Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Ik zou heel erg duidelijk maken dat jullie niet geholpen zijn met een of twee bezoekjes per week. Dagbesteding is al genoemd, vraag of ze mee willen denken. En iets heel anders. Wie betaalt de zorg. Dat is toch de gemeente. Heb je daar geen ondersteuners die kunnen meedenken en meekijken naar geschikte zorg. Of zeg ik nu iets heel raars🤔. Ik weet dat er voor ouderen cliënt ondersteuning is en ook dat ze best zicht hebben op behandelmogelijkheden. Maar heb te weinig zicht op hoe dat in de jeugdzorg werkt
Ciska78 schreef op 16-12-2022 om 08:56:
Even als los kopje:
We moeten nu aan gaan geven wat we nodig hebben aan concrete doelen waar we nog aan willen werken voordat ze naar huis komt, dan kan er misschien nog een verlening van 1 a 2 weken inzitten.
Willen jullie daarin meedenken?
Zijn dat doelen voor jullie als ouders of voor jullie dochter? Als concreet doel kan ik mij voorstellen dat je als ouders handvatten willen krijgen en oefenen hoe je met de angst en spanning -die de belevingen en gedachten van dochter oproepen- kan omgaan. Ook zou gedurende die weken ondersteuningsgesprekken gestart kunnen worden waardoor jullie als ouders handvatten krijgen hoe met met dochter omgaan (m.b.t. dagstructuur/ afspraken met dochter over een aantal onderwerpen, maar ook maaltijden/haar hallucinaties, hoe daarop reageren, wel ruimte voor geven, erkennen hoe lastig het is om continue boosheid te moeten incasseren, maar misschien ook het praten daarover begrenzen in tijd). Ik kan me ook voorstellen dat je als ouders de tijd nodig hebt om zelf een dagstructuur te vinden met ontspanning daarin en focus op andere bezigheden.
Zelf zou ik ook ambulante begeleiding voor dochter geregeld hebben in die weken en een eigen ondersteuning die ik kan bellen. Ander doel is misschien ook de steun van familie en vrienden in welke vorm verzamelen.
Heeft dochter nog een uitdaging die ze ooit heeft gezegd te willen doen? Wat haar vertrouwen en kracht geeft, zou kijken of ze dat zou willen doen. Veel sterkte
Lieve Ciska,
Ik lees al vanaf het begin mee, wat heftig allemaal. Het liefst geef ik je een knuffel. Hierbij mijn eigen visie, hopelijk heb je hier iets aan.
Vanuit mijzelf: ik heb zelf nogal een heftige ervaring gehad met grensoverschrijdend gedrag van een psycholoog die zich niet aan haar beroepscode hield en ook volgens mij niet zo goed wist wat ze aan het doen was. Het laatste zie ook terug in de kliniek uit het verhaal. Ik denk dat ze aan het kijken zijn waar de oorzaak zit, zit het nou bij de schimmen of bij het slecht eten (dat het slechte eten de schimmen versterkt)? De focus is duidelijk gelegd op dat ze wel eet (Bijvoorbeeld aangeven dat ze wel aan tafel zit, wat ze erg belangrijk vinden) , maar de rest laten ze een beetje weg (wat ik uit de berichten kan opmaken wordt er naast de medicijnen niet veel gefocust hierop, ik vind zelf de “ze wil niet” nogal makkelijk, je kan super veel proberen waar niet perse informed consent voor nodig is, bijvoorbeeld afleiding met een leuk spel of tekenen ofzo). Ik vind het opmerkelijk, omdat jij zelf duidelijk illustreert dat de schimmen het overhand hebben op het eten en alles om haar heen. De schimmen zijn voor haar super overheersend en bepalen haar gedrag. Je zou denken dat je daar moet beginnen om de situatie iets te laten kalmeren. Daarnaast vind ik dat mesjes verhaal gewoon eng. Ja als je op het internet kijkt staat er dat een kliniek niks persoonlijks mag afpakken tijdens een vrijwillige opname, maar dit is toch gewoon een huisregel? Op school mag de docent toch ook niet je kleren afpakken maar toch wel een mes? Hier gaat de kliniek de mist in met hun zorgplicht: een cliënt kan zichzelf en andere beschadigen en dat is gewoon gevaarlijk. De kliniek heeft dus de plicht om in te grijpen.
