Ik weet het niet meer

Knuffel Ciska, wat moet dit moeilijk voor je zijn.

ik denk aan jullie 

Ciska78 schreef op 19-12-2022 om 18:03:

[..]

Ja dit heeft daar absoluut mee te maken

Zo gestoord is dit systeem, dat een kind meent te moeten ‘bewijzen’ dat ze zo gek is dat ze langer in de kliniek moet blijven. Deze zelfmoordpoging is voor rekening van de kliniek. 

Het paradoxale is Ciska, dat dit in zekere zin ‘gezond’ gedrag is van jouw dochter. Ze heeft de boodschap heel goed begrepen en ze heeft ernaar gehandeld. Totaal idioot maar je dochter snapt het en komt op deze destructieve manier voor zichzelf op. Ik hoop dat het een halfslachtige poging was, met niet genoeg pillen om aan te sterven. Dan heeft ze het gecontroleerd laten escaleren. Jij leest dit misschien en denkt: wat is dit voor krankzinnige gedachtengang. En dat is het ook. Maar als je de boodschappen en de signalen die je dochter van de kliniek heeft gekregen op een rijtje zet, zie je dat ze heeft gedaan wat zij denkt dat nodig is om daar te kunnen blijven. Probeer haar daar stiekem een beetje om te bewonderen. Ze geeft de juiste boodschap af. En het vraagt moed. Ik hoop dat de boodschap aankomt.

Omnik schreef op 19-12-2022 om 19:29:

[..]

Zo gestoord is dit systeem, dat een kind meent te moeten ‘bewijzen’ dat ze zo gek is dat ze langer in de kliniek moet blijven. Deze zelfmoordpoging is voor rekening van de kliniek.

Het paradoxale is Ciska, dat dit in zekere zin ‘gezond’ gedrag is van jouw dochter. Ze heeft de boodschap heel goed begrepen en ze heeft ernaar gehandeld. Totaal idioot maar je dochter snapt het en komt op deze destructieve manier voor zichzelf op. Ik hoop dat het een halfslachtige poging was, met niet genoeg pillen om aan te sterven. Dan heeft ze het gecontroleerd laten escaleren. Jij leest dit misschien en denkt: wat is dit voor krankzinnige gedachtengang. En dat is het ook. Maar als je de boodschappen en de signalen die je dochter van de kliniek heeft gekregen op een rijtje zet, zie je dat ze heeft gedaan wat zij denkt dat nodig is om daar te kunnen blijven. Probeer haar daar stiekem een beetje om te bewonderen. Ze geeft de juiste boodschap af. En het vraagt moed. Ik hoop dat de boodschap aankomt.

Ik vrees dat je inderdaad gelijk hebt. En hoe slecht is ons ggz systeem dan wel niet, dat het patiënten zo tot wanhoop drijft. Ik vind het echt schrijnend.

Ik hoop dan maar dat het helpt en dat er nu een lange termijn oplossing komt.

Een dikke knuffel voor jou Ciska, voor je dochter en voor je geliefden ♥️
Schrijnend verhaal, het maakt mij op zo’n verre afstand al verdrietig… wat moet het wel voor jou zijn 

Ciska ik lees dit met tranen in mijn ogen, het is jou bekend waarom het me zoveel doet. 
Wat een rollercoaster waar jullie samen in zitten als ouders. De machteloosheid, verdriet en pijn om je kind.
Kunnen jullie je verhaal wel kwijt? Ook dat is zo nodig.
Ik leef ontzettend mee met jullie als ouders en met jullie dochter, het is duidelijk dat ze het onnoemelijk zwaar heeft.
♥️

-knip-

FreyavanVliet schreef op 20-12-2022 om 14:15:

-quote verwijderd-

Ja, dat zal hier vast ook gaan helpen, sjonge jonge, heb je het draadje überhaupt gelezen? 

Meesje schreef op 20-12-2022 om 15:13:

[..]

Ja, dat zal hier vast ook gaan helpen, sjonge jonge, heb je het draadje überhaupt gelezen?

Vast niet, vandaag voor het eerst hier.... ongepaste opmerking inderdaad.

Ciska, ik hoop dat jullie de bodem van de put hebben geraakt en dat er nu, eindelijk, echte hulp komt. Het is goed als de ogen open zijn gegaan en twee psychiaters zich hiermee gaan bemoeien.

Veel sterkte
Tsjor

Ik schok echt toen ik je bericht las, ik dacht dat het niet perse beter zou gaan, maar schik dat dit mogelijk is in een kliniek.

