Foute vriend(in): wat zegt dat over je kind?
Bekijken jullie je kind met andere ogen als het een ‘foute’ vriend of vriendin heeft?
Ik vraag dit omdat ik de vriend van mijn dochter echt verschrikkelijk vind en ik haar sindsdien totaal niet meer begrijp. Dit staat het verbeteren van onze (toch al moeizame) relatie echt in de weg.
Voordat ze deze vriend kreeg en vrijwel meteen met hem ging samenwonen, liep het al bepaald niet lekker haar en de rest van ons gezin. Sindsdien zie ik haar slechts heel af en toe. Soms alleen, soms met vriend. Als hij er niet bij is, loopt ons contact de ene keer best goed en de andere keer matig, afstandelijk, ongemakkelijk. Het is een feit dat onze problemen zeker niet alleen door deze vriend komen. Toch kan ik wel zeggen dat het in grote lijnen iets beter tussen ons gaat.
Maar als haar vriend er wél bij is, voelt het totaal anders. Dan kan ik alleen maar verbijsterd denken: “Ongelooflijk, dat dit de persoon is van wie ze houdt. Dat dit de persoon is met wie ze al zo’n twee jaar dagelijks samen is zonder zich aan hem te storen.” Over hem wil ik me niet druk maken. Maar van haar keuze begrijp ik echt totaal niets.
Gewoonlijk mis ik haar ontzettend, (de dochter die ze vroeger was). Maar als ik haar met haar vriend samen zie, dan vergaat me alle lust om mijn best te doen voor een beter contact met haar. Dan vrees ik dat ik me simpel altijd al in haar vergist had.
Hoe is dit voor andere ouders die zoiets meemaken? (Of die het zien bij bij voorbeeld een neefje/nichtje of het kind van vrienden met een opmerkelijke partnerkeuze).
Ze "paste" in zekere zin al nauwelijks bij jullie - of heeft een hele andere mindset dan de rest van 't gezin - en dit bevestigt het gewoon nog meer.
Als het een crimineel was / is had ik zelf in begin meer moeite gedaan om haar tegen te houden te verhuizen. Als ze het al 2 jaar met hem volhoudt moet er toch iets zijn tussen de 2 dat het wel werkt. Ook al zou hij een crimineel zijn.
wilmamaaa
Volgens mij heb jij ook wel een meegeschreven in mijn topic(s). Speelde dit toen ook al?
( hier een beïnvloedbare/ kwetsbare dochter die een flinke knauw heeft opgelopen qua zelfbeeld door een eerdere ongezonde relatie. Ze woont nu samen met een laag opgeleide,werkloze, licht depressieve 8 jaar oudere buitenlandse man die al jaren van een bijstandsuitkering leeft en zijn dagen vult met gamen Netflix en YouTube . Zij is eerstejaars student. Ik snap het niet. Echt niet. Onze band is gelukkig nog steeds ok, maar ik snap je mindset volledig. Je denkt je kind te kennen. En het is onbegrijpelijk te zien wat voor keuzes ze ( niet) maakt.
Je dochter is volwassen en maakt hele andere keuzes dan die jij zou maken.
Loslaten is een moeizaam pijnlijk proces.
Niets anders gelezen dan het openingsbericht.
Je dochter is dus ruim volwassen en kan haar eigen keuzes maken.
Dat jij haar vriend afkeurt zegt helemaal niets; legio schoonmoeders die met de partner niet door één deur kunnen.
Dat je aangeeft haar ontzettend te missen: maak er vrede mee; het is ondertussen een volwassen vrouw met een eigen leven.
Mija schreef op 06-11-2022 om 14:54:
Dat is natuurlijk heel pijnlijk, als je het beoordelingsvermogen van je kind zo beroerd vindt. En ik kan me voorstellen dat dat bij mij ook gevolgen zou hebben voor hoe ik mijn kind zie, dat je denkt: ‘wie ben jij dat je dit zo totaal anders waarneemt en beoordeelt dan ik?
Precies dit is wat ik probeer te zeggen, Mija.
IngridT schreef op 06-11-2022 om 19:05:
wilmamaaa
Volgens mij heb jij ook wel een meegeschreven in mijn topic(s). Speelde dit toen ook al?
