Kind haat zichzelf
Hoi,
Hele zware topic titel, maar wist niet hoe anders te benoemen.
Mijn dochter van 8 kan als dingen niet zo lopen zoals ze had gedacht (vriendinnen spelen meer met anderen in haar ogen, kritiek op haar, dingen lopen even wat minder lekker) zeggen dat ze zichzelf haat en dat ze dood wil. Dit doet ze niet op school of bij andere, maar vooral thuis. Ik probeer dan te achterhalen waar het vandaan komt en meestal komt het voor uit gekwetste gevoelens of dat dingen anders lopen. Ik leg haar dan uit dat dit erbij hoort en geef ruimte aan haar gevoelens. Maar ik maak me hier wel zorgen om. Het is niet dat het heel vaak voorkomt, soms wat vaker, soms periodes helemaal niet. Nu is dit mijn enige kind dus weet niet of dit voor andere herkenbaar is?
Misschien iemand tips? Merk dat ik hier last van heb en maak me zorgen (al heb ik wel de neiging me onnodig zorgen te maken).
Ach wat sneu. Ik snap heel goed dat je kunt schrikken van zulke uitspraken. Wat je misschien kunt doen:
1) bespreken wat er gebeurd is. Bespreken hoe ze zich daarbij voelt, wat ze op zo’n moment nodig heeft en wat ze misschien in de toekomst anders zou kunnen doen op zo’n moment.
2) een positiviteitsdagboekje bijhouden. Elke dag 1 of een paar dingen opschrijven die heel leuk/fijn waren die dag, die goed gingen die dag of iets wat ze geleerd heeft. Dit kun je samen opschrijven of samen bespreken en dat jij het daarna opschrijft. Misschien dat je dit er bij kunt halen als ze zich down voelt.
Ik herken het overigens wel enigszins. Hier een zoon met een enorm rechtvaardigheidsgevoel die ook nog eens flink in z’n hoofd kan gaan zitten, dus dat escaleert nog wel eens (in het moment zelf of pas veel later). Praten en er laten zijn.
het is hierbij even de vraag, of ze dat dood willen echt zo bedoeld, of dat ze aan het overdrijven is?
Is ze in de andere periodes wel gelukkig?
Of worden de slechte periodes afgewisseld met redelijke periodes?
Kan het zijn dat ze bij deze uitspraak heeft gemerkt dat ze extra aandacht krijgt van je?
De dingen die ze tegenkomt horen bij een kinderleven en ze mag daar wel van balen maar zo'n drama lijkt me niet nodig. Iets met wat je aandacht geeft groeit 
Bij volwassenen, ik werk in de zorg, benoem ik meestal wel dat ik schrik van zo'n uitspraak.
Of iets in de trant van "dit vindt ik wel een hele heftige uitspraak" en dan het gesprek aan of het ook echt zo bedoeld is of dat het meer de emotie is.
Als het de emotie is dan zou ik ook uitleggen dat dit niet de manier is, dat mensen schrikken van woorden als haat en dood en dan bang en bezorgd worden. Prima om een keer te balen, maar bewaar die woorden maar voor als het echt ernstig is, anders weet ik ook niet meer wat ze bedoelt. Ik ken je dochter niet, maar met mijn dochters zou ik het ook op die manier doen denk ik.
Daar is het lage zelfbeeld niet mee weg natuurlijk. Heeft ze een sport of een hobby waar ze goed in is om haar zelfbeeld te versterken?
Als het echt aanhoudt zou je nog aan speltherapie of haptonomie kunnen denken.
Volgens mij doe je het hartstikke goed. Dochter uit zich thuis dus veilig
Jij luistert en geeft ruimte
bedankt voor jullie reacties. Het lastige is dat ze dit alleen bij ‘tegenslag’ doet. En die tegenslag bestaat niet echt uit grote dingen, maar in haar ogen wel. Dan is het meteen heel groots en voelt ze zich niet meer veilig, wil ze dood, niet meer bestaan en haat ze zichzelf. Ze weet ook heel goed wat ze wel goed kan (rekenen, sport) en spreekt veel af, veel kinderfeestjes en veel vriendinnen.
