Op zoek naar objectieve kijk
Hallo,
Ik zit met wat onzekerheden mbt mijn oudste kind. Voordat ik naar de huisarts ga, zou ik graag eens de meningen van andere ouders lezen.
Het zit zo; mijn dochter van 7 lijkt niet lekker in haar velletje ge zitten.
Ik kan de vinger er niet op leggen wat het is.
Het lijkt soms alsof ze geen aansluiting vind op school. Ze verteld ook af en toe dingen dat ik denk hm dat vind ik pest gedrag. Maar als ik haar vraag hoe ze het heeft op school dan zegt ze altijd 'leuk'. Ze speelt af en toe ook wel met een kindje thuis, maar niet zoveel als anderen en soms zegt ze ook dat ze er geen zin in heeft.
Een voorbeeld van wat ik pest gedrag vind, is dat iemand een rijmwoord had bedacht op haar naam en dat de gehele klas dat overnam. Toen de juf even de klas uit was, riep iedereen dus dat rijmwoord. Een niet zo leuk woord.
Haar lijkt het niet heel veel te doen. Ja ze vi vind het niet leuk, maar echt veel emotie zie ik er niet bij zeg maar.
Ik zal verder gaan met haar karakter omschrijven; het is een lief meisje. Behulpzaam, knuffelig. Ze heeft van die buien, al van kleins af aan dat ze nogal uhm ik noem dat tiepelzinnig is. Dan is niks goed en huilt ze overal om. Ze lijkt dan overprikkeld. Dit is meestal na school.
Maar af en toe ook in het weekend.
Voorbeeld: oma paste op en die had afgesproken dat ze buiten chipjes met haar ging eten. Oma paste dat aan want dochter was film aan het kijken dus ze kreeg de chipjes bij de film. Dat was een reden om te ontploffen. Normaal zou ze zich daaraan niet storen. Tijdens die buien is er dus niks goed. Ze lijkt dan erg moe en in haar koppie 'vol'.
Een voorbeeld van wat mij verder opvalt: ze kan zich prima zelf aankleden, maar ze vertikt dit gewoon. Ze blijft drammen en zeuren en huilen totdat ze geholpen wordt. Hier heb ik nu maar een beloning systeem voor bedacht met stickers. En dat lijkt redelijk te gaan. Dat is met meer dingen zo, ze is slecht te motiveren en heeft geen drive om zelf dingen te willen kunnen.
Ze is motorisch vanaf kleins af aan onhandig. Lopen deed ze later, klimmen in een klimrek kan ze sinds een half jaar, fietsen zonder zijwielen begint nu te komen etc
Ze heeft zusje. Die stapelgek op haar is. Dit zusje wil haar vaak knuffelen, ook als ze verdrietig is.
Met ons knuffelt ze als het aan haar ligt de hele dag, maar haar zusje zal ze zelden knuffelen. Ze zegt vaak 'ik wil alleen spelen, ik wil alleen zijn'.
Tegenwoordig spelen ze wel heel veel samen, maar ik merk dat de oudste vaak toch alleentijd op zoekt. Ze vraagt ook dingen zoals ' ik wil graag een keer zwemmen, alleen zonder zusje'.
We doen zeker dingen zonder zusje. Maar schijnbaar is het voor haar niet voldoende.
Ik zal nu afronden want het wordt anders wel erg lang.
Vragen beantwoord ik graag.
Misschien zie ik dingen die er niet zijn, maar ik wil niet iets over het hoofd zien, als zin eigenlijk niet lekker in haar vel zit.
Alvast bedankt.
ik schuif het wat voor mij uit, dat laten testen. Maar ik denk dat het onvermijdelijk is.
Waarom schuif ik het voor mij uit? Omdat ik die stempel wil vermijden, vermijden dat ze haar anders zien. School etc.
Omdat ze goed is zoals ze is en ik meestal prima weet wat ze nodig heeft.
