Op zoek naar objectieve kijk
Hallo,
Ik zit met wat onzekerheden mbt mijn oudste kind. Voordat ik naar de huisarts ga, zou ik graag eens de meningen van andere ouders lezen.
Het zit zo; mijn dochter van 7 lijkt niet lekker in haar velletje ge zitten.
Ik kan de vinger er niet op leggen wat het is.
Het lijkt soms alsof ze geen aansluiting vind op school. Ze verteld ook af en toe dingen dat ik denk hm dat vind ik pest gedrag. Maar als ik haar vraag hoe ze het heeft op school dan zegt ze altijd 'leuk'. Ze speelt af en toe ook wel met een kindje thuis, maar niet zoveel als anderen en soms zegt ze ook dat ze er geen zin in heeft.
Een voorbeeld van wat ik pest gedrag vind, is dat iemand een rijmwoord had bedacht op haar naam en dat de gehele klas dat overnam. Toen de juf even de klas uit was, riep iedereen dus dat rijmwoord. Een niet zo leuk woord.
Haar lijkt het niet heel veel te doen. Ja ze vi vind het niet leuk, maar echt veel emotie zie ik er niet bij zeg maar.
Ik zal verder gaan met haar karakter omschrijven; het is een lief meisje. Behulpzaam, knuffelig. Ze heeft van die buien, al van kleins af aan dat ze nogal uhm ik noem dat tiepelzinnig is. Dan is niks goed en huilt ze overal om. Ze lijkt dan overprikkeld. Dit is meestal na school.
Maar af en toe ook in het weekend.
Voorbeeld: oma paste op en die had afgesproken dat ze buiten chipjes met haar ging eten. Oma paste dat aan want dochter was film aan het kijken dus ze kreeg de chipjes bij de film. Dat was een reden om te ontploffen. Normaal zou ze zich daaraan niet storen. Tijdens die buien is er dus niks goed. Ze lijkt dan erg moe en in haar koppie 'vol'.
Een voorbeeld van wat mij verder opvalt: ze kan zich prima zelf aankleden, maar ze vertikt dit gewoon. Ze blijft drammen en zeuren en huilen totdat ze geholpen wordt. Hier heb ik nu maar een beloning systeem voor bedacht met stickers. En dat lijkt redelijk te gaan. Dat is met meer dingen zo, ze is slecht te motiveren en heeft geen drive om zelf dingen te willen kunnen.
Ze is motorisch vanaf kleins af aan onhandig. Lopen deed ze later, klimmen in een klimrek kan ze sinds een half jaar, fietsen zonder zijwielen begint nu te komen etc
Ze heeft zusje. Die stapelgek op haar is. Dit zusje wil haar vaak knuffelen, ook als ze verdrietig is.
Met ons knuffelt ze als het aan haar ligt de hele dag, maar haar zusje zal ze zelden knuffelen. Ze zegt vaak 'ik wil alleen spelen, ik wil alleen zijn'.
Tegenwoordig spelen ze wel heel veel samen, maar ik merk dat de oudste vaak toch alleentijd op zoekt. Ze vraagt ook dingen zoals ' ik wil graag een keer zwemmen, alleen zonder zusje'.
We doen zeker dingen zonder zusje. Maar schijnbaar is het voor haar niet voldoende.
Ik zal nu afronden want het wordt anders wel erg lang.
Vragen beantwoord ik graag.
Misschien zie ik dingen die er niet zijn, maar ik wil niet iets over het hoofd zien, als zin eigenlijk niet lekker in haar vel zit.
Alvast bedankt.
FallAgain schreef op 13-12-2022 om 19:54:
[..]
Bedankt voor je reactie.
Inderdaad, de one size fits all -behandelingen. Wat ben ik daar ziek door geworden; nog zieker dan ik al was. En wát een verwijten.
Uiteindelijk heb ik me aangemeld bij het Expertisecentrum Euthanasie. Ik zit dus in dat traject. Mijn psychiater daar is van mening dat ik er een trauma bij heb door 20 jaar verkeerde behandeling. Ze dacht sterk aan autisme. Nu zit ik dus aan het einde van nieuwe diagnostiek, maar dat is dus i.v.m. euthanasie.
