dochter gedraagt zich als echtgenote

Max88 schreef op 13-03-2023 om 18:14:

Ik denk ook dat je je laat opnaaien door een 24-jarige én boos bent op de verkeerde.

Pak het direct aan, lik op stuk, ze zijn geen kleuters meer. Als je man het niet doet dan neem je het zelf over.
Gebruik oneliners zonder emotie, kijk haar kort in de ogen en ga geen discussie aan:
-wat onaardig. ( lees de punt(.)
-waarom zou iemand zoiets zeggen.
-ik hoor je, ik ben het er niet mee eens.
-zo gaan we niet met elkaar om.
-kun je dat ook rustig/vriendelijker verwoorden?
-ik hoop dat ik dat verkeerd verstaan heb.
-ik ga geen discussie aan.

Bepaalde verhoudingen veranderen niet snel, die zijn zo gegroeid en mensen houden niet van aanpassen. Sommige karakters gaan graag de strijd aan.
Ga daar niet in mee, maar laat wel merken dat ze je grens bereikt.

Praat met je man en zeg wat je hier schrijft. Natuurlijk kiest hij altijd voor zijn kind. Dat siert hem enorm. Maar dat kan ook zonder over jouw grenzen te gaan.

hmm... dat is duidelijk, ik heb dit soort zinsnedes niet bedacht, ik vond het makkelijker om mijn mond te houden. nee ik speel geen slachtoffer, ik ben confrontatie vermijdend van aard. en tevens zijn dit ook perfecte zinsnedes tegen mijn man. deze ga ik bewaren. het zijn duidelijke doch vriendelijke woorden lijkt mij.

Pinokkio schreef op 13-03-2023 om 22:23:

Ik zou wat afstand houden van haar en je minder bemoeien (ook in je hoofd!) met hun relatie. Dat is niet aan jou nl.
Hoe dingen verlopen in een gemiddeld niet- gebroken gezin lijkt me niet zo aan de orde, de scheiding heeft zo te horen nu eenmaal veel impact gehad. Klinkt alsof dochter nog steeds haar plekje bij vader denkt te moeten verdedigen. Terecht, want jij stelt haar positie behoorlijk ter discussie, dat zal ze vast voelen. Jullie zitten in een concurrentiestrijd en daar zijn er toch echt twee voor nodig. (en wie is de wijste?)

Focus je op je relatie, kijk wat je daar mist en hoe je dat kunt verbeteren en probeer dat los te koppelen van zijn relatie met zijn dochter.
Bitse opmerkingen zou ik zelf niet gaan maken, dat voedt de strijd maar. Ik zou het eerder proberen te pareren met humor of extra vriendelijk gaan doen. (kan zeer effectieve strategie zijn)
Tenzij ze natuurlijk echt over je grenzen gaat. Laat je dan ook niet stoppen door partner, die gaat niet over jouw grenzen.
Maat gewoon weggaan op vervelende momenten kan ook duidelijk zijn en jouw lucht geven. En zoek wat meer levensinvulling misschien, je hoeft niet constant bij hen te zijn.
Dat je vooral huishoudelijke taken hebt gedaan, lag dat echt aan je partner of ook aan jou??
Dat je geen opvoedkundige rol had lijkt me niet vreemd, zeker niet na een turbulente scheiding.

Dit is denk ik wel heel erg belangrijk. Mijn relatie met hem nu los koppelen met die van hun. Vroeger kon dat niet. zij waren hier vaak en beide relaties waren verwoven met elkaar. Dat lag aan mij, ik heb het gedaan om mijn schuldgevoel in te lossen. Afgezien van het feit dat ik vond dat ze niet verdienden niet voor "gezorgt" te worden ondanks de scheiding.

Eppos schreef op 13-03-2023 om 23:43:

[..]