Maar ik merk dat ik haar de laatste weken niet begrijp op sommige vlakken. En ze kan het zelf ook niet uitleggen. Ja alleen dat de dag niks was en stom. En als ze dan begint te vertellen over de dag, dan hoor ik eigenlijk veel leuks, of althans niet hele spannende dingen waarin ze gepest wordt zeg maar. En als ik dan vraag wat er heel stom was, dan zegt ze alles. Ook vind ze niks leuk aan zichzelf. Zit ik er misschien teveel bovenop denk ik dan. Het feit dat ze een leuk speelafspraakje heeft gehad, wat nu wekelijks aan de orde is, zegt misschien wel genoeg.
Ik weet van een vriendin van mij dat ze de hele maatschappij ook stom vindt. Vroeger al. Ze is zelf autistisch en zegt dat ze zich nooit ergens thuis voelde. Ook niet als mensen haar wel accepteerden. Ze voelde zich toch altijd anders.
We hebben de andere school overwogen en er veel gesprekken over gehad, ook met dochter. Ze geeft aan toch te willen wachten tot de fusie. En wij vinden dat in principe prima, het duurt nog een paar maanden.
Wat mij ook opvalt is dat ik haar eigenlijk altijd wel goed heb kunnen lezen. Maar dat ze bijvoorbeeld met haar vader vaker in de clinch ligt. Die is heel nuchter en soms kan hij weleens vergeten wat hij afgesproken heeft, bijvoorbeeld 'na dit filmpje mag jij iets uitkiezen op de tv' en dat vergeet hij dan. En dan is ze in alle staten.
Waar ze ook slecht tegen kan is als ze iets nodig heeft, bijvoorbeeld de tablet en ik zeg goh die ligt nog boven haal hem maar even op. Dan is ze boos. Waarom ligt hij boven en waarom heb jij hem niet beneden gelegd voor mij vanmorgen etc.
Maar misschien zijn de voorbeelden die ik noem kind eigen. Het is mijn oudste dus ik weet niet of dat zo is, maar soms denk ik dat ze nu al aan het puberen is haha.
Kipspies schreef op 13-12-2022 om 06:10:
Wat mij ook opvalt is dat ik haar eigenlijk altijd wel goed heb kunnen lezen. Maar dat ze bijvoorbeeld met haar vader vaker in de clinch ligt. Die is heel nuchter en soms kan hij weleens vergeten wat hij afgesproken heeft, bijvoorbeeld 'na dit filmpje mag jij iets uitkiezen op de tv' en dat vergeet hij dan. En dan is ze in alle staten.
Waar ze ook slecht tegen kan is als ze iets nodig heeft, bijvoorbeeld de tablet en ik zeg goh die ligt nog boven haal hem maar even op. Dan is ze boos. Waarom ligt hij boven en waarom heb jij hem niet beneden gelegd voor mij vanmorgen etc.
Maar misschien zijn de voorbeelden die ik noem kind eigen. Het is mijn oudste dus ik weet niet of dat zo is, maar soms denk ik dat ze nu al aan het puberen is haha.
De voorbeelden die je noemt zijn wel heel herkenbaar als ASS voorbeelden. Ik snap dat het heftig is om je kind te laten testen. Echter zo weet je of er meer aan de hand is en kan er gekeken worden welke hulp zij wellicht nodig is. Kinderen zijn altijd goed zoals ze zijn, je bent wie je bent. Maar soms kan wat extra hulp/ handvatten wenselijk zijn. Een stempel krijg je anders ook wel; dan worden mensen raar, vreemd of vervelend gevonden en gaan ze het kind ook anders zien. Als je weet waardoor het komt is er ook meer begrip.
Je wordt niet anders van een diagnose. Er kan echter wel begrip ontstaan. Je kunt beter op dingen inspelen.
Een leven lang tegen muren oplopen omdat je dingen niet begrijpt en omdat mensen veel te veel van je vragen, kan de situatie erger maken.
Ik ben nu 100% afgekeurd en ben tot niets meer in staat door een zwaar overprikkeld brein.
Stel je kind heeft constant buikpijn en het blijkt na jaren dat ze een bepaalde intolerantie heeft. Dan had je daarop kunnen inspelen. Dat staat los van dat ze als persoon goed is zoals ze is.