De instantie die de diagnostiek doet, benadert mij als individu. Dat heb ik in al die jaren nog niet meegemaakt.
Ach FallAgain, hier schrik ik van. Ik wil niet het topic kapen maar nu er een diagnose is kan je nu niet meer behandeld/geholpen worden? Wat erg allemaal, 
Leene schreef op 13-12-2022 om 20:24:
[..]
Ach FallAgain, hier schrik ik van. Ik wil niet het topic kapen maar nu er een diagnose is kan je nu niet meer behandeld/geholpen worden? Wat erg allemaal,
Het is ook niet mijn bedoeling om het topic te kapen. Voor mij is dit eigenlijk doorsnee materie; hoe ik erin sta.
Ik weet het vervolg niet. Diagnostiek was voor het E.E. Mijn vraag is dus niet meer behandeling, maar daar moeten artsen zich in kunnen vinden.
FallAgain schreef op 13-12-2022 om 15:16:
[..]
Wat ik bedoel te zeggen, is dat het aanpassen wat iemand met ASS doet ook al op gebieden is waar een doorsnee persoon geen last van heeft. En ook geen weet van heeft. Laat ik even voor mijzelf praten: ik ben al de hele dag aan het relativeren en bijsturen en omdat ik dan ook nog eens niet goed weet wanneer ik wat voel, omdat ik al duizend keer op de vingers ben getikt dat "niet de hele wereld om mij draait", weet ik dus ook niet wanneer het moment daar is dat je wel eens een grens hebt bereikt.
Wellicht is de dochter van TO - zonder dat je het weet - zich al continu aan het aanpassen en uit zich dat in prikkelbaarheid. Als je dán aankomt met dat ze zich toch ook eens moet aanpassen, kon dat weleens een bommetje worden.
Dus weer even voor mezelf: ik weet dat niet de hele wereld om mij draait. Ik pas me de hele dag al aan.
Dit soort dingen zijn uitermate handig om te weten. (Ik denk dan aan begeleiding van kind en gezin).
Ik ben het eens met Wandelvrouwtje.
Mag ik vragen wat jij zou doen als je je niet meer de hele dag zou aanpassen? Of kan je een voorbeeld geven van waarin jij je aanpast, en wat er anders zou zijn als je je niet meer hoefde aan te passen.
Ik werk momenteel met autistische mensen en ben daarin nog lerende en was tot dusver in de veronderstelling dat we op mijn werkplek ontzettend veel rekening houden met de autistische mensen en om hen heen laveren, obstakels en prikkels wegnemen. Trouwens wel met de gedachte dat zij niet anders kunnen, niet omdat ze denken dat de wereld om hen draait. Wat jij schrijft is eerder het tegenovergestelde.
troelahoep schreef op 13-12-2022 om 22:18:
[..]
Mag ik vragen wat jij zou doen als je je niet meer de hele dag zou aanpassen? Of kan je een voorbeeld geven van waarin jij je aanpast, en wat er anders zou zijn als je je niet meer hoefde aan te passen.
Ik werk momenteel met autistische mensen en ben daarin nog lerende en was tot dusver in de veronderstelling dat we op mijn werkplek ontzettend veel rekening houden met de autistische mensen en om hen heen laveren, obstakels en prikkels wegnemen. Trouwens wel met de gedachte dat zij niet anders kunnen, niet omdat ze denken dat de wereld om hen draait. Wat jij schrijft is eerder het tegenovergestelde.
Dit is nogal ingewikkeld om te beantwoorden, omdat het zoveel beslaat. Om te beginnen ben ik jarenlang verkeerd gediagnosticeerd, dus verkeerd behandeld. Dan is er dus al een andere benadering, wat betreft activering en zelfs hoeveel schuld je hebt aan je eigen probleem. Ik heb - ook in hulpverlening - de grofste opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd gekregen, van "Je wil gewoon niet", "Ziek-zijn is jouw identiteit, je moet je toch ergens mee bezig houden," tot "Waarom kotst iedereen jou uit?" wat de vrije vertaling bleek van waarom ik nauwelijks contacten heb.
