De nadelen voor jongvolwassenen in deze dure en slecht-economische tijd.
Ik vrees dat een hoop jong-volwassenen er veel last van hebben dat ze niet meer zo gemakkelijk aan eigen woonruimte komen. En dat -als ze dat wel komen- het veel te duur is in deze steeds duurdere tijd. En daarom uit nood, bij hun ouders blijven wonen. Moeten blijven wonen.
Helaas is het volgens mij ook zo dat sommige ouders zich een houding aanmeten die eigenlijk niet meer past naar hun kinderen, die eigenlijk al oud genoeg zijn om hun eigen beslissingen te nemen. Ik lees hier soms verhalen en dingen terug van ouders waarover ik me verbaas. Dat kinderen bijv. bepaalde regels opgelegd worden zoals wel of niet ergens mogen slapen of partners wel of niet bij hun thuis te kunnen laten slapen of eisen stellen aan hun opleiding e.d. terwijl de kinderen oud genoeg zijn om dit zelf te kunnen regelen.
De opmerking; 'Als het je niet bevalt ga je maar op jezelf wonen', is eigenlijk niet meer van deze tijd omdat dat is veel gevallen gewoon echt niet mogelijk is.
Veel ouders zouden hun kinderen die nog thuis wonen meer ruimte moeten geven voor hun eigen beslissingen. Hun meer gunnen dat ze hun eigen woonruimte hebben; helaas dan nog wel bij hun ouders in huis. Voor de adolocenten houdt het eigenlijk hun ontwikkeling tegen: zij moeten het gevoel kunnen hebben echt onafhankelijk te kunnen worden; afstand te kunnen nemen van hun ouders (en die afstand vanuit onafhankelijk zelf weer te kunnen verkleinen op hun eigen moment)
Wat vinden jullie hiervan? Wie van jullie zit ook met kinderen thuis die eigenlijk allang uit huis willen en er last van hebben dat ze zich beperkt voelen? En wie van de ouders voelt zichzelf juist beperkt doordat hun jongvolwassen kind geen woonruimte kan vinden?
Hoe zouden we dit als maatschappij op moeten lossen?
Vrijevlinder schreef op 19-01-2023 om 19:08:
[..]
Ik herken wat je zegt. Ik lees ook dat iemand roept: mijn kind kan niets kopen op zijn 24e. Dan denk ik; 24 is nog hartstikke jong, en als je nog niet kan kopen dan probeer je iets te huren. Maar dat schijnt dan weer zonde te zijn.
Dat is geen zonde, maar het is gewoon niet mogelijk. In de huidige markt een woning huren is niet te doen. Voor een woningbouwvereniging sta je jaren in de wachtrij en particuliere huur is voor een normale starter niet te betalen. Bedragen van dik boven de 1.000 euro huur voor een rijtjeswoning zijn eerder regel dan uitzondering.
In 1980 waren er zo'n 600.000 éénpersoonshuishoudens, op dit ogenblik meer dan 3 miljoen. Het aantal éénpersoonshuishoudens gaat alleen nog maar stijgen in de toekomst.
Dus het was vroeger eenvoudiger om woonruimte te vinden, er zijn nu meer kapers op de kust.
Vrijevlinder schreef op 19-01-2023 om 19:08:
[..]
Ik herken wat je zegt. Ik lees ook dat iemand roept: mijn kind kan niets kopen op zijn 24e. Dan denk ik; 24 is nog hartstikke jong, en als je nog niet kan kopen dan probeer je iets te huren. Maar dat schijnt dan weer zonde te zijn.
Mijn ouders nu rond de 62 komen allebei uit een gezin met 7 broers en zussen en allen hadden rond die leeftijd(24-27)al een koophuis net als vrienden van hen. Dat is tegenwoordig toch echt anders. En dan zullen veel jongeren niet eens heel hoge eisen hebben. In ieder geval niet de mensen uit mij eigen omgeving.
Als mijn zoon had moeten gaan huren dan was hij per maand veel meer geld kwijt dan nu met zijn koophuis. Hij heeft nooit interesse gehad in een kamer of appartement of een woonruimte met iemand anders delen dus hij bleef lekker thuis wonen zo dat hij flink door kon sparen. Hij hoefde van mij ook geen kostgeld te betalen en had alle vrijheid. Wel heeft hij voor zijn studie op zijn 23ste een half jaar in Spanje gewoond. Ik ben blij dat hij het zo gedaan heeft en geen onnodig geld uitgegeven heeft aan een kamer om maar op zichzelf te wonen. Nu heeft hij dat geld in zijn koopwoning kunnen steken wat helemaal naar zijn zin is.
