ongehoorzaam/koppig kind

Ik zou zeggen, laat het vooral aan de moeder over als die er rustiger onder blijft. Ook omdat het je eigen vlees en bloed niet is, begrijp ik? En je voelt je alleen maar naarder als je uit je slof schiet naar zo'n klein (maar lastig) hummel....

Pick your battles, niet alles is het waard om oorlog over te voeren. En in jullie geval al helemaal, omdat ze jouw dochter niet is en je partner anders met haar omgaat, meer geduld met haar heeft.
Ik pak er een paar concrete dingen uit.
Strijd over eten: nooit doen, dat ga je niet winnen. Biedt eten aan, maar dwing niet. Ook geen hapjes. Maar: bied ook geen alternatief aan. Als ze niet eet heeft ze straks honger. Dat is dan haar probleem, ze krijgt niks anders. Dat houdt ze 2, 3, 4 dagen vol, maar uiteindelijk gaat ze om, geef ik je op een briefje. En kinderen gaan niet dood van een paar dagen alleen maar leven op het brood van ontbijt en lunch hoor. Wat hier trouwens goed werkte was om een uur of half 5 een bakje klaargemaakt fruit en bij het koken maakte ik een bakje rauwkost waar ze van konden snoepen. Paprika, komkommer, tomaat, worteltjes. Hebben ze toch al een flinke hoeveelheid vezels, vitaminen en mineralen binnen. Verder kregen mijn kinderen altijd een multivitamine.
Huiswerk? Bij een kind van 6? Daar zou ik op school een goed gesprek over gaan voeren (als in, wat een nonsens). En is het toch verplicht, dan mag dochter op school zelf aan de leerkracht uitleggen waarom ze het niet gemaakt/geleerd heeft. Jullie kunnen stimuleren en jullie kunnen helpen, maar uiteindelijk is de bedoeling van huiswerk toch dat ze het zelf doet, lijkt me. Dus als jullie je taak (stimuleren en helpen) hebben volbracht is het verder aan haar. Zou dat ook zo bij de leerkracht neerleggen, je kunt haar ook met haar 6 jaar niet vastbinden aan de tafel tot ze klaar is.
Verder met al haar driftbuien: ze mag boos zijn zoveel ze wil maar dan niet in jullie buurt. Zet haar op haar kamer tot ze is afgekoeld. Niet als straf, maar omdat ze tot rust moet komen. En om te voorkomen dat jij ontploft.
En dat ontploffen van jou, daar moet je serieus wat mee. Want wat is dat voor voorbeeld dat je haar geeft? Jij mag wel razen en tieren? En een kind van 6, dat nog niet beschikt over de communicatieskills die jij hopelijk wel hebt, mag zich niet uiten op die manier? Wat een dubbele moraal! Ga een cursus angermanagement doen. Of op zijn minst, ga de deur uit als je voelt dat je je niet in kunt houden, of stap voor mijn part onder een koude douche. Maar ga echt never nooit meer zo tekeer, dat kan echt niet!

Als je een beetje een lezer bent, zou je het boek Het explosieve kind van Ross Greene kunnen lezen. En verdiep je eens in de opvoedmethode Geweldloos verzet. Ik denk dat je/jullie daar heel veel aan kunnen hebben in de omgang met zo'n pittig dametje. Verder lijkt het me goed als jij en de moeder meer op 1 lijn komen in jullie aanpak. Naarmate ze ouder wordt gaat ze jullie onherroepelijk vaker tegen elkaar uitspelen. Dan zit je straks nog met een relatieprobleem...

Ben je voor je driftbuien naar de psycholoog geweest? Of dacht je dat er iets met het meisje aan de hand is? Zo niet, dan zou ik dat alsnog doen.

ik lees niet zoveel rare dingen in haar gedrag, maar zie wel dat jullie vaak de strijd aan gaan die je niet moet willen aangaan. Zeuren over eten is een recept voor gedoe, laat haar gewoon met rust. Huiswerk met zes jaar lijkt me ook niet de bedoeling. Als je ergens op tijd moet zijn, moet je zelf zorgen dat dat zonder stress lukt, bijvoorbeeld door een half uurtje eerder te staan.En met slapen hebben jullie zelf een fout gemaakt. Dat kost nu tijd en geduld om een nieuwe manier uit te vinden. 

