Jongen 6 jaar met temperament/trekjes
Goededag,
ik vroeg mij af of hier ouders zijn die tegen hetzelfde aanlopen. Bij mijn zoon was er van dreumes af al bij de kinderopvang geconstateert dat hij cognitief voorliep op zijn emotionele niveau en dit voor veel conflict zorgde en ze vroegen of ik akkoord ging met extra begeleiding voor zowel mezelf als de juffen, omdat ze dit nog niet eerder hadden ondervonden. Ik ging akkoord, gezien het best pittig was en is als alleenstaande ouder. Ik heb hier veel aan gehad voor zowel mijn zoon als mijzelf. Eenmaal 4 jaar werd me ook verteld op de basisschool dat hij "trekjes" heeft. Ik weet dat hij een erg gevoelig kind is en best temperamentvol. Hij kan heel boos worden, maar ook heel erg vrolijk, een middenweg is er bijna niet. Ook is hij erg gevoelig wat betreft eten. Groente en fruit gaat er moeilijk in, ik moet het overal in verstoppen en als de smaak anders is, is het alweer een no go. Ik heb ook wel harder aangepakt en geprobeerd het 'm noodgedwongen te laten eten, maar dan gaat het tot aan hyperventilatie toe aan de eettafel. Alles moet in onderhandeling en met middenwegen. Ik probeer het strak te houden en 'm slechts 2 keuzes te geven, maar dan nog is het een hele opgave en kost het onwijs veel energie. Dit is bij zowel eten als in dagelijkse taken. Mocht iemand deze situatie herkennen en advies hebben dan graag.
ik heb je een pb gestuurd.
Fairy86, ik vind dat je voorzichtig moet zijn met advies en herkenning vragen op een forum, omdat wij je zoon helemaal niet kennen en dan puur op basis van een hele korte omschrijving iets zouden moeten zeggen. Je hebt een paar aanknopingspunten waar je beter met je vragen naartoe kunt gaan:
- de begeleiding die je hebt gekregen toen je zoon op de kinderopvang zat, hebben zij toen observaties met je gedeeld en goede tips gegeven;
- de basisschoolleerkrachten die de observatie doen, kunnen zij wat beter omschrijven wat ze bedoelen met 'trekjes';
- en dan is er altijd nog de huisarts waar je naartoe kunt gaan met je vragen.
Je kind is nog zo jong en er zijn toch steeds aanwijzingen dat er problemen zijn, dit moet je toch op een serieuzere manier aanpakken.
Ik zou naar de huisarts gaan en een doorverwijzing vragen naar de jeugdpsychiatrie. Daar kunnen ze evt een diagnose stellen en daarbij kindspecifieke handvatten geven en ook handelingsadviezen voor school.
Dat kunnen heel goed twee gescheiden problemen zijn. Ik kreeg na de eerste happen ook niet meer goed de rest van de groenten naar binnen en ik was echt niet verwend. Ik had wel twee of drie lievelingsgroenten (boerenkool, bruine bonen, erwtensoep) en minstens drie gehate groenten: (rode biet, wortels, spruiten, schorseneren) en de rest probeerde ik te prakken om er zoveel mogelijk van naar binnen te kunnen krijgen omdat anders het gezin ontplofte.
Ik weet nog steeds niet wat ik of zij hadden kunnen veranderen. Momenteel eet ik de gehate groenten nog steeds niet tenminste niet zoals ik ze toen kreeg. Als ik wortels wil eten eet ik ze rauw en als ik rode biet zou willen eten wordt het een haringsalade. Zo lust ik ze wél. 
Spruiten? Stamppot met veel kerriesaus wordt het dan denk ik. Of Indische kruiden. Volwassenen kunt besluiten iets te eten omdat ze het het "goed" vinden maar een kind kan dat nog amper.
Als een kind kwaad wordt dan wil hij dat zijn omgeving verandert zodat hijzelf niet hoeft te veranderen, dat in tegenstelling tot stil en verdrietig worden. Ik denk dat een ander aanvallen geen teken is van een heel gevoelig karakter. Wat je ook onder "gevoelig" moge verstaan.
Misschien botsen jullie karakters gewoon onderling? Zoals Tsjor zegt, niemand kan doorgronden hoe je kind is op basis van enkele regels.