Kortom, ik werd als vuil behandeld. Dat wat ik zelf aangaf werd niet serieus genomen en daar waar ik vol zat, werd ik extra geactiveerd en mocht ik niets ontwijken of vermijden. Ik háát die woorden. Ik werd er dus nog gekker en dat bleek ook iedere keer weer, maar dan werd men nog boos ook, met de nodige eerder genoemde verwijten. Ik zat continu in tweestrijd tussen wat ik zelf vernam ("Ik word gek") en de reacties daarop, wat erop neer komt dat "als je maar wil", oja, ik zou gewoon lui zijn, ga maar door. En als ik overstuur was, werd men boos, dus slikte ik een volgende keer nog meer in. Dat boos worden op mij gebeurt best veel, ook door artsen. Als ik teveel overbelast ben, raak ik emotioneel, wat gezien wordt als boosheid en dat pikt men niet. Dan krijg ik vervolgens weer de wind van voren en heb ik er een probleem bij. Ga ik me nog meer aanpassen, en loopt de spanning alleen maar op.
In het dagelijkse leven zou je jezelf kunnen aanpassen aan situaties, als je maar weet dat je bijvoorbeeld autisme hebt. En ik heb dus nooit geweten dat ik weleens autistisch zou kunnen zijn. Qua werk kan ik bijvoorbeeld niet én mijn werk goed doen, én socializen. Ik matchte dus nooit met collega's. Daar zat onbegrip. Ik ben dus toch met grootst mogelijke moeites en tegenzinnen meegeweest op uitjes bijvoorbeeld. Maar ik werd hoe langer, hoe depressiever. 's Ochtends bij de achterdeur van het werk haalde ik diep adem, en gáán. Thuis stortte ik weer in. Ik ben in 11 banen ziek geworden. Ik hou het gewoon niet vol.
Door testen zijn we erachter gekomen dat mijn verwerkingssnelheid laag ligt. Het IQ is gemiddeld, op sommige testen scoor ik bovengemiddeld, maar het duurt gewoon even. En deze verwerkingstijd is niet goed in te passen in een maatschappij die van niets weet. Plotselinge roosterwijzigingen, ingelaste vergaderingen, ik heb er allemaal aan meegedaan, maar ik werd wel gek. Mijn verstand dacht: "What's the big deal?" maar ik trok het gewoon niet. Hoe vaak ik wel niet op de vingers ben getikt van: "Kleine moeite," blabla. Eigenlijk wordt het systeem continu overbelast.
Wat een diagnose zou veranderen, is dat je je eigen gebruiksaanwijzing juist kunt leren lezen. Bij mij scheelt het al iets dat ik nu tenminste snap waarom ik soms door het plafond ga. En dat "door het plafond gaan" slaat bij mij naar binnen. Een computer die vast loopt. Ik snap nu dat mijn depressie een oorzaak heeft. Dat er iets onder zit. En waarom al die behandelingen alleen maar extra ziekmakend waren. Het meest frustrerende is nog wel dat ik in het verleden heel veel heb aangegeven, waar nooit iets mee werd gedaan. In het licht van autisme past dat allemaal in dat plaatje.
Tijdens de recente onderzoeken had ik een paar keer een vastloper, tot duizelingen aan toe. Dat werd gezien en dan werd er gezegd: "Dan halen we toch even een kopje thee?" in plaats van dat men boos werd met verwijten. Het hoeft niet groots te zijn. Je hoeft niet hemel en aarde te bewegen. Ik vraag alleen maar wat lucht.
Nu ik dat weet, kan ik beter kiezen wat ik wanneer wel of niet aan ga.
En dat is al een hele opgaaf. Fallagain, is echt ongelofelijk jammer wat dit allemaal voor jou heeft gedaan. Ik snap hoe je je voelt. Herken dit ook wel. Multitasken is het, wat slecht gaat en je dan verweten wordt.
