Biologische vader laat t afweten
Ik ben gescheiden toen mijn zoon 1,5jaar was. Mijn ex ‘schreeuwde’ toen dat hij co-ouderschap wilde. Alles geregeld, maar toen de eerste nieuwe vriendin kwam, werd t lastig en ging mijn zoon nog om het weekend.
Hij trok zich niets aan van school of andere zaken. Ik heb hem ook niet hierin gevraagd om deelname, maar ook niet verboden mee te gaan, maar als vader kan je zelf natuurlijk ook initiatief nemen.
Er volgden in de jaren erna de nodige vriendinnen en een halfzusje voor mijn zoon.
Als mijn zoon naar zijn vader ging werd er nauwelijks iets ondernomen, hij zat daar meestal op zijn kamer of er werd een film gekeken. Mijn zoon is tot 4 jaar geleden trouw om het weekend naar zijn vader geweest. Tot het moment dat zijn vader zei: Misschien moet je maar eens 1 weekend per maand gaan komen, want je hangt er maar wat bij hier.
Hij was ondertussen opnieuw getrouwd en zijn vrouw en mijn zoon hadden niet bepaald een klik.
Nu is mijn zoon bijna 22 en ik zie hem strubbelen met de relatie met zijn vader.
Hij is ondertussen geslaagd voor zijn HBO, heeft net een baan gekregen en zijn vader heeft niet 1 keer geïnformeerd of hij überhaupt geslaagd is. Zoon laat hem dit ook niet weten, maar als vader mag je ook interesse tonen is mijn mening.
Gisteren was zijn vader jarig, hij wordt niet uitgenodigd. Zijn halfzusje wel.
Zijn stiefzus is bevallen en hij hoort niets.
Ik zie dat het hem pijn doet, maar hij wil geen gesprek aangaan met zijn vader, omdat deze de ‘schuld en verwijten’ bij hem legt.
Hij stuurde zijn vader een berichtje voor verjaardag en kreeg ‘dankjewel’ terug. Verder geen vraag of reactie)
En zo kan ik nog tig situaties benoemen, opa was overleden en zoon moest maar kijken hoe hij op crematie kwam. Na afloop stonden hij en halfzusje alleen op parkeerplek en ben ik de situatie met ze gaan afsluiten.
Ik heb de neiging om hem uit te nodigen voor een gesprek, zodat ik alles eens kan vertellen wat ik van hem vindt en of hij zich realiseert wat hij zijn zoon aandoet.
Maar mijn zoon wil dit niet. Hij is echt bezig met overwegen om zijn vader niet meer te zien of contact te zoeken. Hij is zo teleurgesteld.
wat zouden jullie doen? Wil niet uit emotie reageren, maar wordt er zo verdrietig van als ik zie hoe hij met zijn kind omgaat.
(Relatie van vader met halfzusje is ook minimaal, maar zij wordt wel nog uitgenodigd oo verjaardagen ed. Zij is nu net 16 jaar.)
Hier precies zo'n verhaal, ik heb alleen geen zoon maar een dochter van 24. Pa is inmiddels voor de derde keer getrouwd en heeft tussendoor ook nog wat relaties gehad. Ik merk heel erg dat hij zijn oren laat hangen naar de vrouw waarmee hij op dat moment is. Als dat een hartelijke vrouw is, dan is dochter welkom. De vrouw waarmee hij nu is, ziet niks in dochter en stookt pa op om vooral niet bij te dragen aan haar studie, want 'dat gaat toch alleen maar op aan feesten en drank' (het arme kind loopt coschappen met diensten van 12 uur per dag).
