Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
Tuurlijk biebel, vragen stellen mag altijd en het mag zeker ook best schuren. Sommige vragen prikkelden mij ook tot nadenken en reflectie. En een gevoel hebben kan ook, kun je niks aan doen. Ik heb dan liever dat je daar een kritische vraag over stelt dan aannames doet over onze thuissituatie, rolverdeling, karakters etc.
Laat het in ieder geval duidelijk zijn dat de grootste fout in deze kwestie bij mij lag en dat mijn man dingen misschien ook anders had kunnen doen of zeggen, ja, misschien wel. Maar op het moment zelf denk je niet eerst tien keer na voordat je iets zegt.
tsjor schreef op 23-08-2021 om 10:47:
MamaE, je berichtje is helder en ik ben blij dat de vakantie goed geweest is.
Ik blijf toch hangen op een punt, dat misschien iets algemener is, namelijk het beroep op 'gevoel' als onweerlegbaar argument: 'Het gaat idd om het totaal gevoel van de tekst.' (Diyer). Dan kun je aandragen wat je wil, maar dat 'gevoel' blijft keihard overeind staan en dat is ook onbetwistbaar waar.
Volgens mij is er verschil tussen intuïtie en gevoel: soms als je iets leest of hoort, dat roept dat een bepaalde intuïtie, een bepaalde gedachte bij je op: hé, wat doet die man als zij zo druk is? Dat is dan eigenlijk een hypothese, een mogelijkheid, die je kunt toetsen: oh, man staat te strijken en is dus ook druk. Dan kun je je gedachte bijstellen.
'Gevoel' als argument is iets anders. Het is onweerlegbaar, een keiharde steen. Niemand kan zegen: jouw gevoel klopt niet; want dan kun je altijd zeggen: maar het is mijn gevoel. Een gevoel dat een gevoel blijft, ondanks alles wat er aan feiten en argumenten wordt aangedragen, dat komt voort uit iets anders, niet uit de situatie, maar uit iets van jezelf. Zoals Biebel bijvoorbeeld zegt: ' Misschien ben ik wel iets te allergisch voor vrouwen die hun man ophemelen omdat hij alles zo goed weet.'. Dat kan, dat is dan de bron van je 'gevoel' en dat heeft verder niets met MamaE te maken. Dat is dan je eigen behoefte: je wil dan persé bewijzen dat die man niet deugt en dat moet je ook volhouden voor jezelf, ondanks alles wat er tegenin wordt gezegd. Jouw 'gevoel' (=behoefte) moet overeind blijven. Andere verhalen, argumenten, feiten die het tegenovergestelde zouden kunnen laten zien zijn niet toelaatbaar. Je kunt je hooguit zelf afvragen waar die behoefte vandaan komt en dat eventueel bespreken met je huisarts: waar komt die boosheid vandaan en moet ik daar iets mee doen?
Tsjor
Hele goede post! 100% eens 
als je maar niet doet tegen jezelf, wat je je dochter verweet, in plaats van "Jij doet ook altijd alles fout" gaat denken "Ik doe ook altijd alles fout" helpt ook niet.
gewicht aan wijze van reageren
Ik vind het jammer dat de wijze van reageren door mamaE tegen het licht van vroeger werd gehouden. Ik hoop dat mamaE inziet dat ze door de jaren heen gegroeid is en niet bang hoeft te zijn in herhaling te vallen.
Ik hoop echt dat ze dat los van elkaar kan zien. MamaE heeft ongetwijfeld genoeg mooie herinneringen met dochter waarin ze als moeder het prima doet ipv twijfelen aan zichzelf.
Geen ouder is perfect. Eens vertelde de leidster van de peuterspeelzaal dat ze haar dochter die in haar ogen zo zat te stieren, dat ze haar een mep had verkocht met witte vingers op een rode wang als gevolg. Ik was heel verbaasd; iemand die opgeleid is tot peuterleidster, al jaren dat beroep uitvoert en dan zo haar geduld verliest. Het heeft mij doen inzien dat we ook maar mensen zijn. Ik ga er dan ook van uit dat ouders niet standaard in herhaling vallen.
