Pluszoon is een ettertje

Dat het niet verstandig is wat hij heeft gedaan is to waarschijnlijk zelf al achter.

Zoek professionele ondersteuning je vriendin zal met haar zoon in gesprek moeten gaan en duidelijk grenzen moeten stellen maar ook naar zijn behoeftes moeten luisteren. Het kind zit niet lekker in zijn vel en dit is een manier hoe een jonge puber zich dan uit. Hij wil gehoord worden.
Het is ook belangrijk dat de andere kinderen in het gezin zich veilig en op hun gemak voelen in huis want zij zitten nu waarschijnlijk ongevraagd ook in een klote situatie.
Blijf niet te lang door modderen zet het belang van de kinderen voorop. Al er niet vlot verbetering optreed stoppen met samen allemaal in één huis wonen. Ga latten of stop met de relatie.

Ik zou het belangrijk van mijn eigen kinderen voorop stellen en hun weer een fijn en veilig huis bieden.

Wat vinden jouw kinderen trouwens van de hele situatie?

Hij is 13 - wat is jouw excuus?
Jouw scenario van "ik wil haar zonder haar kind" dat is toch ook van een etter-niveau.  

Pas op, ik begrijp best dat je nu last hebt van zijn gedrag en van de sfeer in huis, maar daarom zijn jullie ook de volwassenen om er achter te komen wat er speelt en hoe je dat gedrag weer kan draaien.  Had je dan echt een roze wolk verwacht als je samen vadertje en moedertje ging spelen met 4 pubers? 

Tijd voor jou om regelmatig eens uit te gaan waaien zodat je je wat minder erg ergert aan het gedrag en tijd voor mams om meer aandacht te besteden aan de begeleiding van haar zoon.

arm kind...

Eigen kinderen in de puberleeftijd zijn,  in een stabiele relatie van vader en moeder, soms al draken om mee samen te leven in een huis. 
Hoezo ga je dan in een prille relatie met 4 pubers "een gezin" proberen te vormen? 
Twee stiefbroers, een man die de rol van vader op zich neemt die kleine heeft nogal wat te bevechten om zijn plekje in het gezin te veroveren.  Heeft hij een eigen kamer in jouw huis waar hij zichzelf kan zijn?  Hebben jouw kinderen kamers moeten wisselen om ruimte te maken voor de nieuwe broertjes en zijn ze daar nog steeds boos over waardoor niemand zich eigenlijk nog gezien voelt in deze situatie? 
Jij bent de volwassene in dit conflict, jij kan het oplossen en dat doe je niet door de 13 jarige ettertje te noemen. 

Ik zei ooit tegen mijn man toen we gingen samenwonen als nieuw samengesteld gezin: “Als je me ooit het gevoel geeft dat ik moet kiezen tussen jou en mijn zoon, ga jij gegarandeerd verliezen”.

Je hebt inderdaad niets te vertellen over dat kind, je bent zijn vader niet. Hou je op de achtergrond. Een nieuw samengesteld gezin kan nooit functioneren zoals een oorspronkelijk gezin. Wie dat wil forceren, is gedoemd tot mislukken. 

Mijn man stelde zich bescheiden op naar mijn zoon en ik stelde me bescheiden op naar zijn kinderen. We hebben nooit de biologische ouder naar beneden gehaald of ontkend, nooit die z’n plaats willen innemen. Iedereen moet zich op zijn gemak voelen in zo’n nieuw gezin. Iedereen moet zichzelf kunnen zijn. Wij zijn er wonderwel in geslaagd. 

Hoezo, “ik wil de zoon van mijn vriendin er niet bij” … het is een kind van 13! Die heb je er sowieso bij. Was ik je vriendin, ik wist het wel … en zette je valies klaar aan de deur …

Wat zegt jou vrouw er van dat jij je stiefzoon een ettertje noemt? Ik hoop toch niet in het bijzijn van je stiefzoon dat je hem een ettertje vind

Ik zou gaan latten. Dat is denk ik de enige goede oplossing. Het botert gewoon niet. Dat kan.  Pubers kunnen lastig zijn, zeker als ze al veel hebben meegemaakt.

