Opa geeft kleinzoon tik
hoihoi,
Gisteren was ik met mijn ouders, mijn zusje en mijn 2 jongens aan het wandelen.
mijn jongste heeft toen met zijn pet mijn vader geraakt tegen zijn knieschijf, waarop mijn vader hem als tegenreactie een tik tegen zijn oren gaf. Dit is al een keer eerder gebeurd bij mijn oudste. Dit was toen vanwege uitdagend gedrag.
Ik heb zelf niet gezien hoe het is gebeurt, maar toch werd ik boos. Als volwassene tel je ff tot 10 en vraag je daarna aan het kind waarom hij dat doet. Mijn zoontje heeft overigens meteen sorry gezegd. Dit heb ook tegen hem gezegd. Hij werd boos en liep weg. We hebben daarna gepraat en hij vond het een gepaste tegenreactie. Als iemand mij pijn doet dan is dat mijn reflex. Dat zei hij letterlijk. Dit vind ik echt kinderlijk gedrag van mijn vader. Hij wilde ook geen sorry zeggen tegen mijn zoontje.
Mijn vader is overigens ziek en slikt medicatie, waardoor hij opvliegerig is volgens mijn moeder. Dit vind ik geen excuus.
Ik weet echt niet meer. Hij moet zij ln wapperende handjes maar thuis houden.
Dilemma, omdat hij er waarschijnlijk over 5 jaar niet meer zal zijn.
Ow, daar was ik snel klaar mee (heb dan ook geen contact meer met beide ouders.....) Opa op negeer (absoluut bodemminimum aan contact, dat het nog net netjes blijft zeg maar), kinderen uit z'n buurt houden. Oma gewoon contact en adviseren rijlessen te gaan nemen.
oudmaarnognietkoud schreef op 25-08-2023 om 12:20:
Ik vind dat je hier echt wel een grens mag trekken. Andere mensen hebben mijn kinderen niet te slaan... dikke punt, geen discussie.
Dat opa ziek is mag geen excuus zijn, vroeger was hij ook zo zeg je.
Wat mij echt tegen zou staan is dat jouw partner niet achter jou én jullie kind staat. Dát zou voor mij nog wel een pittige discussie waard zijn.
Ik snap wel dat partner zich terughoudend opstelt. Het zijn niet zijn ouders. Ik vind het eigenlijk wel goed dat hij het aan haar overlaat om de koers aan te geven. Heb je al echt met hem gepraat TO over hoe jullie daar samen in kunnen optreden, wat je allebei concreet kunt doen of zeggen in zo’n situatie? Ik kan me voorstellen dat jouw vader er niet de man naar is om zich door zijn schoonzoon iets te laten vertellen dus jullie moeten dan heel strikt één lijn trekken. En een duidelijke boodschap uitdragen waar geen speld tussen te krijgen is.
Het is een lastige situatie door zijn leeftijd en ziekte en doordat je vader en moeder ‘aan elkaar vast zitten’. Ik zou het niet op een breuk aansturen maar ik zou wel grenzen stellen. Één keer zo’n akkefietje, een reflex-tik en een koppige oude man die niet kan toegeven dat hij fout zit, kan gebeuren, maar vaker, en dan nog steeds vinden dat je in je recht staat als je mijn kind mept? En dan maar gelaten afwachten tot het weer gebeurt? Neuh, dacht het niet.
Wat in mij opkomt:
Ik zou de kinderen niet meer direct naast opa laten lopen of zitten. Ik zou er als ouders steeds tussen gaan staan. Je man let op de ene, jij op de andere. Leg het ook aan je kinderen uit: opa is soms overprikkeld en kan dan niet goed incasseren. Hij heeft zichzelf niet goed onder controle als er iets onverwachts gebeurt. Daarom letten jullie en wij voortaan een beetje beter op want we willen niet dat jullie geslagen worden door hem als hij van jullie schrikt. Vertel dat ook aan je vader en moeder en aan andere familieleden, dat jullie van hen verwachten dat zij daaraan meedoen. Naar hen toe zou ik het brengen als bescherming naar vader: jullie zien dat vader er last van hebt als er iets onverwachts gebeurt, niet meer kan incasseren en je wil hem daarvoor behoeden. Pap, we snappen dat je ervan schrikt en dat vinden we heel vervelend. Je zegt dat je reageert in een reflex en dat zien wij ook gebeuren. Maar wij willen echt niet dat je onze kinderen slaat. We moeten dus samen een oplossing zien te bedenken dat je niet meer zo erg van ze schrikt dat je ze slaat. Ik zou naar je ouders en je familie een beetje overdrijven over de zwakheid van je vader die je in bescherming wil nemen. Het is allemaal om hem te helpen.
