Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
dit klinkt potentieel als het begin van een goede verandering bij dochter. Misschien is het voor haar nu een keuze uit twee 'slechten' maar haar aanwezigheid in de kliniek biedt haar dus kennelijk iets?
Hoe was het voor jullie om te horen dat ze jullie daar liever niet ziet?
Wel goed dat ze dat aangeeft, dat het haar spanning geeft. Misschien is minder frequent bezoeken wat ze nu nodig heeft. Ze is nu misschien teveel bezig met jullie, wat jullie vinden of denken en dat kan afleiden van de kern waarmee ze aan de slag moet. Hoe reageerde de begeleiding daarop?
Hier gaf kind ook aan dat ik boven op kind zat . Het loslaten en toch steun geven is ook een proces .
Maar laten zien dat jij je leven weer wat op pakt kan dochter ook steunen .Ciska .
Roos55 schreef op 15-12-2022 om 11:36:
Hier gaf kind ook aan dat ik boven op kind zat . Het loslaten en toch steun geven is ook een proces .
Maar laten zien dat jij je leven weer wat op pakt kan dochter ook steunen .Ciska .
Je zit als ouder natuurlijk ook ‘bovenop’ je kind omdat het je zo diep raakt. Dat kan nauwelijks anders in een crisissituatie, waar zoveel ‘gevaar dreigt’ als bij Ciska. Hoe zou je je gevoelens helemaal moeten uitschakelen? Het is niet reeel om dat van een ouder te verwachten terwijl het zich allemaal onder je dak afspeelt. Maar het is wel te begrijpen dat dat voor een kind belastend is. Goed dat dochter zich heeft uitgesproken, om welke reden dan ook. En ik snap helemaal dat je daar opluchting bij voelt Ciska. Het is gewoon niet te doen als ze onder deze omstandigheden weer naar huis komt. Bij mij zou dat tot dikke paniek leiden en ik zou me daar als ouder eerlijk gezegd heel hevig tegen verzetten. Je kunt als ouders de verantwoordelijkheid voor haar welzijn en veiligheid toch helemaal niet dragen in de thuissituatie? Paradoxaal genoeg zou ik het gevoel hebben dat ik mijn kind in de steek liet als ik het onder deze omstandigheden thuis liet komen. Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk. Ik zie heel duidelijk mijn eigen grenzen van helder en helpend functioneren in zicht komen in de situatie met mijn eigen kind. Ik zou samen met kind kapot gaan. En dat zou ik niet zonder tegensputteren laten gebeuren. Want naast dat ik dat zelf natuurlijk niet wil; het is toch ook een niet te dragen last voor een kind om te zien dat je ouders helemaal naar de knoppen gaan door hun problematiek! Dat leidt ook tot heel verkeerde conclusies over hun bestaan (“Ze zijn beter af zonder mij”). Ik denk dat het van realiteitszin en zorg getuigt om te zeggen: er moet een situatie gecreëerd worden waarin ik een constructieve, steunende ouder kan zijn voor mijn kind in plaats van samen ten onder te gaan.
Wat bedoel je nu precies Omnik ?
Omdat je op mij reageert.
geef ik stom advies ofzo ?
Roos55 schreef op 15-12-2022 om 16:35:
Wat bedoel je nu precies Omnik ?
Omdat je op mij reageert.
geef ik stom advies ofzo ?
Volgens mij staat het er duidelijk en haakt ze er juist bevestigend op in dat het in haar ogen heel normaal is dat een ouder bovenop het kind zit in een crisis situatie.
Normale gevoelens en een leerproces. Overgeven in crisis is heel lastig, maar soms precies wat nodig is.
Roos55 schreef op 15-12-2022 om 16:35:
Wat bedoel je nu precies Omnik ?
Omdat je op mij reageert.
geef ik stom advies ofzo ?
Nee, helemaal niet Roos! Ik borduur alleen verder op wat jij schreef. Wat ik eigenlijk wil zeggen: val je jezelf niet te hard als dat loslaten niet goed lukt. Je kind loslaten is heel contra-intuïtief omdat je ze wil beschermen en ze wil helpen. Het is dus heel moeilijk om daarmee op te houden als je kind zulke immens grote problemen heeft. Zeker als het allemaal onder je neus gebeurt. Hier hebben al verschillende hulpverleners dat onafhankelijk van elkaar zo aan kind uitgelegd als hij over mij klaagt: 'Moeders hebben nou eenmaal hele grote stress als hun kind in gevaar is! Dat is normaal. Dat is niet anders.' Ik vond dat zelf troostend om te horen, dat het normaal is dat je zo gespannen bent en niet kunt loslaten. Hoe wenselijk dat misschien ook zou zijn. Dat wilde ik denk ik vooral even doorgeven.