Omdat ik wat jonger ben dan de meeste forum bezoekers heb ik dezelfde dynamiek en problematiek volop in mijn puberteit gezien door problemen in de huidige geestelijke gezondheidszorg. Een meisje heeft midden op school een poging gedaan om ongeveer dezelfde reden als je dochter. Ja dan kwam dat psygologenmens (voor context, dezelfde psycholoog gedroeg zich grensoverschrijdend naar mij en veel andere leerlingen) de klas in, “nu krijgt ze wel de hulp die ze nodig heeft” werd er gezegd. Het enige wat ik kon denken, maar waarom moet je zover gaan om gezien te worden? De dagen erna waren net een droom, veel leerlingen voelde zich schuldig , zo was een jongen heel gek op haar en wist dat ze een zakmes standaard op zak had bijvoorbeeld, had ik die weg moeten halen? De waarheid is dat veel het al wisten, leerling na leerling naar de coördinator met “we maken ons zo zorgen”. Iedereen lette zo op haar dat we daardoor wisten waar ze was op school, anders had ze nu misschien niet meer geleefd.

De relevantie lieve Ciska is dat jij alles hebt gedaan om dit te voorkomen, jij wist ook dat het eraan zat te komen. Als ouder jat je dan ook het liefst stiekem de mesjes ook al mag het niet van de kliniek want juist als mama voelde je dit aan. Als ze thuis had gezeten had je al haar spullen goed in de gaten kunnen houden. Jij hoeft je niet schuldig te voelen. De kliniek mag zich wel schamen, autonomie in een klinische omgeving en suïcidaliteit gaan heel moeilijk samen en daarnaast kon je zo een lijstje pakken met risico gedragingen voor een overiname van medicijnen en andere vergelijkbare zaken en zien dat het foute boel was, denk maar aan het isoleren (niet mee willen doen), het niet eten, de mesjes op de kamer en die niet weg willen geven ect.

Lieve Ciska, jou dochter zou nooit willen dat dit jou veel pijn doet, ookal doet dat het wel. Als zij nu tegen jou vanuit haar hart zou spreken zou ze niet willen dat je hier last van hebt als ouder en wil ze zoals jij aangeeft vooral echte hulp om van haar nare schimmen af te komen. Ik hoop om het lukt om een spoedplaatsing te krijgen, dat is bij dat meisje van mijn school wel gelukt, met haar gaat het nu ook na al die jaren goed en dat wens ik ook voor jou dochter. Ik hoop met heel mijn hart dat ze ergens komt met goede regels, waar een balans is in autonomie en verplichtingen. Dat laatste is key, de laksheid vind ik ook een vorm van verwaarlozing in de kliniek, en ik hoop ook dat iemand ze daarop op hun vingers tikt. Voor haar zou het denk ik erg prettig zijn om met lotgenoten te zitten en waar een zware vorm van opname langzaam kan worden afgebouwd naar een situatie met meer autonomie. Mogelijk kan ze zelfs deelnemen aan een gesprek over de spoedplaatsing die gaat over hoe en waar, ze weet immers het best hoe dit te voorkomen is in de toekomst.

In mijn eigen conflict met de psycholoog hierboven genoemd (doorbraak privacy code, geen kennis van diagnostiek) heeft de huisarts een belangrijke rol gespeeld, hij heeft haar “gedoe” om zo maar even te zeggen toen geblokkeerd voor mij als minderjarige: is er mogelijke nog een andere arts / psycholoog etc die jullie en je dochter bij kan staan? Mogelijk kan deze expert uitspreken wat er nu het best is voor dochter, en kan daarbij tegenwicht of juist aanvulling geven waar nodig. Je zou bijna zeggen dat er juridische hulp nodig is om te zorgen dat er nu in belang van jullie dochter wordt gehandeld, bizar eigenlijk! Geen idee of dat bestaat maar ik mis vooral in dit verhaal een expert die alleen kijkt wat er voor dochter van belang is en met jullie stem spreekt om zo de beste hulp te regelen, zonder te kijken naar de belangen van de psychologen en de kliniek.

Ciska78 schreef op 20-12-2022 om 19:40:

her waren er gelukkig niet genoeg voor een echte poging, maar inderdaad is het van dochter gewoon een hele grote roep: help mij, ik kan zo niet langer door.
Ook wij hopen echt dat de boodschap is aangekomen.
Helaas is het nu al half 8 en hebben wij niets vernomen van de psychiaters, geen idee ook hoelaat die om de tafel gingen zitten.

Weet je, het voelt het raar, toen wij aankwamen in het ziekenhuis gisteren wilde we natuurlijk eerst dochter een dikke knuf geven, maar die wilde dit niet, pas om half 4, toen ze weer terug was in de kliniek, kon er een knuffel vanaf.
Wel een pluim voor de begeleider die met haar haar kamermoment gisterenochtend had en voelde dat er iets niet goed was, en hier dus ook op door gegaan.

Mezelf voor mijn kop slaande, omdat ze medicijnen van huis uit bij elkaar heeft gesprokkeld, want het merendeel was al weg, maar toch niet goed genoeg door het huis gegaan.
En angst, hoe nu verder…

Ik zou zeggen houdt contact met de begeleider, kennelijk heeft deze persoon door hoe ze in elkaar zit en ook wanneer het niet goed gaat en wat de tekenen daarvan zijn bij haar. Dit komt mogelijk van pas bij een overleg, de begeleider kan dan misschien advies geven waar en hoe dochter het best op te vangen in de toekomst.