Kind heeft het psychisch zwaar
Af en toe post ik wat als ik het even niet meer weet. Het is veel gedoe thuis, een ex die oudste van 11 sloeg, jongste deed hij niets, maar die is wel bang.
De omgang is stop gezet, allemaal instanties en een ondertoezichtstelling met gezinsvoogd hebben we nu.
De bedoeling is de omgang weer op te bouwen, maar oudste ziet dat helemaal niet zitten. Ik merk inmiddels als dochter zich duidelijk uitspreekt dat men naar haar luistert. Dit kost haar wel moeite, en men gaat er graag vanuit dat het allemaal wel meevalt.
Therapie is ook de bedoeling, maar tot nu toe geeft vader daar geen toestemming voor en wil de gezinsvoogd vervangend toestemming vragen bij de rechter.
Maar nu in tussentijd gebeurt er dus niets. Dochter is gevoelig voor piekeren en dit is nu killing. Haar hoofd zit vol, ze piekert zich suf over de situatie en komt verder tot weinig. Het liefst zit ze op haar telefoon, maar als die uitgaat dat weet ze helemaal niet meer waar ze het zoeken moet. Afgelopen weekend was ze ook weer zo boos en heel stellig. Niet willen lunchen, niet mee willen naar opa en oma, niet willen slapen (en dan tot half 11 onder aan de trap gaan zitten jammeren, totdat ik naar bed ging). Ik vind het ontzettend moeilijk, ze is niet te troosten, niet af te leiden, boos worden helpt niet, haar rust geven en haar laten helpt niet en vanmorgen wilde ze niet naar school. Dat heeft ze vaker.
Het voelt ook kwetsbaar, want wat als de buitenwereld denkt dat ik haar niet aankan? Dat het bij mij alleen maar erger wordt?
En tegelijkertijd weet ik het ook gewoon niet meer zo. Ik heb met de juf overlegd en daarna is ze toch gegaan. Het lijkt wel op een burnout bij haar, ze zit zo vol dat er niets meer uitkomt.
Heeft iemand nog tips? Hoe maak je het makkelijker voor een bijna-pubertje die het zo moeilijk heeft?
School vind ik belangrijk, dus dat moet van mij. Naar bed gaan vind ik ook belangrijk, andere dingen wil ik best flexibel mee zijn, maar ze zoekt met haar gedrag wel de uiterste grenzen op. Uit noodzaak, daar ben ik wel van overtuigd, maar lastig en vermoeiend is het wel.
Begrip en grenzen....
Het wordt me gaande weg, dankzij jullie ook dat eigenlijk het antwoord op alles is "een vol hoofd, dus kan niet" . Inmiddels is wel duidelijk dat dit niet op korte termijn wordt opgelost en dochter hiermee nog een poosje zal moeten leven. In plaats van dat het een kleinere plek krijgt in het leven, maakt dochter het alleen maar groter. Is dit mijn invloed? Of gebrek aan invloed?? Wat kan ik anders doen? Daar ben ik wel benieuwd naar.
Grenzen vertaald dochter als gebrek aan begrip.
Passend bij dochter is invloed hebben op de situatie, ik denk dat ze op deze manier grip probeert te vinden.
Wanneer ze het vertrouwen heeft dat er naar haar geluisterd wordt en er heel oprecht met haar meegedacht wordt, is er veel te bereiken denk ik. Echter zo zit de wereld voor haar nu niet in elkaar.
School vind ik een lastige. Aan de ene kant snap ik dat haar hoofd vol zit, aan de andere kant... Met thuiszitten hebben we er een ander probleem bij. En heel eerlijk, het voelt voor mij enorm als falen dat ik dochter niet kan bieden war ze nodig heeft en in combinatie met een jeugdzorg die ik niet vertrouw wil ik daar eigenlijk niet aan.
MamaE schreef op 11-04-2023 om 12:36:
Ik zou wel terughoudend zijn met thuishouden van school. De drempel om dan later wel weer te gaan wordt steeds groter en je wil niet dat je kind langdurig thuis komt te zitten zonder enige vorm van dagbesteding, dagritme etc.
Ik lees niet dat dit meisje gepest wordt op school, maar juist dat ze op een speciale hb-school zit met gelijkgestemde kinderen. Is er een beter alternatief?
En als je wel thuisblijft, hoe krijg je dan het hoofd leger en ruimte voor andere dingen?
In 6 dagen is ze er 5 thuis geweest, als dat niet helpt, dan helpt het niet om dag 7 ook thuis te blijven is mijn idee.
Bovendien denk ik eerder dat ze op school met de juf moet kijken wat er mogelijk is (er is best wat mogelijk) dan zomaar thuis zitten. Bovendien is school ook afleiding ipv thuis maar zitten malen.
Wanneer wordt ze 12?