Deze en je reactie hierna zijn voor mij wel herkenning. Ik ben van nature ook een mijder of niet direct reactie geven en mond houden. Graag goed willen zorgen maarja waar blijf jij dan?
In die zin kan ik je meegeven, ik heb hier echt bij mezelf een hoop veranderd. Want tuurlijk wil Jij gezien worden en waardering voor je slikken of eigenschappen dit vol te hebben gehouden. Dat je toch wel belangrijk voor ze bent. Soms geldt ook heel duidelijk (voor hun) you don’t know what you got till it’s gone. En minstens zo erg. Missen ze jou niet, wat heb je dan al die jaren voorgesteld?

Ga jezelf maar op nummer 1 zetten, want als je van jezelf houdt heb je een goede basis. Het klinkt zo simpel. Zet hem op

Dank je wel voor je bericht. En ja, door dit hier te posten zoek ik ook herkenning. ik kan toch niet de enige zijn die dit heeft. Ik heb heel erg lang geleeft in de waan ik ben de enige die dit heeft en dus ben ik gek. Idd. Je gaat het pas missen als het weg is. Het rare is dat mijn man wel aan het draaien is, wel heeeeeeeel erg traag. Zelden zegt hij wat moet ik zonder jou. En begrijp me niet verkeerd, niemand hoeft "dank je wel" te zeggen, zeker zijn kinderen niet. Echter enige begrip voor mij zou fijn zijn.

Jillz schreef op 14-03-2023 om 07:45:

[..]

Toch lees ik ook wel de concurrentie strijd met zijn dochter en kan ik mij ergens ook wel voorstellen dat man dat voelt als tegen zijn kind(eren) zijn. En daardoor krijg je al snel zo'n aanvallende reactie.

De kunst is om het gesprek alleen te voeren over jouw verwachtingen binnen jullie relatie zonder zijn relatie met dochter daarbij te betrekken. Dus zeg dat je je gekwetst voelt dat hij een afspraak met jou afzegt, zonder verwijt dat zijn dochter altijd voor gaat. Het gaat er om wat het met jou doet als hij last minute afzegt en het had net zo goed overwerk kunnen zijn.

Laat man ook verder vrij in de activiteiten die hij met zijn dochter gaat doen. Dus eet hij vlees als vegetariër dat moet hij zelf weten (je bent zijn vrouw niet zijn moeder). Zelfs als hij bij wijze van met jou absoluut niet naar een yoga les wil en met dochter lachend mee gaat laat het los.

Ga wel het gesprek aan over wat je mist in je relatie. Bijvoorbeeld dat jij opdraait voor het huishouden en dat je graag hebt dat hij zijn steentje bijdraagt. Maar ook daar laat de kinderen er buiten. Die zijn inmiddels op visite dus daar zou ik geen moeite meer in stoppen. Probeer ook niet te vallen in de valkuil van jezelf in de slachtoffer rol plaatsten door te zeggen dat je het al jaren allemaal alleen doet. Dat is heel aanvallend en dan krijg je dat man in de verdediging schiet. Dus probeer het gewoon vanaf hier beter op te pakken. Afspraken maken voor de toekomst.

Op dezelfde manier kan je bespreken dat je gezamenlijke activiteiten mist en afspraken maken hoe jullie meer tijd voor elkaar gaan maken.

Dit alles bespreek je op een rustig moment dus niet als je geïrriteerd bent. En daarnaast wens hem gewoon plezier als hij met dochter iets gaat doen. Vraag of het leuk was. En zorg zelf gewoon dat je minder thuis bent als ze langs komt.

Hoi, ik zal even per alinea reageren.

De concurrentie strijd is altijd al geweest. Ik weet niet beter als zij onderling concureren, dochter met de zoon lagen regelmatig in de clinch met elkaar en mijn man probeert altijd mij in zijn arena te sleuren. Vroeger trapte ik daar heel vaak in, nu kan ik die valkuil beter herkennen.

Het rare is, ik reageer altijd zo. Als mijn man een afspraak zomaar annuleerd, reageer ik hetzelfde. Ik ben van de afspraken, kan ik niet dan zeg ik dat. Hij betrekt het meteen op zijn dochter en zegt ik gun het hem niet, of betrekt hij het meteen op haar en zegt "ja maar zij wilde dat dus ik doe het". En bij mij rijst meteen een reactie "en waneer ga je doen wat ik je vraag?"

