17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
yette schreef op 09-04-2022 om 11:11:
[..]
Hoe komt het dat jij meer waarde hechtte aan wat je vader deed dan aan de dagelijkse inspanningen van je moeder? Ik neem aan dat zij degene was die jou naar school bracht, je kleren waste en het eten voor jou en je vader klaarmaakte. Het repareren van een stekker of kraan is ook ontzettend mooi hoor, maar dat je daardoor je vader als 'de rots in de branding' ziet, vind ik opmerkelijk.
Helemaal eens. Echt in die tijd hadden vaders een hele kleine rol. Zeker geen opvoedende. Nu hebben veel jonge kinderen hun vader al meer gezien dan in die tijd met tien jaar. Veel vaders zijn 1 dag in de week thuis alleen met de kinderen. Wanneer was jouw vader alleen met jullie redbulletje? Dus dat je moeder echt urenlang niet thuis was?
En door een scheiding kan het zijn dat je je vader vaker 1 op 1 ziet dan daarvoor.
We dwalen af 
Ik denk dat het belangrijk is om kinderen al jong uit te leggen dat er meer hokjes zijn dan alleen de meest gangbare. En dat iedereen uiteindelijk terecht moet kunnen komen in het hokje dat het beste voelt - zonder daarom door anderen veroordeeld te worden.
yette schreef op 09-04-2022 om 09:29:
[..]
Volgens mij is dit de gangbare zienswijze. Wacht eerst maar eens de puberteit af.
Daarnaast wil iedereen (ouders, leerkrachten, medici) in eerste instantie dat een kind een zo probleemloos mogelijk leven heeft. We gunnen ze het makkelijkste hokje (blij met hun lijf en hetro) en zullen ze daarom niet zomaar in een moeilijker hokje plaatsen. Zelfs als een kind zelf aangeeft dat hij/zij niet blij is met zijn/haar geslacht of dat hij/zij homoseksueel is, heeft de omgeving vaak moeite om de hoop op dat makkelijkste hokje op te geven. Hoe open minded die omgeving ook is. Want we willen gewoon het liefst dat onze kinderen veilig over straat kunnen en dat ze geen zwaar medisch traject in hoeven. En dat willen die kinderen zelf ook.
Nu ook de moeilijke hokjes bekender worden, is het voor mensen die niet zomaar in het veiligste hokje passen, gelukkig wel makkelijker om hun eigen hokje te vinden.
Het idee dat kinderen tegenwoordig te makkelijk in een moeilijk hokje terecht komen, of dat het een hype betreft, is volgens mij dan ook een mooi voorbeeld van de hoop door de omgeving dat het een vergissing is. De hoop dat het makkelijke hokje nog best kan. Heel begrijpelijk. Maar niet realistisch. Want iedereen wenst elkaar en zichzelf een makkelijk leven. Niemand ziet een moeilijker hokje als ideaal.
Ik zou helemaal niet willen spreken van hokjes. Die hokjes maken het onnodig moeilijk allemaal, en ik denk niet dat de doelgroep, die het al moeilijk genoeg heeft met zichzelf er niet persé bij gebaat is om nota bene 'moeilijke hokjes' voor ze te creëren. M.i. werkt dat juist de radicale verontwaardiging in de hand die je ziet. Bijvoorbeeld scholieren die steigeren bij biologie omdat 'niet alleen vrouwen' zwanger kunnen raken en menstrueren. Volgens mij kun je beter leren hoe je moet omgaan met je afwijking t.o.v. je omgeving. Ik ben bijvoorbeeld wat korter dan gemiddeld en dat levert in het dagelijks leven lichte hinder op, zoals niet bij het bovenste schap in de supermarkt kunnen, kleding die vermaakt moet worden, schoenmaat die te klein is voor gangbare damesschoenen. Ik kan me niet erkend voelen en daar boos over zijn, of begrijpen dat de samenleving geen kleinere fietsen/lage stoelen in de trein etc. maakt en een manier vinden om ermee om te gaan. Als ik elke dag in de supermarkt ga klagen dat ik niet bij de borrelnootjes kan en ga roepen dat mijn klein-zijn niet wordt geaccepteerd, dan maak ik het mezelf niet makkelijk en kan ik beter emigreren naar een land met kleinere mensen.