Uit de WBGO:
- Bij jongeren van 12 tot 16 jaar is de toestemming van de ouders/voogden en van de jongere zelf vereist. In twee uitzonderingsgevallen is de toestemming van alleen de jongere voldoende.
- Als het niet behandelen van de jongere voor hem ernstig nadeel oplevert.
- Als de behandeling de weloverwogen wens is van de jongere (denk aan abortus, vaccinatie).
In deze gevallen dient de arts de ouders/voogden in beginsel wel te informeren, maar het goed hulpverlenerschap kan met zich meebrengen dat zij over de behandeling niet worden geïnformeerd. Dit kan het geval zijn als de gezondheid of de veiligheid van het kind in gevaar zou komen als de arts de ouders/voogden wel zou inlichten, bijvoorbeeld omdat het kind dan van behandeling zou afzien. Ook dient de jongere zelf naar zijn/haar bevattingsvermogen te worden geïnformeerd over de behandeling.
Ze is net 11 dus dat duurt nog wel eventjes.
Met lopend met dochter uit school. Gehad over dingetjes die zouden helpen. Ze stond er allemaal niet voor open, het enige wat er uit kwam is dat ze muziekles eigenlijk helemaal niet leuk vind en dat ik nooit naar haar luister. Lekker dan 
Ik geef niet op hoor, het kwartje is inmiddels door dit topic wel gevallen bij mij dat we moeten dealen met hoe het is en niet alleen blijven hangen in een vol hoofd. Wat ze eigenlijk als excuus op alles gebruikt. Dus dank daarvoor.
Voogd appte net dat ze geen contact persoon meer kan zijn voor dochter omdat vader dat absoluut niet wil.
Wij als ouders worden overgezet naar een overkoepelend team, zonder vast contactpersoon, maar ze wilde wel graag contact persoon voor de kinderen blijven, mits vader daar akkoord mee was.
Weer een kruisje achter zijn naam en jammer voor de meiden, want die hadden net een beetje band met haar opgebouwd. Nu komen ze waarschijnlijk ook zonder vast contactpersoon 
Het is ook lastig en zwaar allemaal. Zeker als beginnende puber. Zij ziet alles wat jij niet goed vindt als 'je luistert niet naar mij'. Ik ben het met je eens dat voortdurend thuisblijven en meegaan in alles wat zij op dat moment wil geen oplossing is.
Langetermijndenken is nog erg lastig.
Als je haar vraagt 'wat dan wel'?, waar komt ze dan mee?
Weet je wat het is, als je altijd op alles 'kan niet' en/of 'wil niet' zegt, haken mensen op een gegeven moment af omdat hun opties ook op zijn. School en jij willen ongetwijfeld meedenken en kijken naar wat er wel kan. En soms kan even een dag heel boos zijn best opluchten. Maar niet weken- of zelfs maandenlang. Dat is geen oplossing, eerder een probleem erbij.
Het probleem met vader is niet zomaar opgelost. Je meisjes hebben het heel moeilijk. Dat begrijpt iedereen.
"
Wij als ouders worden overgezet naar een overkoepelend team, zonder vast contactpersoon, maar ze wilde wel graag contact persoon voor de kinderen blijven, mits vader daar akkoord mee was.
Weer een kruisje achter zijn naam en jammer voor de meiden, want die hadden net een beetje band met haar opgebouwd. Nu komen ze waarschijnlijk ook zonder vast contactpersoon"
Er is een ondertoezichtstelling. Dat betekent dat de GI de mogelijkheid heeft om jeugdhulp in te zetten die nodig is voor je kind. Daarvoor is geen toestemming van de ouders met gezag nodig. (Dit itt tot behandelingen die tegen het medische aanhangen, zoals therapie) Google eens op "kindbehartiger. Als je dat wat lijkt, bespreek dan met de gezinsvoogd of zij met je eens is dat je dochter hiermee geholpen is. En vraag dan dat de GI dat inzet, met of zonder toestemming van vader. Dan heeft je kind tenminste nog wat aan die ots.
ze gebruikt een vol hoofd als excuus zeg jij
Hoe serieus neem je haar dan ?
Je reageert niet op mijn tip over poh
Wat jou dochter meemaakt kan haar depressief maken
Dan helpt leuke dingen doen niet
Roos55 schreef op 11-04-2023 om 17:34:
ze gebruikt een vol hoofd als excuus zeg jij
Hoe serieus neem je haar dan ?
Je reageert niet op mijn tip over poh
Wat jou dochter meemaakt kan haar depressief maken
Dan helpt leuke dingen doen niet
Ik neem haar zeker serieus, maar ben ook zoekende wat het beste is. Een POH voor jeugd is niet bij ons, maar ook daarvoor is toestemming nodig?? Zelfs voor de huisarts is ooit vervangend toestemming aangevraagd omdat vader daar geen toestemming voor gaf.
