Dochter gaat samen wonen met vriend
Mijn dochter gaat deze week haar nest verlaten. Ze is nu 20. We zijn een hecht gezin, we hebben ook een zoon van 22. Onze dochter heeft sinds een half jaar een vriend. Omdat zijn ouders hun huis hebben verkocht moest er een plek voor hem komen. Zoals het er nu na uitziet gaan die mms na het buitenland. Toen zei onze dochter dan ga ik met hem mee als hij een eigen stekje krijgt. Dit speelde al toen ze twee maanden met elkaar liepen. Ondertussen hebben ze een chalet gevonden hier 2 km vandaan. Ze hebben veel op mp gevonden voor de inrichting van ons een mooi bed. En van zijn ouders ook allemaal leuke spulletjes. Een mooi paradijsje is het geworden. Wij zijn trots en gunnen het haar. Ze moet nog wel een jaar na school. Hij heeft werk. Allemaal prachtig en goed. Het hoort zo. We deden veel samen en zijn heel close. Maar het ging zo snel. Ik was totaal niet voorbereid en heb er dus al maanden last van. Viel me zo minder belangrijk. Heb verdriet erom. Kan er moeilijk mee omgaan. Kan het gevoel moeilijk uitleggen. Fijn om met ouders/moeders te kunnen “praten”
die ook in deze fase zitten. Hoe gaan jullie ermee om? Ik ben natuurlijk super trots maar het doet ook pijn.
Mijn dochter is inmiddels 4 jaar uit huis. Het is altijd weer even slikken als ik haar gezien heb en weer afscheid moet nemen.
Het is ook fijn dat ze haar eigen plekje heeft, haar leven opbouwt en het is thuis net een klein beetje makkelijker nu ze op zichzelf woont.
We gaan af en toe samen een dagje weg, dat vind ik wel een leuke manier van contact houden.
Miepjecody schreef op 04-01-2023 om 10:30:
[..]
Als je goed leest zit haar dochter op school. En misschien is het je ontgaan maar een studentenkamer vinden is al een drama.
2 Sneren, ben je slecht opgestaan vanmorgen?
Volgens mij was mijn hoofdpunt het na 2 maanden intrekken bij iemand die je nooit kent. Van samenwonen met je ouders naar samenwonen met een in feite vreemde. Daarnaast kun je ook als je op school zit gewoon zelfstandig wonen. Lijkt me leerzaam.
Hallo Yuri, ja dat klopt. Ze kende hem al wel. Ze hadden voor 6 jaar terug heel kort iets. Maar toen was het een kalver liefde. Duurde heel kort. Dus wat is kennen? Hij heeft haar altijd leuk gevonden en appte haar zo nu en dan maar onze dochter heeft daar nooit iets mee gedaan. Tot voor een half jaar terug. Het probleem voor mij is ook dat het allemaal zo snel is gegaan. In het begin toen ik het hoorde dacht ik je ze alles aan de kant voor iemand die je eigenlijk niet kent. Alsof wij en alles wat ze had niet goed genoeg meer was. Dat is natuurlijk niet zo maar zo voelde het wel voor ons. Wij zijn als gezin heel hecht dus er mist nu gewoon een schakel. Het ligt echt bij mij. Ze zitten gelukkig nergens aan vast. Hebben eerst een huurcontract voor een half jaar en bekijken het verder hoe het gaat. Haar vriend is erg zelfstandig en heeft eigenlijk binnen zijn gezin altijd voor zichzelf moeten zorgen en heeft verder niet veel mensen nodig. Terwijl ons gezin heel warm en hecht is en ik er altijd voor de kids ben.
Kataravrouw schreef op 04-01-2023 om 10:51:
Ik herken het zeker wel, toen mijn jongste kind 1,5 jaar geleden op zich zelf ging wonen was ik er kapot van. Door het vele thuis zitten vanwege corona was ze ook nog eens flink depressief en een stuk zwaarder geworden. Ze had een leuke studio gevonden en met ons hele gezin haar mee geholpen enz.
Maar ik ging door een diep dal, geen kinderen meer in huis [ ik heb er 4 ] geen reuring meer. En ik maakte me zo n zorgen om haar.
Bleek dus ongegrond, want ze nam een personal trainer in de arm, behaalde haar HBO diploma, ging daarna een traineeship in en heeft nu een leuke baan in haar vakgebied.
Maar het feit is dat je moet wennen aan een nieuwe positie als moeder. Je weet niet alles meer van je kind. Soms weet ik niet wat ik wel of niet mag vragen, wil niet bemoeierig over komen.