Hij gaat dat niet leuk vinden: hij staat in zijn recht! Hij is geen impulsieve zwakkeling! Maar dat is hij natuurlijk wel: hij neemt zijn verantwoordelijkheid niet en heeft geen controle over zijn gedrag. Laat je dus niet verleiden om in discussie te gaan over zijn gelijk maar blijf consequent in het frame ‘We vinden het rot voor je dat je er zoveel last van hebt en dat je jezelf niet onder controle hebt. We gaan je helpen.’
Het zou kunnen dat hij het dan serieuzer gaat nemen omdat dat natuurlijk een heel confronterende boodschap voor hem is. Het kan ook zijn dat hij boos wordt en het overdreven en belachelijk vindt. Het enige wat je dan herhaalt is: “Ik begrijp dat je zelf niet het gevoel hebt dat je er wat aan kan doen. Maar juist daarom wil ik er samen aan werken dat er geen aanleiding meer is voor het schrikken en het slaan. Onze jongens zijn kinderen, die hebben zichzelf in ieder geval nog niet altijd onder controle. Die zijn soms lomp of brutaal. Daar wordt aan gewerkt. Ze worden opgevoed. Dat is een meerjarig project. Maar ondertussen willen we nog steeds niet dat ze geslagen worden als ze eens een fout maken. Dus pap, denk eens mee: heb jij een ander idee hoe we dit kunnen oplossen? Zo zou ik consequent het signaal blijven afgeven, met je man en liefst ook samen met andere familieleden: er worden hier geen kinderen geslagen en iedereen helpt om dat te voorkomen. Zolang niet iedereen aan boord is, opereren jij en je man als duo’s van jullie kinderen en zorgen jullie ervoor dat er altijd wat fysieke afstand is tussen hen en opa. Laat zien dat je het meent, ook zonder er al te veel over te praten. Op een gegeven moment wordt dat ook een gewoonte, die 1,5 meter 😂.
Ik val vooral over het gebrek aan inzicht van opa, dat hij het normaal vindt en geen spijt heeft. Anderzijds is opa wel van een generatie waar iedereen nog gewoon klappen kreeg als je iets verkeerd deed. Ik heb vroeger ook wel meer dan eens een corrigerende tik gehad. Niet eens hard, wel heel venijnig, tegen mijn achterhoofd. En ook tegen mijn blote billen. En toch waren er straffen die niet fysiek waren, maar die ik vele malen erger vond. Verbale vernedering, de negeerstraf, mijn bestaan ontkennen. Vooral omdat ze daar geen herinnering meer aan hebben én omdat ze dat een volstrekt normale en legitieme manier vinden van omgaan met mensen waar je geen zin in hebt.
Mijn ouders staan nog steeds achter de corrigerende tikken die ze vroeger hebben uitgedeeld, al doen ze dat niet bij hun kleinkinderen.
Ik zou wel heel duidelijk zijn naar opa dat je dit niet accepteert, ook niet als hij ziek is of reflexen heeft of weet ik wat. Ik heb ook wel eens uit pure onmacht dingen geflikt naar mijn kind toe die écht niet oké waren, maar ik heb daarvoor wel mijn excuses gemaakt en niet gedaan alsof het normaal was dat ik haar zo behandelde. En nee, ik was toen ook niet 100% bij mijn positieven en mentaal stabiel en zo want dan doe ik dat soort dingen niet, maar het is geen excuus.
Wel kun je aan de kinderen uitleggen dat opa ziek is en daardoor minder kan hebben, maar dat dat niet betekent dat alles maar geaccepteerd wordt en dat gedrag consequenties heeft. Dus beetje afstand houden van opa, maar ook weggaan als er dingen gebeuren waarvan jij vindt dat het niet acceptabel is.
Ik mis de inlevingsvermogen van opa naar jou kind
En medicatie kan wel degelijk geagiteerdheid oproepen .
Maar ook hierbij mis ik compassie naar jou kind
Lastig Suus .
wat vinden jou kinderen ? Hoor je ze erover
jullie waren aan het wandelen, met een groepje waaronder je vader. Je zoon raakte met zijn pet opa’s knieschijf (hoe kwam dat zo?) en in een reflex gaf opa een tik tegen oor kleinzoon.
Jij had niet precies gezien wat hieraan vooraf ging, logisch, jullie liepen buiten, babbelen onderling. Maar je bent wel kwaad. Heel begrijpelijk, je wilt niet dat iemand je kind een tik geeft. Waarom dit uit de hand liep, was je ontgaan. Evengoed is je niet onbekend dat je vader, opa van je kleinkind, soms onprettig uit de hoek kan komen.
Anderen tippen al: houd wat afstand; voorkom dit soort ontsporingen.
