Opa geeft kleinzoon tik
hoihoi,
Gisteren was ik met mijn ouders, mijn zusje en mijn 2 jongens aan het wandelen.
mijn jongste heeft toen met zijn pet mijn vader geraakt tegen zijn knieschijf, waarop mijn vader hem als tegenreactie een tik tegen zijn oren gaf. Dit is al een keer eerder gebeurd bij mijn oudste. Dit was toen vanwege uitdagend gedrag.
Ik heb zelf niet gezien hoe het is gebeurt, maar toch werd ik boos. Als volwassene tel je ff tot 10 en vraag je daarna aan het kind waarom hij dat doet. Mijn zoontje heeft overigens meteen sorry gezegd. Dit heb ook tegen hem gezegd. Hij werd boos en liep weg. We hebben daarna gepraat en hij vond het een gepaste tegenreactie. Als iemand mij pijn doet dan is dat mijn reflex. Dat zei hij letterlijk. Dit vind ik echt kinderlijk gedrag van mijn vader. Hij wilde ook geen sorry zeggen tegen mijn zoontje.
Mijn vader is overigens ziek en slikt medicatie, waardoor hij opvliegerig is volgens mijn moeder. Dit vind ik geen excuus.
Ik weet echt niet meer. Hij moet zij ln wapperende handjes maar thuis houden.
Dilemma, omdat hij er waarschijnlijk over 5 jaar niet meer zal zijn.
Misschien is het een tikfout, maar 'met zijn pet tegen knieschijf opa' en daarvoor geeft opa jouw kind een tik? Doet dat pijn, met je pet tegen knie van opa?
Ik ben echt niet mee, maar hoe dan ook, opa moet zijn handen thuis houden.
Nee geen tikfout. Zoals mijn zusje het zei, deed hij met zijn pet zwaaien en kwam daarmee tegen de knie aan van mij vader. Dat ging er wel wat wilder aan toe zeg maar.
mijn vader heeft geen dementie ook geen chemo. Hij werd ook boos, omdat ik boos werd, dat ik vond dat hij geen tik mag geven aan mijn kids.
ik herken dit echt wel uit mijn jeugd. We hadden niks in te brengen. Als hij boos was, zag ik hem er al aan komen en vluchtte ik naar boven om de pets te vermijden.
Ik had nooit verwacht dat hij als opa zijnde hetzelfde stramien aan houdt. Mijn kinderen logeren er sowieso niet.
Ik baal gewoon dat hij niet zelf kan reflecteren. Dus ik neem al jullie tips mee en houdt de kids zover mogelijk weg bij opa
Pfoe. Verdrietig. Geen talent voor vaderschap, en ook niet echt voor de opa-rol.
Wat jammer. Sterkte en wijsheid hiermee.
Suusje123 schreef op 25-08-2023 om 17:17:
Nee geen tikfout. Zoals mijn zusje het zei, deed hij met zijn pet zwaaien en kwam daarmee tegen de knie aan van mij vader. Dat ging er wel wat wilder aan toe zeg maar.
mijn vader heeft geen dementie ook geen chemo. Hij werd ook boos, omdat ik boos werd, dat ik vond dat hij geen tik mag geven aan mijn kids.
ik herken dit echt wel uit mijn jeugd. We hadden niks in te brengen. Als hij boos was, zag ik hem er al aan komen en vluchtte ik naar boven om de pets te vermijden.
Ik had nooit verwacht dat hij als opa zijnde hetzelfde stramien aan houdt. Mijn kinderen logeren er sowieso niet.
Ik baal gewoon dat hij niet zelf kan reflecteren. Dus ik neem al jullie tips mee en houdt de kids zover mogelijk weg bij opa
Het gedrag staat dus helemaal los van zijn ziek zijn. Dan is het voor mij heel simpel: je slaat mijn kind niet.
Omdat contact verbreken niet iets is wat je even tussen de boodschappen door doet zou ik nog 1x een poging doen tot gesprek en dan heel goed uitleggen wat het met jou doet en hoe jij/jullie erin staan met slaan in de opvoeding en dat je dit dus niet pikt. En dat je het ook heel rot vindt dat hij er geen eens spijt van heeft. Komt er alsnog geen excuus zette ik de boel op een laag pitje met de boodschap dat als het nog een keer gebeurd het einde contact is. Mensen mogen best een tweede kans maar je moet hem ook een beetje verdienen.
Kikki39 schreef op 25-08-2023 om 16:53:
[..]