Wij hebben thuis de afspraak, buiten mag hij eten wat hij wil. Ik ben veganist en thuis is hij vegetarier/veganist. Echter prik mij ogen er niet mee uit.

Het is idd lastig om niet te slippen in slachtoffer. Ik heb best wat triggers over gehouden van mijn jeugd. Ik moet eerst nadenken voor ik reageer. Soms is het erg lastig om niet te zeggen "en ik dan?" en een volwassen te blijven en niet een kindrol aan te nemen. Daarin ben ik niet de enige.

Ik heb hem eenn paar keer geconfronteert met hoe braaf hij alles bij zijn ex deed. Koken, kleren vouwen, opruimen. "wat heeft zij tegen je gezegd dat je dit daar wel deed en hier niet?" Blijkbaar genoot/geniet zij meer respect bij jou als ik. Of is het alleen omdat zij de moeder is van je kinderen? Ik krijg een vaag lacherig reactie.

Idd, ik doe eigenlijk niet mee met hun activiteiten. Maar dat is sinds kort zo omdat ze nu zo volwassen zijn. Vroger was het dwang, ik moest. Het MOET gezellig zijn en we ZIJN een gezin. Dit theater brak mij vaak op.

Roos55 schreef op 13-03-2023 om 17:46:

[..]

ik word er verdrietig van als ik dit lees . Snap nu wel beter je emoties. Je wordt niet gewaardeerd. Niet gezien . Niet gehoord . Snapt je man dit ?

Hij vond/vind dat het aan mij ligt en dat ik zelf mijn plek moet opeisen.

Lollypopje schreef op 14-03-2023 om 09:48:

Is er iets dat wel leuk aan hem is?
Want ik lees een relatie waarin je al vanaf het begin achtergesteld en niet gewaardeerd voelt. Waarschijnlijk uit schuldgevoel omdat hij zijn ex voor jou heeft verlaten. Maar hoeveel is jullie relatie waard als hij dertien jaar later nog steeds vooral daarvoor aan het compenseren is zonder dat hij jou het gevoel geeft dat je belangrijk voor hem bent?

Weet u, ik was toen we pas met elkaar gingen verschrijkelijk op hem verliefd. We konden goed praten, deden gekke dingen. Tot hij bij mij kwam wonen en zijn kinderen gestructrureerd en ongestructureerd bij ons kwamen. Hele dynamiek verschoof. Opeens was ik niet alleen een vriendin maar had de zorg over zijn 2 jonge kinderen, en hij ging er vanuit dat het automatisch ging. Als ik wilde weten tot wanneer zijn kinderen bleven kreeg ik opmerking zie je wel ze zijn onwenselijk je wilt ze weg hebben. Dit is langzaam uitgegroeid.

Ja, hij is een man dat compenseerd en geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen gedrag. Het ligt altijd anders als ik dat vind, hij weet dingen zo te draaien dat ik altijd met bek vol tanden sta. Nou moet ik wel zeggen dat ik sinds jaar of 2 wel beter "mijn mannetje" kan staan. En in hoeverre moet hij zijn leven aan mij ophangen dat hij mij belangrijk vind? Hij zegt het wel... We hadden soms een hele leuke relatie. Terugkijkend had ik 1 fout gedaan, meteen gaan samen wonen met een kerel met een gezin en exen. Cliche, maar liefde heeft wel blind gemaakt, "ik kan het wel" dacht ik toen.

Lollypopje schreef op 14-03-2023 om 10:52:

@TO dat verklaart waarom het in het begin zo ging, maar nu dertien jaar later gaat het nog steeds zo.
Wat is er zo leuk aan hem dat je nu nog bij hem bent en dit gedrag al dertien jaar accepteert? Die verliefdsheidsfase is inmiddels wel voorbij.

omdat ik nog steeds van hem hou en weet nog steeds niet hoe ik zaken moet oplossen.