Afspraken met jongvolwassenen

Nu zo n 2 weken geleden vroeg ik mijn jongste uitwonende zoon of ik eens langs kon komen om ff bij te kletsen. Hartstikke leuk zei hij dus we plannen een datum plus tijd. Op die dag in de middag appte hij dat hij het moest afzeggen want iets met werk.  Hierna nog 2 x een datum geprikt en elke keer net van te voren kon het niet doorgaan. Ook goed....maar morgen zal ik hem toch zien....ik wacht hem op op de Via Gladiola in Nijmegen met bloemen en snoep en zal hem eens goed omhelzen. Ben onwijs trots op hem, ondanks dat hij weinig tijd voor me heeft.

MamaE schreef op 20-07-2023 om 15:16:

Ik vind het eerlijk gezegd best wel irritant dat het nodig is om afspraken te verifiëren. Hoorde daar een paar jaar geleden ooit iets over op de radio. Een DJ vertelde dat het al een paar keer was voorgekomen dat hij iets had afgesproken en dat de persoon in kwestie dan niet kwam opdagen. De andere DJ vroeg daarop of hij de afspraak de dag vooraf wel had geverifieerd want 'anders kun je er vanuit gaan dat het niet doorgaat, zo werkt dat tegenwoordig'. Die eerste DJ wist dat niet en vond het ook maar vreemd. Hele discussie daarover, maar ik vind het ook raar dat een afspraak blijkbaar pas een dag vooraf definitief is.

Je krijgt tegenwoordig ook voor elke afspraak bij ziekenhuizen en de tandarts en zo een herinnering een dag vooraf, want anders vergeten blijkbaar heel veel mensen dat ze een afspraak hadden. Dat had je vroeger echt niet hoor. Oh, nu klink ik vast heel oud.

Ik hoorde 25 jaar geleden van iemand een aantal jaar in New York had gewoond dat het daar geregeld voorkwam dat mensen meerdere afspraken maakten en op de dag zelf besloten in welke ze de meeste zin hadden. Dat vond hij eerst belachelijk maar uiteindelijk ging hij het zelf ook maar doen omdat het erg vaak voorkwam dat zijn enige afspraak niet doorging en hij dan sneu thuis zat. Ik vind dat wel heel gortig maar ik zou in TO’s geval wel voor een soort tussenvorm gaan, omdat het erom gaat dat je jezelf serieus neemt, ook als je ervaart dat anderen dat te weinig doen. Ik zou mijn kinderen niet zonder meer voorop zetten als ik niet op ze kan rekenen. Ik zou duidelijkheid vragen en zelf een ander plan maken als die duidelijkheid er niet komt. Ik ga zelf over wat ik waardevol vind om mijn tijd aan te besteden. Soms zal het me totaal niet uitmaken om op het laatste moment pas duidelijkheid te krijgen en een avond te lummelen in plaats van iemand te ontmoeten. Maar als het wel belangrijk voor me is, geeft het een enorm rotgevoel om me (keer op keer) afhankelijk te maken van een ander. Dan hou ik de beslissing liever aan mezelf. Volgende keer beter. 

Ik ga overigens in de regel zelf erg ‘los’ met afspraken om denk ik. Als ik expliciet om hulp heb gevraagd bij iets wat tijdgebonden is, een uitje heb gepland en betaald en/of de datum/tijd/activiteit is heel nadrukkelijk gepland, dan reken ik erop dat het doorgaat. Maar als ik een afspraak heb die niet zo tijdgebonden is en iemand belt me vlak van tevoren dat ‘ie zijn dag niet heeft en of het een andere keer kan, dan doe ik daar in de regel helemaal niet moeilijk over. Maar dat moet wel wederzijds zijn. Ik zie het ook niet als een knieval om na te vragen of een afspraak doorgaat, als dat mij een gerust gevoel geeft dat ik erop kan rekenen dat het doorgaat.

Ik vind de opmerking van absor trouwens wel raak. Op zich snap ik heel erg goed dat je in de ‘actieve ouderschapsjaren’ een deel van je eigenwaarde ontleent aan de bevestiging die je krijgt van je kinderen maar als je kinderen uit huis zijn, is het logisch dat ze zich niet meer op jou richten. Ik herinner me dat van mijn eigen eerste jaren buitenshuis ook nog heel goed. Thuis was echt het meest oninteressante deel van mijn leven en ik was er totaal niet mee bezig dat het leven van mijn ouders misschien erg veranderd was doordat ik er niet meer was of dat zij behoefte zouden kunnen hebben aan contact met mij. Ouders zijn in die jongvolwassen jaren toch meer iets van ‘vroeger’ en van de achtergrond. Ik was helemaal niet bezig met hoe zij hun leven leidden en hoe ze dat allemaal ervoeren. Toen ik weer wat ouder werd, leerde ik mijn ouders, vooral mijn moeder, meer als mens kennen en veranderde de dynamiek weer naar een meer gelijkwaardige verhouding waarin je ook meer realistische beelden en verwachtingen hebt van je ouders. 