Ik ken een aantal mensen die in de queerhoek zitten, vanuit onderwijs en ook in mijn privé omgeving. Een kennis is in transitie gegaan en als je niet weet dat die persoon anders geboren is, dan zie je het echt niet. Een andere kennis heeft zichzelf een meisjesnaam gegeven, kleedt zich overwegend vrouwelijk, maar soms ook niet. Wil ook aangesproken worden als vrouw, maar is overduidelijk als jongen geboren en heeft ook nog baardgroei, lage stem e.d. Het is niet meer dan normaal dat zo iemand mag zijn als ze is/zich voelt, gelukkig mag dat gewoon in Nederland. Maar het is ook niet meer dan normaal dat andere mensen zich vergissen. Dat moet zij zich ook wel realiseren en ik geloof ook niet dat ze er een probleem van maakt. Maar ik denk niet dat zij gebaat is bij een specifiek hokje, behalve dan een 3e categorie (niet man, niet vrouw).
troelahoep schreef op 09-04-2022 om 12:16:
[..]
Ik zou helemaal niet willen spreken van hokjes. Die hokjes maken het onnodig moeilijk allemaal, en ik denk niet dat de doelgroep, die het al moeilijk genoeg heeft met zichzelf er niet persé bij gebaat is om nota bene 'moeilijke hokjes' voor ze te creëren. M.i. werkt dat juist de radicale verontwaardiging in de hand die je ziet. Bijvoorbeeld scholieren die steigeren bij biologie omdat 'niet alleen vrouwen' zwanger kunnen raken en menstrueren. Volgens mij kun je beter leren hoe je moet omgaan met je afwijking t.o.v. je omgeving. Ik ben bijvoorbeeld wat korter dan gemiddeld en dat levert in het dagelijks leven lichte hinder op, zoals niet bij het bovenste schap in de supermarkt kunnen, kleding die vermaakt moet worden, schoenmaat die te klein is voor gangbare damesschoenen. Ik kan me niet erkend voelen en daar boos over zijn, of begrijpen dat de samenleving geen kleinere fietsen/lage stoelen in de trein etc. maakt en een manier vinden om ermee om te gaan. Als ik elke dag in de supermarkt ga klagen dat ik niet bij de borrelnootjes kan en ga roepen dat mijn klein-zijn niet wordt geaccepteerd, dan maak ik het mezelf niet makkelijk en kan ik beter emigreren naar een land met kleinere mensen.
Ik ken een aantal mensen die in de queerhoek zitten, vanuit onderwijs en ook in mijn privé omgeving. Een kennis is in transitie gegaan en als je niet weet dat die persoon anders geboren is, dan zie je het echt niet. Een andere kennis heeft zichzelf een meisjesnaam gegeven, kleedt zich overwegend vrouwelijk, maar soms ook niet. Wil ook aangesproken worden als vrouw, maar is overduidelijk als jongen geboren en heeft ook nog baardgroei, lage stem e.d. Het is niet meer dan normaal dat zo iemand mag zijn als ze is/zich voelt, gelukkig mag dat gewoon in Nederland. Maar het is ook niet meer dan normaal dat andere mensen zich vergissen. Dat moet zij zich ook wel realiseren en ik geloof ook niet dat ze er een probleem van maakt. Maar ik denk niet dat zij gebaat is bij een specifiek hokje, behalve dan een 3e categorie (niet man, niet vrouw).
Dat er steeds nauwkeuriger wordt gelabeld, heeft te maken met emancipatie en de behoefte aan erkenning. Wie weet worden al die labeltjes/hokjes wel weer minder belangrijk als de strijd om geaccepteerd te worden, niet meer nodig is.
Suusje. schreef op 09-04-2022 om 11:28:
[..]