👍🏼😀
Dochter heeft gezegd dat ze liever niet hier als daar is, maar dat ze thuis gewoon veel meer spanning ervaart en ook onze spanning voelt waar ze niets mee kan. Voor ons eigenlijk alleen maar een opluchting dat ze dit aangaf omdat wij er ook zo instaan.
Helaas lijkt het bijna niet mogelijk te zijn om haar langer in de kliniek te laten en we krijgen er niet helemaal uit waarom niet. Het enige wat wordt gezegd is dat de kliniek niet voor langere opname duur is, maar alleen kortdurend en dat deze 4 weken al een max was.
Ze staat nu wel op de wachtlijst voor langdurige opname, maar dat gaat nog zeker 6 maanden duren voor daar plek is.
We moeten nu aan gaan geven wat we nodig hebben aan concrete doelen waar we nog aan willen werken voordat ze naar huis komt, dan kan er misschien nog een verlening van 1 a 2 weken inzitten.
Willen jullie daarin meedenken?
Ze horen onze vragen/angsten en roepen wel heel mooi dat wij niet alleen die 6 maanden door hoeven te komen, maar dat is natuurlijk makkelijk gezegd vanaf een afstand. Zij zien ook dat dochter beter gebaat is bij mensen die haar concreet/duidelijk/met zo min mogelijk emotie begeleiden en dat ze dat ook niet van ouders kunnen verwachten, maar dan nog kan ze daar dus niet langer blijven.
Op mijn mail is niet echt een uitgebreid antwoord gekomen omdat ze het nu belangrijker vinden ons voor te bereiden op haar thuiskomst.
Even als los kopje:
We moeten nu aan gaan geven wat we nodig hebben aan concrete doelen waar we nog aan willen werken voordat ze naar huis komt, dan kan er misschien nog een verlening van 1 a 2 weken inzitten.
Willen jullie daarin meedenken?
Even duidelijk maken onder wiens verantwoordelijkheid dochter valt in die wachtperiode van 6 maanden. Dat kan niet jullie verantwoordelijkheid zijn, want jullie zijn niet de geëigende plek, niet toegerust en het is niet jullie wens dat ze thuis komt.
Dus ik zou de vraag omkeren: wat hebben jullie nodig om je verantwoordelijkheid voor het ziekteproces van dochter gedurende die 6 maanden waar te maken? Als dat iemand is die met emotionele afstand dochter begeleidt, dan zou zo iemand er moeten komen, in de thuissituatie.
Tsjor
Inderdaad ter overbrugging zou er veel meer ambulante hulp moeten komen. Achteraf had ik daar ook op moeten aandringen. Hier stond dochter uiteindelijk bijna een jaar op de wachtlijst.
Zolang er geen plek is voor langdurige opname, kijk naar een plek voor deeltijd/dagbehandeling, en niet een enkel gesprekje per week.
Let op dat je niet met mooie beloften wordt afgescheept.
Kijk ook zelf of er ergens eerder plek is voor je dochter, ons kind kon buiten de regio beduidend eerder terecht. Hoewel dat ook lang duurde, maar was wel beduidend sneller,
Het lastigste is dat een langdurig plek (opname van mijn kind duurt bijvoorbeeld ongeveer een jaar) ook wel echt passend moet zijn voor je kind. Hier is dat inderdaad wel goed gelukt, ook al hebben we daar lang op moeten wachten. Je merkt bij hun op de groep dat er ook wel eens een mismatch is, en dat een jeugdige duidelijk niet past (en dus ook weer snel ergens anders heen moet). Je wilt dus ook zorgvuldig zijn in de plek waar ze naar toe gaat. En zolang ze daarnaast ook nog naar school gaat wil je ook een plek die daar bij past (was bij ons al niet meer aan de orde, omdat kind inmiddels thuiszitter was).
De plek waar ze nu ingeschreven staat lijkt wel passend bij haar, ook met het oog op de toekomst. Is niet naast de deur, maar school ligt momenteel toch stil, dus dat heeft nu geen prio. Dat zullen dingen zijn waar we over na moeten gaan denken straks.
Hier doet kind nu een beperkt aantal vakken op de VaVo, maar daar is ze pas gestart nadat ze al een tijd opgenomen was. In het begin was school ernaast echt teveel geweest.
