contact met uitgevlogen kinderen
(Tja, jongvolwassen zijn ze al niet eens meer, onze kinderen. Ze hebben zelfs allemaal een gezin, sinds vorige week de laatste vader werd. Maar toch een gespreksonderwerp. stiekem binnengeloodst in deze rubriek.)
Vroeger was het in veel families gewoonte om in het weekend/op zondag samen koffie te drinken/te eten en bij te kletsen. Vaak waren grootouders de familieleden bij wie iedereen/de meesten binnen stapten voor zo'n contactmoment. Die tijd is bijna overal voorbij. In het weekend zien we bijna wekelijks 'het kind dat in hetzelfde dorp woont'. De andere niet/zelden. Niet vanwege ruzie of zo, ze hebben gewoon andere bezigheden.
.
Hoe houden jullie contact met broers/zussen/ouders?
Een vaste familiedag, een hobby of sport waar je elkaar treft? Andere succesformules?
Vroeger gingen wij ook om de twee weken op zondag naar de grootouders, had er een gruwelijke hekel aan want het bezoek duurde telkens vijf uur (grootouders langs de andere zijde, een ganse dag).
Mijn broer zie ik elke dag (wonen samen), met mijn ouders (gescheiden) heb ik een turbulent verleden. Met mijn moeder heb ik alle contact verbroken en mijn vader zie ik zo eens om de drie maanden, ook al wonen we slechts drie kilometer bij elkaar vandaan.
Eigenlijk heb ik veel meer contact met mijn schoonfamilie, eten of uiteten regelmatig samen, zelfs samen op vakantie geweest. Mijn vrouw komt dan ook uit een veel hechter gezin.
Ik ben eigenlijk altijd best jaloers op van die hechte gezinnen/families, die elkaar vaak en graag zien. Ik heb dat nooit gekend en dat is best een gemis.
Mijn uitgevlogen kinderen wonen respectievelijk anderhalf uur met de auto en een kwartier met de fiets van me vandaan. De tweede zien we elke week omdat we op de kleinkinderen passen en de eerste zo nu en dan. We zoeken haar op en zij komt hierheen. Maar vaste dagen/tijden/weekenden houden we er niet op na hoor.
Ik wil absoluut niet dat ze zich verplicht voelen om op de koffie te komen en het hoeft van mij ook gewoon niet zo. Het contact is warm en prima. We appen regelmatig en met verjaardagen komen we bij elkaar. Ook kerst zijn we meestal wel samen.
Broers en zussen zien we ook af en toe, als het zo uitkomt en met een verjaardag. We zijn geen van allen echte visite-mensen. Het contact is luchtig, een dvd lenen van elkaar enzo, maar geen vaste koffiedagen.
Joszy schreef op 18-07-2023 om 07:59:
[..]
En wat nu als zij zin hebben om jou te zien?
Dat vind ik in elk geval wel eens ingewikkeld. Ik zie mijn ouders 1x per 3-4 weken meestal maar van hun (gepensioneerd) zou dat wel veel vaker mogen. Ze wonen 1 5u verderop dus het kost wel veel tijd om 'even' langs te gaan
Appen?
Pimpelmees67 schreef op 18-07-2023 om 10:51:
[..]
Tuurlijk kan ik bellen, doe ik ook meestal.
Maar soms heb je zelfs onverwachts wat anders, bijvoorbeeld zelf visite, en dan schiet dat er wel eens bij in.
Soms geef ik de week van te voren al aan dat ik de volgende week niet kom omdat er andere plannen zijn.
En als ik bel, is dat altijd vervelend, omdat ze dan verzucht dat ze me weeeeeer een week niet ziet, en dat irriteerde me vreselijk. Dus daar ging die aanvaring over.
Ik vind het vaak wel opvallend dat kinderen schijnen te denken dat de ouders er altijd op zitten wachten. Het kan ook best eens wezen dat een moeder belt om erachter te komen of ze die middag misschien eens een keertje vrij is van visite 
😉
1968 schreef op 18-07-2023 om 10:01:
Tot ik dat mopperend aan een collega zei, en die zei "het is toch niet zo'n moeite om je moeder even op de hoogte te stellen vooraf, of je wel of niet komt?" En ineens zag ik het onaardige van mij ervan.