Zeker als je laatste kind uit vliegt word je met de neus op de feiten gedrukt, er breekt een nieuwe fase aan in je leven. Je moet het zelf weer vorm geven. Ik vond het persoonlijk echt heel moeilijk, dacht en nog wel eens denk ik aan de mooie jaren als gezin.
Iedereen zegt dan...je hebt nu tijd voor jezelf, geniet ervan. Nu langzamerhand zijn er wel momenten dat ik de vrijheid waardeer en ook wel geniet . Maar het blijft lastig.
Ook al heb ik een goed contact met alle kinderen en zien we elkaar zeer regelmatig.
Ja dat gevoel is het ook. Een vorm van “controle” mis je. Gelukkig is mijn dochter heel open na mij. Maar toch het is en blijft gewoon lastig. Vooral s’ochtends kwam ze in haar joggingpak beneden en drinken we samen een “warmpje” zij chic en ik thee. Juist die momenten ga ik best missen.
Cooltje67 schreef op 04-01-2023 om 11:16:
Terwijl ons gezin heel warm en hecht is en ik er altijd voor de kids ben.
De manier waarop je dit iedere keer benadrukt komt op mij juist heel beklemmend over.
Alsof jouw leven vooral om de kinderen gedraaid heeft. Wat normaal is als ze heel jong zijn maar vanaf de middelbare schoolleeftijd hoef je toch niet altijd voor ze te zijn? 20 en 22 en dan nog Kids noemen?
Tijd om los te laten.
Toen ik uit huis ging verhuisde ik naar Amerika. Ik denk dat mijn ouders hadden getekend voor 2km.
Maar ik kan me ook voorstellen dat het wennen is. Succes!
Je hebt er veel plezier in om voor je naasten te zorgen. Daar is op zich niks mis mee, maar kinderen gaan de wereld in. Dat weet je. En dat is goed.
Bij jullie ging het ineens snel, dat voelt dan lastig. Daar mag je best verdrietig om zijn. Geef het de tijd en belast je dochter en zoon er niet mee - goed als je lotgenoten vindt.
Als je graag 'zorgt', zoek dan een taak waar je die behoefte kwijt kunt. Buiten je gezin kijken is heel verstandig, het leven verandert altijd en het is de kunst mee te bewegen.
Cooltje67 schreef op 04-01-2023 om 09:26:
....Je staat gewoon op een andere plek en dat is natuurlijk zoals het hoort. Maar door erover te “praten” word het verdriet gewoon wat minder. Ik zorg graag voor en dat valt natuurlijk nu gedeeltelijk weg. Vond en vind het heerlijk om de kids thuis te hebben en heb nooit veel drang gehad om voor mezelf dingen te doen
Je kinderen zijn 20 en 22. Dan heb je als ouder toch al (heel) lang en breed een heel andere rol en plek in het leven van je kinderen?
Het klinkt nogal verstikkend allemaal. Denk dat het voor iedereen goed is als je wel dingen voor jezelf gaat doen!
Ik begrijp je wel en wil niet met een 'maar bij mij was het erger'- verhaal komen maar: mijn enige zoon ging uit huis van de ene op de andere dag toen hij 19 was vanwege covid: ik behoorde tot een risicogroep en hij kon bij haar ouders met haar gaan samenwonen. Het was in de begintijd en we zagen elkaar alleen maar eens in de zoveel weken buiten een uurtje. Ik hoorde steeds hoe gezellig ze het daar hadden met zijn vieren. Van zowel haar ouders als van hem. Dat was wel wat wrang. Ik zat alleen, had geen partner of familie en kon vrienden niet zien, niet werken, niet dingen doen (groepjes, theater e.d.) om me af te leiden. Dat was best pittig maar het went echt, te meer als je weet dat je kind het fijn heeft. het is de natuurlijke gang van zaken, ze hebben je minder of niet meer nodig en dat is ook heel goed. Ik heb vriendinnen wier kind van 30 nog bij ze woont. Dat is voor alle partijen niet goed.
Wat ik er maar mee zeggen wil: je verdriet en gemis mag er zijn en gevoeld worden, je zit in een rouwproces, maar het is ook fijn dat je nog een partner en een zoon thuis hebt en dingen kunt opzoeken om je zinnen te verzetten. En echt, het went hoor. sterkte
Max88 schreef op 04-01-2023 om 11:13:
[..]
2 Sneren, ben je slecht opgestaan vanmorgen?
Volgens mij was mijn hoofdpunt het na 2 maanden intrekken bij iemand die je nooit kent. Van samenwonen met je ouders naar samenwonen met een in feite vreemde. Daarnaast kun je ook als je op school zit gewoon zelfstandig wonen. Lijkt me leerzaam.