Natuurlijk kan ze hier depressief van worden, misschien is ze het al. Maar als niemand het mag zien? Wat dan? Daarom ook dit topic, wat kan ik nog doen?
Temet schreef op 11-04-2023 om 16:57:
"
Wij als ouders worden overgezet naar een overkoepelend team, zonder vast contactpersoon, maar ze wilde wel graag contact persoon voor de kinderen blijven, mits vader daar akkoord mee was.
Weer een kruisje achter zijn naam en jammer voor de meiden, want die hadden net een beetje band met haar opgebouwd. Nu komen ze waarschijnlijk ook zonder vast contactpersoon"
Er is een ondertoezichtstelling. Dat betekent dat de GI de mogelijkheid heeft om jeugdhulp in te zetten die nodig is voor je kind. Daarvoor is geen toestemming van de ouders met gezag nodig. (Dit itt tot behandelingen die tegen het medische aanhangen, zoals therapie) Google eens op "kindbehartiger. Als je dat wat lijkt, bespreek dan met de gezinsvoogd of zij met je eens is dat je dochter hiermee geholpen is. En vraag dan dat de GI dat inzet, met of zonder toestemming van vader. Dan heeft je kind tenminste nog wat aan die ots.
Op kindbehartiger zal ik eens Googelen, dat klinkt wel goed.
de wet wgbo maakt het mogelijk om toch hulp te geven ook als een ouder geen toestemming geeft
Als jou dochter depressief is en zo leest het is er hulp nodig en mogelijk
Sterkte Eva het is zwaar
Roos55 schreef op 11-04-2023 om 19:59:
de wet wgbo maakt het mogelijk om toch hulp te geven ook als een ouder geen toestemming geeft
Als jou dochter depressief is en zo leest het is er hulp nodig en mogelijk
Sterkte Eva het is zwaar
In de praktijk beginnen de meeste behandelaren daar niet aan, tenzij er sprake is van leven en dood.
Zelfs al is er vervangend toestemming, dan begint nog niet iedereen er aan. Ik heb het eerder bij de hand gehad. De een voelde zich er niet veilig genoeg bij, de volgende vond dat er over grenzen gegaan werd door ex en de derde begon er aan, maar na 3 x kind zien vond ze dat de behandeltijd op was (de rest van de tijd was opgegaan aan discussies met ex) en er niet zoveel met kind aan de hand was.
Ik ben dus vooral op zoek naar wat ik zelf kan doen.
Al die machteloosheid van volwassen professionals die van alles niet mogen van haar vader, beseffen die mensen niet welk signaal ze haar geven? Die man zet iedereen naar zijn hand. Hoe zou zij zich door deze mensen beschermd en veilig moeten voelen?
Ik zou daar dus niet meer al te veel van verwachten, als ze zich zo laten verlammen door vader, en ik zou kind geen beloftes doen dat ze haar gaan helpen. Die mensen bieden geen veiligheid. Dat heeft je kind heus wel door dus hou haar niet voor de gek. Ik zou ook een beetje met die hulpverleners oppassen. Het is niet per se gezond of veilig voor jullie als ze het allemaal volgens het boekje willen doen. Het belang van je kind staat niet voorop. Ze zijn nu vooral bezig binnen beleidsgrenzen te blijven, met wat wel en niet binnen het mandaat past.
Ik zou in jouw schoenen iemand zoeken die gespecialiseerd is in narcisme, die kan adviseren wat er voor het kind gedaan kan worden. Je zou ook eens naar naastencentraal kunnen bellen. Ik zou het kind beschouwen als een kopp-kind. Ik weet niet of er voor zulke jonge kinderen al ondersteuning is. Of dat ze daar andere tips hebben voor hoe je je kind hier doorheen kan loodsen.
Evaluna, staat je dochter open om met iemand, anoniem, te chatten/appen, het zijn getrainde jongeren.
https://jongerenhulponline.nl/hulplijnen/villa-pinedo#waarvoor-kan-ik-hier-terecht-21
Ik vind het erg verdrietig om te lezen dat hulpverleners geen hulp durven verlenen aan kinderen, zelfs als er vervangende toestemming van de rechter is. Wat kan vader die hulpverleners maken dan? Hij woont toch in het buitenland? Moet dan alsnog alles naar hem gecommuniceerd worden, terwijl hij het probleem is? Hebben hulpverleners geen beroepsgeheim als het om kinderen gaat?
Uitgaande van wat jij hier schrijft over de situatie en je dochter komt het op mij juist over alsof je het heel serieus neemt en dat je haar graag wil helpen omgaan met alle spanningen en emoties. Maar niet tegen elke prijs. En ik denk dat dat juist goed is.