Het is gelukkig niet zo dat ik mezelf nog steeds continu van alles loop te verwijten en me de hele dag door een slechte moeder voel. We hebben ook weer mooie momenten samen gehad. Dochter die op schoot komt knuffelen, samen naar het zwembad, de speeltuin, een ijsje eten etc. En dan kan ik me alleen maar heel gezegend voelen met zo'n ontzettend lief kind en het moederschap als fantastisch ervaren.
Misschien moet je het allemaal wat neutraler proberen te zien.
"En dan kan ik me alleen maar heel gezegend voelen met zo'n ontzettend lief kind en het moederschap als fantastisch ervaren". Op mij komt dit dus echt overdreven positief over (en klinkt het gemaakt, niet echt). Ik zelf vind het moederschap bijvoorbeeld best wel leuk, maar ook een hoop gedoe. En mijn kinderen zijn soms best lief, maar ook vaak genoeg even niet. Dat lijkt me al mooi zat...
Ja tuurlijk is mijn kind ook wel eens vervelend en is er soms gedoe. En natuurlijk vind ik het ook niet altijd allemaal fantastisch. Maar op de momenten dat we samen plezier hebben en van elkaar genieten ervaar ik dat wel zo.
Flanagan schreef op 23-08-2021 om 12:48:
Ik was heel verbaasd; iemand die opgeleid is tot peuterleidster, al jaren dat beroep uitvoert en dan zo haar geduld verliest.
Bij de loodgieter thuis lekt de kraan, luidt toch het gezegde?
Mijn moeder was een geliefd en gewaardeerd hulpverleenster, en de buitenwereld dacht dat wij wel de begripvolste moeder ter wereld moesten hebben, die je kon helpen met alle problemen. Nou.....ik denk wel eens dat het allemaal op ging aan die buitenwereld.
Sorry off topic verder, maar wat ouders naar buiten laten zien kan zo totaal anders zijn dan wat er thuis gebeurt. Daarom heeft het ook niet zoveel zin om iets te denken van MamaE's mans vertrouwenspersoonschap. Zelfs al zou hij thuis het fout doen, dan kan hij nog steeds prima pastoraal werk/vertrouwenspersoon zijn buiten de deur.
MamaE schreef op 21-08-2021 om 23:20:
Voor de duidelijkheid: mijn man zou niet meegaan naar die afspraken maar thuis de was doen en stofzuigen. Dat hadden we zo afgesproken. Uiteindelijk is het omgekeerde dus gebeurd.
Ik ervaar mijn man helemaal niet als iemand met een superioriteitscomplex maar juist als een hele lieve warme man met veel inzicht en analytisch vermogen. Daar hebben we gebruik van gemaakt. Mochten dit soort excessen vaker voorkomen, dan zal ik daar professionele hulp bij moeten zoeken en dat is dan natuurlijk niet mijn man. Maar voor nu waren onze gesprekken goed en verhelderend. Onze vakantie zit er weer op. Morgen naar huis. We hebben een hele fijne tijd gehad als gezin en onze dochter heeft zich prima vermaakt en leuke vriendinnetjes gehad.
Super fijn dat jullie een super vakantie samen hebben gehad, lekker tijd met elkaar ❤ en to jij weet het beste hoe het zit in je relatie, zoals ik in andere topics ook wel eens gezegd heb, laat jezelf niet het gevoel hebben dat je je situatie moet verantwoorden door aannames. Je bent niemand wat verschuldigd en uiteindelijk is niemand van ons er in praktijk bij. Zie de discussie als niet toepasselijk voor jou, aangezien jezelf aan aangeeft dat het allemaal niet het geval is.
MamaE schreef op 23-08-2021 om 13:54:
Ja tuurlijk is mijn kind ook wel eens vervelend en is er soms gedoe. En natuurlijk vind ik het ook niet altijd allemaal fantastisch. Maar op de momenten dat we samen plezier hebben en van elkaar genieten ervaar ik dat wel zo.
Helemaal mee eens, je kiest ervoor om ouder te worden het kind niet en je weet dat er zware periodes tussenzit, maar als je zo gek bent op je eigen kind weegt dat niks tegenover de liefde, ik ben ook zo dat ik enorm kan bewonderen hoe gek ik op mn kleine ben, hoe hij het doet, de momenten samen, het moeder zijn. En alles wat daarbij hoort.
