Moeite met intens geluid van dochter

absor schreef op 01-09-2022 om 16:44:

mijn kinderen mogen dus niet gillen (meeste zijn nu al puber) maar ik had mijn nichtje laatst en die gilde (van plezier hoor) in de speeltuin

nou echt niet. Ik zeg; he er wonen hier heel veel mensen dus we gillen niet, tante’s oor valt er bijna vanaf. Zegt zij; ik mag gillen in de speeltuin daar is de speeltuin voor zegt mama.

Dat snap ik dus niet. Ik leerde altijd; gillen mag alleen in de achtbaan

absor schreef op 01-09-2022 om 16:44:

mijn kinderen mogen dus niet gillen (meeste zijn nu al puber) maar ik had mijn nichtje laatst en die gilde (van plezier hoor) in de speeltuin

nou echt niet. Ik zeg; he er wonen hier heel veel mensen dus we gillen niet, tante’s oor valt er bijna vanaf. Zegt zij; ik mag gillen in de speeltuin daar is de speeltuin voor zegt mama.

Dat snap ik dus niet. Ik leerde altijd; gillen mag alleen in de achtbaan

Dat vind ik dan weer best raar, als kinderen nog niet eens in speeltuin mogen gillen? Kinderen gillen nu eenmaal heel graag want anders zouden ze het niet zoveel doen. Gillen in achtbaan is net zo goed maar een regel maar kan natuurlijk geen behoefte vervullen want hoe vaak zit je nu in achtbaan. 

Waarbij een kind natuurlijk net zo goed mag leren dat er, bij een andere volwassene mee, dan andere regels zijn. 

Geen ervaring trouwens want mijn kinderen maakten niet zoveel lawaai. Denk ik, misschien hoorde ik het zelf niet.

Pinokkio schreef op 01-09-2022 om 20:14:

[..]

[..]

Dat vind ik dan weer best raar, als kinderen nog niet eens in speeltuin mogen gillen? Kinderen gillen nu eenmaal heel graag want anders zouden ze het niet zoveel doen. Gillen in achtbaan is net zo goed maar een regel maar kan natuurlijk geen behoefte vervullen want hoe vaak zit je nu in achtbaan.

Waarbij een kind natuurlijk net zo goed mag leren dat er, bij een andere volwassene mee, dan andere regels zijn.

Geen ervaring trouwens want mijn kinderen maakten niet zoveel lawaai. Denk ik, misschien hoorde ik het zelf niet.

Waarom zouden ze wel moeten mogen gillen? Ik krijg dat letterlijk kippenvel van. En denk met mij heel veel mensen. Dat kinderen in enthousiasme gaan roepen is best te begrijpen, vooral in de lawaaiige omgeving. Maar gillen, echt no way.

Apiejapie schreef op 01-09-2022 om 20:58:

[..]

Uit de situatie halen doe ik zeker. Maar daar ging het in de reactie niet over. Daar werd gezegd naar de gang sturen en pas als ze rustig is, dan troosten. Daarmee wijs ik haar paniek en verdriet juist af, in plaats van haar te helpen.

Wat ik bedoel is als je naar de gang gaat en je gaat mee, dan is ze toch verwijderd uit de situatie, maar kan ze onder je begeleiding uit haar paniek komen. Dus niet per se als straf, maar wel duidelijk een grens geven, waarna je de tools oefent hoe het anders kan. En dat gaat nog 100.000 keer mis, maar dat is een investering waard denk ik

Mijn dochter kan in verdriet / frustratie blijven hangen. Voor haar helpt het wel om even tot rust te komen op de gang of op haar kamer. Toen ze jonger was op de trap in de woonkamer. Of even samen ademhalingsoefening te doen (rustig inademen en weer rustig uitblazen)

Max88 schreef op 01-09-2022 om 21:24:

[..]