Helemaal eens. Echt in die tijd hadden vaders een hele kleine rol. Zeker geen opvoedende. Nu hebben veel jonge kinderen hun vader al meer gezien dan in die tijd met tien jaar. Veel vaders zijn 1 dag in de week thuis alleen met de kinderen. Wanneer was jouw vader alleen met jullie redbulletje? Dus dat je moeder echt urenlang niet thuis was?
En door een scheiding kan het zijn dat je je vader vaker 1 op 1 ziet dan daarvoor.
Met mijn vader ging ik op zaterdag vaak mee nog even langs de zaak (mocht ik voorin in de auto zitten) of iets in de tuin doen. Hoewel ik meer tijd met m'n moeder alleen doorbracht en in 't weekend/vakantie met z'n drieen ervaarde ik juist mijn vader als de hoofdopvoeder, als er grenzen moesten worden gesteld had hij meer natuurlijk overwicht en hij was consequenter. Daarom respecteerde ik zijn regels meer dan die van moeders. Zelfs in tijden dat mijn vader veel moest overwerken kwam hij altijd thuis eten zodat we gezinstijd hadden voor ik naar bed moest, dus ik heb niks te klagen gehad over de betrokkenheid van m'n vader tijdens m'n kindertijd. Persoonlijk hou ik wel van de rol die mannen van die generatie nog hadden.
yette schreef op 09-04-2022 om 11:45:
We dwalen af
Ik denk dat het belangrijk is om kinderen al jong uit te leggen dat er meer hokjes zijn dan alleen de meest gangbare. En dat iedereen uiteindelijk terecht moet kunnen komen in het hokje dat het beste voelt - zonder daarom door anderen veroordeeld te worden.
Dat, en dat pubers de ruimte krijgen om zich te uiten en identificeren zoals ze willen, of ze nou later daadwerkelijk trans, binair, homo, bi of wat dan ook zijn. Dat ze zonder veroordeling kunnen ontdekken wie ze zijn en weten wat ze allemaal kunnen zijn.
redbulletje schreef op 09-04-2022 om 12:42:
[..]
Met mijn vader ging ik op zaterdag vaak mee nog even langs de zaak (mocht ik voorin in de auto zitten) of iets in de tuin doen. Hoewel ik meer tijd met m'n moeder alleen doorbracht en in 't weekend/vakantie met z'n drieen ervaarde ik juist mijn vader als de hoofdopvoeder, als er grenzen moesten worden gesteld had hij meer natuurlijk overwicht en hij was consequenter. Daarom respecteerde ik zijn regels meer dan die van moeders. Zelfs in tijden dat mijn vader veel moest overwerken kwam hij altijd thuis eten zodat we gezinstijd hadden voor ik naar bed moest, dus ik heb niks te klagen gehad over de betrokkenheid van m'n vader tijdens m'n kindertijd. Persoonlijk hou ik wel van de rol die mannen van die generatie nog hadden.
Hou het daar dan bij, dat jij wel van die ouderwetse rolverdeling houdt. De tegenwoordig meer gangbare rolverdeling (namelijk ouders delen alle taken, geen opsplitsing naar 'vrouwentaken' en 'mannentaken') is namelijk niet de reden dat er nu meer mensen zich anders dan cis identificeren.
LiefsteFeetje schreef op 25-11-2021 om 15:09:
[..]
Nee hoor. Ik krijg echt een beetje uitslag van dit soort dingen.
Mee eens.
niet_rechts schreef op 09-04-2022 om 10:38:
[..]
Tegenwoordig hebben kinderen vaak twee rotsen. Had ik in mijn jeugd trouwens ook. Jammer voor jou en voor jouw moeder dat zij zo slaafs was. Verder totaal irrelevant voor dit topic trouwens: de rol van de vader.