Auwereel schreef op 20-07-2023 om 07:42:

Dat ik niet meer jet belangrijkste in hun leven ben, kan ik me voorstellen, dat we even moeten zoeken in de agenda voordat een afspraak voor iets gemaakt kan worden. Maar een afspraak die gemaakt wordt, laat je staan, lijkt me, want je bent overeengekomen dat dat een geschikt moment is.

Zo denk ik er ook over, wie het eerst komt, het eerst maalt. Of het moet om iets dringends gaan zoals een bezoek aan een dokter wat ertussen komt. 

Poezekat schreef op 20-07-2023 om 18:44:

[..]

Zo denk ik er ook over, wie het eerst komt, het eerst maalt. Of het moet om iets dringends gaan zoals een bezoek aan een dokter wat ertussen komt.

Inderdaad, maar dan weet je dat meestal ook eerder dan vijf minuten van tevoren. Tenzij een spoedgeval, maar dat is dan weer iets dat niet om de haverklap voorkomt lijkt me.

Dat concept van meerdere dingen plannen en dan op de dag zelf kijken waar je het meeste zin in hebt en de rest cancelen of zelfs zonder mededeling niet op komen dagen vind ik maar een vreemd en zelfs onwenselijk fenomeen. Heel egocentrisch en individualistisch vind ik dat. 

MamaE schreef op 20-07-2023 om 18:48:

[..]

Inderdaad, maar dan weet je dat meestal ook eerder dan vijf minuten van tevoren. Tenzij een spoedgeval, maar dat is dan weer iets dat niet om de haverklap voorkomt lijkt me.

Dat concept van meerdere dingen plannen en dan op de dag zelf kijken waar je het meeste zin in hebt en de rest cancelen of zelfs zonder mededeling niet op komen dagen vind ik maar een vreemd en zelfs onwenselijk fenomeen. Heel egocentrisch en individualistisch vind ik dat.

Zoiets zou ik dus zelf nooit doen, meerdere dingen plannen en dan op het laatst bekijken waar ik het meest zin in heb en de rest afzeggen. Zoiets kun je niet maken naar een ander toe die misschien nee tegen een ander heeft gezegd door een ja tegen mij. Ik zeg afspraken alleen af als er iets dringends tussen komt (gebeurt zelden) of als ik me echt niet lekker voel maar dat gebeurt gelukkig ook niet snel. 

Auwereel schreef op 20-07-2023 om 18:27:

Mijn jongste jongvolwassene woont nog thuis, maar ook dan kan je afspraken missen/ te laat komen.

Uiteraard. Daar geldt toch grotendeels hetzelfde voor als voor uitwonende kinderen: Mama is vanzelfsprekend en bekend. De buitenwereld is veel interessanter. 

Wat gebeurt er als je wat meer regie neemt over afspraken, als je explicieter zegt dat je op ze rekent en ze een paar dagen van te voren aan hun jasje trekt? Trekken ze zich daar dan wat van aan of niet? 

Auwereel schreef op 20-07-2023 om 19:18:

[..]

Soms niet, gaat het alsnog niet door.

Als ze een paar dagen van te voren aangegeven toch niet te kunnen, mopper ik alsnog, had je dat niet eerder kunnen zeggen, maar op het laatste moment laten aankomen vind ik echt niet kunnen. Maar ik vraag ook wel eens, kan je vanavond (dus de dag zelf) dit of dat, en als dan het antwoord ja is, ga ik ervan uit dat het die avond is.

Ik dacht dat het een beetje een puberding was, maar kennelijk duurt het langer voordat ze door hebben dat ook afspraken met ouders "echte" afspraken zijn.

Kennelijk zijn ze zich er niet van bewust dat ze “ja” zeggen terwijl ze “misschien” bedoelen? Als ze wat vaker “misschien” gaan antwoorden, wordt het voor jou waarschijnlijk duidelijker wanneer je op ze kan rekenen en wanneer niet.

Mija schreef op 20-07-2023 om 17:05:

[..]