Als je in het verkeer zit moet je ook niet bellen etc. Het is zelfs verboden een telefoon in je hand te hebben op de fiets. Je bent afgeleid. Toch gaat het in veel gevallen goed. En het is verboden omdat het tot nare gevolgen leidt als het niet kan.
Maar sociaal gezien moet je dit wel kunnen. Of is het raar dat je maar half je werk kunt doen als je ook daarnaast andere verwachtingen moet vervullen. Dat iemand dat niet lukt is dan een tekortkoming.
Ik heb vaak benoemd dat vooral in vrije situaties waar het mis gaat met kind, het begint met dat kind spoort niet. Een ander vind er iets van en begint ook gelijk over het zorgpunt. Terwijl als je zorg hebt je ook kunt verdiepen in waarom iemand zich als niet doorgaans gedraagt. Om te benoemen dat kind wel spoort maar op andere wijze als persoon die dit zo wegzet zeg ik altijd maar dat een lichamelijk gehandicapte zichtbaar iets mankeert, waar veel sneller duidelijk is dat bijvoorbeeld lopen niet kan. Als iemand geestelijk eruit ziet als dat het iets heeft (syndroom van down) lukt dat ook nog. Maar als je er vrij gewoon uit ziet en er gebeurt iets, zelfs als men op de hoogte is van iets van adhd autisme of depressie ben je diegene die iets mankeert en is aanpassen iets wat aan de persoon zelf te wijten is. Ik bedoel het niet zo zwart wit maar dat is lastiger. Heb wel eens met anonieme berichten moeten dealen en dan vroeg ik ook waar men bang voor was maar ja wel respect voor de privacy van diegene maar niet voor kind dat al heel veel hulp accepteert. Zo komt het over. Deels kun je dat accepteren maar leuk is anders.
Heb toen ook maar even gevraagd naar de agressiviteit van die en die normale personen (zonder etiketjes) maar daar had deze buurtambtenaar geen trek in. Dus tja dat zegt ook wel veel over het aanpassingsvermogen van normale mensen die graag anoniem op hun beurt iets kwijt willen. Dat relativeert de situatie van waar jij in verkeert.
Op tv laatst ook zo n voorbeeld dat kind niet naar Sinterklaasintocht kan. Veel te druk. Dan vraag je toch niet of de rest voor jou thuisblijft, je gaat niet of je kijkt thuis er naar. Je past je aan en dat is soms al jammer genoeg.
Ik vind het heel schrijnend om te lezen dat hulpverleners zo ermee omgaan. Je kunt echt veel zeggen maar hou het dan feitelijk. Dat iets niet lukt en dat waarom het onvermogen is om er goede raad voor te verzinnen. Of dat het lijkt dat iemand niet wil.
kan het ook zijn dat autistische kenmerken Met de jaren erger worden of in fases fluctueren? De afgelopen 2 weken is dochter heel opstandig en vertoont veel meer specifieke gedragingen dan bijv een maand terug.
Kipspies schreef op 14-12-2022 om 21:01:
kan het ook zijn dat autistische kenmerken Met de jaren erger worden of in fases fluctueren? De afgelopen 2 weken is dochter heel opstandig en vertoont veel meer specifieke gedragingen dan bijv een maand terug.
Wat fluctueert (bij ieder mens) is het vermogen om prikkels te verwerken en je aan te passen. Voor alle kinderen is december een spannende maand, met feestdagen, cadeaus en een ander ritme dan normaal. Bij iemand die autisme heeft zal het effect van december groter kunnen zijn dan bij andere kinderen, ja.
Kipspies schreef op 14-12-2022 om 21:01:
kan het ook zijn dat autistische kenmerken Met de jaren erger worden of in fases fluctueren? De afgelopen 2 weken is dochter heel opstandig en vertoont veel meer specifieke gedragingen dan bijv een maand terug.
Ja dat kan zeker.