Mijn advies, schakel iemand in, bijvoorbeeld een ervaringsdeskundige, die zowel jou en je dochter kunnen ondersteunen. Speciaal wanneer je dochter weer naar huis komt kan iemand ondersteuning geven over hoe alles het best aan te pakken. Het voordeel is dat iemand met ervaring beter weet wat wel en niet werkt, en mogelijk snapt ze je dochter beter. Daarnaast kan er misschien gewerkt worden met haar favoriete sport of andere hobby (handbal toch? kan het even niet terugvinden) het zou haar misschien helpen om afleiding te geven? Als ik je dochter zou zijn zou ik het aantal hulpverleners heel zwaar vinden en terugverlangen naar gewoon lekker sporten of hobbien. Misschien kan je iets samen doen om beide samen te kunnen ontspannen en ook weer een beetje een ouder dochter relatie te creëren. Ik heb zelf altijd erg veel gehad aan dit soort momenten met mijn moeder als ik het moeilijk had, en maak als er iets is nogsteeds graag gebruik van.
Weet wel dat er ergens licht aan de tunnel tevoorschijn begint te komen: Een vriendin van mij heeft ongeveer hetzelfde meegemaakt als jou dochter. Ze is nu een dubbele universitaire master aan het doen, heeft een stabiele relatie, en is erg gelukkig. Van alles uit haar puberteit heeft ze geen last, ze vond de oorzaak en heeft dat kunnen verwerken. Bij haar begon dat proces bij de realisatie, en dat begint nu ook bij jou dochter. Jou dochter geeft aan dat ze nog niet klaar is voor naar huis gaan wat super knap is en zeer belangrijk voor het openstaan voor hulp.
Lieve Ciska, wat leef ik met je mee. Ik weet ook niet hoe ik het anders moet afsluiten dan zeggen dat ik met heel veel liefde hoop dat alles goed komt en de toekomst een stuk rustiger is voor jouw , je dochter en de rest van de familie.
Eerlijk gezegd zou ik sterk geneigd zijn voet bij stuk te houden en te zeggen: “Ze kan niet thuis komen.” Misschien eerst juridisch advies vragen: “Kunnen ze haar op straat zetten?” Ze is minderjarig toch? Ik kan me niet voorstellen dat ze dat kunnen doen. Ik zou toch denken dat ze een zorgplicht hebben? Ze erkennen dat jullie als ouders de verantwoordelijkheid niet kunnen dragen. Wat Tsjor zegt: wie draagt de verantwoordelijkheid dan? Eerlijk gezegd geloof ik het niet, als ze beweren dat ze die verantwoordelijkheid afdoende ambulant kunnen regelen. Ik kreeg een tijdje terug van een psychiater (!) het advies een rechtszaak aan te spannen tegen de gemeente, om passende hulp af te dwingen voor mijn kind. Ik heb die stap (nog) net niet hoeven zetten. Maar misschien is dat voor jullie ook een mogelijke volgende stap? Ik vind haar in deze conditie in huis nemen eerlijk gezegd absurd en beschadigend voor zowel jullie als voor haar. Het is niet aan jullie. De kans is groot dat het er alleen maar slechter van wordt, met een vermoedelijk psychotisch, snijdend en suïcidaal kind en twee totaal ontredderde, uitgeputte ouders. Ik vind die stap niet aansluiten bij de werkelijkheid, zoals ik die hier lees. Ik realiseer me dat ik hier niet het complete beeld meekrijg. Dus die disclaimer vermeld ik dan maar even. Maar op mij komt dit over alsof ze haar met een slagaderlijke bloeding op jullie keukentafel gaan leggen met een wijkverpleegkundige ernaast in plaats van op de OK met een chirurg. Ik vind het verbijsterend om te lezen.
Ciska78 schreef op 16-12-2022 om 08:56:
Even als los kopje:
We moeten nu aan gaan geven wat we nodig hebben aan concrete doelen waar we nog aan willen werken voordat ze naar huis komt, dan kan er misschien nog een verlening van 1 a 2 weken inzitten.
Willen jullie daarin meedenken?
