Hoe te reageren op dit gedrag?

Rhonda schreef op 08-09-2021 om 23:04:

[..]

Het blijft maar over de chocopasta gaan, terwijl de oplossing zo simpel is. De eerste keer zeg je dat ze niet met haar vingers erin mag, want dan weet ze nog niet dat dat niet hoort. Doet ze het nog eens, dan zeg je het nogmaals en zet de pot buiten haar bereik. De derde keer en zeker omdat ze je triomfantelijk aankijkt, pak je de pot en gooit hem in de vuilnisbak. En je koopt geen chocopasta meer. Geen eindeloos uitleggen, geen eindeloos haar de gelegenheid ---

Ik ben het volledig met je eens! 

Al die halfzachte oplossingen van "geef haar een eigen pot," of "ga lekker samen kliederen met chocopasta" leren een kind hooguit dat stout doen (en ze wéét dat het stout is volgens TO) beloningen oplevert. Nee, daar kweek je leuke volwassenen mee...

Athan schreef op 08-09-2021 om 23:31:

[..]

Maar intentie van het kind is irrelevant! De hond moet in zijn mand ALTIJD veilig zijn voor welk kind dan ook. Zodra een kind kan kruipen, moet het leren dat je een hond in zijn mand met rust laat. Wat TO beschrijft is zielig voor de hond en risicovol voor het kind: kind pest hond > hond wordt naar de mand gestuurd (hond wordt "gestraft" voor het feit dat hij zich liet pesten) > kind valt hond lastig in mand. Hoe lief en tolerant de hond ook is, TO neemt echt een risico hier.

Ik ben het er mee eens dat TO als het niet fijn of zielig is voor de hond maatregelen moet nemen om zowel hond als kind te beschermen.  Dat lijkt me logisch. Maar intentie is in mijn ogen wel relevant . De intentie kan namelijk bepalen welke maatregelen je kiest. Bedoelt een kind het lief maar is de uitvoering niet oké dan kan je bijvoorbeeld proberen wat Bounty92 hierboven noemt. Gaat het om een kind die het leuk vind om expres de hond pijn te doen dan neem je ander soort maatregelen. 

In een eerder bericht heb ik het ook al genoemd. Probeer te achterhalen waar het gedrag vandaan komt. Vervolgens kan je kijken (eventueel met hulp van een specialist) hoe je je kind het beste kan begeleiden,  wat wel en niet helpt, hoe je de sfeer goed kan houden etc. To lijkt nu vooral te focussen op structuur en consequenties maar misschien helpt dat wel helemaal niet.

Ik herken er wel iets van. Hier ook een AD(H)D-kind. Het vervelende is: het kan zich overal op richten. Koop je geen chocopasta meer, dan is de jam aan de beurt en is die er niet dan gebeurt er iets met de kaas of de melk. Er is veel onrust en die beweegt zich alle kanten op behalve de goeie 😂. Je kan er nauwelijks op anticiperen. Soms maakte het bij mijn kind ook een wat dwangmatige indruk: steeds opnieuw op schrille toon een bepaald deuntje neuriën bijvoorbeeld. Mijn zoon was in bepaalde buien ook echt niet goed met dieren. Niet zozeer dat hij ze pijn deed maar hij was te dwingend, lette niet op de reactie van het dier. Hij wilde juist heel graag dat het dier goed op hem reageerde  en had niet in de gaten dat zijn ‘enthousiasme’ niet werd beantwoord. Heel moeilijk vond ik dat want hij vond het heel pijnlijk om te horen als ik er iets van zei, het hem probeerde te leren of uiteindelijk het dier uit zijn handen pakte. Hij voelde het als onterechte kritiek. Qua ochtendspits heeft een stappenplan geholpen. Ik had het gewoon uitgeschreven maar picto’s kunnen ook. Het hielp vooral omdat ik als kind stagneerde hem niet meer vertelde wat hij moest doen. Ik zei dan: “Kijk je even op het schema?” Of “Wat is de volgende stap?” Op de een of andere manier voelde dat kennelijk minder als gezeur van mij en meer als verantwoordelijkheid krijgen. Vond ik wel grappig! Gelukkig had mijn kind dit dagelijkse, opeenvolgende ‘ongerichte’ gedrag met vlagen en lukte het daardoor om mijn geduld te bewaren. Maar als dit langdurig is, kan ik me goed voorstellen dat je op een gegeven moment zelf het noorden ook wat kwijtraakt. Ik vond het, als alleenstaand ouder, behoorlijk stressvol in ieder geval. Overigens is het mij altijd opgevallen dat het zich juist niet op school hoeft te manifesteren. Bij mijn kind werd het thuis erger als hij op school veel moeite moest doen om zich te voegen. Die stress kwam er dan thuis uit. En dat is nog steeds zo, maar nu, als puber, uit het zich heel anders. Niet per se beter trouwens 😂. 