Kleinkind zei sorry. Op zich mooi, al merk ik dat ‘sorry’ vaak gemakkelijk wordt gebruikt zonder te beseffen wat er nou eigenlijk gebeurt en wat echt anders moet. Ook tussen kinderen onderling. Sorry op zich kan een betekenisloze formaliteit zijn. Net als ‘met alle respect’.
Dus of je nou zo moet hangen aan een sorry van opa- hm. Het gaat er vooral om dat er iets mis ging en dat je dat wilt voorkomen. Ouderen zoals deze opa zullen zich waarschijnlijk te beschaamd voelen om woorden te geven aan deze ontsporing. Daarnaast is een tik lange tijd gewoon geweest, zoals anderen ook al schrijven. Ook ouders die te moe of overbelast zijn, gaan wel eens in de fout. Ondertussen is van belang op een betere manier verder te gaan!
oh ja, en verbale negativiteit voelt even zwaar als een onbesuisde tik.
Roos55 schreef op 25-08-2023 om 13:48:
Ik mis de inlevingsvermogen van naar jou kind
En medicatie kan wel degelijk geagiteerdheid oproepen .
Maar ook hierbij mis ik compassie naar jou kind
Lastig Suus .
wat vinden jou kinderen ? Hoor je ze erover
Ja, mijn oudste houdt zelf al afstand van mijn vader. Hij was vroeger als peuter helemaal weg van hem, maar nu hij 6 is niet meer.
Mijn jongste weet wel dat hij fout was en had daarom sorry gezegd. Wij zeggen alleen sorry als daarvoor een goede reden voor is. En zeggen ook de reden van een sorry.
Ik heb het het idee dat mijn jongste er tot nu toe vrij nuchter over is (4).
Tja, je geeft zelf al aan wat de mogelijke oorzaken zijn voor het gedrag van je vader. En als iemand geestelijk achteruit gaat is het verleidelijk om in de val te trappen van “eigenlijk was hij altijd al zo”.
Ik denk dat je vader overal op aanspreken weinig zin heeft. Hij weet misschien wel dat hij zichzelf minder in de hand heeft, maar dat wil niet zeggen dat je daarover met hem kan praten. Het is al pijnlijk voor hem zonder dat mensen er ook nog eens over gaan praten.
Alle morele verontwaardiging is mooi, maar dingen gebeuren zoals ze gaan en je kunt niet alles even simpeltjes oplossen met de juiste aanpak en woorden. Je vader blijft achteruitgaan, je zoontje zal leren ermee om te gaan. Een keer een tik is inderdaad geen halsmisdaad hè, hij zal van een vriendje ook wel eens een tik krijgen als hij irritant loopt te doen (en kennelijk deed hij dat).
Houd ze een beetje uit elkaar, leg je zoontje uit dat opa ziek is en daarom niet altijd aardig reageert. Schrijf je vader niet af, hij kan het niet allemaal meer helpen.
Sander de Hosson had op LinkedIn vandaag een stuk over dementie, misschien geeft dat wat handvaten.
je wil niet weten wat kanker doet met iemand en zn hersenen. Hou daar ook rekening mee. Mijn vader heeft ook kanker en met name tijdens chemo is hij niet te genieten maar wij weten waarom. En dan zeg jij om een kleine tik ik ben er eik klaar mee maar wil t kontakt niet verbreken om mn moeder. Vind dit zeer triest.
Suusje123 schreef op 25-08-2023 om 15:46:
[..]
Ja, mijn oudste houdt zelf al afstand van mijn vader. Hij was vroeger als peuter helemaal weg van hem, maar nu hij 6 is niet meer.
Mijn jongste weet wel dat hij fout was en had daarom sorry gezegd. Wij zeggen alleen sorry als daarvoor een goede reden voor is. En zeggen ook de reden van een sorry.
Ik heb het het idee dat mijn jongste er tot nu toe vrij nuchter over is (4).
Wat goed van je oudste .Kun jij daar vrede mee hebben dat je kinderen evt wat afstand nemen ?
Titiv schreef op 25-08-2023 om 16:10:
je wil niet weten wat kanker doet met iemand en zn hersenen. Hou daar ook rekening mee. Mijn vader heeft ook kanker en met name tijdens chemo is hij niet te genieten maar wij weten waarom. En dan zeg jij om een kleine tik ik ben er eik klaar mee maar wil t kontakt niet verbreken om mn moeder. Vind dit zeer triest.
Hij heeft geen enkele spijt en vindt het maar normaal. Zelfs na uitleg. Dan ben je gewoon een naar persoon.
Kleine tik of grote tik maakt me dan niet uit. Je slaat mijn kind niet, punt.
Mijn moeder en mijn oma hebben stijf gestaan van de chemo maar geen enkele tik uitgedeeld hoor.
