Pluszoon is een ettertje
hoi,
Ik ben lid van een nieuw samengesteld gezin, papa 2 kids 11 en 12j, mama 2 kids 13 en 16j. We hebben weinig problemen, enkel haar zoon van 13j, die waant zich de baas van alles. Hij doet dingen die niet ok zijn en als de andere kids hem daar over aanspreken is zijn repliek meestal: moet ik je tanden uitslaan misschien? Ook tegenover zijn mama is hij taalsgewijs heel agressief. Als je probeert een gesprek te hebben loopt hij gewoon weg m. en zeker als ik iets zeg: “jij hebt mij nits te zeggen”
Mijn vriendin en haar kids wonen in mijn koophuis maar ben de negativiteit van haar zoon meer dan moe, ik wil hem er echt niet bij en omgekeerd wil ik ook mijn relatie niet verliezen.
laten jullie weten wat jullie zouden doen want ik ben ten einde raad.
bert
oei.. je hebt weinig keus denk ik met een kind van 13 jaar. Kies je voor haar, dan krijg je t kind er ook bij. En voorlopig nog wel thuis..
Heb je het met je vrouw over gehad? Hoe gaat zij met dit gedrag om? Best wel bizarre uitspraken voor een kind van 13.. heeft hij veel meegemaakt? Praten jullie er over en zitten jullie op één lijn?
En dit wist je niet voordat jullie gingen samen wonen?
hoe lang geleden zijn zijn ouders uit elkaar gegaan? Wat was de reden voor die scheiding? Heeft hij veel ' drama' meegemaakt daarvan?
Hoe snel zijn jullie gaan samenwonen en hoe staat haar zoon daarin? Was hij daarmee akkoord? Zijn jullie in dezelfde plaats gaan wonen waar hij eerst ook woonde? Of een andere woonplaats?
Heeft hij nog contact met zijn vader?
Hoe gaat het op school?
Is er sprake van een diagnose of 'vermoeden van'?
Had hij dit gedrag altijd al of is dit 'ineens' ontstaan?
Heeft hij iets meegemaakt waardoor hij dit lijkt af te reageren op jullie?
Denk je zelf een verklaring te weten voor zijn gedrag?
Is het een idee dat zijn mentor of iemand op school eens met hem praat om erachter te komen wat er is.
Zie zijn gedrag als een Signaal, waarmee hij aangeeft dat het niet goed gaat. Dus probeer de niet te winnen discussies te vermijden, maar kom erachter wat er is.
Wat zegt en denkt zijn moeder hierover?
En hoe vervelend het gedrag ook is, laat dit aan moeder over.
Je kunt niet zowel de kool als de geit sparen dus je zult een keuze moeten maken.
Het gedrag van je pluszoon zijn signalen dat er meer speelt.
Hij is pas 13 jaar oud en heeft een scheiding meegemaakt van z’n ouders. Dat is een groot ding in het leven van een kind. Zo te lezen is er wat hulp nodig. Bridget Jones’s post heeft goeie vragen.
Het kan niet anders dan dat er meer speelt, zie de andere posts.
Nog een tip: noem hem geen ettertje, (ook niet hier) ookal is de verleiding groot. Je moet nog heel lang met hem door.
Als mijn vriend mijn kind, met welk gedrag dan ook, een ettertje had genoemd, was het heel snel afgelopen.
Jij zegt ik wil hem er niet bij maar je hebt hem zelf in huis gehaald. Waarom ben je dan gaan samenwonen?
Denk dat het beter is om in zo'n situatie eerst een aantal jaren te latten. Geeft veel rust voor de kinderen. Als de puberteit voorbij is kun je er alsnog voor kiezen samen te gaan wonen.
En dat je hem ettertje noemt siert je niet.
Termen als "ettertje" gaan je gewoon niet helpen als je van plan bent deel uit te blijven maken van dat gezin. Het is een totale verwerping van zijn persoonlijkheid in één woord, en daar moet je niet aan gaan beginnen als je de relatie beter wil maken.
Aangezien er dus weinig acceptatie is van beide kanten, zou ik er een latrelatie van maken. Een voortdurend vervelende stemming en steeds maar afwachten of de ander plotseling mysterieuzerwijs gaat veranderen, gaat geen relatie verbeteren. En laat ieder van zijn negatiefste kant zien.
Flupke schreef op 16-05-2025 om 07:13:
Jij zegt ik wil hem er niet bij maar je hebt hem zelf in huis gehaald. Waarom ben je dan gaan samenwonen?
Denk dat het beter is om in zo'n situatie eerst een aantal jaren te latten. Geeft veel rust voor de kinderen. Als de puberteit voorbij is kun je er alsnog voor kiezen samen te gaan wonen.
En dat je hem ettertje noemt siert je niet.
Was ook mijn eerste gedachte. Sowieso snap ik dat samengestelde gezinnen niet. Blijf latten tot je kinderen groot zijn. Ze hebben al genoeg meegemaakt. Verplicht in één huis met andere ( misschien ook wel getraumatiseerde) kinderen en een vreemde vader of moeder met wellicht ook een heel ander soort opvoeding. Het is gewoon vragen om problemen.
