Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Zonnig77 schreef op 08-02-2025 om 19:47:
Is het standaard dat jongeren met ass (jongens?) zich trager ontwikkelen op sociaal-emotioneel gebied? Herkennen anderen hier (of meelezers) dat ook? Dat ze over het algemeen andere interesses hebben, herken ik zeker. Heb ook wel eens een artikel gelezen van Martine Delflos en zij spreekt over 1 persoon met ‘een regenboog aan leeftijden’. Op sommige vlakken al ver de leeftijd vooruit en op andere vlakken nog een jong kind. Bijzonder is dat.
Kaas, spannend dat het nu bijna zover is! Heeft zoon er zin in?
MamaE, die verregaande echte acceptatie is denk ik een lang proces. En moeilijk ook, al zeg ik het zelf. Ik heb momenten van volledige acceptatie, maar dan gebeurt er iets of doet zoon iets ongepast en dan is die acceptatie toch weer even niet zo vergaand…
Gingergirl, dank voor het delen van jouw herkenbare voorbeeld. Hoe ga jij om met die persoonlijke verzorging van zoon?
Het eerste stukje; ja dat is echt een kenmerk van autisme, geven deskundigen ook aan. Hebben jullie daar geen info over gekregen bij de ouder begeleiding?
Zoon is inmiddels volwassen en woont op zichzelf dus zijn persoonlijke verzorging is zijn pakkie an. Toen hij nog thuis woonde is er weleens discussie geweest en hebben we er echt wel afspraken over moeten maken om het voor iedereen prettig te houden.
gingergirl, ja dat hebben we wel gehoord en herken ik zeker bij zoon. Ik ken echter ook autisten die veel meer extravert zijn en wel graag de prikkels opzoeken, ondernemend zijn (ook buiten de comfortzone) en een hechte (offline) vriendengroep hebben. Die op het oog wel leeftijdsadequaat reageren en ‘meedoen’. Maar goed, ik weet ook niet hoe zo iemand dan moet ontprikkelen of moeite moet doen.
Zonnig77 schreef op 08-02-2025 om 22:37:
gingergirl, ja dat hebben we wel gehoord en herken ik zeker bij zoon. Ik ken echter ook autisten die veel meer extravert zijn en wel graag de prikkels opzoeken, ondernemend zijn (ook buiten de comfortzone) en een hechte (offline) vriendengroep hebben. Die op het oog wel leeftijdsadequaat reageren en ‘meedoen’. Maar goed, ik weet ook niet hoe zo iemand dan moet ontprikkelen of moeite moet doen.
Zijn dat volwassenen? Die kloof in de ontwikkelingsleeftijd wordt vaak wel kleiner. Ze puberen later, maar worden uiteindelijk wel volwassen.
En wees je bewust van dat je heel veel van andere mensen niet ziet. Je ziet ze leuk doen op een feestje, maar niet dat het moeite kost en ze thuis moe zijn en moeten ontprikkelen. Je ziet heel veel niet van andere mensen. Ik merk zelf dat ik vaak best wel overschat wordt door andere mensen qua belastbaarheid. De momenten dat ik met knallende koppijn in bed lig omdat ik te veel heb gedaan, dat zien ze niet. Althans, meestal. Soms gebeurt dit wel in sociaal verband en hoor ik dat ik eruit zie als een lijk.
Zonnig77 schreef op 08-02-2025 om 22:37:
gingergirl, ja dat hebben we wel gehoord en herken ik zeker bij zoon. Ik ken echter ook autisten die veel meer extravert zijn en wel graag de prikkels opzoeken, ondernemend zijn (ook buiten de comfortzone) en een hechte (offline) vriendengroep hebben. Die op het oog wel leeftijdsadequaat reageren en ‘meedoen’. Maar goed, ik weet ook niet hoe zo iemand dan moet ontprikkelen of moeite moet doen.
Niet elke ASSer is hetzelfde, maar dat zijn meestal wel de uitzonderingen. Ook zijn er ASSers die heel erg het gedrag van leeftijdsgenootjes kopieren terwijl ze eigenlijk die interesses nog niet hebben. Dit komt bij ASS meisjes weer meer voor dan bij jongens.
Vorige week blesseerde dochter haar enkel tijdens het turnen, maar met een paar dagen rust en aangepast trainen bij zowel turnen als atletiek heeft ze vandaag de vijfde plaats gehaald bij de bosrun van de atletiek. Heel trots op mijn meisje, eigenlijk alleen al op het feit dat ze mee wilde doen.
MamaE schreef op 09-02-2025 om 17:12:
Vorige week blesseerde dochter haar enkel tijdens het turnen, maar met een paar dagen rust en aangepast trainen bij zowel turnen als atletiek heeft ze vandaag de vijfde plaats gehaald bij de bosrun van de atletiek. Heel trots op mijn meisje, eigenlijk alleen al op het feit dat ze mee wilde doen.
Wat een mooi succes!
MamaE schreef op 09-02-2025 om 17:12:
Vorige week blesseerde dochter haar enkel tijdens het turnen, maar met een paar dagen rust en aangepast trainen bij zowel turnen als atletiek heeft ze vandaag de vijfde plaats gehaald bij de bosrun van de atletiek. Heel trots op mijn meisje, eigenlijk alleen al op het feit dat ze mee wilde doen.