Ventilator schreef op 08-09-2021 om 22:06:

Bedankt voor de adviezen allemaal, we gaan ermee aan de slag. Werkt het één niet (verwachtingen bijstellen + situaties voorkomen), proberen we het ander (een consequentie op tijd inzetten).

Ik snap het niet.

Je wilt dat het gezelliger wordt in huis. En dan ga je meer van hetzelfde doen, waarvan je al hebt geconstateerd, het niet werkt én niet gezellig wordt.

TO, twee quotes van jou: 

"Ze hoort en ziet de ernst van te voren niet."

"Als ze niet reageert (heel vaak) dreigen we met consequentie en vervolgens attenderen we haar erop dat consequentie er aankomt. Dan komt de consequentie en vervolgens is ze ontroostbaar/boos/in verzet. Alsof het totaal als verrassing komt."

Wat mij als eerste te binnen schoot: hoort ze wel goed? Is haar gehoor optimaal?

Verder dacht ik aan mijn eigen gedrag, waarbij ik doorgaans moeilijk kan focussen. Sinds vorig jaar weet ik dat ik ADD heb. 

Gezien je focus op gedrag en impact zou ik eens navraag doen of jij en je partner een pmto cursus kunnen doen. Het sluit goed aan bij jullie voorkeurstijl van opvoeden, maar onderzoekt tegelijkertijd op wat bij jullie kind wel en niet werkt en of er wellicht sprake is van onderliggende problematiek. Het gaat ook om het voor zijn van erfenissen bij jou als opvoeder en het kind. 

Tatemae schreef op 09-09-2021 om 06:06:

[..]

Ik snap het niet.

Je wilt dat het gezelliger wordt in huis. En dan ga je meer van hetzelfde doen, waarvan je al hebt geconstateerd, het niet werkt én niet gezellig wordt.

Ik snap het ook niet. Kind gedraagt zich niet en dan wordt de verwachting maar lager gelegd. 

A12345 schreef op 09-09-2021 om 09:49:

[..]

Ik snap het ook niet. Kind gedraagt zich niet en dan wordt de verwachting maar lager gelegd.

Dit is precies niet wat ik bedoelde

Er wordt alleen maar gehamerd op straffen en consequenties. Terwijl TO aangeeft dat dat niet werkt, maar dat gaat ze nu wel nog meer doen.

Het kind is 6 jaar... 

Tatemae schreef op 09-09-2021 om 09:53:

[..]

Dit is precies niet wat ik bedoelde

Er wordt alleen maar gehamerd op straffen en consequenties. Terwijl TO aangeeft dat dat niet werkt, maar dat gaat ze nu wel nog meer doen.

Het kind is 6 jaar...

Ik lees niet echt veel over consequenties. Een consequentie is bijvoorbeeld geen tv kijken die avond als ze zich niet omkleedt. Nu krijgt ze uiteindelijk haar zin toch wel. Ze kan tv kijken, ongestoord met haar vingers in de choco zitten, de hond blijven klieren. 

Een kind van zes moet zich normaal gesproken toch wel aan kunnen kleden.

De vraag is hoe effectief het straffen is. Het is nu de enige methode die gebruikt wordt en het gedrag is nog niet veranderd. Blijkbaar heeft de dochter andere hulp nodig dan straf?
Mijn beeld is nu een dromerig en speels meisje met ouders in hyperfocus op haar gedrag. 