Kipspies schreef op 14-12-2022 om 21:01:
kan het ook zijn dat autistische kenmerken Met de jaren erger worden of in fases fluctueren? De afgelopen 2 weken is dochter heel opstandig en vertoont veel meer specifieke gedragingen dan bijv een maand terug.
Zeker. Vooral rondom periodes met veel prikkels, bij spanningen of grote veranderingen.
In mijn geval durf ik wel te stellen dat ik met de jaren beter leerde omgaan met veranderingen en dat ik makkelijker leerde schakelen.
Wij zijn verhuisd toen ik net in de brugklas zat (wel binnen hetzelfde dorp) en hoewel zo'n verhuizing thuis best wat stress met zich meebracht, heb ik daar qua integreren op de middelbare school helemaal geen problemen mee gehad.
Maar in periodes of op momenten van veel zorgen, stress en spanningen kan ik soms nog steeds ontploffen, ruzie maken over alles en niets en heel onredelijk zijn.
Ik merk bijvoorbeeld ook dat ik tijdens corona sociaal contact een beetje ontwend ben en dat het nu meer energie lijkt te kosten dan daarvoor. Vooral in de periode dat net alles weer mocht. Nu stabiliseert dat weer.
Ik denk naarmate de druk hoger wordt gelegd het heel onaangenaam wordt. En dat als er minder druk wordt gelegd op wat er niet goed gaat en juist wat wel goed gaat wordt aangemoedigd er veel meer balans ontstaat. En ruimte om ook dingen te laten die niet lukken. En dat is iets wat eigenlijk voor iedereen geldt en voor autisten wellicht des te meer.
De decembermaand… daar wordt ook menig mens vervelend door. Ik bleek niet de enige ouder te zijn die op 1 januari weer blij is. De hulpverlener waar ik vandaag was schatte in dat minstens de helft van de ouders momenteel niet gelukkig is. Al die moetjes. En tuurlijk kun je het jezelf makkelijk maken. Bij bekenden weet ik ook wel dat ik gewoon als ik er ben het ook goed is. Toch wil ik ook op een leuke manier een bijdrage geven. En dat niet kunnen is vooral frustrerend voor mezelf.
Als ik lees over kerstdiners of familie en of ik iets aan school moet meegeven of maken dan is het ook maar net of ik dat red en zelf vrolijk van wordt. Ze zeggen kerst is een leuke en gezellige tijd. Of Sinterklaas vieren. Ik doe er wel mijn best voor maar het lukt soms gewoon niet en ik ben wel eens stinkend jaloers op hoe anderen ervan genieten. Het kost mij best veel en als je dan voldaan gevoel hebt, dan geniet je ergens nog. Maar er alleen voor staande en als er veel tegen zit op allerlei vlakken dan kan ik eerder janken.
Iedereen organiseert kerstmarkten. En hoe kom ik daar? En kost het geld en is mijn kind dan ook echt blij? Vind het ook zwaar beladen omdat het een leuke tijd moet zijn. Wat ik dan wel weer goed kan hebben is als het onverwachts anders loopt en dat heel vrij en gezellig uitpakt. Dat is voor mij veel meer een kerstgedachte. Als het gezellig moet zijn dan respecteer je elkaar en dat niet iedereen hetzelfde wil. Die neiging om je aan te passen aan de vrolijke sfeer is al veel. Laat staan een groot organisatietalent te moeten hebben of iets te verzinnen wat je moet maken. Het ligt heel erg aan de persoon zelf. En wat er allemaal speelt. Als het op je werk chaotisch wordt of op school en je kunt thuis dat compenseren. Maar als het overal wat wankelt is dat het recept dat er ergens iets mis gaat. Daar moet je dan net de goede instelling voor hebben. Vang je dat niet op of lukt dat niet dan staat bij mij de boel letterlijk stil. En bij kind ervaar ik dat ook. Je kunt stinkend je best doen maar ik ben dan blij dat ik nu een school heb die zegt ja kan mis gaan. Dan gaan we dus niet nu meer vragen. Maar dat is dan ook speciaal onderwijs en wat wel lukt blijven volhouden. Dat is al geen gemakkelijke opdracht.