Hoe is het gegaan met die extra begeleiding voor jou en je zoon en krijgen jullie nu nog hulp?
Zo niet, dan zou ik daar toch weer achteraan.
Hier ook een kind dat cognitief voorliep (loopt) en moeite heeft met prikkelverwerking. In haar geval uit het zich ook (o.a.) in eten. En ik kan me de vraag van TO om herkenning best voorstellen. Ik vind de eerste reacties die meteen zeggen dat hier een vraag stellen geen zin heeft dan ook wat hard. Natuurlijk hebben wij hier geen een-op-een oplossing voor waar TO met haar zoon tegenaanloopt. TO weet zo te lezen ook prima waar ze die hulp (met ondersteuning van school) kan vinden. Toch is het soms gewoon fijn om te horen (en in dit geval lezen) dat je niet de enige bent. Gewoon even spuien, van gedachten wisselen en daarmee je eigen zorgen en gedachten wat ordenen. Zo lees ik de vraag van TO in ieder geval.
Dat gezegd hebbende: ik lees dus wel wat herkenning in je verhaal TO. Hier ook een kind met verschillende kenmerken van een ontwikkelingsvoorsprong en misschien ook wel ADHD (of autisme, maar dat denk ik zelf niet) dat zich o.a. uit in moeilijk eten. Dit kind noemen we 'ons intense kind'. Als ze boos of verdrietig is ervaart ze dat heel intens, maar als het goed gaat is ze ook intens blij. Haar koppie denkt soms sneller dan ze zelf kan bijhouden, maar als ze onvoldoende wordt uitgedaagd komt het draakje in haar naar boven en kost het veel moeite om het weer een beetje gezellig te maken. Het is bij ons constant zoeken naar die balans. Gelukkig zit ze op een school die enorm goed meedenkt en heeft ze tot nu toe leerkrachten gehad die haar allemaal op hun eigen manier heel goed konden lezen en begeleiden. Dat brengt rust voor haar en voor ons thuis. Daarnaast zijn partner en ik samen en hebben we in de familie nog meer kinderen die (op hun eigen manier) binnen dit profiel passen, dus wij hebben best wat netwerk om op terug te kunnen vallen om mee te sparren, te delen en soms even te zuchten. Heb jij fijne mensen om je heen die jouw zoon waarderen om wie hij is TO? Waar je mee kan delen, glunderen en soms zuchten?
Misschien is mijn advies niet helemaal passend, maar zou je je zoon wat meer inspraak kunnen geven in wat er gegeten wordt? Als hij al wat voorloopt, kun je hem misschien met verhalen en voorbeelden uitleggen waarom groente en fruit belangrijk zijn. Je zou hem ook kunnen betrekken bij het boodschappen doen, bijvoorbeeld door hem zelf één groente of stuk fruit te laten kiezen dat hij wél zou willen proberen.
Misschien is een bezoekje aan een pluktuin ook een idee? Zo wordt het spelenderwijs wat leuker en interessanter.
Sommige kinderen zijn trouwens (hoog)gevoelig en vinden de structuur van fruit vervelend in hun mond. In dat geval kan een smoothie een leuke en laagdrempelige manier zijn om toch wat fruit binnen te krijgen. En ook daar kan hij weer bij helpen, zodat hij zich betrokken voelt.
Ik herken zelf ook wel dingen: ik lustte worteltjes alleen rauw, en fruit pakte ik nooit uit mezelf. Maar mijn moeder schilde dan wat fruit en zette het gewoon op een bordje in de buurt van waar wij speelden – en ongemerkt aten we het dan toch op.
Onze dochter heeft zoals de kinderarts het noemt een restrictieve eetstoornis.
Wat bij ons uiteindelijk het beste werkt op het gebied van eten is:
(Houten) snijplankje geven als bord met een kindvriendelijke mes
Een hele wortel/komkommer of wat dan ook aanbieden, iig hetgeen aanbieden wat ze normaal niet zou eten.
Als ik haar voor haar een komkommer zou snijden en aanbieden eet ze het niet maar als ik haar een hele snackkomkommer aanbied op een snijplankje met een mesje dan gaat ze zelf aan de slag met in stukje hakken en eet de kleine stukjes wel op.