Ik vind dit een absurde vraag aan jullie. Jullie krijgen (even heel oneerbiedig) een zware psychiatrische patiënt mee naar huis en jullie moeten nu als ouders en leken gaan zeggen aan welke concrete doelen gewerkt moeten worden? Hoe moet jij dat weten? Ik zou denken: zij beweren dat dit een realistische oplossing is. Dat betekent dat zij op al jullie zorgen en vragen een antwoord moeten geven! Hoe lossen ZIJ de crises en problemen op die gaan ontstaan? Hoe managen ZIJ de achteruitgang? Hoe garanderen ZIJ haar veiligheid terwijl ze onder jullie dak verblijft? Spoiler: dat kunnen ze niet!
Ik zou denk ik om tijd te kopen zoiets zeggen als: Wij hebben tijd nodig om duidelijkheid te krijgen over wie wat gaat doen en om ons netwerken erbij te betrekken. En in die twee weken zou ik dan als de wiedeweerga juridische bijstand en advies gaan vragen (cliëntondersteuning, lotgenotenorganisatie, ervaringsdeskundige?) om te proberen de koers te wijzigen.
Ik zou zelf beginnen met hier naartoe te bellen in de hoop dat zij een netwerk/sociale kaart hebben en weten waar de mogelijkheden liggen en waar je moet beginnen.
In de kliniek waar mijn man werkt is de verwijzer bepalend. Als zij iemand nog niet geschikt achten om naar huis te gaan, maar de verwijzer beslist anders, dan gebeurt dit. Dus misschien goed om met de verwijzer van de dochter in gesprek te gaan.
ik heb alles gelezen maar kan er even niet op reageren, ben moe, leeg, lam en verdrietig.
Vanochtend kregen we een belletje van de kliniek dat dochter teveel medicatie ingenomen had en dat ze naar het ziekenhuis gingen, niet eens als zelfmoordpoging, maar zoals dochter aangaf: ik kan het niet verwoorden dus dan maar op deze manier, help mij, luister naar mij, ik kan het niet meer aan op deze manier.
In het ziekenhuis norit, medicatie en infuus en bloed geprikt. Uiteindelijk, na 2de keer bloedprikken, waren haar waardes goed en mocht ze terug naar de kliniek. Wij zijn nu ongeveer een uur thuis en nu land het een beetje.
Vanmiddag is er spoedoverleg geweest met kliniek en IHT + psychiater, helaas was de klinisch psychiater niet aanwezig. Dus morgen nog een overleg tussen IHT psychiater en klinisch psychiater, want die moeten uiteindelijk beslissen wat de vervolg stappen gaan worden nu. Dus er is nu nog van alles onduidelijk.
ik kan dan ook even niet reageren op al jullie goede tips, maar weet dat ik ze lees en meeneem in alle stappen.
Wat verschrikkelijk. Heeft ze medicatie daar in eigen beheer? Wat vreemd. Ik weet niet anders dan dat mijn kind medicatie per keer krijgt. Juist om misbruik te voorkomen. Alle medicatie ligt achter slot en grendel en wordt alleen uitgegeven door bevoegd personeel.
Voor verlof wordt het afgepast meegegeven.
Wat vreselijk om je dochter zo wanhopig te zien Ciska. Kan het te maken hebben met haar wens om langer te mogen blijven?
Ik begrijp eerlijk gezegd niks van de werkwijze in de kliniek. Medicatie ligt bij cliënten (die soms suïcidaal zijn) op de kamer, persoonlijke bezittingen mogen niet worden ingenomen, ook niet als iemand daarmee zichzelf of een ander kan beschadigen.
Ik begrijp dat je moe en leeg bent. Je kunt het niet loslaten, omdat je niet kunt vertrouwen op haar veiligheid daar.
In een verpleeghuis/ziekenhuis worden meermaals per dag medicatierondes gelopen waarbij mensen de medicijnen voor dat moment krijgen. En in een situatie waarin een voorraad verstrekken een risico is, gebeurt het wel.
Hele dikke knuffel.
even over de medicatie, die mag ze daar niet op haar kamer hebben, maar heeft ze het weekend vanuit hier meegepikt, wij dachten alles weggehaald te hebben, maar schijnbaar dus niet
Jillz schreef op 19-12-2022 om 17:33:
Wat vreselijk om je dochter zo wanhopig te zien Ciska. Kan het te maken hebben met haar wens om langer te mogen blijven?
Ja dit heeft daar absoluut mee te maken
hele grote knuffel!!
Zorg goed voor jezelf.Ciska . Heb je steun ?
Dit gaat nog wel even duren .
voor jou en je dochter ❤️