Je ergens je anders voelen is al iets dat je apart zet. Dat compenseren doe ik zelf heel veel, it s a way of life. Zou ik bijna zeggen. Dat komt echt voort uit je zelf niet willen laten kennen en dat het heel wat lijkt. Maar het is heel ongezond. Als dingen je heel veel moeite kosten en het toch moet doe je dat in eigen tijd en waar anderen heel makkelijk zijn kan ik dat niet. Ik kan wel dingen heel goed dus dat doe ik dan ook nog eens heel erg en met mijn stinkende best. Kreeg wel eens vragen of ik de marathon aan het lopen was ofzo. Maar ook veel verwijten.
En het is ook lastig wat moet je nou je kind hier uit leren. De wereld is behoorlijk lelijk van binnen alleen dat zie je niet altijd aan de buitenkant. Niet elke dag is top en er zijn dagen waar je liever niet aan begonnen was. Maar die dagen dat er wel iets lukte waren fijn. Ik zou ook niet verplicht elke dag iets positiefs moeten benoemen. Als het een nare dag was is het juist goed ook dat te mogen voelen en zeggen. En thuis is nog altijd de beste plek waar dat moet kunnen.
kleinejongen schreef op 14-12-2022 om 22:49:
Ik denk naarmate de druk hoger wordt gelegd het heel onaangenaam wordt. En dat als er minder druk wordt gelegd op wat er niet goed gaat en juist wat wel goed gaat wordt aangemoedigd er veel meer balans ontstaat. En ruimte om ook dingen te laten die niet lukken. En dat is iets wat eigenlijk voor iedereen geldt en voor autisten wellicht des te meer.
De decembermaand… daar wordt ook menig mens vervelend door. Ik bleek niet de enige ouder te zijn die op 1 januari weer blij is. De hulpverlener waar ik vandaag was schatte in dat minstens de helft van de ouders momenteel niet gelukkig is. Al die moetjes. En tuurlijk kun je het jezelf makkelijk maken. Bij bekenden weet ik ook wel dat ik gewoon als ik er ben het ook goed is. Toch wil ik ook op een leuke manier een bijdrage geven. En dat niet kunnen is vooral frustrerend voor mezelf.
Als ik lees over kerstdiners of familie en of ik iets aan school moet meegeven of maken dan is het ook maar net of ik dat red en zelf vrolijk van wordt. Ze zeggen kerst is een leuke en gezellige tijd. Of Sinterklaas vieren. Ik doe er wel mijn best voor maar het lukt soms gewoon niet en ik ben wel eens stinkend jaloers op hoe anderen ervan genieten. Het kost mij best veel en als je dan voldaan gevoel hebt, dan geniet je ergens nog. Maar er alleen voor staande en als er veel tegen zit op allerlei vlakken dan kan ik eerder janken.
Iedereen organiseert kerstmarkten. En hoe kom ik daar? En kost het geld en is mijn kind dan ook echt blij? Vind het ook zwaar beladen omdat het een leuke tijd moet zijn. Wat ik dan wel weer goed kan hebben is als het onverwachts anders loopt en dat heel vrij en gezellig uitpakt. Dat is voor mij veel meer een kerstgedachte. Als het gezellig moet zijn dan respecteer je elkaar en dat niet iedereen hetzelfde wil. Die neiging om je aan te passen aan de vrolijke sfeer is al veel. Laat staan een groot organisatietalent te moeten hebben of iets te verzinnen wat je moet maken. Het ligt heel erg aan de persoon zelf. En wat er allemaal speelt. Als het op je werk chaotisch wordt of op school en je kunt thuis dat compenseren. Maar als het overal wat wankelt is dat het recept dat er ergens iets mis gaat. Daar moet je dan net de goede instelling voor hebben. Vang je dat niet op of lukt dat niet dan staat bij mij de boel letterlijk stil. En bij kind ervaar ik dat ook. Je kunt stinkend je best doen maar ik ben dan blij dat ik nu een school heb die zegt ja kan mis gaan. Dan gaan we dus niet nu meer vragen. Maar dat is dan ook speciaal onderwijs en wat wel lukt blijven volhouden. Dat is al geen gemakkelijke opdracht.