Wat ik bedoel is als je naar de gang gaat en je gaat mee, dan is ze toch verwijderd uit de situatie, maar kan ze onder je begeleiding uit haar paniek komen. Dus niet per se als straf, maar wel duidelijk een grens geven, waarna je de tools oefent hoe het anders kan. En dat gaat nog 100.000 keer mis, maar dat is een investering waard denk ik

Ik snapte inderdaad dat jij het zo bedoelde. Maar mijn reactie was op deze opmerking gebaseerd: 

Gewoon naar de kamer of naar de gang. Als geluid weg is dan troosten

nu leer je bij hard krijsen heeft ze je nodig krijgt ze aandacht en wordt getroost. Je moet corrigeren en juist de aandacht als de herrie weg is.

En dat werkt dus niet bij onze dochter. Zoals jij het omschrijft, samen uit de situatie gaan, werkt gelukkig vele malen beter. 

Ik heb er geen ervaring mee, dus misschien sla ik de plank volledig mis. Maar is het een idee om een geluidsmeter neer te zetten en zo voor haar inzichtelijk te maken dat het geluid wat ze maakt, veel te hard is?
Ik kan me zelfs voorstellen dat je het ergens op de hei op een speelse manier met haar uitprobeert.

Sterkte ermee, het is geen gemakkelijke situatie...

absor schreef op 01-09-2022 om 22:48:

[..]

Nee gillen is voor noodsituaties en dan kom ik meteen aanrennen. Niet als je aan het spelen ben in een speeltuin

Nou Absor, een achtbaan is echt geen noodsituatie. 
Dat ‘iedereen’ daar gilt toont voor mij aan dat het fijn is om te gillen. Want het mag daar. (echt niet dat iedereen zo bang is) 

Dat jij je zo stoort aan gegil van kinderen dat kan en dat mag. Dat wil nog niet zeggen dat het voor iedereen zo is. Ik ben (zeker bij tijd en wijle) erg gevoelig voor geluiden en ervaar veel geluiden van mensen als hinderlijk of ongewenst (of erger) maar kan me niet herinneren dat ik last had van kindergeluiden. Tenzij op plekken waar het mi niet hoort. (hard geluid in winkel  bijv of rustiger restaurant) 

Op festivals bijv maken volwassenen lawaai en in speeltuinen kinderen, voor mij is dat zo logisch als wat. Maar misschien hebben we een verschillende definitie van gillen. 

Ik stoor me ook aan mensen die gillen in achtbanen. Als je het zo eng vindt, moet je er niet in gaan. Kinderen die plezier maken met daarbij behorend geluid vind ik prima. Kinderen die gillen om het gillen (omdat ze in een speeltuin zijn of zo) dat vind ik niet oké. Je kunt het best prima naar je zin hebben zonder anderen tot last te zijn.
Alleen in uitzonderlijke situaties vind ik gillen/schreeuwen oké in de zin van dat ik het begrijp en ik het op dat moment gezien de situatie niet kan veroordelen. 

Bij een kind zou ik vooral proberen aan te leren wat ze wél kan en mag doen om haar frustratie af te reageren. En de impact van haar gedrag op andere mensen uitleggen.
Je kunt een kind best uitleggen dat mensen last hebben van bepaald gedrag en dat we in het leven rekening te houden hebben met elkaar. 

Ik kan prima tegen het geluid van spelende kinderen, maar daar hoort geen hard gegil bij. Daarbij reageer ik als buitenstaander niet meer op gegil als er voortdurend gegild wordt. En dat terwijl er op dat moment wel serieus iets aan de hand kan zijn waarbij hulp nodig is. 

Wat was onze opvoeding, totaal gespeend van pedagogisch inzicht circa 40 jaar geleden (mijn oudste is 38) dan toch makkelijk vergeleken met nu. En nu hou je op, ben jij nou helemaal gek! Bij doorgaan volgde een tik voor de bips, geen kind die het in zijn hoofd haalde om vrolijk door te gillen, klaar was klaar.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik zeg niet dat dat de juiste manier was, maar simpel en effectief was het wel. Ik zou echt knettergek worden als ik in deze tijd een kind op moest voeden naar de normen en waarden van nu. Ik heb het vaak te doen met de moeders om me heen, inclusief mijn eigen dochters die moeder zijn.