Ik herken wel een beetje dat zwaarmoedige van je dochter, alsof het leven voor haar gewoon best wel gedoe is. Ik had dat als kind ook wel enigszins. Maar niet zo erg dat ik alles stom en niks leuk vond. Dat radicale, alles of niets, zwart of wit, dat herken ik ook wel.
Dat van beloftes nakomen herken ik heel erg. Dat vind ik zelf erg belangrijk in het leven, zeker als kind. Mijn ouders wisten dat en hielden daar ook rekening mee. Maar die zijn zelf ook van 'beloofd is beloofd' en 'belofte maakt schuld'. Ik vind het ook belangrijk om dat mijn kind mee te geven. Als je iets afspreekt of belooft, dan kom je dat na, tenzij er een logische reden is dat het toch niet kan (ziek worden of zo).
Doe je dat niet, dan ben je niet betrouwbaar voor je kind. Het kan dan niet van jou op aan.
Je kunt rekening met haar houden, maar haar ook leren dat het leven niet alleen om haar draait. Dat jullie niet kunnen ruiken dat zijn 's middags op de ipad wil en zelfs al kon je het wel ruiken, dan betekent dat nog niet dat alles alvast klaargelegd hoeft te worden. Het is zonde van de energie om daar boos over te worden.
MamaE schreef op 13-12-2022 om 10:31:
Ik herken wel een beetje dat zwaarmoedige van je dochter, alsof het leven voor haar gewoon best wel gedoe is. Ik had dat als kind ook wel enigszins. Maar niet zo erg dat ik alles stom en niks leuk vond. Dat radicale, alles of niets, zwart of wit, dat herken ik ook wel.
Dat van beloftes nakomen herken ik heel erg. Dat vind ik zelf erg belangrijk in het leven, zeker als kind. Mijn ouders wisten dat en hielden daar ook rekening mee. Maar die zijn zelf ook van 'beloofd is beloofd' en 'belofte maakt schuld'. Ik vind het ook belangrijk om dat mijn kind mee te geven. Als je iets afspreekt of belooft, dan kom je dat na, tenzij er een logische reden is dat het toch niet kan (ziek worden of zo).
Doe je dat niet, dan ben je niet betrouwbaar voor je kind. Het kan dan niet van jou op aan.
Je kunt rekening met haar houden, maar haar ook leren dat het leven niet alleen om haar draait. Dat jullie niet kunnen ruiken dat zijn 's middags op de ipad wil en zelfs al kon je het wel ruiken, dan betekent dat nog niet dat alles alvast klaargelegd hoeft te worden. Het is zonde van de energie om daar boos over te worden.
Dankje voor je input. Ik ben het even kwijt, heb jij zelf ook een diagnose?
Ik probeer haar inderdaad bij te brengen dat niet alles om haar draait, maar ze is daarin wel heel erg stijfkoppig zullen we maar zeggen. Dat geeft niks, ik leg het gewoon telkens rustig uit. Alleen ik stuit op heel veel weerstand, heel vaak en ik vraag mij dus af in hoeverre dat normaal is.
Ik ben zelf ook van afspraken die je nakomt haar vader in basis ook, maar die vergeet nog weleens wat hij afspreekt.
Kipspies schreef op 13-12-2022 om 10:49:
[..]
Dankje voor je input. Ik ben het even kwijt, heb jij zelf ook een diagnose?
Ik probeer haar inderdaad bij te brengen dat niet alles om haar draait, maar ze is daarin wel heel erg stijfkoppig zullen we maar zeggen. Dat geeft niks, ik leg het gewoon telkens rustig uit.
Ik ben zelf ook van afspraken die je nakomt haar vader in basis ook, maar die vergeet nog weleens wat hij afspreekt.
Ja, ik heb een diagnose inderdaad.
Als hij afspraken vergeet en je dochter herinnert hem er aan, dan lijkt het me goed dat je vriend dan erkent 'oh ja, helemaal vergeten, goed dat je me er aan herinnert' en het dan ook alsnog doet.
"Dat het leven niet om haar draait" is een zin die mij enorrrrrm triggert. Ik heb hem zelf iets te vaak gehoord.