Ik vind de opmerking van absor trouwens wel raak. Op zich snap ik heel erg goed dat je in de ‘actieve ouderschapsjaren’ een deel van je eigenwaarde ontleent aan de bevestiging die je krijgt van je kinderen maar als je kinderen uit huis zijn, is het logisch dat ze zich niet meer op jou richten. Ik herinner me dat van mijn eigen eerste jaren buitenshuis ook nog heel goed. Thuis was echt het meest oninteressante deel van mijn leven en ik was er totaal niet mee bezig dat het leven van mijn ouders misschien erg veranderd was doordat ik er niet meer was of dat zij behoefte zouden kunnen hebben aan contact met mij. Ouders zijn in die jongvolwassen jaren toch meer iets van ‘vroeger’ en van de achtergrond. Ik was helemaal niet bezig met hoe zij hun leven leidden en hoe ze dat allemaal ervoeren. Toen ik weer wat ouder werd, leerde ik mijn ouders, vooral mijn moeder, meer als mens kennen en veranderde de dynamiek weer naar een meer gelijkwaardige verhouding waarin je ook meer realistische beelden en verwachtingen hebt van je ouders.

Kennelijk verschilt dat toch ook heel sterk van kind tot kind. Als je het draadje leest over "hoe vaak zie jij je volwassen kinderen" (ofzo) zijn er ook veel jongeren die wel bijna wekelijks bij hun ouders komen en waar betrokkenheid is bij elkaars leven. Zo ken ik er ook wel een paar.

Maar dat zegt niet zoveel over afspraken wel of niet nakomen. Meer over de persoon die zo losjes met afspraken omgaat. Of het nu met de ouders, vrienden of vage bekenden is maakt daarbij niet veel  uit.

Heeft het niet gewoon ook te maken met al dan niet ‘los’ komen. Mijn kinderen houden zich goed aan afspraken met anderen, maar zijn losjes met de afspraken met henzelf, en met ons. (Ouders) 
Gewoon fijn om ‘wel te zien’, wat flexibel om te gaan met voornemens en eea ook aan te passen op energie level, mate van over/ onder prikkeling enz enz. 
Er moet al zo gigantisch veel. 
Ik vind het dan ook niet erg om flexibel met deze dingen om te gaan en snap het meestal prima. 
Zou zelf eerlijk gezegd best meer relaties willen hebben waarin wat losser omgegaan kan worden (over en weer) met afspraken ed. Zou het leven wat relaxter maken, voor mij dan toch. 
(ik ervaar dat nu eigenlijk alleen met één vriendin zo, en met partner) 
Die reminders voor tandarts ed, tsja, ik kan die ook steeds beter gebruiken. Dat had ik vroeger echt niet, maar ik vind het leven nu echt druk en chaotisch geworden, dan slipt er echt weleens wat door. 

'Mija: 

Ik vind de opmerking van absor trouwens wel raak. Op zich snap ik heel erg goed dat je in de ‘actieve ouderschapsjaren’ een deel van je eigenwaarde ontleent aan de bevestiging die je krijgt van je kinderen maar als je kinderen uit huis zijn, is het logisch dat ze zich niet meer op jou richten. Ik herinner me dat van mijn eigen eerste jaren buitenshuis ook nog heel goed. Thuis was echt het meest oninteressante deel van mijn leven en ik was er totaal niet mee bezig dat het leven van mijn ouders misschien erg veranderd was doordat ik er niet meer was of dat zij behoefte zouden kunnen hebben aan contact met mij. Ouders zijn in die jongvolwassen jaren toch meer iets van ‘vroeger’ en van de achtergrond. Ik was helemaal niet bezig met hoe zij hun leven leidden en hoe ze dat allemaal ervoeren.

Oh ja, dat herinner ik me ook. Aan de ene kant probeerde ik mijn moeder vaak te bellen toen zij een half jaar nadat ik op mezelf was gaan wonen - getrouwd zelfs al, op jonge leeftijd - compleet onverwacht weduwe werd. 
Tegelijk was ik op haar eerste verjaardag-zonder-echtgenoot afwezig omdat mijn geliefde en ik onze kans schoon zagen een enorm verre reis te maken. Vanwege zijn examens was dat niet anders te plannen. Achteraf snap ik niet hoe ik zo gevoelloos heb kunnen zijn, ik was nooit zo ver weg geweest als juist die verjaardag   (Het was ver vóór internet, beeldbellen etc was niet aan de orde).

Mija: 'Toen ik weer wat ouder werd, leerde ik mijn ouders, vooral mijn moeder, meer als mens kennen en veranderde de dynamiek weer naar een meer gelijkwaardige verhouding waarin je ook meer realistische beelden en verwachtingen hebt van je ouders.'

Klopt. Vaak wel.

Vaak verandert er ook weer veel als er kleinkinderen komen.

Herfstappeltaart schreef op 22-07-2023 om 11:25:

Vaak verandert er ook weer veel als er kleinkinderen komen.

Hahaha ja. Dan zeg je; ja ik zou idd morgen de hele dag op pietje en marietje passen als jij werkt maar sorry ik kan toch niet ik ga toch met een vriendin naar de sauna. Snap je wel he 😝