Ik ben altijd 3 keer blij als mijn kleinzoon van 4 komt logeren; als hij komt, als hij er is en als hij weer gaat. Mijn dochter bedekt alles met de mantel der liefde, gaat met hem in "gesprek" en gelooft in een vrije opvoeding. Ik vind dat zielig, het wordt er geen leuker kind op voor zijn omgeving met alle gevolgen van dien. Ik ben dol op hem, het is een heel wijs en ontzettend grappig ventje maar ik weet heel zeker dat de mensen die geen binding met hem hebben hem zien als een kleine verwende draak.

 Mijn kleindochter van 10 is een ander verhaal, mijn zoon en schoondochter staan er ongeveer hetzelfde in als ik. Ze wordt overstelpt met liefde en aandacht maar wel duidelijk begrensd in negatief gedrag, van jongs af aan. 
Zonder de tik van vroeger maar wel met hele duidelijke consequenties. Ze is beleefd, accepteert ook een nee zonder hysterische aanval. Ze lijkt heel erg op haar neefje qua karakter, slim en ontzettend grappig.

Ze was en is gewoon makkelijker in de omgang, dramt haar zin niet door, kan samen spelen en delen en is snel tevreden met alles. Ze is beslist niet onderdanig, ze heeft duidelijk haar eigen mening en een sterk karaktertje. Dus tsja, wie het weet mag het zeggen. Ik vind de opvoeding van nu, waar het kind en zijn/haar gevoelens ten alle tijden centraal staat regelmatig doorslaan en totaal niet ten goede komen voor hun verdere leven. 

En dan heb ik het vnl over nadh kinderen, voor iadh kinderen is het vaak een ander verhaal. 

Kadushi schreef op 02-09-2022 om 00:49:

Wat was onze opvoeding, totaal gespeend van pedagogisch inzicht circa 40 jaar geleden (mijn oudste is 38) dan toch makkelijk vergeleken met nu. En nu hou je op, ben jij nou helemaal gek! Bij doorgaan volgde een tik voor de bips, geen kind die het in zijn hoofd haalde om vrolijk door te gillen, klaar was klaar.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik zeg niet dat dat de juiste manier was, maar simpel en effectief was het wel. Ik zou echt knettergek worden als ik in deze tijd een kind op moest voeden naar de normen en waarden van nu. Ik heb het vaak te doen met de moeders om me heen, inclusief mijn eigen dochters die moeder zijn.

Ik ben altijd 3 keer blij als mijn kleinzoon van 4 komt logeren; als hij komt, als hij er is en als hij weer gaat. Mijn dochter bedekt alles met de mantel der liefde, gaat met hem in "gesprek" en gelooft in een vrije opvoeding. Ik vind dat zielig, het wordt er geen leuker kind op voor zijn omgeving met alle gevolgen van dien. Ik ben dol op hem, het is een heel wijs en ontzettend grappig ventje maar ik weet heel zeker dat de mensen die geen binding met hem hebben hem zien als een kleine verwende draak.

Mijn kleindochter van 10 is een ander verhaal, mijn zoon en schoondochter staan er ongeveer hetzelfde in als ik. Ze wordt overstelpt met liefde en aandacht maar wel duidelijk begrensd in negatief gedrag, van jongs af aan.
Zonder de tik van vroeger maar wel met hele duidelijke consequenties. Ze is beleefd, accepteert ook een nee zonder hysterische aanval. Ze lijkt heel erg op haar neefje qua karakter, slim en ontzettend grappig.

Ze was en is gewoon makkelijker in de omgang, dramt haar zin niet door, kan samen spelen en delen en is snel tevreden met alles. Ze is beslist niet onderdanig, ze heeft duidelijk haar eigen mening en een sterk karaktertje. Dus tsja, wie het weet mag het zeggen. Ik vind de opvoeding van nu, waar het kind en zijn/haar gevoelens ten alle tijden centraal staat regelmatig doorslaan en totaal niet ten goede komen voor hun verdere leven.