Even een update en vraagje: Het gaat inmiddels weer goed tussen dochter en mij. Ik heb geen nodeloos excessieve uitbarstingen meer gehad tegen haar. Gelukkig maar.
Echter, ze vertrouwt me toch nog niet helemaal. Dochter zit nu in groep 3 en ze heeft het prima naar haar zin, leert veel en gaat elke dag met enthousiasme naar school. Nu had de juf gisteren dochter van plek gewisseld met een kindje dat achterin zat maar de buurman teveel afleidde. En toen merkte dochter dus vandaag dat ze van achter uit de klas het bord niet kon lezen als haar goede oog is afgeplakt. Daar zei ze bij thuiskomst niks over tegen mij (ze was wel erg stil, ik dacht gewoon moe), maar toen mijn man thuis was, kwam dat er allemaal uit. Blijkbaar vond het ze het confronterend dat ze iets niet kon wat andere kinderen wel kunnen. En ze was bang dat ik boos zou worden op haar. Dat raakte me. Want ik wil dat mijn kind zich veilig voelt bij mij en alles durft te zeggen. Tegelijkertijd snap ik heel goed waar het vandaan komt, want toen ik dit topic opende schoot ik ook om een compleet onbenullige reden ontzettend uit mijn slof om iets waar ze niks aan kon doen.
En ik vond het stom dat we vergeten zijn om op school hadden aan te geven om haar niet achteraan te zetten.
Wat kan ik doen om haar vertrouwen te herstellen? Is het simpelweg een kwestie van tijd? Of moet ze gewoon een paar keer ervaren dat ik geleerd heb van de vorige keer?
Ik vind dat je wel erg grote conclusies toeschrijft aan een erg jong kind. Tenzij je dit soort uitbarstingen veel vaker hebt gehad, lijkt het mij niet dat die ene keer het vertrouwen zo beschaamd heeft dat je dochter bewust dit voor jou verzwijgt. Kinderen trekken nu eenmaal vaak meer naar 1 van de ouders. Dit kan ook weer wisselen. Je maakt het wel heel groot hoor. We maken allemaal wel eens een fout. Zorg dat het niet nog een keer gebeurd en vergeef jezelf.
Ik zou benoemen dat je het het naar voor haar vindt dat ze het niet kon zien, dat dat niet haar fout is en dat het stom van jullie was dat school dat niet wist. Dan laat je haar ervaren dat je het nu anders doet dan toen. Ik kan me voorstellen dat dat nog een aantal keer nodig zal zijn om haar langzaam weer wat vertrouwen terug te geven juist op dit specifieke vlak. Als ze iets zegt over dat ze het niet aan jou / alleen aan haar vader durfde te vertellen, kun je reageren met dat je dat snapt gezien de vorige keer toen je zo onterecht reageerde, dus haar gevoel erkennen. Alles wat je zelf al schrijft dus eigenlijk. Denk dat het tijd en ‘corrigerende ervaringen’ zal kosten.
Dochter is normaal gesproken niet heel uitgesproken een papa's of mama's kindje. Na ons incident trok ze wel iets meer naar papa, maar ik denk dat dat logisch is. Na een paar dagen trok dat wel weer bij en kwam ze ook uit zichzelf weer met me knuffelen.
Wat Piratenkoningin zegt heb ik ook gedaan. Ik snap dat ze zich op dit vlak toch veiliger voelt bij papa maar tegelijkertijd wil ik heel graag dat ze zich bij mij ook weer veilig voelt. Want het deed me wel wat en ik wil gewoon laten zien dat ik wel normaal kan reageren. Maar als ik heel eerlijk ben, ligt dat stukje bij mezelf en niet bij mijn dochter.
Hoe je haar vertouwen kunt herstellen? Daar ben je al mee begonnen volgens mij.
Ik zou denken in dit geval: naar haar luisteren, begrip tonen voor het feit dat ze net als de anderen wil zijn, haar vragen hoe je haar nú kunt helpen: jullie informeren de juf of doet ze dat liever zelf? En zo ja, kun je haar daar mee helpen? Of doen jullie het samen? Voor schooltijd of via de mail?
Zo voelt ze zich gehoord, serieus genomen en gesteund. Daardoor voelt ze zich veilig en krijgt ze mogelijk weer wat meer vetrouwen.