Geldt ook voor verjaardagen 
Een gebakje extra is geen probleem, maar ik vind het jammer als een halve taart overblijft of een lunchgerecht wat wij zelf niet lekker vinden onaangebroken in de koelkast staat.
Zou wensen dat op verjaardagen/feestdagen iedereen bij ons komt, maar ja, er zijn ook verjaardagen in de aangetrouwde families - en die hebben net zo graag hun familie erbij als wij.
Dat is afhankelijk van de afstand, soort relatie en de inrichting van je leven.
Mijn ouders wonen niet in de buurt, dus die ik zie ik echt maar eens in de 6-8 weken. Telefonisch contact wel vaker.
_Audrey schreef op 18-07-2023 om 13:01:
Ik ben eigenlijk altijd best jaloers op van die hechte gezinnen/families, die elkaar vaak en graag zien. Ik heb dat nooit gekend en dat is best een gemis.
Ken het gevoel.
Als ik zie hoe mijn schoonfamilie met elkaar omgaat, vind het gewoon prachtig.
Leuke anekdote: stiefzoon zei vorig jaar dat ik nu bij hun familie hoorde en ik lig goed bij hun dus 😢
Moirmel schreef op 18-07-2023 om 13:24:
[..]
Ken het gevoel.
Als ik zie hoe mijn schoonfamilie met elkaar omgaat, vind het gewoon prachtig.
Leuke anekdote: stiefzoon zei vorig jaar dat ik nu bij hun familie hoorde en ik lig goed bij hun dus 😢
Aahww, dat is wel heel lief gezegd!
Wilgenkatje- schreef op 18-07-2023 om 13:17:
[..]
Geldt ook voor verjaardagen
Een gebakje extra is geen probleem, maar ik vind het jammer als een halve taart overblijft of een lunchgerecht wat wij zelf niet lekker vinden onaangebroken in de koelkast staat.
Maar dat is toch een non-probleem? Sowieso kun je van tevoren informeren wie er komt ivm met de hapjes? En lunchgerechten die je zelf niet lust kun je ook gewoon niet kopen.
Dingen kopen zonder de aantallen te weten en dan maar zitten wachten vind ik een beetje vreemd. Maar goed, wij vieren de verjaardagen nooit op de dag zelf, dus op het doorgeven van de datum reageert meestal iedereen wel met ja of nee. Mijn broer niet altijd, maar daar houden we geen halve taart aan over. Als je echt heel veel overhoudt dan geef je het mee of geef je iemand een tweede stuk.
Oog schreef op 18-07-2023 om 12:37:
Wilgenkatje, ik ben eigenlijk wel benieuwd waarom je dit vraagt.
Benieuwd naar hoe anderen het beleven en contacten levend houden.
Ik ken je natuurlijk niet, maar je post doet me denken aan mijn eigen ouders. Misschien ben jij ook wel ongeveer van hun generatie.
Dat zou goed kunnen! Ben geboren in het staartje van de jaren 50.
Wat jij beschrijft wat je gewend bent, families die samenkomen bij opa en oma, ken ik inderdaad vanuit mijn eigen jeugd.In mijn jeugd speelde dit niet, grootouders leefden niet meer.
En helaas zie ik dat dit verwachtingspatroon zich heeft voortgezet bij mijn ouders (die overigens gescheiden zijn, net als mijn schoonouders, waardoor wij maar liefst 4 adressen moeten bezoeken als we iedereen willen zien).
Pfoe, dat is knap ingewikkeld! Sterkte!
Ik zeg niet dat jij zo bent hoor, maar wat mij enorm stoort is de verwachting dat volwassen kinderen altijd het bezoek moeten afleggen. Terwijl: de situatie is nu zo anders dan vroeger. Ten eerste wonen wij op 1,5 uur rijden bij iedereen vandaan, wij woonden vroeger in hetzelfde dorp allemaal.