Ik heb in gesprekken met dochter altijd benadrukt dat het er bij haar vader niet zozeer om gaat dat hij haar niet wil zien, maar om wat hem het minste gezeur oplevert. Hij woont nou eenmaal met die vrouw dus als zij gaat zaniken heeft hij daarvan meer last dan als dochter iets vindt/wil. En dus laat hij het afweten. In het verleden heb ik hem wel eens min of meer gedwongen om ergens op te komen draven, maar dan belde zijn (vorige) vrouw minstens 8 keer dat hij thuis moest komen. Ik heb dochter ook verteld dat als zij iets van haar vader wil (bijvoorbeeld dat ze wil dat hij op haar verjaardag of een diploma-uitreiking komt), ze dat duidelijk moet aangeven. Dan weet je nog steeds niet of hij komt, maar dan is zij in ieder geval duidelijk geweest. Inmiddels is de boel hier zo opgelopen dat dochter heeft gezegd dat ze haar vader nog wel wil zien, maar zijn vrouw niet. Pa heeft geen zin in het gezeur van zijn vrouw, dus het contact was een tijdje verbroken. Ik heb hem toen een appje gestuurd dat dochters afstuderen eraan zit te komen en dat ik verwacht dat dochter en haar vriend over een paar jaar wel willen trouwen. Dat hij door zijn keuze niet kan verwachten dat hij daarvoor wordt uitgenodigd en dat het dan zijn eigen schuld is. Inmiddels is er weer mondjesmaat contact tussen pa en dochter, maar goed zal het nooit worden. Hij heeft zich ook nooit laten zien op ouderavonden (ik stelde hem netjes op de hoogte), zich niet bemoeid met school- en studiekeuze, hij betaalde alimentatie als hem dat uitkwam (meestal niet dus) en heeft mij zwartgemaakt bij allemaal mensen. En ik maar netjes blijven. Gelukkig betaalt het zich uit, want dochter en ik hebben een prima band en ze heeft inmiddels zelf wel ontdekt hoe haar vader in elkaar zit. Dochter is een tijdje naar een psycholoog geweest, maar heeft daar eigenlijk niets over verteld (en ik heb niet aangedrongen). Maar het blijft natuurlijk verdrietig, want dochter was door haar beide ouders zeer gewenst. Pas met de komst van de eerste vriendin, die geen zin had in een peuter, begon pa afstand te nemen.
Geen reacties gelezen. Als de 'vader' dit (nu nog altijd) niet (ge)snapt (heeft), dan ga jij hem dat ook niet kunnen duidelijk maken.
Ik zou jullie eerder verwijzen naar een psycholoog. Die kan voor de vele pijnpunten die er zijn, handvaten aanreiken om hiermee om te gaan. Want stel, STEL, dat vader bereid zou zijn om zoon wat meer te zien, deze situatie gaat nooit tot een warme vader/zoon-band leiden.
En een compliment, omdat je er na zoveel jaar verdriet om het verdriet dat jouw zoon heeft, op deze manier mee omgaat.
In welke richting dan ook, ik gun jullie rust.
Als hij het al 20 jaar laat afweten en zoon inmiddels volwassen is zou ik geen gesprek meer beginnen met die kerel.
Hij heeft al 20 jaar een bord voor zijn kop. Dat gaat niet ineens weg door een gesprek met zijn ex. Als hij al een gesprek met zijn ex van een volwassen zoon die hij nauwelijks nog ziet wil aangaan.
Zoon weet ook al lang hoe het zit en dat zijn vader er weinig van bakt. Ook al zegt hij dat misschien niet luidop.
Ik zou hoogstens aanmoedigen - als het klikt - dat hij een beetje een band houdt met zijn zus. En kijken dat je in tijden van nood beschikbaar bent voor bijvoorbeeld vervoer.
Dat hij toch op die begrafenis raakt bijvoorbeeld.
Geen gesprek, dat gaat jouw en zoon niks positiefs opleveren. En als iemand een gesprek zou kunnen voeren, is het zoon. En die voelt al waarschijnlijk haarfijn aan dat het hem weinig of niks gaat opleveren. Laat het bij zoon en steun hem. Wat hij ook wil, het is goed. En hij hoeft echt niet zijn vader op de hoogte te houden! Als zoon dat niet wil. Vader dient zich als een ouder te gedragen, zoon is het kind. In geen geval hoeft dat omgedraaid te worden. En zonder (al te veel) kwaadspreken uitleggenden je welke beslissing van zoon jegens vader begrijpt. Jij had ook gehoopt op een meer betrokken vader.
Je kind is volwassen en kiest zijn eigen oplossing. Ik zou er zeker niet tussen daarvoor is het minstens 7 jaar te laat. Wat heb je nodig om je ex echt te kunnen loslaten?