Je ergens je anders voelen is al iets dat je apart zet. Dat compenseren doe ik zelf heel veel, it s a way of life. Zou ik bijna zeggen. Dat komt echt voort uit je zelf niet willen laten kennen en dat het heel wat lijkt. Maar het is heel ongezond. Als dingen je heel veel moeite kosten en het toch moet doe je dat in eigen tijd en waar anderen heel makkelijk zijn kan ik dat niet. Ik kan wel dingen heel goed dus dat doe ik dan ook nog eens heel erg en met mijn stinkende best. Kreeg wel eens vragen of ik de marathon aan het lopen was ofzo. Maar ook veel verwijten.
En het is ook lastig wat moet je nou je kind hier uit leren. De wereld is behoorlijk lelijk van binnen alleen dat zie je niet altijd aan de buitenkant. Niet elke dag is top en er zijn dagen waar je liever niet aan begonnen was. Maar die dagen dat er wel iets lukte waren fijn. Ik zou ook niet verplicht elke dag iets positiefs moeten benoemen. Als het een nare dag was is het juist goed ook dat te mogen voelen en zeggen. En thuis is nog altijd de beste plek waar dat moet kunnen.
Ik herken in mijzelf ook wel een deel van wat je zegt.
Het is zoveel moeten. En ik vind dat jammer. Elk jaar ben ik weer verdrietig omdat het 'alweer' kerst is en ik niet van alle lampjes heb kunnen genieten. Klinkt misschien stom maar ik heb dat heel erg. Ik ben zo aan het rennen om alle ballen hoog te houden, dat ik niet even stil kan staan. En dan laat ik eigenlijk ook al heel veel los. Zoals zo'n kerstdiner. Ik vind dat heel leuk maar ik kan dus niet zelf iets verzinnen. Gaat gewoon niet. Zodra ik daarover na ga denken dan komen er gedachten als: straks lust iemand het niet, waar doe ik het in, wat gooi ik er doorheen, misschien maakt iemand het al, wat zullen ze wel denken van mijn gerecht etc. Dit jaar mocht je gewoon gerechten kiezen die de Juf of meester al bedacht had, heerlijk. En dat vind ik het dus prima.
Vergeet ook niet dat kinderen niet alles kunnen benoemen. En zich dat uit in agressie. Mijn zoon herkende ik bijna niet uit verhalen van school. Niet dat hij thuis altijd heilig is maar dat is (was) zijn oplossing terwijl dochter en ik eerder mijden en stil zijn. En niet in elke situatie hetzelfde. Thuis is ook anders dan op school. En wie je daar om je heen hebt maakt ook uit. Dat is op je werk ook zo. Alleen geen aansluiting vinden is al zo vervelend. Dat is een stuk beter als je je er niets van aan trekt. Die momenten heb ik gelukkig ook. Maar de gevoeligheid ligt op de loer. In een slecht moment is een foute reactie geven eigenlijk wel logisch.
Je als kind niet mogen laten verleiden om lelijk terug te doen als een ander kind dat ongezien wel doet, en meer kinderen tegen jou. Dat is toch logisch dat je daar niet vrolijk van wordt. Met dochter heb ik altijd gezegd gooi het eruit hier bij mij thuis waar het kan. En dan op een rustig moment kleine adviesjes hoe je het relaxed aanpakt zonder dat het dus veel energie pakt. Een meisje in de speeltuin zag ik van het zomer echt heel rustig steeds vragen wat zeg je? Na drie keer was het vervelende kind er flauw van en ging het uit zichzelf weg. Zelfs ik kon daar wat van leren. Ik heb haar ook gecomplimenteerd dat ze dat mooi deed. Het was ook grappig om te zien. Ik zou hebben gezegd dat is drie x maar het kwartje viel zo duidelijk dat het gewoon klaar was.