Dat heeft hij misschien ook allemaal niet meer in de gaten door zijn ziekte dat hij de gens is overgegaan.
Dan lijkt me het ook nog een verschil wat voor tik het was, een flinke mep met platte had of een zacht klapje tegen het oor.
Ik heb zelf ook te maken met een ouder wordende vader met vervelende trekken die er altijd al zijn geweest en nu flink versterkt worden. Als je opgroeit, uit huis gaat, een eigen leven gaat leiden, kun je daar (ook emotioneel) afstand van nemen en denken: hij zoekt het maar lekker uit. Maar als die ouder oud, ziek en afhankelijk wordt, moet je wel weer dichterbij komen en komt die spanning gewoon weer terug. Die relativering die jij op zich terecht inbrengt, ligt dan niet voor de hand omdat het niet gaat om iets incidenteels of iets nieuws, wat je puur aan de moeilijke omstandigheden kan toeschrijven. Helemaal mellow denken ‘die arme oude man, ik zie alles door de vingers’ zit er dus niet in. Tenzij je een heilige bent misschien. Maar dat ben ik in ieder geval niet. Vol dat conflict aangaan omdat het moet worden opgelost is ook niet zo realistisch. Het is dus schipperen. Maar juist met een dominante ouder, die zich superieur opstelt, altijd gelijk heeft en zelden overweegt dat anderen ze grenzen zouden kunnen stellen, is er de behoefte (zelfzorg) om zo’n man kort te houden. Dat is een manier om hem emotioneel en mentaal uit je beleving te weren. Voor een buitenstaander is dat misschien hard en een beetje zielig. Die reactie krijg ik ook regelmatig als ik iets vertel over hoe ik mijn vader zie. Hij weet naar de buitenwereld aardig goed de schijn op te houden dat hij vooral bezig is het voor anderen goed te doen. Maar ik trap daar absoluut niet in. Mijn zus gelukkig ook niet. Wij hebben zelf genoeg ervaringen met hem om te zien hoe manipulatief hij ook is. Ik ga het contact met hem echt niet verbreken. Sterker nog, ik doe heel veel voor hem in deze fase van zijn leven. Hij kan er niet (meer) veel aan doen en als hij niet getriggerd wordt, zijn we gewoon een familie. Maar je moet als kind maar zo goed en zo kwaad als dat gaat op een gezonde manier door die dynamiek heen zien te laveren. Je leert zo je strategieën. Ik heb een tijdje terug echt wat gehad aan een podcast van Annalisa Barbieri ‘How to cope with a difficult older relative’. Misschien is dat ook wel wat voor jou TO?
Ik kom ook uit zon gezin als jij. Mijn vader heeft een kort lontje en kon snel ontploffen. Als opa gaat het gelukkig beter. Maar hij mag daarom nooit alleen zijn met dochter en dochter mag er ook niet logeren. Vraagt ze gelukkig ook niet om.
opa mag heel blij zijn dat hij jou en de kleinkinderen nog ziet
PinkFlower schreef op 25-08-2023 om 16:30:
[..]
Hij heeft geen enkele spijt en vindt het maar normaal. Zelfs na uitleg. Dan ben je gewoon een naar persoon.
Kleine tik of grote tik maakt me dan niet uit. Je slaat mijn kind niet, punt.
Mijn moeder en mijn oma hebben stijf gestaan van de chemo maar geen enkele tik uitgedeeld hoor.
Maar dat spijt/schuldgevoel is voor iemand met kanker, enkel de kanker alleen al zonder chemo vaak ook al moeilijk om te "voelen" of te uiten zelfs. Leuk is t zeker niet nee, en ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om dan je mond te houden geloof me maar toch vind ik dat je wel die ziekte in je achterhoofd moet houden.. en idd mijn vader heeft ook nooit een tik gegeven aan mijn kinderen maar wel bv. Flink zijn stem verhefd of met deuren geslagen wat ook al heel heftig is. Ik heb mijn kinderen ook echt uit moeten leggen dat het door de kanker komt dat opa soms zo reageerd. En ik weet natuurlijk niet hoe hard die tik was, ik neem aan dat het niet zo hard was dat het kind een blauwe plek heeft ofzo... zelf kreeg ik als kind best weleens een tik maar dan bedoel ik ook echt een tikje, wat je amper voeld dus.
Mija schreef op 25-08-2023 om 16:37:
[..]