Viva-amber schreef op 08-08-2022 om 18:50:
Je kind is volwassen en kiest zijn eigen oplossing. Ik zou er zeker niet tussen daarvoor is het minstens 7 jaar te laat. Wat heb je nodig om je ex echt te kunnen loslaten?
Niet alles is op te lossen met de vraag 'wat heb je nodig', was dat maar zo.
Moxxie schreef op 08-08-2022 om 19:33:
[..]
Niet alles is op te lossen met de vraag 'wat heb je nodig', was dat maar zo.
Precies ja, zo’n ontzettend dooddoener ook
Nou ik kan me wel voorstellen dat ts behoefte heeft er iets over te zeggen. Het is niet alleen maar een zaak tussen vader en zoon: het is haar zoon die dit aangedaan is. Niet dat het gaat helpen de vader ander gedrag te laten vertonen. Maar het is iets wat haar erg dwars zit en waar ze nooit over heeft gesproken.
Ze zijn 20 jaar uit elkaar. Je zoon laat los. Hoeveel laatste gesprekjes met je ex, om te zeggen dat hij een eikel is, heb je nog nodig voor je het kan afsluiten , to?
Moxxie schreef op 08-08-2022 om 19:33:
[..]
Niet alles is op te lossen met de vraag 'wat heb je nodig', was dat maar zo.
Zeker, maar soms kan het wel helpend zijn om je af te vragen wat je eigenlijk zou willen bereiken, wat er in je ideale fantasie gebeurt en of dat realistisch is en wat dan het 'next-best' geval zou zijn.
Zoals bij TO, die misschien de hoop heeft dat met dat confronterende gesprek de man in kwestie ineens het licht ziet en zich schuldbewust realiseert dat hij steken heeft laten vallen. Als TO zich bewust is dat ze daarop hoopt realiseert ze zich ook dat dat 99% zeker niet gaat gebeuren, en kan ze zich afvragen wat ze dan eigenlijk dan wel kan bereiken. En wat het alternatief is, namelijk onder ogen zien dat er voorlopig geen verandering in zit.
Soms blijven mensen namelijk hangen in "ja maar ik wil dat gesprek" en verliezen het "en wat dan...?" uit het oog.
"Wat heb je nodig om..." kan een beetje een trucje zijn, dat ben ik wel met je eens. Maar het kan ook helpen om een volgende stap in beeld te krijgen.
Wat ik doe, in mijn geval met dochter, is niet mee bemoeien, hooguit iets berustends zeggen in de zin van “ach ja, we weten allang hoe hij is” en haar vragen wat zij wil en zij heeft besloten het contact te behouden. Het komt altijd van haar kant. In een grijs verleden heb ik er wel eens een gesprek aan gewaagd met ex, wat het met dochter deed, met als resultaat dat vader de tweemaandelijkse gesprekken met ‘updates’ (tussen ons als ouders over en weer) afschafte. Destijds had mijn dochter een autismecoach en die is toen een aantal keren in het weekend (1x per 14 dagen) langs geweest om te praten - geen idee waar ze het over hadden want ik was er niet bij. Maar het hielp wel. Nu zit ze dus op de lijn dat zij het contact onderhoudt en ik bemoei me nergens mee. Ze weet heus wel dat haar vader niet met mij wil praten en ik probeer niet verdrietig te zijn om haar verdriet want dat maakte het alleen maar erger.
Ginevra schreef op 08-08-2022 om 19:45:
[..]
Zeker, maar soms kan het wel helpend zijn om je af te vragen wat je eigenlijk zou willen bereiken, wat er in je ideale fantasie gebeurt en of dat realistisch is en wat dan het 'next-best' geval zou zijn.
Zoals bij TO, die misschien de hoop heeft dat met dat confronterende gesprek de man in kwestie ineens het licht ziet en zich schuldbewust realiseert dat hij steken heeft laten vallen. Als TO zich bewust is dat ze daarop hoopt realiseert ze zich ook dat dat 99% zeker niet gaat gebeuren, en kan ze zich afvragen wat ze dan eigenlijk dan wel kan bereiken. En wat het alternatief is, namelijk onder ogen zien dat er voorlopig geen verandering in zit.
Soms blijven mensen namelijk hangen in "ja maar ik wil dat gesprek" en verliezen het "en wat dan...?" uit het oog.