Stel nou dat je dochter echt in alles in haar hoofd aanpassingen moet doen, zich continu moet aanpassen, recht breit wat krom is, maar de overprikkeling niet trekt en dan ook nog hoort: "Niet alles draait om jou", kan dat haar plat slaan.
Begrijp me goed, je hoeft haar niet als een prinses te behandelen en alles voor haar glad strijken, de weg voor haar vrij banen, maar als mensen zoiets tegen mij zeggen, ontplof ik. Mijn aanpassingsvermogen houdt érgens op.
Kipspies schreef op 13-12-2022 om 10:49:
[..]
Dankje voor je input. Ik ben het even kwijt, heb jij zelf ook een diagnose?
Ik probeer haar inderdaad bij te brengen dat niet alles om haar draait, maar ze is daarin wel heel erg stijfkoppig zullen we maar zeggen. Dat geeft niks, ik leg het gewoon telkens rustig uit. Alleen ik stuit op heel veel weerstand, heel vaak en ik vraag mij dus af in hoeverre dat normaal is.
Ik ben zelf ook van afspraken die je nakomt haar vader in basis ook, maar die vergeet nog weleens wat hij afspreekt.
Ieder kind is wel eens dwars of stijfkoppig. Maar als het structureel is en in combinatie met alles wat je hier verteld hebt, is laten onderzoeken of het wellicht iets anders is wel wenselijk.
Ik ben ook zeker voor een afspraak is een afspraak, en belofte maakt schuld. Maar maak hierbij wel de kanttekening dat veel ASS ers ( is mijn ervaring) ook veel zaken meteen zien als een afspraak of belofte. Het is voor hun vaak meteen een vaststaand iets omdat flexibelheid vaak ontbreekt. De ander kan ook iets vergeten zijn / de dag loopt anders/ iets kan bij nader inzien niet etc.
Voorbeeld; mijn oudste met ASS vertaalde opmerkingen als " misschien" naar " ja maar jij zei dat het mocht.." Of er was een speelafspraak die niet doorging omdat vriendje het weliswaar beloofd had maar vergeten was dat hij naar de tandarts moest( kinderen weten ook niet altijd wat ouders geregeld hebben), of vriendje zei de afspraak af omdat hij zich niet fit en moe voelde en er daardoor niet zo'n zin in had ( je kunt niet altijd alles van te voren weten), dan kon zoon uit zijn plaat gaan en ook moeizaam schakelen. Zijn starheid en rechtlijnige denken heeft hij veel hulp bij gehad; het blijft maar hij kan er wel beter mee omgaan.
Kipspies schreef op 13-12-2022 om 06:01:
ik schuif het wat voor mij uit, dat laten testen. Maar ik denk dat het onvermijdelijk is.
Waarom schuif ik het voor mij uit? Omdat ik die stempel wil vermijden, vermijden dat ze haar anders zien. School etc.
Omdat ze goed is zoals ze is en ik meestal prima weet wat ze nodig heeft.
Maar ik merk dat ik haar de laatste weken niet begrijp op sommige vlakken. En ze kan het zelf ook niet uitleggen. Ja alleen dat de dag niks was en stom. En als ze dan begint te vertellen over de dag, dan hoor ik eigenlijk veel leuks, of althans niet hele spannende dingen waarin ze gepest wordt zeg maar. En als ik dan vraag wat er heel stom was, dan zegt ze alles. Ook vind ze niks leuk aan zichzelf. Zit ik er misschien teveel bovenop denk ik dan. Het feit dat ze een leuk speelafspraakje heeft gehad, wat nu wekelijks aan de orde is, zegt misschien wel genoeg.
Ik weet van een vriendin van mij dat ze de hele maatschappij ook stom vindt. Vroeger al. Ze is zelf autistisch en zegt dat ze zich nooit ergens thuis voelde. Ook niet als mensen haar wel accepteerden. Ze voelde zich toch altijd anders.
We hebben de andere school overwogen en er veel gesprekken over gehad, ook met dochter. Ze geeft aan toch te willen wachten tot de fusie. En wij vinden dat in principe prima, het duurt nog een paar maanden.