Titiv schreef op 25-08-2023 om 16:10:
je wil niet weten wat kanker doet met iemand en zn hersenen. Hou daar ook rekening mee. Mijn vader heeft ook kanker en met name tijdens chemo is hij niet te genieten maar wij weten waarom. En dan zeg jij om een kleine tik ik ben er eik klaar mee maar wil t kontakt niet verbreken om mn moeder. Vind dit zeer triest.
Het gaat niet om die tik als zodanig. Het gaat erom dat er geen verantwoordelijkheid voor neemt, dat hij niet erkent dat hij grenzen overschrijdt. Het was ook niet de eerste keer. Dat lijkt me toch echt een persoonlijkheidsding, zeker als je dat herkent uit het verleden. Als die man door zijn ziekte niet lekker in zijn vel zit, opvliegend is en maar later zegt: “Verdorie, dat ging niet goed. Sorry jongen!”, dat zou totaal anders zijn geweest.
AnnaPollewop schreef op 25-08-2023 om 16:00:
Een keer een tik is inderdaad geen halsmisdaad hè, hij zal van een vriendje ook wel eens een tik krijgen als hij irritant loopt te doen (en kennelijk deed hij dat).
Houd ze een beetje uit elkaar, leg je zoontje uit dat opa ziek is en daarom niet altijd aardig reageert. Schrijf je vader niet af, hij kan het niet allemaal meer helpen.
Sander de Hosson had op LinkedIn vandaag een stuk over dementie, misschien geeft dat wat handvaten.
Vind je een tik van een volwassen man dan vergelijkbaar met een tik van een andere 6-jarige? Komt dat even hard aan, denk je?
En de man is toch niet dement, of heb ik dat gemist?
PinkFlower schreef op 25-08-2023 om 16:30:
[..]
Hij heeft geen enkele spijt en vindt het maar normaal. Zelfs na uitleg. Dan ben je gewoon een naar persoon.
Kleine tik of grote tik maakt me dan niet uit. Je slaat mijn kind niet, punt.
Mijn moeder en mijn oma hebben stijf gestaan van de chemo maar geen enkele tik uitgedeeld hoor.
Nou, nee, hij is ouderwets. Hoe oud is zoon? Ik weet niet wat ik zou doen. Dat zou grotendeels ingegeven zijn door hoe mijn zoon er onder zou zijn en hoe oud hij is. Als hij er weinig tot geen last van had, leek de tik misschien meer dan ik er in had gelezen (als ik mij in TO’s situatie verplaats) dan was het misschien meer een coherente actie-reactie. Op school krijg je van je vriendjes ook wel eens een tik en daar hoor je niet altijd wat van. Ben ik daarmee een voorstander van tikken? Nee maar wel een voorstander van kunnen incasseren. Niet van elke tik, maak ik werk want soms is dat niet nodig.
Wat voor mij ook meespeelt is dat je je vader niet verandert en hij kan niet veel hebben (waar ik mij iets bij kan voorstellen, als je het fysiek en mentaal lastig hebt) en ook dat kinderen onder een bepaalde leeftijd moeilijk rekening kunnen houden met een ander. Voor mij dus afhankelijk hoe zoon er onder zou zijn. En gezien de situatie zou ik zoon eerder wat meer sturen (even bij opa uit de buurt houden) dan zoiets op de spits drijven. Maar is zoon overstuur en boos, ook de dag erna, is het misschien anders.
Mija schreef op 25-08-2023 om 16:37:
[..]
Het gaat niet om die tik als zodanig. Het gaat erom dat er geen verantwoordelijkheid voor neemt, dat hij niet erkent dat hij grenzen overschrijdt. Het was ook niet de eerste keer. Dat lijkt me toch echt een persoonlijkheidsding, zeker als je dat herkent uit het verleden. Als die man door zijn ziekte niet lekker in zijn vel zit, opvliegend is en maar later zegt: “Verdorie, dat ging niet goed. Sorry jongen!”, dat zou totaal anders zijn geweest.
Dat heeft hij misschien ook allemaal niet meer in de gaten door zijn ziekte dat hij de gens is overgegaan.
Dan lijkt me het ook nog een verschil wat voor tik het was, een flinke mep met platte had of een zacht klapje tegen het oor.
PinkFlower schreef op 25-08-2023 om 16:30:
[..]
Hij heeft geen enkele spijt en vindt het maar normaal. Zelfs na uitleg. Dan ben je gewoon een naar persoon.
Kleine tik of grote tik maakt me dan niet uit. Je slaat mijn kind niet, punt.
Mijn moeder en mijn oma hebben stijf gestaan van de chemo maar geen enkele tik uitgedeeld hoor.
Je gaat misschien niet slaan van chemo maar van kanker in de hersenen kan je flink raar gaan doen, ook voordat het bekend is dat het daar zit.