Op deze manier word haar brein als het ware afgeleid van het feit dat ze iets eet maar ziet ze het als een soort leuke taak/opdracht.
Misschien dat dit bij jullie kind ook werkt, ik heb het keer op keer aangeboden voor meer kans ✅
dubbel
Een van mijn kinderen was een slechte eter en ik heb me daar vaak zorgen over gemaakt. Maar ik probeerde het wel leuk te houden, het is immers niet de bedoeling dat een kind zich al schrap gaat zetten als we aan tafel gaan....
Bij TO klinkt het als een drama aan de eettafel, ze schrijft;
Ik heb ook wel harder aangepakt en geprobeerd het 'm noodgedwongen te laten eten, maar dan gaat het tot aan hyperventilatie toe aan de eettafel.
Ga op zoek moet naar hulp, to dit kan nooit de bedoeling zijn! Daarnaast spelen er meer problemen, ga naar de huisarts en laat je doorverwijzen.
Hou op om over eten ruzie te maken….Mijn kinderen hebben lang stukjes rouwkost gegeten. En geen fruit en gekookte groente. Heb dat ooit bij de kinderarts aangekaart. En die vond dat eten iets gezelligs moet zijn…En dat kinderen dat eten wat ze nodig hebben….
Zo zonde hoeveel tijd en energie er gaat zitten in strijd met kinderen over wat ze moeten eten. Het is hun lichaam dus dat ze daar enige zeggenschap over willen hebben als ze wat groter worden is niet gek, en het moet wel heel bont zijn wil het echt een probleem voor hun gezondheid worden. Een collega van mij, een nogal strak type maar wel pragmatisch, had een zoon die absoluut weigerde om groente, fruit of warm eten te eten. Ze had de strijd al opgegeven toen hij 7 was omdat ook zij er niet tegenop kon en ze gaf hem elke maaltijd boterhammen en daarnaast vitaminepillen zodat hij genoeg vitamine C etc binnen zou krijgen.
Een kind dwingen om iets te eten, met fysiek geweld, gaat natuurlijk helemaal nergens over. Toch gebeurt het, omdat ouders zo diep krijgen ingehamerd dat het belangrijk is dat het kind eet, dat het zus of zo eet, dat het zo en zoveel eet, en dat het vooral MOET GEHOORZAMEN. Wat allemaal natuurlijk complete onzin is en een goed recept voor veel problemen en stress.
Laat het los. Geef hem wat keuzes, zorg dat er gezond eten is, heeft thij geen trek dan eet hij niet (of minder). Het is juist goed om te leren luisteren naar je eigen lichaam, of je trek hebt of dorst of juist niet. En dingen wel lusten of niet zijn persoonlijke voorkeuren, die ook nog eens kunnen veranderen. Liever nieuwsgierig houden naar andere smaken dan een afkeer kweken voor eten.
(mijn grootouders hadden acht kinderen en maar één mager salaris. toch herinnerde mijn moeder zich dat voor haar oudere zus aardappeltjes gebakken werden, omdat die zus een kieskeurige eter was en erg mager. Dus er werden ook toen heus wel wat lieverkoekjes gebakken door ouders hoor. Daar krijg je fijne jeugdherinneringen van. Van spruitjes met geweld in je mond gepropt krijgen, dan weer niet).
En je hoort eigenlijk nooit dat een crimineel in zijn jeugd geen groente hoefde van zijn ouders en daarom op het verkeerde pad geraakt is.
Denk je eens in hoeveel tijd je overhoudt voor leuke dingen als je geen strijd meer voert over het eten.
Soms zijn de oplossingen trouwens vrij eenvoudig, twee van de kinderen zeurden over de chili con carne tot we het voor hen pureerden, als dikke saus over de rijst lustten ze het ineens wel. Nou, prima. En eentje zeurde bij diezelfde chili tot we erachter kwamen dat hij moeite had met de combinatie met rijst. Toen zijn we wraps op tafel gaan zetten en at hij het wel. Nou, ook prima. Maar toen waren man en ik al wel in het rustigere vaarwater gekomen van "hoe lossen we dit op" ipv zelf aan tafel te hyperventileren van angst en frustratie omdat "ze toch hun bordje leeg moeten eten!!1!" enzo.