Theekannetje schreef op 16-05-2025 om 10:42:

Ik zei ooit tegen mijn man toen we gingen samenwonen als nieuw samengesteld gezin: “Als je me ooit het gevoel geeft dat ik moet kiezen tussen jou en mijn zoon, ga jij gegarandeerd verliezen”.

Je hebt inderdaad niets te vertellen over dat kind, je bent zijn vader niet. Hou je op de achtergrond. Een nieuw samengesteld gezin kan nooit functioneren zoals een oorspronkelijk gezin. Wie dat wil forceren, is gedoemd tot mislukken.

Mijn man stelde zich bescheiden op naar mijn zoon en ik stelde me bescheiden op naar zijn kinderen. We hebben nooit de biologische ouder naar beneden gehaald of ontkend, nooit die z’n plaats willen innemen. Iedereen moet zich op zijn gemak voelen in zo’n nieuw gezin. Iedereen moet zichzelf kunnen zijn. Wij zijn er wonderwel in geslaagd.

Hoezo, “ik wil de zoon van mijn vriendin er niet bij” … het is een kind van 13! Die heb je er sowieso bij. Was ik je vriendin, ik wist het wel … en zette je valies klaar aan de deur …

Zeker, maar het probleem hier is dat het zíjn koopwoning is en zij hooguit zelf zal moeten vertrekken.

Naminokurashi schreef op 16-05-2025 om 10:50:

Wat zegt jou vrouw er van dat jij je stiefzoon een ettertje noemt? Ik hoop toch niet in het bijzijn van je stiefzoon dat je hem een ettertje vind

Dit soort dingen moet je inderdaad bespreken. De meeste ouders vinden mensen die iets tegen hun kinderen hebben, namelijk helemaal niet aardig. Die willen geen relatie met iemand die hun kinderen ettertjes vindt. En dat is maar goed ook.

Als jouw vriendin bij je blijft terwijl ze weet hoe jij over haar zoon denkt, vind ik dat enorm triest voor die jongen. En als je haar niet hebt verteld dat je haar kind er helemaal niet bij wil, vind ik het triest voor jullie hele gezin. Dan is je relatie namelijk hoogstwaarschijnlijk 'goed' zolang jij niet eerlijk bent. 

Ik heb ook heel duidelijk tegen mijn partner gezegd toen we aan het daten waren maar ook daarna nog vaak zat dat zoon voor partner gaat omdat ik zelf als kind anders heb meegemaakt.

Maar hoe kom je erbij om een kind van 13 een ettertje te noemen? Ben je wel helemaal lekker in je bovenkamer? Dat kind zat er waarschijnlijk helemaal niet op te wachten dat zijn moeder zo nodig samen moest gaan wonen met haar nieuwe lover.

Je geeft aan dat je hem er niet bij wilt, maar hij is toch echt onderdeel van het leven van jouw partner en je hebt ook voor hem gekozen toen je ervoor koos om samen te gaan wonen.

Overigens ben ik het niet helemaal eens met mensen die zeggen dat hij niets over hem te zeggen hebt. Tuurlijk, de hoofd opvoeding ligt bij zijn moeder. Maar jij bent net zo goed een volwassen persoon in huis en het kind heeft ook tot op zekere hoogte gewoon naar jou te luisteren. Ik heb zelf mijn partner zelfs aangespoord toen we samen woonde om zich ook met zoon te bemoeien maar de eerste jaren was mijn stem wel belangrijker. Inmiddels is dat al jaren niet meer zo en heeft hij zoon inmiddels ook erkent dus is hij ook echt vader.

Ik zou een heel goed gesprek met je partner aan gaan waarin je het vooral bij jezelf houd, geen verwijten over haar kinderen of haar maakt maar haar wel duidelijk kan maken dat je merkt dat zoon ergens mee zit. En dat het handig is om de uitdaging aan te gaan om te kijken waar hij mee zit en hoe jullie er samen voor kunnen zorgen dat de sfeer in het gezin goed blijft.

Ellori schreef op 16-05-2025 om 13:33:

Maar hoe kom je erbij om een kind van 13 een ettertje te noemen? Ben je wel helemaal lekker in je bovenkamer? 