En dan heb ik het vnl over nadh kinderen, voor iadh kinderen is het vaak een ander verhaal.

Wat bedoel je met de laatste zin?

Kadushi schreef op 02-09-2022 om 00:49:

Wat was onze opvoeding, totaal gespeend van pedagogisch inzicht circa 40 jaar geleden (mijn oudste is 38) dan toch makkelijk vergeleken met nu. En nu hou je op, ben jij nou helemaal gek! Bij doorgaan volgde een tik voor de bips, geen kind die het in zijn hoofd haalde om vrolijk door te gillen, klaar was klaar.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik zeg niet dat dat de juiste manier was, maar simpel en effectief was het wel. Ik zou echt knettergek worden als ik in deze tijd een kind op moest voeden naar de normen en waarden van nu. Ik heb het vaak te doen met de moeders om me heen, inclusief mijn eigen dochters die moeder zijn.

Ik ben altijd 3 keer blij als mijn kleinzoon van 4 komt logeren; als hij komt, als hij er is en als hij weer gaat. Mijn dochter bedekt alles met de mantel der liefde, gaat met hem in "gesprek" en gelooft in een vrije opvoeding. Ik vind dat zielig, het wordt er geen leuker kind op voor zijn omgeving met alle gevolgen van dien. Ik ben dol op hem, het is een heel wijs en ontzettend grappig ventje maar ik weet heel zeker dat de mensen die geen binding met hem hebben hem zien als een kleine verwende draak.

Mijn kleindochter van 10 is een ander verhaal, mijn zoon en schoondochter staan er ongeveer hetzelfde in als ik. Ze wordt overstelpt met liefde en aandacht maar wel duidelijk begrensd in negatief gedrag, van jongs af aan.
Zonder de tik van vroeger maar wel met hele duidelijke consequenties. Ze is beleefd, accepteert ook een nee zonder hysterische aanval. Ze lijkt heel erg op haar neefje qua karakter, slim en ontzettend grappig.

Ze was en is gewoon makkelijker in de omgang, dramt haar zin niet door, kan samen spelen en delen en is snel tevreden met alles. Ze is beslist niet onderdanig, ze heeft duidelijk haar eigen mening en een sterk karaktertje. Dus tsja, wie het weet mag het zeggen. Ik vind de opvoeding van nu, waar het kind en zijn/haar gevoelens ten alle tijden centraal staat regelmatig doorslaan en totaal niet ten goede komen voor hun verdere leven.

En dan heb ik het vnl over nadh kinderen, voor iadh kinderen is het vaak een ander verhaal.

Eens en zo heb ik mijn kinderen ook opgevoed

kijk als een kind veel te hard krijst of huilt en het geluid gaat door merg en been dan ga je naar de gang of naar je slaapkamer tot je weer normaal doet.  Zo wint een kind er niets mee

En je reageert positief als een kind niet krijst en dan beloon je het kind dus op het juiste moment

Maar als je dan zegt; nee dat is geen oplossing kind heeft me juist nodig in zijn gekrijs, ik denk dat het komt door onderprikkeling op school of andere zaken ..tja..dan wil je dus niet van het gekrijs af.  Of je wil je wel maar begrijpt niet; zachte heelmeesters maken stinkende wonden.    

Kadushi, mijn moeder hoefde maar te kijken en mijn zusje en ik waren stil. Als ons zwembad stond in de zomer was het eerste wat er gezegd werd: Er word door niemand gegilt anders breek ik het zwembad af. En dat deden we.

To wat verschrikkelijk moeilijk, mijn neefje deed dit ook altijd. Als hij bij ons was liet ik hem op de gang uitrazen. Ik heb geen oplossing maar ik denk idd dat doen en de oordoppen in.
Zoals Kadushi zei, als wij niet ophielden met dat gejankt ( hou op met dat gejank zoals mama zei) pakte ze ons hard bij de arm. Dan werd je wel stil.
Kadushi tijden zijn veranderd.