Ik zou de opvoeding aan de moeder over laten. Zij heeft meer geduld en kan ook meer hebben van haar kind. Jouw agressie helpt hier echt totaal niet in, dus het lijkt me verstandig afstand te houden en daar zelf mee aan de slag te gaan. Of volg een opvoedcursus, daar zullen jullie allemaal veel aan hebben denk ik.

Oh en misschien moet je de titel van je openingspost veranderen in ‘agressieve stiefvader’, en dan nog eens lezen wat je allemaal schrijft en hoe dat voor je stiefdochter moet zijn.

Nog een boekentip: Het temperamentvolle kind van Eva Bronsveld. 
Ik vond niet alles uit dit boek even geweldig maar biedt wel handvatten en een andere manier van omgaan met je kind.
Je kunt wellicht ook opvoedondersteuning thuis krijgen? Ik heb het idee dat je in België woont klopt dat? hoe het daar heet of werkt weet ik niet maar ik kan mij niet voorstellen dat je daar geen thuishulp kunt krijgen. Dan hoef je in ieder geval haar niet naar de psycholoog te sturen. Vaak kijken ze mee, iets van Video Home Training ( heeft een familielid in het verleden heel erg geholpen, weet niet of dit er nog is)

Staak in ieder geval de strijd, die win je namelijk niet. In ieder geval niet met eten maar ook bij meer dingen geldt:  een kind eindeloos dwingen om iets niet of wel te doen levert alleen maar drama op en meestal niet het gewenste gedrag.
Razen en tieren ( hoe begrijpelijk soms ook , ze kunnen het bloed onder je nagels vandaan halen!) helpen niet. 

Hoe gaat het op school,  heeft ze vriendinnen, is ze erg bazig of juist stil? Lijkt mij ook handig om te weten hoe dat loopt.

Als laatste nog een opmerking, ik lees dat sommigen zeggen dat je de echte vader niet bent en je het meer aan je partner moet overlaten. Vind ik wat te makkelijk want ik begrijp dat TO al 6 jaar bonuspapa is en het kind is 6!
Het is maar de vraag of de biologische vader nog in beeld is. 
Als zijn vrouw rustiger is dan is dat de reden dat hij zich beter even terug kan trekken maar niet omdat hij niet de biologische vader niet is. Beetje flauw als  hij al het hele leven van het kind betrokken is bij haar .

RosaMontana schreef op 11-05-2022 om 12:29:

Oh en misschien moet je de titel van je openingspost veranderen in ‘agressieve stiefvader’, en dan nog eens lezen wat je allemaal schrijft en hoe dat voor je stiefdochter moet zijn.

zie mijn andere post. Een echte vader is iemand die er altijd voor het kind is en de verantwoordelijkheid voor zijn kind neemt. En dat is niet altijd de biologische vader. 

Hier wordt te makkelijk iemand "afgeschreven" Het kind is 6 en hij is al 6 jaar bonuspapa! is er überhaupt nog een biologische vader op het toneel?? 
Weten we allemaal niet. 
Hij mag best zich bemoeien met de opvoeding. Natuurlijk agressief zijn is nooit goed ( hij lijkt overigens dat wel te beseffen lees ik uit de openingspost) maar dat is het ook niet voor biologische ouders. 
Bepaald niet helpend om dit zo op te schrijven.

Kind veel meer loslaten. Niet tot dingen dwingen maar keuzes geven. Zelf de volwassene zijn. Als je zo kwaad wordt, zit je zelf in een soort macht-stuk. Dat wordt niet gevoeld als echte kracht en als een kind een pittig karakter heeft, zal ze zich daar juist tegen verzetten. Ik zelf vind dat heel mooi van zo'n kind. Dat het je dan een spiegel voorhoudt. Ik denk dat je veel te veel de controle wilt hebben en te veel wilt (be)heersen. 
Bijvoorbeeld het eten: maak je niet zo druk. Dan eet ze niet. En nee ze hoeft niet met honger naar bed. Hier was de regel: okay dan eet je niet, maar dan ook geen toetje en als je alsnog honger krijgt, kan je een boterham met kaas krijgen en een stuk fruit. Na een paar keer kiezen ze eieren voor hun geld hoor. 
Kinderen moeten de ruimte krijgen om ook te kunnen 'winnen' om in hun kracht bevestigd te worden. Dat gecombineerd met vertrouwen in het kind deed hier wonderen.