Ten tweede: man en ik werken allebei fulltime. Dus het weekend gaat op aan huishouden, boodschappen en dan nog een beetje iets met je eigen gezin. Zowel mijn ouders als schoonouders vinden van alles van het feit dat wij zoveel werken en daardoor geen tijd hebben in de weekenden, maar ze komen geen van allen ooit naar ons. Terwijl ze inmiddels allemaal
met pensioen zijn, dus tijd genoeg…Alle begrip. Ik weet dat de tijd anders wordt besteed. Wil gerust naar hen toe, maar dat wordt dan in het weekend (ook al hebben wij door de week wel tijd) en dan blijft overeind dat ze dan al een vol programma hebben. In de korte vakanties meestal ook. Dus erheen gaan helpt niet zoveel.
Wilgenkatje, het is echt anders dan vroeger. En het vraagt veel van jonge ouders om werk, kinderen en huishouden te combineren.Dat klopt. Dat weet ik. Als we allemaal bij elkaar in de buurt zouden wonen, zouden contacten tussendoor beter te regelen zijn. Dat is nu eenmaal niet zo. En ik vind het jammer dat we zo uit elkaar groeien. Zit kennelijk weinig anders op. Andere tijden...
Ik denk zomaar dat jouw leven een stuk rustiger is. Ik zou je aanraden om zelf die kant op te gaan. En helemaal fijn als je hen dan misschien ergens mee kan ontlasten…Ik doe praktische dingen voor hen waar mogelijk. Zoals kledingreparaties
Weleens oppassen (op studiedagen, mits tijdig doorgegeven.) Natuurlijk een familie-app met z'n handige en onhandige acties
Valeria schreef op 18-07-2023 om 13:32:
[..]
Maar dat is toch een non-probleem? Sowieso kun je van tevoren informeren wie er komt ivm met de hapjes? En lunchgerechten die je zelf niet lust kun je ook gewoon niet kopen.
Dingen kopen zonder de aantallen te weten en dan maar zitten wachten vind ik een beetje vreemd. Maar goed, wij vieren de verjaardagen nooit op de dag zelf, dus op het doorgeven van de datum reageert meestal iedereen wel met ja of nee. Mijn broer niet altijd, maar daar houden we geen halve taart aan over. Als je echt heel veel overhoudt dan geef je het mee of geef je iemand een tweede stuk.
Daar heb je gelijk in Valeria. De één is sneller met reageren dan de ander, en er zijn mensen met een dieet waarmee ik rekening houdt.
En ja, een probleem is een probleem als je het zo labelt
Ik denk dat je je je wel wat vergist in de zin 'Dus erheen gaan helpt niet zoveel'. Ik heb het soms in mijn hoofd te druk om een afspraak buiten de deur te plannen. Maar als mijn ouders even bij mij op de koffie komen is dat een heel andere 'belasting' op de planning, dat is veel makkelijker.
Herfstappeltaart schreef op 18-07-2023 om 13:12:
[..]
Ik vind het vaak wel opvallend dat kinderen schijnen te denken dat de ouders er altijd op zitten wachten. Het kan ook best eens wezen dat een moeder belt om erachter te komen of ze die middag misschien eens een keertje vrij is van visite
Ik weet echt zeker dat dit in 'mijn' geval niet zo is. Ons gesprek heeft de lucht geklaard gelukkig.
Ik werk 32 uur. Ze woont ver uit mijn huis-werk route. Ze heeft geen rijbewijs, OV rijdt er niet op zondag dus op zondag naar ons toekomen kan ook niet. We halen haar wel af en toe op en sporadisch wip ik op mijn vrije dag even langs.
Ze wil geen smartfoon dus appen kan niet.
Pimpelmees67 schreef op 18-07-2023 om 13:39:
[..]
Ik weet echt zeker dat dit in 'mijn' geval niet zo is. Ons gesprek heeft de lucht geklaard gelukkig.
Ik werk 32 uur. Ze woont ver uit mijn huis-werk route. Ze heeft geen rijbewijs, OV rijdt er niet op zondag dus op zondag naar ons toekomen kan ook niet. We halen haar wel af en toe op en sporadisch wip ik op mijn vrije dag even langs.
Ze wil geen smartfoon dus appen kan niet.
Hoe oud is ze? Jammer dat ze geen smartphone wil. Ik ben van 57 en ik vind het app-contact met de kinderen juist supergezellig. Grapjes, foto's, van alles gaat er heen en weer.