Nou ja, een 13-jarige kan zich natuurlijk prima als een klein ettertje gedragen. Dat doen sommige pubers. Daar kan je heel veel last van hebben. Dat mag je allemaal heel lastig vinden. Maar een kind het huis uit wensen en zijn moeder van hem af willen zonderen? Da's niet goed he...

Ik vind het wel heel menselijk om een jongen van 13 een ettertje te vinden. Sommigen zijn ook etters op die leeftijd. Maar zoiets kan TO natuurlijk moeilijk zeggen tegen zijn partner, maar wel anoniem op een forum. 
TO zal wel bespreekbaar moeten gaan maken dat hij vindt dat het niet echt botert op dit moment, het niet goed klikt en dan kijken of ze een oplossing daarvoor kunnen vinden. Latten zal uiteindelijk het beste zijn waarschijnlijk. 4 pubers in een huis zal al moeilij zijn, laat staan als het zoals in dit geval een samengesteld gezin is.

Jullie hebben een beslissing genomen met verstrekkende gevolgen. En nu wonen jullie samen met jullie kinderen. Het is goed mogelijk dat jullie de gevolgen van de beslissing om samen te gaan wonen, niet goed hebben overzien.
Maar dat is de situatie en daar zullen jullie het mee moeten doen. Jullie zijn de volwassenen die zullen moeten omgaan met de kinderen in huis; met allemaal. Hoe hun gedrag dan ook is. Als je jullie relatie 'goed' wil houden dan zul je je nu van je volwassen kant moeten laten zien. 
Waren jullie blijven latten dan hadden jullie wat afstand van elkaars kinderen kunnen nemen en zo de relatie redden. Nu is de situatie zo dat zij geen woonruimte meer heeft en van jou afhankelijk om te kunnen blijven wonen. Je kunt haar niet zo maar op straat zetten met haar 2 kinderen; niet als je je relatie wilt redden.
Het enige wat je kunt doen is zo goed mogelijk om zien te gaan met het gedrag.  Je kunt dit niet afdoen met hem een 'ettertje' te noemen. Dat mag je wel even doen, daar waar hij en zijn moeder het niet horen, maar daarna moet je weer als een volwassene naar de situatie kijken.

Besef dat deze jongen met zijn gedrag om hulp roept!
 Ik weet niet of jij nou de aangewezen persoon bent om die hulp te geven (vermoedelijk niet) maar wat je in elk geval wel kunt doen is: Rustig blijven als hij zo te keer gaat. Dat is heel belangrijk. "Moet ik me dan zo laten toespreken of toestaan dat hij dat bij mijn vriendin of kinderen doet?"
Uh, ja min of meer wel ja. Je kunt proberen om met hem in gesprek te komen; dan zul je eerst rustig moeten blijven en hem daarna bijv. vragen wat hij nodig heeft, op om een positievere manier met anderen om te gaan. Wat hem dwars zit. Hoe jullie hem kunnen helpen. Je kunt naar de andere kinderen proberen uit te leggen dat hij het blijkbaar moeilijk heeft met iets waardoor hij zo doet. Dat het niet 'goedgepraat' wordt, maar dat jullie het ook niet éven' kunnen veranderen.
Daarnaast moet je met je vriendin in gesprek om met haar te bedenken welke afspraken jullie kunnen maken om deze situatie te hanteren, zo dat anderen daar zo min mogelijk onder lijden. De vader erbij betrekken. Hulpverlening inschakelen.
Succes met de situatie.

rionyriony schreef op 16-05-2025 om 09:00:

Misschien dat mamma in een moeilijke levensfase zat: alleen en met kinderen die volkomen losgeslagen waren en dat ze dacht: wat discipline van "de missende vaderfiguur" zal de kinderen goed doen.

Je weet maar nooit wat je allemaal in je wanhoop gaat denken. En zelf zou ze zich ook wat meer kunnen ontspannen. Het kan dus verleidelijk zijn als je vriend aanbiedt om maar bij hem te komen wonen, maar het was vermoedelijk een soort wensdenken van haar kant dat dit fijn zou worden en in plaats daarvan werd het een nachtmerrie.

Hopelijk heeft ze haar eigen woning nog aangehouden.

Je kan er een heel verhaal van maken, maar je weet het niet. Dus ga het ook niet invullen.