Als je geduld echt structureel op is. is dat met name een probleem van jou. Dat is dan wel iets om echt mee aan de slag te gaan, want met een 6 jarig kind sta je echt nog maar aan het begin van de tocht. 
Hoe komt het dat je geduld op is? Is dat bij je partner ook het geval? Hoe is de verdeling thuis in taken? heb je genoeg andere activiteiten als werk, hobby's, afspraken met vrienden/familie, tijd voor jezelf enz? 

Dat is punt 1.

Punt 2 is dat het soms een hele opgave kan zijn om te ontdekken wat wel en wat niet werkt bij je kind. Voorbeeld: mijn dochter was ook elke dag een ramp met aankleden. Dan ging ik maar weer helpen en bleef erbij maar er zat geen enkele progressie in over de tijd. Tot we er bij toeval achter kwamen dat het juist beter ging als we haar helemaal alleen lieten in de badkamer. Feitelijk waren wij de afleiding.

En zo is het met alles. Als iets niet werkt, moet je op zoek naar wat wel werkt. Steeds strengen er harder optreden is dan eigenlijk nooit de juiste weg. Prioriteit is dat de sfeer in huis en de band die je hebt met je kind vooral goed en positief moet zijn. Misschien betekent dat dat je sommige andere dingen die je ook belangrijk vindt dan (tijdelijk) los moet laten. Zoek de samenwerking met je kind en geeft het kind waar het kan inspraak/regie. 

Leggen jullie ook uit waarom iets niet mag? Bijvoorbeeld dat met de vingers in de pot chocopasta zitten te roeren smerig is, dat de hond het niet fijn vindt als je hem plaagt of stoort in de mand. En dat er geen tijd meer is om tv te kijken als ze treuzelt met aankleden, dat is een logisch gevolg van treuzelen. Overigens wordt hier in de ochtend geen tv gekeken. 
Wij hebben een vaste ochtendroutine. Aankleden gebeurt op de slaapkamer en we gaan pas naar beneden als we aangekleed zijn en de haren gekamd en tanden gepoetst. Dan wordt er gegeten en lunchtrommel klaargemaakt, alles in de tas gedaan, schoenen aan en gaan. Een vaste routine met pictogrammen lijkt me wel houvast te geven voor een kind wat moeite heeft met structuur.

Het is een verschrikkelijke tegeltjeswijsheid, maar ik gooi hem er toch maar even in; als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. 
Tot nu toe zijn jullie heel erg van consequenties en straf. Blijkbaar helpt dat niet. Dan kun je dat nog wel harder gaan proberen, maar het meisje is 6. Wat wordt het dan als ze 11 is - lijfstraffen? Eeuwigdurend huisarrest?

Kan het zijn dat dit, bewust of onbewust, jullie overtuiging is,; Dingen die niet zo goed gaan = gaan fout = zijn misdragingen = vragen om straf of consequenties?
Dan is het een idee om dat los te gaan laten. Wat fout gaat = de handleiding niet goed gelezen = vraagt om bedenken hoe te voorkomen. 
Bij de chocoladepot; die zet je weg. Zonder gemopper, weghalen. Doet ze het dan met de jam en de boter; misschien kun je iets verzinnen waar ze met haar vingers mee kan friemelen tijdens het eten, zoals een touwtje of elastiekje. 
Aankleden; ik vind de tip van jippox een goede, ook mijn kind werd geremd en onzeker van onze continue aanwezigheid bij het aankleden. 
En zo kun je dan op zoek gaan naar wat haar helpt. Misschien is ze wel heel creatief en kan ze zelf oplossingen bedenken?
Maar laat echt dat continue straffen los. Zelfs hónden worden tegenwoordig vooral getraind met belonen als het goed gaat, dus waarom kinderen niet. 
Tenslotte, soms is veel straffen ook een vorm van controle. Dan heb ik slecht nieuws voor je, het enige wat je echt nooit onder controle krijgt, is je eigen kind. Dus stop dan met dat te proberen