Wacht alsjeblieft niet met testen. Ik heb zelf geen kinderen, maar wel pas op latere leeftijd een diagnose gekregen omdat mijn ouders dat labeltje niet wilden. Maar dat labeltje is niet het probleem, het is het begin van een oplossing. Hoe langer jouw kind niet mee kan komen en niet weet waarom, hoe slechter haar zelfbeeld wordt. Dat is toch sneu? Terwijl ze, met de juiste hulp, veel beter terecht kan komen. Dan kan ze leren waarin zij anders is, en vooral dat dat niet erg is. Een labeltje is niet erg. Je anders voelen en denken dat dat jouw eigen schuld is wel.
Ik moet ook zeggen dat ik de laatste tijd het idee heb dat dochter niet gebaat is bij het feit dat ik werk. Ik werk zelf 3 om 4 dagen per week en op die dagen gaat ze naar de bso. En af en toe naar de ene of andere oma. Ze heeft daar dus moeite mee. De omschakeling maar ook dat ze niet weet wat ze er moet doen. Ik merk dat smorgens al dan staat ze te wachten op instructie van de leidster en die komt dan niet.
Ze vraagt de laatste tijd veel aandacht en dat geeft niet. Maar ik merk dat ikzelf ook begin te denken zou het niet beter zijn om thuis te zijn. Al kan dat financieel niet.
Kipspies schreef op 13-12-2022 om 12:29:
Ik moet ook zeggen dat ik de laatste tijd het idee heb dat dochter niet gebaat is bij het feit dat ik werk. Ik werk zelf 3 om 4 dagen per week en op die dagen gaat ze naar de bso. En af en toe naar de ene of andere oma. Ze heeft daar dus moeite mee. De omschakeling maar ook dat ze niet weet wat ze er moet doen. Ik merk dat smorgens al dan staat ze te wachten op instructie van de leidster en die komt dan niet.
Ze vraagt de laatste tijd veel aandacht en dat geeft niet. Maar ik merk dat ikzelf ook begin te denken zou het niet beter zijn om thuis te zijn. Al kan dat financieel niet.
Uiteraard jouw keus maar ik zou niet zomaar stoppen met werken. Het is lastig voor je dochter maar ga met haar aan de slag. Kijk je zou de bso weg kunnen halen dan is dat " probleem" weg maar dan blijven er nog zoveel zaken lastig voor haar.
Watvoor instructie verwacht ze van de bso leidster? Waarom weet ze niet wat ze daar moet/mag doen? Evt met hun bespreken haar meer te begeleiden. Is er meer keuze bij jullie aan bso's? Evt minder werken ( jij of je man) zodat ze niet naar bso en 2 oma's hoeft maar naar 1 opvang.
Kijk ook hierin kun je haar niet in alles haar zin geven, soms moet ook iets wat je minder leuk vindt. Maar als je altijd thuis bent heeft dat ook weer nadelen...lastig.
Hoe staat je man hierin?
Kipspies schreef op 13-12-2022 om 12:29:
Ik moet ook zeggen dat ik de laatste tijd het idee heb dat dochter niet gebaat is bij het feit dat ik werk. Ik werk zelf 3 om 4 dagen per week en op die dagen gaat ze naar de bso. En af en toe naar de ene of andere oma. Ze heeft daar dus moeite mee. De omschakeling maar ook dat ze niet weet wat ze er moet doen. Ik merk dat smorgens al dan staat ze te wachten op instructie van de leidster en die komt dan niet.
Ze vraagt de laatste tijd veel aandacht en dat geeft niet. Maar ik merk dat ikzelf ook begin te denken zou het niet beter zijn om thuis te zijn. Al kan dat financieel niet.
Ik herken dit wel. Kun je je werk niet aanpassen? Wij hebben veel geluk gehad. Ik heb een poosje een baan gehad waarin ik om 07.00 uur begon maar dan was man nog thuis tot de kinderen naar school gingen en was ik om 14.30 al weer klaar. ( ik werkte geen 8 uur per dag)
Nu heb ik een baan waarin ik mijn eigen tijden kan indelen. Nou ja bijna dan, soms kun je niet onder vergaderingen en bijeenkomsten uit. Maar goed om deze baan te krijgen heb ik wel weer een extra opleiding moeten doen. Maar wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb. Overigens zijn de kinderen nu tieners dus is het wel weer anders.