Ik denk dat het in elk gezin anders was. Mijn moeder had een goede functie op het Ministerie van BuiZa toen ze trouwde en dus haar congé kreeg. Al gauw zat ze in allerlei maatschappelijke en politieke organisaties in het bestuur en dat heeft ze tot aan haar dood volgehouden. Thuis had zij ook het financiële beheer en dat vond mijn vader prima, die vond het allang best dat hij zichzelf daar niet mee bezig hoefde te houden. Mijn vader wist bij wijze van spreken niet eens hoe veel geld er op de bank stond, mijn moeder regelde alle bank- en verzekeringszaken, zorgde dat alle rekeningen betaald werden, enz. Mijn vader was heel goed met zijn handen, dus technische/klusdingen die geregeld moesten worden, pakte hij op, de tuin was zijn trots, hij maakte eindeloze fietstochten met mij en mijn broer, wist veel van de natuur en dat bracht hij op ons over, wist veel van geschiedenis en ook dat kregen we mee. Mijn moeder was dus zeker niet slaafs.
skik schreef op 09-04-2022 om 13:09:
[..]
Hou het daar dan bij, dat jij wel van die ouderwetse rolverdeling houdt. De tegenwoordig meer gangbare rolverdeling (namelijk ouders delen alle taken, geen opsplitsing naar 'vrouwentaken' en 'mannentaken') is namelijk niet de reden dat er nu meer mensen zich anders dan cis identificeren.
Het grappige is dat, ondanks alle emancipatie, er toch een soort "natuurlijke" taakverdeling lijkt te zijn. Als ik in de buurt mensen zie klussen aan hun huis, zijn het 99 van de 100 keer mannen die staan te zagen en te timmeren en te plaveien en dakgoten schoon staan te maken enz. Zelden vrouwen. Of kijk gewoon eens op straat: als een echtpaar met de auto weg gaat samen, is het 99 van de 100 keer dat de man achter het stuur zit en de vrouw ernaast. Niet omdat het niet anders kan, maar vrouwen zélf lopen automatisch meestal naar de bijrijderskant als ze samen met hun man op pad gaan.
Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 15:15:
[..]
Het grappige is dat, ondanks alle emancipatie, er toch een soort "natuurlijke" taakverdeling lijkt te zijn. Als ik in de buurt mensen zie klussen aan hun huis, zijn het 99 van de 100 keer mannen die staan te zagen en te timmeren en te plaveien en dakgoten schoon staan te maken enz. Zelden vrouwen. Of kijk gewoon eens op straat: als een echtpaar met de auto weg gaat samen, is het 99 van de 100 keer dat de man achter het stuur zit en de vrouw ernaast. Niet omdat het niet anders kan, maar vrouwen zélf lopen automatisch meestal naar de bijrijderskant als ze samen met hun man op pad gaan.
Ik vind autorijden nou niet iets waar ik van geniet ofzo. Ik kan gerust 2 uur lang spelletjes doen, mail lezen, mijn werk bijhouden op mijn telefoon terwijl mijn man rijdt en blijkbaar vind jij daar wat van. Mijn man vindt autorijden wel leuk. Hij vindt de was ook leuk om te doen, en de keuken netjes maken en boodschappen doen, stofzuigen, de tuin bijhouden etc maar jij ziet alleen de man die de tuin doet en altijd auto rijdt met mij ernaast.
Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 15:15:
[..]
Het grappige is dat, ondanks alle emancipatie, er toch een soort "natuurlijke" taakverdeling lijkt te zijn. Als ik in de buurt mensen zie klussen aan hun huis, zijn het 99 van de 100 keer mannen die staan te zagen en te timmeren en te plaveien en dakgoten schoon staan te maken enz. Zelden vrouwen. Of kijk gewoon eens op straat: als een echtpaar met de auto weg gaat samen, is het 99 van de 100 keer dat de man achter het stuur zit en de vrouw ernaast. Niet omdat het niet anders kan, maar vrouwen zélf lopen automatisch meestal naar de bijrijderskant als ze samen met hun man op pad gaan.
De vraag is ook hoe erg is dat?
Jillz schreef op 09-04-2022 om 16:36:
[..]
De vraag is ook hoe erg is dat?