Dat van dat rechtvaardigheidsgevoel herken ik wel. Ze vindt afspraken heel belangrijk. Ze heeft ook een geheugen als een olifant en weet nog wat er mis is gegaan in de kleuterklas. Ook kan ze helemaal los gaan op kleding die niet lekker zit, randjes richeltjes naadjes zijn uit den boze.
Maar ze is ook erg vrolijk, gezellig en geïnteresseerd. Ook heel behulpzaam naar vriendinnetjes.
Soms denk ik dat haar uitspraken vooral een uitvergroting van haar gevoelens zijn. Ik heb wel benoemd wat dit doet met mij, maar misschien wil ze daar dan extra mijn aandacht mee trekken? Ze doet dit ook vooral bij mij, maar ik breng ook de meeste tijd met haar door.
Yeps schreef op 13-05-2025 om 23:54:
Kan het zijn dat ze bij deze uitspraak heeft gemerkt dat ze extra aandacht krijgt van je?
De dingen die ze tegenkomt horen bij een kinderleven en ze mag daar wel van balen maar zo'n drama lijkt me niet nodig. Iets met wat je aandacht geeft groeit
Dit zegt mijn partner ook… en ik ben nogal zorgelijk/piekerend aangelegd waardoor ik het in mijn hoofd heel groot maak (heb daarnaast ook een fysieke aandoening die dit triggert… slechte combinatie..)
Mijn gevoelige kind met een sterke wil kon ook met sterke emoties reageren op tegenslag. Kleinere tegenslagen konden zelfs de hele dag overschaduwen, alsof al het andere (leuke) niet meer bestond. Inmiddels met 18 jaar is dit er nog steeds wel af en toe, maar rond de leeftijd van jouw dochter kon dat ook heftig zijn. Ik heb veel gehad aan het boek 'Temperamentvolle kinderen: zo geef je het beste aan gevoelige, intense kinderen met een sterke eigen wil' geschreven door Eva Bronsveld.
Ik weet niet of ik zou zeggen dat je schrikt van de woorden, omdat het er ook voor kan zorgen dat ze bepaalde dingen niet meer wil uiten (ook als het wel echt relevant is). Ik zou eerder luisteren, laten ventileren en de gevoelens duiden. Je kunt wel kijken of de woorden niet te sterk zijn, dus op zoek naar woorden die beter passen bij de situatie of haar gevoel als de ergste boosheid of verdriet is gezakt. En vooral benadrukken dat onze gedachten over situaties bepalen hoe we er over voelen, en dat gedachten geen waarheid zijn. Dat met haar gaan ontrafelen. Dus haar uitnodigen om helpende gedachten te formuleren, hoe zou een ander over deze situatie kunnen denken?
kaatjecato schreef op 14-05-2025 om 08:41:
Mijn gevoelige kind met een sterke wil kon ook met sterke emoties reageren op tegenslag. Kleinere tegenslagen konden zelfs de hele dag overschaduwen, alsof al het andere (leuke) niet meer bestond. Inmiddels met 18 jaar is dit er nog steeds wel af en toe, maar rond de leeftijd van jouw dochter kon dat ook heftig zijn. Ik heb veel gehad aan het boek 'Temperamentvolle kinderen: zo geef je het beste aan gevoelige, intense kinderen met een sterke eigen wil' geschreven door Eva Bronsveld.
Ik weet niet of ik zou zeggen dat je schrikt van de woorden, omdat het er ook voor kan zorgen dat ze bepaalde dingen niet meer wil uiten (ook als het wel echt relevant is). Ik zou eerder luisteren, laten ventileren en de gevoelens duiden. Je kunt wel kijken of de woorden niet te sterk zijn, dus op zoek naar woorden die beter passen bij de situatie of haar gevoel als de ergste boosheid of verdriet is gezakt. En vooral benadrukken dat onze gedachten over situaties bepalen hoe we er over voelen, en dat gedachten geen waarheid zijn. Dat met haar gaan ontrafelen. Dus haar uitnodigen om helpende gedachten te formuleren, hoe zou een ander over deze situatie kunnen denken?