Wat ik zou doen als nieuwe deelnemer aan een gezin? Veronderstel dat mijn lief ook pa is van een 13-jarige zoon. Voordat we samen zouden gaan wonen zou hij eerst peilen hoe zoon er tegenover zou staan. Hij zou zeggen dat dit geen nieuwe mamma is maar zijn nieuwe vriendin en dat het een serieuze relatie is waarmee hij vermoedelijk verder wil. Dat hij verwacht dat ieder respectvol met elkaar omgaat en in geval van problemen en grieven, deze via hem gaan verlopen. Nou, ieder min of meer akkoord, dan pas gaat deze nieuwe fase in.
Het zou niet voorkomen dat zoon niet respectvol is tegenover pa. Totaal niet denkbaar, aangezien het voor het kind ook belangrijk is om nog een veilige thuisbasis te hebben. Hij weet dat pa er totaal niet mee akkoord zou gaan als hij onbeleefd tegenover mij zou zijn. Pa wil immers verder met deze nieuwe vriendin.
Wat dus in jouw geval vermoedelijk speelt zijn op de eerste plaats problemen in de ouder-kind relatie. En jij kan dat niet fixen door plotseling vadertje te gaan spelen. Dat maakt het alleen maar erger en terecht dat hij daar zo allergisch op reageert: jij bent inderdaad zijn vader niet.
Deze jongen zit enorm met zichzelf in de knoop. Hij reageert boos op alles en iedereen vanuit onmacht.
Het zou mooi zijn als hij zou leren om zijn woede op een normale manier te verwoorden en verwerken. Hij heeft daar hulp en begrip bij nodig. En een veilige thuissituatie.
Dat jij dit kind er niet bij wil hebben, maar wèl verder wil met zijn moeder, maakt dat hij een afschuwelijk onveilige thuissituatie heeft.
Zoek hulp. Ook voor jezelf. Geef dit kind een veilig thuis. En als je daar niet toe in staat bent, omdat je hem nooit zal zien als een positieve toevoeging aan je gezin, geef hem dan een veilig thuis door de relatie te verbreken.
'Zoek hulp. Ook voor jezelf. Geef dit kind een veilig thuis. En als je daar niet toe in staat bent, omdat je hem nooit zal zien als een positieve toevoeging aan je gezin, geef hem dan een veilig thuis door de relatie te verbreken'
Vooral dit. En geef hem nooit de schuld van het mislukken van jullie relatie.
Je wil hem er echt niet bij - en je wil je relatie niet verliezen.
Dan moet je die jongen op straat zetten, dat is volgens mij de enige oplossing om tot jouw ideale scenario te komen.
Mijn visie op jouw stukje? Ik vind het zo bizar dat ouders met 4 (!!) pubers gaan samenwonen. Hoe kunnen mensen dat nou een goed idee vinden?
Diezijnvanmij schreef op 16-05-2025 om 08:26:
Mijn visie op jouw stukje? Ik vind het zo bizar dat ouders met 4 (!!) pubers gaan samenwonen. Hoe kunnen mensen dat nou een goed idee vinden?
Zo eens hiermee. Maar tegenwoordig lijkt het geluk van de ouders wel belangrijker te zijn dan het geluk van de kinderen. Ik kan er met mijn pet niet bij. Het is ( helaas ) vrij zeldzaam dat samengestelde gezinnen het leuk en gezellig hebben met elkaar en dat alles op rolletjes loopt. Snap echt niet dat je daar aan wilt beginnen. Wat is er mis met latten?
Dit kind voelt zich idd zo te lezen niet fijn in de huidige situatie. Zo veel is wel duidelijk. En zet zich er , als een echte puber, stevig tegen af. Met grote monden bijvoorbeeld. Netjes? Nee. Maar wat kan hij anders doen om te laten merken dat hij zich niet fijn voelt. Op deze leeftijd hebben ze nog niet de skills over gevoelens te praten. En wie weet voelt hij zich wel heel nietig en onbelangrijk en op de 6e plaats komen. Want ja , vader en moeder uit elkaar. Mama een andere vriend. Daar intrekken ( eigen plekje kwijt ) Alles delen moeten met anderen. En dan ook nog een stiefvader die je een ettertje noemt. Zelfs volwassenen zouden van minder opstandig worden.
Misschien dat mamma in een moeilijke levensfase zat: alleen en met kinderen die volkomen losgeslagen waren en dat ze dacht: wat discipline van "de missende vaderfiguur" zal de kinderen goed doen.
Je weet maar nooit wat je allemaal in je wanhoop gaat denken. En zelf zou ze zich ook wat meer kunnen ontspannen. Het kan dus verleidelijk zijn als je vriend aanbiedt om maar bij hem te komen wonen, maar het was vermoedelijk een soort wensdenken van haar kant dat dit fijn zou worden en in plaats daarvan werd het een nachtmerrie.
Hopelijk heeft ze haar eigen woning nog aangehouden.