Helemaal niet erg. Maar blijkbaar bestaat er ook heden ten dage nog steeds een vaste verdeling in mannen- en vrouwendingen. Ondanks alle emancipatie. Zoek maar eens naar een vrouwelijke stratenmaker, rioolmedewerker of dakdekker. Ik denk dat je er verdomd veel moeite mee zal hebben die te vinden. Ondanks het feit dat vrouwen zélf zeggen zo graag te willen integreren in mannenberoepen.
Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 16:44:
[..]
Helemaal niet erg. Maar blijkbaar bestaat er ook heden ten dage nog steeds een vaste verdeling in mannen- en vrouwendingen. Ondanks alle emancipatie. Zoek maar eens naar een vrouwelijke stratenmaker, rioolmedewerker of dakdekker. Ik denk dat je er verdomd veel moeite mee zal hebben die te vinden. Ondanks het feit dat vrouwen zélf zeggen zo graag te willen integreren in mannenberoepen.
Ja volledig mee eens dat zie ik om mij heen ook. Ik heb overigens een typisch mannen beroep en heb dan ook nauwelijks vrouwelijke collega's.
Overigens hoor ik ook niet zo vaak dat vrouwen graag mannen beroepen willen hebben. Vaak wordt er toch gedacht te zwaar, te vies etc. Ik vind het wat dat betreft wel leuk dat de NPO nu een aantal series heeft zoals vrouwen die rijden en vrouwen die bouwen waarin je kunt zien dat het wel kan.
Ik heb niet zoveel moeite met vaste verdeling zolang alle partijen blij zijn met die verdeling. Ik heb wel een hekel aan mensen die stelselmatig klagen over een verdeling en er vervolgens niks aan doen. Ook bijvoorbeeld bij programma's als help mijn man is klusser dan denk ik kom op doe het desnoods zelf en als je dat echt niet aan kan huur iemand in of desnoods verkoop het als daar het geld niet voor is.
Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 15:15:
[..]
Het grappige is dat, ondanks alle emancipatie, er toch een soort "natuurlijke" taakverdeling lijkt te zijn. Als ik in de buurt mensen zie klussen aan hun huis, zijn het 99 van de 100 keer mannen die staan te zagen en te timmeren en te plaveien en dakgoten schoon staan te maken enz. Zelden vrouwen. Of kijk gewoon eens op straat: als een echtpaar met de auto weg gaat samen, is het 99 van de 100 keer dat de man achter het stuur zit en de vrouw ernaast. Niet omdat het niet anders kan, maar vrouwen zélf lopen automatisch meestal naar de bijrijderskant als ze samen met hun man op pad gaan.
Klopt. De taakverdeling is nog steeds scheef. Absoluut niet in 99% van de gevallen, maar wel vaak. Qua 'natuurlijke taakverdeling' kan je dan stellen dat mannen nou eenmaal groter en sterker zijn, maar of je die kwaliteiten nou zo vaak nodig hebt?! We zitten gewoon nog bomvol vooroordelen. Als ik bijvoorbeeld mijn accu vervang of op de steiger sta om het houtwerk te schilderen, krijg ik positieve opmerkingen die mijn man nooit krijgt bij dat soort klussen. Want dat hij het doet, is blijkbaar nog steeds de norm. Als ik het doe, ben ik stoer. Andersom, maar om dezelfde reden, scoren mannen die met een paar kleuters de weekboodschappen doen volgens mij ook beter dan vrouwen die hetzelfde klusje klaren. Voor vrouwen valt daar veel minder eer aan te halen.
Misschien is dat van het autorijden dan ook een ouderwetse erekwestie? Als wij samen ergens naartoe gaan, zorgt mijn man inderdaad dat hij als eerste achter het stuur zit. Oók als we met mijn auto gaan. Hij staat het stuur pas af als ik erom vraag. Maar meestal geef ik hem zijn zin. Ik rij welliswaar graag, maar maak zat kilometers.
(en ik begrijp best dat hij ook eens een keer in een mooie, grote auto wil rijden 
)
En nogmaals: we dwalen af!