keer schoen zetten of zoiets, en dan zat er een kikker of muis in, of een paar chocolademunten of chocoladesigaretten. Dat laatste was het allertofst want dat was een héel pakje 