Op een reguliere school werd mijn dochter gepest in pauzes. Ze kon dat toen ook niet handelen. Ik ben een keer in de middagpauze onverwachts langsgekomen en toen renden een stel grote kinderen hard weg. Het ging ook niet goed in een grote klas. Het was een verademing dat ze weg kon. En weet je, ik heb haar speciaal voor schoolreis nog een keer terug laten komen. Ze had twee schoolreisjes, op de nieuwe en de oude school. Dat had zij dubbel en dwars verdiend. En daarna was ze van die hetze daar af. Veel rijke ouders en kinderen die ver van haar af stonden. Duidelijk zat dat wij en zij daar niet tussen pasten. Niet omdat wij ons niet aanpasten, dat deed zij ook echt wel. Maar waarschijnlijk was alleen het feit al dat wij niet zoveel hadden, ik had kanker gehad en we hadden het heel moeilijk. Dat is makkelijk omver trappen. Een kind is kwetsbaar, verzuipt in een situatie en een school moet onderwijs geven. Zodra het te zorgelijk wordt is ook vooral de crux wat wil je zelf en denk je dat kan? Ik heb het pesten verder maar laten zitten. Ze komt nu nog wel eens kinderen tegen als ze daar in de buurt is maar gelukkig is haar zelfvertrouwen behoorlijk beter en zegt ze zelf ook wat een stomme kinderen om wat ze nog roepen maar ze gaat niet omwille van hun weg. Ze zegt zelfs wat terug of kijkt ze aan met een gezicht of ze wel goed wijs zijn. Dan ben ik zo trots hè. Het is een langere weg maar ze kijkt nog steeds met veel narigheid terug naar de periode van toen.
waar ze ook vaak over klaagt is hoofdpijn. Ik ben er al eens voor bij de kinderarts geweest maar die vond geen alarmsymptomen en zei dat ze eventueel naar de orthopedagoog kon. Ik heb dat destijds afgewezen omdat we nog verhuist waren en ik dacht dat het dan daarvan kwam, die spanning. Maar in merk dat ze er toch weer vaker over klaagt
Kipspies schreef op 15-12-2022 om 16:36:
waar ze ook vaak over klaagt is hoofdpijn. Ik ben er al eens voor bij de kinderarts geweest maar die vond geen alarmsymptomen en zei dat ze eventueel naar de orthopedagoog kon. Ik heb dat destijds afgewezen omdat we nog verhuist waren en ik dacht dat het dan daarvan kwam, die spanning. Maar in merk dat ze er toch weer vaker over klaagt
Eet en drinkt je dochter goed? Mijn oudste met ASS had dat ook vaak in de basisschool leeftijd, kwam door de combi: overprikkeld raken, weinig eten want hij lustte bijna niks en vergat vaak te drinken. Toen hij eenmaal medicatie kreeg had hij nog steeds weinig eetlust maar veel minder last van overprikkeling en daardoor minder hoofdpijn.
Gingergirl schreef op 15-12-2022 om 16:49:
[..]
Eet en drinkt je dochter goed? Mijn oudste met ASS had dat ook vaak in de basisschool leeftijd, kwam door de combi: overprikkeld raken, weinig eten want hij lustte bijna niks en vergat vaak te drinken. Toen hij eenmaal medicatie kreeg had hij nog steeds weinig eetlust maar veel minder last van overprikkeling en daardoor minder hoofdpijn.
Ja herkenbaar. Plus als je veel te verduren hebt en maalt in je hoofd krijg ikzelf altijd nare koppijn. En dan ook nog vergeten te drinken.
Bij de kinderen zat ik er ook altijd bovenop en heel langzaam zie je dat ze zelf aangeven en jee ik heb dorst. En dan bedenken dat ze dat zelf kunnen oplossen door gewoon even de koelkast open te trekken of de kraan te vinden. Door drukte in hoofd komt de zelfzorg even in de wacht. Sommigen gaan ook niet tijdig plassen of poepen omdat ze te druk bezig zijn of ergens in zitten.
Eb hoe sta je er nu in om naar een orthopedagoog te gaan?