Whoohoo, gefeliciteerd MamaE! Knap hoor. Het hele proces hoe dochter ermee omgegaan is. En dat ze toch aan de wedstrijd wilde meedoen.
Hier herken ik ook de tragere emotionele ontwikkeling. Vooral jongste zoon is heel jong in doen en laten. Mijn kinderen lossen het op door vriendjes te kiezen die ook neurodivers zijn en ook "anders" zijn. Ik vind dat heel mooi om te zien.
Afgelopen weekend was het kinderfeestje van jongste zoon. Het was mega veel prikkels, maar door hier al te sparren over de indeling liep het allemaal gesmeerd.
Wat fijn dat het feestje goed verlopen is, Mvtj! Mooi ook dat je zoons de juiste vriendjes voor hen weten te vinden. Dat gun je elk neurodivers kind!
Goed van je dochter, mamaE! Mooi dat het zo goed gelopen is voor haar. Geeft weer even een positief gevoel over zichzelf.
Bij dochter viel het verschil met leeftijdsgenoten op de lagere school niet op. Ze was goed in het zich aanpassen al kostte haar dat wel de nodige energie. Op de middelbare school werd het verschil groter en werd het voor ons ook zichbaar dat dochter haar sociaal-emotionele leeftijd veel lager ligt. Er werd toen zoveel van haar aanpassingsvermogen gevraagd, dat ze vastliep. Ze heeft wel behoefte aan prikkels maar niet teveel tegelijk. Door haar tragere informatieverwerking kost het allemaal wat meer tijd om te verwerken.
En, Kaassoufflee, is het vertrek van je zoon wat voorspoedig verlopen? Ik weer niet of hij nog wat van zich heeft laten horen? Goed geregeld van hem om twee klasgenoten in vertrouwen te nemen. Dat zal vast wel wat helpen.
Ik denk dat de middelbare school wel zo'n punt is dat veel kinderen een grote stap maken in de ontwikkeling en sommigen blijven daarin dan achter en zetten die stap later pas. Dat is niet erg, maar kan wel lastig zijn. Ik hoop daarin ook dat mijn dochter wel aansluiting blijft hebben tegen die tijd. Ik vond het zelf niet per se erg om anders te zijn of andere interesses te hebben, maar wel dat ik daardoor wat buiten de groep viel en ik soms een beetje raar of gek werd gevonden. Ik miste daarin begrip en vraag me af in hoeverre je dat van pubers kunt verwachten.
Maar goed, dat is nog ver weg, we gaan het zien. Ik kan het zelf enorm waarderen als mensen hun eigen plan trekken en eigen keuzes maken ongeacht wat anderen doen en daarvan vinden. Ik vind dat heel puur en authentiek. Hier wil dochter wil met carnaval nog steeds haar prinsessenjurk aan en ik vind dat helemaal prima.
lampion schreef op 10-02-2025 om 16:30:
En, Kaassoufflee, is het vertrek van je zoon wat voorspoedig verlopen? Ik weer niet of hij nog wat van zich heeft laten horen? Goed geregeld van hem om twee klasgenoten in vertrouwen te nemen. Dat zal vast wel wat helpen.
Is helemaal goed gegaan, ondanks toch nog last-minute stress vanwege iets moeten uitprinten want ‘oh ja dat zou ik nog doen maar ben ik vergeten…’ Hij heeft ons op de hoogte gehouden van het reisverloop en we kregen een paar uur na aankomst nog een leuke foto van hem met klasgenoten in de stad. Hij zag er ontspannen uit. Nu ik nog 😉
Aangaande je post ervoor: bij onze zoon viel het op de basisschool ook niet op, maar nu wel. Hij heeft gewoon meer ‘uitrijpingstijd’ nodig, denk ik dan maar. Het komt wel, maar later.
Het lastige is dat je als puber juist niet anders wilt zijn maar erbij wilt horen. Dochter loopt daar wel tegenaan, merkt zelf natuurlijk ook dat ze andere interesses heeft. En hierdoor lastiger aansluiting vindt.
Ik voelde me ook altijd jonger dan mijn leeftijdsgenoten maar had geluk met mijn drie jaar jongere zus. Met haar zat ik redelijk op dezelfde golflengte. Ik gun dat dochter ook.
Zulke dingen vind ik wel lastig te accepteren aan ASS. Ook dat dingen die je eigenlijk heel leuk vind, niet haalbaar zijn vanwege de setting waarin ze plaatsvinden. Dochter had een voor haar leuke activiteit kunnen doen in de vakantie maar haakt af omdat er meer kinderen aanwezig zijn en ze dat niet ziet zitten. Dat vind ik toch best wel jammer.
Hij heeft ons op de hoogte gehouden van het reisverloop en we kregen een paar uur na aankomst nog een leuke foto van hem met klasgenoten in de stad. Hij zag er ontspannen uit. Nu ik nog 😉
Dat klinkt goed! Hopelijk kun jij het ook wat los gaan laten 🙂
Ik doe m’n best om los te laten, maar toch hoop ik nog wel op een berichtje vanavond. Maar ik begrijp het wel als ie een vol programma of belast brein heeft, dan is een appje ook te veel. Al was ie wel van plan om dagelijks te appen, al was het maar alleen een foto.