Maar geef niet zomaar je baan op. Niet alleen om het financiële maar als jij stopt komt alles op jou neer.. kan ik je op een briefje geven. Ik had echt helemaal doorgedraaid als ik alleen nog maar met problemen van zoon bezig was geweest. Maar uitzoeken hoe de overprikkeling voor haar minder wordt zou ik zeker doen. Misschien een oppasmoeder. ( ik weet dat ik een gastouder had toen de kinderen baby en peuters waren,die ook wel lagere schoolkinderen opving)
Gingergirl schreef op 13-12-2022 om 12:41:
[..]
Uiteraard jouw keus maar ik zou niet zomaar stoppen met werken. Het is lastig voor je dochter maar ga met haar aan de slag. Kijk je zou de bso weg kunnen halen dan is dat " probleem" weg maar dan blijven er nog zoveel zaken lastig voor haar.
Watvoor instructie verwacht ze van de bso leidster? Waarom weet ze niet wat ze daar moet/mag doen? Evt met hun bespreken haar meer te begeleiden. Is er meer keuze bij jullie aan bso's? Evt minder werken ( jij of je man) zodat ze niet naar bso en 2 oma's hoeft maar naar 1 opvang.
Kijk ook hierin kun je haar niet in alles haar zin geven, soms moet ook iets wat je minder leuk vindt. Maar als je altijd thuis bent heeft dat ook weer nadelen...lastig.
Hoe staat je man hierin?
Ik wil niet volledig thuis blijven, maar ik zou misschien wel andere tijden willen werken. Ik merk toch dat de combi werken/huishouden en daarnaast toch een kind wat extra aandacht behoeft ongeacht wel of geen diagnose en dan nog een stukje sociale dingen. Etc soms opbreekt.
Na mijn werk merk ik dat dochter echt moet ontprikkelen en aandacht wil. De dag doornemen, ze heeft dan ook echt een klaag moment tegen mij, zo lijkt het.
Is niet elke dag zo hoor, maar zeker als ik werk en ze dus later thuis is uit de bso.
FallAgain schreef op 13-12-2022 om 11:53:
"Dat het leven niet om haar draait" is een zin die mij enorrrrrm triggert. Ik heb hem zelf iets te vaak gehoord.
Stel nou dat je dochter echt in alles in haar hoofd aanpassingen moet doen, zich continu moet aanpassen, recht breit wat krom is, maar de overprikkeling niet trekt en dan ook nog hoort: "Niet alles draait om jou", kan dat haar plat slaan.
Begrijp me goed, je hoeft haar niet als een prinses te behandelen en alles voor haar glad strijken, de weg voor haar vrij banen, maar als mensen zoiets tegen mij zeggen, ontplof ik. Mijn aanpassingsvermogen houdt érgens op.
Dit is denk ik de discussie en de mangel die ik ook wel voel. Moet mijn kind zich continue aanpassen aan de maatschappij? dan gaat het met hem niet goed denk ik. Maar je kunt ook niet verwachten dat de maatschappij zich altijd kan aanpassen aan het kind of de volwassene die niet ( niet volledig) mee kan draaien. Daar moet je echt je weg in vinden. Tenminste wij wel. De ellende is dat de wereld enorm heftig is geworden wat prikkels en verwachtingen betreft. Hier een kind wat daaraan mee doet en het goed redt en een ander kind wat dit niet trekt. Beiden moeten zich uiteindelijk wel wat gaan aanpassen. Tenminste ik hoop dat oudste niet mee blijft hollen in de ratrace maar ja ze is nog maar 15 dus hoop ik dat we haar genoeg voorleven dat het niet gaat om likes en prestaties etc. Van de jongste hoop ik ook dat hij zijn weg in het leven gaat vinden en sterker wordt, meer op zichzelf durft te vertrouwen. En hoop ik ook meer verbinding gaat voelen met anderen.