Dank voor de tips. Ga het boek bekijken. Het meeste doe ik wel qua bespreken, maar vooral je laatste zin triggert mij; hoe zou een ander over de situatie denken. Dat ga ik meenemen.
Ze vindt het overweldigend moeilijk. Op jonge leeftijd zijn bepaalde dingen heel belangrijk - bijvoorbeeld populariteit en bij een bepaalde groep horen - en het blijkt dan niet altijd zo vanzelfsprekend zo te blijven als je je had voorgesteld. Vrienden kiezen voor andere vrienden en soms keren ze zich in een ander groepje tegen je en voel je je vreselijk eenzaam.
Maar als je merkt dat je daar niet dood aan gaat dan probeer je er iets op te vinden. Dat gaat ten dele vanzelf want je kan niet altijd droevig zijn en gaat zonnestraaltjes zoeken.
Dat "dood willen gaan" (onderdeel van een rouwreactie) is eigenlijk een vorm van boosheid en ze merkt dat jij het je aantrekt. En natuurlijk is het prima als ze merkt dat jij dat wél erg vindt. De oplossing van haar probleem komt vanzelf wel. Ze moet echter wel begrijpen dat hoe jij dingen zou aanpakken niet per se haar manier hoeft te zijn.
Heel fijn om het hier te bespreken en jullie reacties te horen. Ik denk dat ze het erg dramatiseert om aan te tonen hoe erg het allemaal wel niet is. Een hele dag kan vreselijk zijn door één moment dat niet leuk was. Soms blijft ze daar wat in hangen en dan komen haar gedachtes uit. Niemand wil met me spelen, dan kijkt ze heel boos en dan wil idd niemand spelen… dat bespreek ik met haar en daar oefenen we dan mee. Ze merkt ook wel dat als ze gewoon meedoet of wat anders gaat doen het over is. Maar bij mij blijft dat zorgelijke gevoel dan heel lang hangen. Zij is het al lang weer vergeten. Ik denk dat ik zelf ook moet leren dat mijn gevoel niet van haar moet afhangen. Denk dat zij dat ook voelt en en daar soms wat op inspeelt.
Ik had dit als kind ook een beetje. Er op terugkijkend, zou ik zeggen: het was niet zozeer dood willen maar meer angst voor het leven: als het niet helemaal perfect kan (zoals ik wil of denk dat het moet) dan maar helemaal niet. Als dat het zou zijn bij je dochter, zou ik me eerder focussen op de kracht in het meisje stimuleren om met teleurstellingen om te gaan
Lexus schreef op 14-05-2025 om 11:50:
Ik had dit als kind ook een beetje. Er op terugkijkend, zou ik zeggen: het was niet zozeer dood willen maar meer angst voor het leven: als het niet helemaal perfect kan (zoals ik wil of denk dat het moet) dan maar helemaal niet. Als dat het zou zijn bij je dochter, zou ik me eerder focussen op de kracht in het meisje stimuleren om met teleurstellingen om te gaan
Ik denk dat dit het idd is, ze heeft moeite met teleurstellingen en is ook wat faalangstig. Als het niet meteen lukt dan laat maar.
ik denk eigenlijk dat alle kinderen dit of iets vergelijkbaars roepen
zolang het geen reeele suicide-uiting is… lekker laten gaan
Lexus schreef op 14-05-2025 om 11:50:
Ik had dit als kind ook een beetje. Er op terugkijkend, zou ik zeggen: het was niet zozeer dood willen maar meer angst voor het leven: als het niet helemaal perfect kan (zoals ik wil of denk dat het moet) dan maar helemaal niet. Als dat het zou zijn bij je dochter, zou ik me eerder focussen op de kracht in het meisje stimuleren om met teleurstellingen om te gaan
ik had dat ook wel wat.
En ben het helemaal met Lexus eens om te focussen op haar kracht versterken door goed te leren om met teleurstellingen om te gaan.
Misschien is ze best een perfektionist. Of veeleisend naar zichzelf.
Daar kan je wat mee doen. Er zijn veel goede boeken over en websites.
En het kan ook helpen als ze ziet dat haar ouders ook gewoon fouten maken en dat ze dat even erkennen, rustig blijven en dan weer doorgaan met het leven.