MMcGonagall schreef op 19-01-2023 om 14:02:
Wat mij opvalt is de geringe inspanning die veel mensen zelf doen. Dan hoor je inderdaad geluiden als ‘steeds nummer 100’, ‘krijg niets aangeboden’, etc. Ik heb ook nog nooit iets aangeboden gekregen. Achter ieder huis heb ik altijd zelf aan moeten gaan. Mijn oudste en haar vriendinnen (23-24) hebben ook zelf hun woonruimte geregeld, soms met huisgenoten of bij een hospita of in buurten waar niemand wil wonen. Waar een wil is, is een weg.
Jongste wordt dus dit weekend 18. Ze heeft weinig behoefte om ver weg te verhuizen, dus we gaan haar wel inschrijven bij de sociale huur. De komende vijf tot acht jaar hoeft ze daar niets van te verwachten, maar het is toch niet de bedoeling dat ze tot haar 26e hier woont.
De wachttijd voor een sociale huurwoning bedraagt in Amsterdam 18 jaar en in Nijmegen 21,4 jaar. Waar krijg je een woning na 5 tot 8 jaar?
Yumi schreef op 19-01-2023 om 22:53:
[..]
De wachttijd voor een sociale huurwoning bedraagt in Amsterdam 18 jaar en in Nijmegen 21,4 jaar. Waar krijg je een woning na 5 tot 8 jaar?
In de gemeente waar ik woon zou dat kunnen 6-8 jaar, wel een gemeente met enkel (kleine)dorpen in Oost-Nederland.
wil40 schreef op 19-01-2023 om 20:51:
In 1980 waren er zo'n 600.000 éénpersoonshuishoudens, op dit ogenblik meer dan 3 miljoen. Het aantal éénpersoonshuishoudens gaat alleen nog maar stijgen in de toekomst.
Dus het was vroeger eenvoudiger om woonruimte te vinden, er zijn nu meer kapers op de kust.
Het zijn niet alleen de 1 persoonshuishoudens maar ook de sterke bevolkingsgroei.
Hugo de Jonge wil 900.000 laten woningen bouwen, voor 2030. Stel dat het lukt en er komen daadwerkelijk zo'n 125.000 woningen per jaar bij. Het tekort blijft echter alleen maar meer oplopen, aangezien de bevolking in 2022 alleen al is gegroeid met 227.000 inwoners. De verwachting is dat de komende 50 jaar de bevolkingsgroei blijft stijgen. Moeten we nog meer woningen bouwen, hebben we daar de ruimte en de voorzieningen voor kan de zorg dat aan.... kan ons land dit aan?
MidasWolf schreef op 19-01-2023 om 23:04:
[..]
In de gemeente waar ik woon zou dat kunnen 6-8 jaar, wel een gemeente met enkel (kleine)dorpen in Oost-Nederland.
Oke, dat betekent andere keuzes maken qua woonplaats als iemand wat sneller een woning wil. Moet wel mogelijk zijn, met studie of werk. Het wordt nog druk bij jullie Midaswolf 
Herfstappeltaart schreef op 19-01-2023 om 19:22:
[..]
Toen wij trouwden (half de jaren zeventig) hadden we binnen no time een huurflatje. Niks aan de hand.
Wij zijn veel later getrouwd, eind jaren negentig, maar we hadden ook zo een woning. Half jaar wachtlijst. Voor diezelfde woning sta je nu 7 jaar te wachten.
(En dan zit je in een kleine gemeente in het oosten van het land. Auto bij verplicht, want ov is niet geweldig. En wil je wat kopen in diezelfde woonplaats... onder de 3/4 ton niets te vinden)
Yumi schreef op 19-01-2023 om 23:25:
[..]
Het zijn niet alleen de 1 per Moeten we nog meer woningen bouwen, hebben we daar de ruimte en de voorzieningen voor kan de zorg dat aan.... kan ons land dit aan?
De vraag stellen, is hem beantwoorden.
In mijn man zijn omgeving werd rond 24 jaar zeer actief getrouwd en de eerstgeborenen waren allemaal 'zevenmaandsen' van acht pond. Wel had iedereen een huis, meestal een koophuis. De dames bleven vanzelfsprekend thuis na de eerste, om zich te wijden aan de kinderschaar. Dus het huis werd gekocht op één inkomen. Dat waren allemaal mensen met een LTS of MTS. Metselaars, monteurs. Eén uitschieter met HTS.
Niet de hoogste inkomens, maar toch allemaal 25minners met een huis. Eind jaren '80, begin jaren '90.
Herfstappeltaart schreef op 19-01-2023 om 19:22:
[..]
Toen wij trouwden (half de jaren zeventig) hadden we binnen no time een huurflatje. Niks aan de hand.
Eind jaren '60 konden mijn ouders nog niet trouwen, want geen huizen beschikbaar.