Ze zijn een half jaar samen.
En nee zelfstandig wonen is op.dit moment een drama. Omdat er geen kamers zijn, en je er als je in de buurt van je opleiding woont, ga je dan geld lenen om zo dichtbij te wonen?
Over dat samenwonen en elkaar amper kennen zou ik me niet (extra) zorgen maken. Ik lees hier dagelijks over scheidingen na 10 of nog meer jaar, het zegt allemaal niets. Garanties zijn er niet. Ik ging ook snel samenwonen en we zijn al meer dan 30 jaar samen intussen. Dat je moet wennen dat je dochter uit huis gaat is logisch, het is toch allemaal wat stiller, ook voor je zoon.
Ysenda schreef op 04-01-2023 om 11:30:
[..]
De manier waarop je dit iedere keer benadrukt komt op mij juist heel beklemmend
Mms komt dat zo over maar dat is absoluut niet zo. Het heeft bij ons als gezin ook nog een andere reden waarom dat zo kan overkomen. Een heel andere topic. Maar wij laten onze kinderen juist vrij en vooral hun eigen beslissingen nemen. Maar dat neemt niet weg dat juist omdat het zo snel gaat en totaal onverwachts ik er geen moeite mee heb.
Cooltje67 schreef op 04-01-2023 om 11:16:
Hallo Yuri, ja dat klopt. Ze kende hem al wel. Ze hadden voor 6 jaar terug heel kort iets. Maar toen was het een kalver liefde. Duurde heel kort. Dus wat is kennen? Hij heeft haar altijd leuk gevonden en appte haar zo nu en dan maar onze dochter heeft daar nooit iets mee gedaan. Tot voor een half jaar terug. Het probleem voor mij is ook dat het allemaal zo snel is gegaan. In het begin toen ik het hoorde dacht ik je ze alles aan de kant voor iemand die je eigenlijk niet kent. Alsof wij en alles wat ze had niet goed genoeg meer was. Dat is natuurlijk niet zo maar zo voelde het wel voor ons. Wij zijn als gezin heel hecht dus er mist nu gewoon een schakel. Het ligt echt bij mij. Ze zitten gelukkig nergens aan vast. Hebben eerst een huurcontract voor een half jaar en bekijken het verder hoe het gaat. Haar vriend is erg zelfstandig en heeft eigenlijk binnen zijn gezin altijd voor zichzelf moeten zorgen en heeft verder niet veel mensen nodig. Terwijl ons gezin heel warm en hecht is en ik er altijd voor de kids ben.
Je schrijft dat het echt bij jou ligt, maar je dochter kent haar vriend nauwelijks en jullie als ouders ook niet....daar ligt toch het probleem? Als je dochter gaat samenwonen, met iemand waar jij in de loop van de tijd een goed gevoel over hebt gekregen dan kijk je er op een andere manier naar.
Yumi schreef op 04-01-2023 om 13:18:
[..]
Je schrijft dat het echt bij jou ligt, maar je dochter kent haar vriend nauwelijks en jullie als ouders ook niet....daar ligt toch het probleem? Als je dochter gaat samenwonen, met iemand waar jij in de loop van de tijd een goed gevoel over hebt gekregen dan kijk je er op een andere manier naar.
Ze woont heel dichtbij, ze is heel gelukkig nu, haar vriend is een leuke jongen en ze is dolgelukkig. Dus dat ik daar nu zoveel last van heb ligt bij mij vind ik. Kan ook denken we zien wel hoe het loopt, ze weet me te vinden, en als het niet goed gaat zijn we ervoor haar. Maar ipv daarvan ben ik verdrietig en wil het liefst dat ze gewoon weer thuis is. Maar ik moet het de tijd geven.
Je hebt een beeld van jezelf opgebouwd als moeder in een gezin wat heel nauw met elkaar is verbonden. Dat is natuurlijk heel mooi maar ook kwetsbaar als de kinderen een eigen leven gaan opbouwen. Het enige wat erop zit, is de pijn te nemen: it is better to have loved and ‘lost’ than never to have loved at all. In dit geval gaat niet de liefde verloren maar wel de nauwe verwevenheid. En hoewel dat logisch en gezond is, moet je dus een ander beeld van jezelf gaan opbouwen omdat je niet meer die moeder in dat gezin kunt zijn. Ontwikkel jezelf in de ruimte die vrijkomt. Doe er iets leuks mee.