Het gaat niet om die tik als zodanig. Het gaat erom dat er geen verantwoordelijkheid voor neemt, dat hij niet erkent dat hij grenzen overschrijdt. Het was ook niet de eerste keer. Dat lijkt me toch echt een persoonlijkheidsding, zeker als je dat herkent uit het verleden. Als die man door zijn ziekte niet lekker in zijn vel zit, opvliegend is en maar later zegt: “Verdorie, dat ging niet goed. Sorry jongen!”, dat zou totaal anders zijn geweest.
Klopt zeker maar ja kanker doet ook veel met je gevoelens voelen en uiten. Kanker trefd daarmee niet enkel de zieke maar ook de familie enorm...
Tijgeroog schreef op 25-08-2023 om 12:57:
En kind slaat met z'n pet tegen je knieschijf? Hoeveel pijn kan dat doen? 🤯
Versleten gewrichten kunnen heel pijnlijk, als dat het geval is, zeker een kleine plotse tik.
PinkFlower schreef op 25-08-2023 om 17:28:
Ik kom ook uit zon gezin als jij. Mijn vader heeft een kort lontje en kon snel ontploffen. Als opa gaat het gelukkig beter. Maar hij mag daarom nooit alleen zijn met dochter en dochter mag er ook niet logeren. Vraagt ze gelukkig ook niet om.
Mijn vader was vroeger ook echt erg maar het verschil is dat hij er heel veel spijt van heeft, en al honderd keer excuses heeft gemaakt voor vroeger. Ik vertrouw hem nu wel met mijn zoontje.
PinkFlower schreef op 25-08-2023 om 17:26:
[..]
Het gedrag staat dus helemaal los van zijn ziek zijn. Dan is het voor mij heel simpel: je slaat mijn kind niet.
Omdat contact verbreken niet iets is wat je even tussen de boodschappen door doet zou ik nog 1x een poging doen tot gesprek en dan heel goed uitleggen wat het met jou doet en hoe jij/jullie erin staan met slaan in de opvoeding en dat je dit dus niet pikt. En dat je het ook heel rot vindt dat hij er geen eens spijt van heeft. Komt er alsnog geen excuus zette ik de boel op een laag pitje met de boodschap dat als het nog een keer gebeurd het einde contact is. Mensen mogen best een tweede kans maar je moet hem ook een beetje verdienen.
Ik heb nog niet alles gelezen van dit topic, maar wel een aantal keer als het weer gebeurd dan...
Waarschijnlijk gemist in de OP, maar eerder heeft haar oudste van 6 al een tik gekregen, en nu de jongste van 4.
Zoals ook altijd gezegd wordt over vervelende exen, de enige die gedrag kan veranderen ben je zelf. Je vader gaat niet veranderen.
Dus maak je voor jezelf de afweging in hoeverre je hem nog wil zien, en of dat met je kinderen erbij is of niet. Hem nu nog straffen voor zijn gedrag van vroeger lijkt me wat laat, afleren doet hij het niet meer en of je nou nog veel voldoening kan halen uit wraak nemen of gewoon boos doen op zo’n oude zieke man is ook maar de vraag. Heel onbevredigend allemaal inderdaad maar uiteindelijk is het wat het is. Kun je je moeder niet apart bezoeken? Of soms in je eentje bij hem langs gaan zodat je moeder even wat anders kan doen, en dan zit je het gewoon een beetje uit alsof het een willekeurige mopperige bejaarde is.
Je kinderen zullen misschien niet veel lol meer halen uit op stap met opa en dan is het ook niet zo erg om ze daar een beetje weg te houden, of ze moeten er zelf perse heen willen. Hebben ze nog een andere opa, de vader van je man?
Titiv schreef op 25-08-2023 om 18:11:
[..]
Klopt zeker maar ja kanker doet ook veel met je gevoelens voelen en uiten. Kanker trefd daarmee niet enkel de zieke maar ook de familie enorm...
Kan zijn maar hij deed het als vader ook. Dat was voor hij kanker had neem ik aan
Titiv schreef op 25-08-2023 om 18:11:
[..]
Klopt zeker maar ja kanker doet ook veel met je gevoelens voelen en uiten. Kanker trefd daarmee niet enkel de zieke maar ook de familie enorm...
Ik heb heel veel ervaring met kanker, helaas. Maar ik vind dat je het heel erg makkelijk daarop schuift. Tuurlijk veranderd het van alles en heeft het overal invloed op. Maar het maakt je niet een naar karakter opeens. En daarvan is bij deze opa wel sprake. Voor kanker ook al...