"Wat heb je nodig om..." kan een beetje een trucje zijn, dat ben ik wel met je eens. Maar het kan ook helpen om een volgende stap in beeld te krijgen.
Ik lees helemaal niet dat TO in een bepaald soort gedrag blijft hangen. Ze zoekt naar een manier om de situatie te verbeteren en vraagt om advies en meningen, dat heeft ze op dit moment blijkbaar even nodig. Misschien werkt het niet voor iedereen zo maar ik vind het zelf heel vervelend als ik vraag om advies of een mening en in plaats daarvan een wedervraag krijg. Je bent niet mijn therapeut en niet mijn HR manager.
mensen die adviseren, contact tot minimale of laten doodbloeden. Dat is uitstekend bij een zus of vriendin. Maar niet bij een ouder. Want dan zal je keer op keer toch teleurgesteld worden
Als je contact definitief verbreekt kan je aan verwerken toekomen
Moxxie schreef op 08-08-2022 om 20:10:
[..]
Ik lees helemaal niet dat TO in een bepaald soort gedrag blijft hangen. Ze zoekt naar een manier om de situatie te verbeteren en vraagt om advies en meningen, dat heeft ze op dit moment blijkbaar even nodig. Misschien werkt het niet voor iedereen zo maar ik vind het zelf heel vervelend als ik vraag om advies of een mening en in plaats daarvan een wedervraag krijg. Je bent niet mijn therapeut en niet mijn HR manager.
Met “sommige mensen” doelde ik dan ook werkelijk op “sommige mensen”, want ik heb geen idee hoe dat voor TO is.
Herkenbaar. Mijn kinderen zijn nog iets jonger (alledrie tussen de 15 en 20) en ex is weggegaan toen jongste 8 was. Ex is echt wel stapelgek op de kinderen, maar het lijkt meer alsof hij geen verantwoordelijkheidsgevoel voor ze heeft. Wilde van het begin af aan geen omgangsregeling en ik denk dat ik daar in het begin misschien wel meer mee zat dan de kinderen. Zeker de oudste 2 misten hem en waren soms ook boos dat hij weg was gegaan, maar ze leken de situatie meer te nemen zoals hij was. Jongste overkwam het gewoon helemaal, dit was haar werkelijkheid. En dat terwijl ik hem zelf het liefst wakker wilde schudden. Ik had het liefst naar hem willen schreeuwen dat hij net zoveel ouder van de kinderen was als ik. Ik moest echt mijn best doen om mijn frustratie niet die van de kinderen te laten worden.
Dat laatste vond ik nog lastiger toen de kinderen een halfbrusje kregen. Toen ex bij die moeder weg ging, wilde hij met dat kindje wel een 9mgangsregeling. En dat stak mij enorm.
Toen de kinderen ouder werden, kwam er meer besef bij de kinderen en ook meer frustratie. Dingen die ze altijd normaal hadden gevonden, waren toch minder normaal dan ze altijd gedacht hadden. Eigenlijk leverde dat bij alledrie de kinderen een verwerkingsproces op, waar ze deel nog midden in zitten.
Ik heb de indruk dat mijn oudste de situatie het best overziet. Ja, het is haar vader, maar hij lijkt gewoon niet te zien wat er van een vader verwacht wordt. Zij neemt hem daarom zoals hij is. Het is meer een bekende voor haar dan een vader. Ze heeft geen verwachtingen van hem, zodat hij haar ook niet kan teleurstellen en dat werkt goed bij haar. Vorig jaar is ze een keertje met hem de stad in geweest, was heel gezellig en spontaan, maar daarna kan ze hem ook weer maanden niet zien of horen. Laatst ze ze nog dat ze denkt dat haar vader meer aan haar mist dan andersom.
De jongste is nog lang niet zover. Zij ervaart nog steeds de oneerlijkheid zoals je die ook van je zoon beschrijft. Zij begint nu pas dingen te zien en is daar boos over, al is ze wel stapelgek op haar vader.
Bij mijn ex zou het juist averechts werken als ze hem een brief zouden sturen. Hij zou er boos om worden. Eigenlijk heb ik geen advies voor je. Ik wens het jou toe dat het je niet meer zo raakt als het ongetwijfeld doet en ik hoop dat je zoon het ook een plaats kan gaan geven, wat voor hem de beste manier ook is.