Op een gegeven moment besloot de burgemeester een heel complex beschikbaar te stellen voor een bepaalde beroepsgroep omdat die massaal wegtrok en kon er in 1968 eindelijk getrouwd worden.
Yumi schreef op 19-01-2023 om 23:25:
[..]
Het zijn niet alleen de 1 persoonshuishoudens maar ook de sterke bevolkingsgroei.
Hugo de Jonge wil 900.000 laten woningen bouwen, voor 2030. Stel dat het lukt en er komen daadwerkelijk zo'n 125.000 woningen per jaar bij. Het tekort blijft echter alleen maar meer oplopen, aangezien de bevolking in 2022 alleen al is gegroeid met 227.000 inwoners. De verwachting is dat de komende 50 jaar de bevolkingsgroei blijft stijgen. Moeten we nog meer woningen bouwen, hebben we daar de ruimte en de voorzieningen voor kan de zorg dat aan.... kan ons land dit aan?
Nee dat kan ons land niet aan. Overigens zijn de eenpersoonshuishoudens veel sterker gegroeid dan de bevolkingsgroei, het is en-en. Ook zijn er veel meer scheidingen dus naast eenpersoonshuishoudens ook moeders of vaders met alleen kinderen. En als je co ouderschap hebt wil je ook niet in een studio wonen want dan woon en slaap je met de kinderen allemaal in 1 kamer
Las toevallig een ingezonden brief in de volkskrant, naar aanleiding van interviews met 100 jarigen die elke maandag in de krant staan. In die interviews lees je ook veel woningnood, veel erger nog dan nu. Maar goed die mevrouw vertelde dat ze met een ander stel in een huisje hadden gewoond, en ingewoond bij een hospita voordat ze uiteindelijk een eigen huisje hadden. De briefschrijver wees er op dat er tegenwoordig allerlei regels zijn waardoor inwoning moeilijker is. Zoals ik hier eerder las: een hospita mag niet meer dan 1 kamer verhuren of aan 1 huishouden verhuren. Tsja als je dan in je eentje in een mega groot huis woont en er kan alleen 1 stel of 1 single bij je inwonen.. ook al zou je meer kamers kunnen verhuren. En ook zijn er allerlei belasting regels die heel nadelig kunnen uitpakken als je je kind ( ouder dan 23) bij je laat inwonen.
Daar kan ook eens naar gekeken worden lijkt mij.
MidasWolf schreef op 19-01-2023 om 22:31:
[..]
Mijn ouders nu rond de 62 komen allebei uit een gezin met 7 broers en zussen en allen hadden rond die leeftijd(24-27)al een koophuis net als vrienden van hen. Dat is tegenwoordig toch echt anders. En dan zullen veel jongeren niet eens heel hoge eisen hebben. In ieder geval niet de mensen uit mij eigen omgeving.
Wij (60 en 70) kwamen pas laat bij elkaar, toen ik 36 was. Ik werkte toen in de zorg, mijn man was ambtenaar. Geen van beiden een hoog salaris dus. We zijn ooit bij een financieel adviseur geweest: deze gaf aan dat wij met onze middelen alleen een heel klein huisje konden kopen. Dat betekende dat we beter in ons huurhuis konden blijven. Inmiddels kun je je afvragen of we niet beter toen al kleiner hadden kunnen gaan wonen. Maar ja, dat is achteraf!
Van de week hoorde ik van een oudere dat je je in kon schrijven voor een oudere-woning. Wachttijd? 30 Jaar!!!
Het lijkt soms wel een grap, helaas is dat niet zo.
Mijn oudste, nu nog student, werkt naast de studie. Dit om lekker op vakantie te kunnen en te sparen voor een huis. Na de studie is het nog niet duidelijk waar er werk (er is meer dan genoeg wat aansluit op opleiding) gevonden gaat worden. Gezien de opleiding komt kind waarschijnlijk niet in aanmerking voor een woning in de sociale huursector en dan is het maar de vraag, heb ik kind ingeschreven voor de juiste regio. Naar mij zelf kijkend zwierf ik op die leeftijd ook door Nederland. Gelukkig zijn er weinig eisen qua bewoning voor de toekomst. Dat kan natuurlijk in de loop van de jaren veranderen.
Als ik naar mijn ouder kijk, na het overlijden van de andere ouder, was de conclusie het huis is te groot en de tuin ook, ik wil graag reizen dus een appartement zou op zijn plaats zijn. De oude woning werd gehuurd en ouder heeft de verhuurder gebeld en de situatie voorgelegd. Binnen een maand werden er 3 appartementen aangeboden (om en nabij de zelfde prijs). Nu woont ouder er alweer een jaar naar tevredenheid in een fijn, ruim en energie vriendelijkere appartement.
Het kan maar je moet mazzel hebben en af en toe zelf de stoute schoenen aantrekken.