Ik zou hulp zoeken bij de opvoeding 

En wat bedoel je met geen tijd voor elkaar ?
Spelen er andere problemen?

RosaMontana schreef op 11-05-2022 om 12:24:

Ben je voor je driftbuien naar de psycholoog geweest? Of dacht je dat er iets met het meisje aan de hand is? Zo niet, dan zou ik dat alsnog doen.

ik lees niet zoveel rare dingen in haar gedrag, maar zie wel dat jullie vaak de strijd aan gaan die je niet moet willen aangaan. Zeuren over eten is een recept voor gedoe, laat haar gewoon met rust. Huiswerk met zes jaar lijkt me ook niet de bedoeling. Als je ergens op tijd moet zijn, moet je zelf zorgen dat dat zonder stress lukt, bijvoorbeeld door een half uurtje eerder te staan.En met slapen hebben jullie zelf een fout gemaakt. Dat kost nu tijd en geduld om een nieuwe manier uit te vinden.

Ik zou de opvoeding aan de moeder over laten. Zij heeft meer geduld en kan ook meer hebben van haar kind. Jouw agressie helpt hier echt totaal niet in, dus het lijkt me verstandig afstand te houden en daar zelf mee aan de slag te gaan. Of volg een opvoedcursus, daar zullen jullie allemaal veel aan hebben denk ik.

Ik zou het gewoon helemaal aan de moeder overlaten dan, verder nergens mee bemoeien en er niks meer voor doen. 

Beste TO, ik wil even mijn ervaring met je delen: onze zoon had op die leeftijd ook flinke driftbuien en al van baby af aan was duidelijk dat hij een sterk karakter had. Geloof mij, van terug boos worden, schreeuwen of juist negeren wordt het echt niet beter, juist erger. Een kind van die leeftijd kan de eigen emoties en gedrag nog niet goed reguleren en heeft de ouders nodig voor coregulatie. Alleen als jullie kalm en rustig blijven, kan dat haar helpen om weer rustig te worden.

Uiteraard hoef je niet alles te accepteren, maar een goede regel is: connectie voor correctie. Dus eerst de emotie benoemen en aangeven dat je het ziet. Dan benoemen hoe zij dit kan uiten. Als dat niet lukt, is rustig blijven het enige dat je kunt doen. En dan kom je maar te laat op school.
Oh, en niet accepteren betekent niet dat je moet straffen, maar dat je later weer op onwenselijk gedrag terugkomt en een alternatief biedt.

Mijn zoon was trouwens ook heel gevoelig voor de stress van een ander. Dan kon je er vanuit gaan dat hij sneller driftig werd. 

Man en ik hebben op een gegeven moment ondersteuning van een systeemtherapeut gehad, die kijkt naar de interactie tussen kind en omgeving. Daar hebben wij veel aan gehad. Met name mijn man, die ook snel boos werd en vooral vond dat onze zoon moest veranderen. 

Goed dat je hier om advies vraagt, dat betekent dat je openstaat voor een andere aanpak. Succes!

" Huiswerk? Bij een kind van 6? Daar zou ik op school een goed gesprek over gaan voeren (als in, wat een nonsens)"

Aan het taalgebruik te zien is TO Vlaming, misschien dat huiswerk voor kleintjes in België heel gewoon is. 

Het valt me trouwens op dat als hier op het forum een Vlaming post, het heel vaak gaat over "help het kind luistert niet naar mij" waarna de Hollandse forummers eenstemmig verklaren dat het gedrag van het kind volkomen normaal en niet zorgwekkend is. Ik krijg de indruk dat Hollanders meer van kinderen accepteren dan Vlamingen. Maar misschien zie ik spoken

Je dwingt haar nu te doen wat jij wil en je wordt agressief wanneer ze dat niet doet. Blijkbaar heeft deze tactiek de afgelopen zes jaar niet het gewenste effect gehad, want ze doet nog steeds niet wat jij wil. Ik zou dus stoppen met haar te dwingen tot zaken die irrelevant zijn. Als ze niet wil eten, dan eet ze gewoon niet. Daar hoef je niet boos om te worden, of ze wel of niet eet heeft níets met jou te maken. Hetzelfde geldt voor die kleren: als ze niets aan wil, dan maar niet. Om die zaken ga je haar toch niet beschadigen door agressief tegen haar te worden? Dat is als een kanon op een mug schieten. Stop gewoon met boos worden. Jouw boosheid is het probleem, niet zij.