( hier een beïnvloedbare/ kwetsbare dochter die een flinke knauw heeft opgelopen qua zelfbeeld door een eerdere ongezonde relatie. Ze woont nu samen met een laag opgeleide,werkloze, licht depressieve 8 jaar oudere buitenlandse man die al jaren van een bijstandsuitkering leeft en zijn dagen vult met gamen Netflix en YouTube . Zij is eerstejaars student. Ik snap het niet. Echt niet. Onze band is gelukkig nog steeds ok, maar ik snap je mindset volledig. Je denkt je kind te kennen. En het is onbegrijpelijk te zien wat voor keuzes ze ( niet) maakt.
Ja, dat klopt inderdaad. Precies die laatste 2 regels drukken uit wat de situatie zo moeilijk maakt. Voor jou lijkt het me extra moeilijk dat je dochter voor de tweede keer in zo'n weinig ideale relatie zit. Als ik me goed herinner hadden jullie nog wel een goede band? Dat lijkt me een hele troost.
Ik heb mijn dochter ook altijd gezien als het kwetsbare, beinvloedbare meisje - met een gebutst en gedeukt zelfbeeld doordat ze vaak werd afgewezen in vriendschappen. Ik ging voor haar door het vuur om haar helpen. Maar er zijn zoveel dingen gebeurd waardoor ik vrees dat ze heel doelbewust bepaalde "ongezonde" keuzes maakt.
Zoals ik het nu zie, is mijn dochter absoluut niet het slachtoffer van haar vriend. Het is eerder omgekeerd. Het is ook niet zo dat ze hem probeert te redden, zoals jouw dochter dat misschien wil bij haar vriend.
Iemand zei over mijn dochter, ( toen ik me afvroeg of ze ooit verliefd op haar vriend is geweest): "Zij is zoals heel veel andere meisjes die zich geen zelfstandige toekomst voor kunnen stellen, met een baan en verantwoordelijkheden. Die vinden het wel handig, zo'n man die hen een dak boven hun hoofd geeft en verder niet moeilijk doet."
Dat deed pijn om te horen, juist omdat het waarschijnlijk nog waar is ook.
Zo lang je dochter en haar vriend van elkaar houden, elkaar respecteren en gelijkwaardig zijn in de relatie, hoef jij de jongeman in kwestie niks te vinden.
Mijn zus en ik zouden nooit met elkaars partner getrouwd zijn, maar we hebben beide wel degelijk een gelukkige, stabiele en gelijkwaardige relatie. Ja, we staan op sommige punten anders in het leven en maken andere keuzes. Maar dat mag ook gewoon.
Mijn familie had aanvankelijk bij mijn man ook wel een beetje hun bedenkingen hoor.
Toen ik hem leerde kennen studeerde hij theologie. Ik ben opgegroeid in het katholieke Limburg en hun beeld van protestanten was gebaseerd op hele rechtlijnige refo's uit Staphorst en Urk zeg maar. Er was even het schrikbeeld van dat ik verplicht onderdanig zou moeten zijn, achter het aanrecht, geen baan buitenshuis, tien kinderen baren, dat werk. Dat bleek natuurlijk ontzettend mee te vallen en dat zou totaal niet bij mij passen.
Het in economische zin afhankelijk zijn van een partner zou ik wel zorgelijk vinden, maar de vraag is 'wat is afhankelijk'? Heeft je dochter een baan? Zou ze, als het zou moeten, zichzelf kunnen onderhouden en zelfstandig kunnen functioneren?
Dat de een meer verdient en dat de ander daar van meeprofiteert is geen probleem.
Als de ander in de goot zou belanden als het mis gaat, is dat wel een punt van zorg.
Marty1984 schreef op 06-11-2022 om 19:00:
Ze "paste" in zekere zin al nauwelijks bij jullie - of heeft een hele andere mindset dan de rest van 't gezin - en dit bevestigt het gewoon nog meer.
Als het een crimineel was / is had ik zelf in begin meer moeite gedaan om haar tegen te houden te verhuizen. Als ze het al 2 jaar met hem volhoudt moet er toch iets zijn tussen de 2 dat het wel werkt. Ook al zou hij een crimineel zijn.
Ze is inderdaad heel anders dan wij, en dat verschil wordt meer en meer bevestigd. Dat maakt de situatie niet minder verdrietig, want voor mij hoort ze er wel volledig bij. De afwijzing kwam vooral van haar kant en uiteindelijk moet ik dat accepteren.
Toen ze vertrok, speelden er inderdaad (lichte) criminele zaken, waar vriend en dochter aan meededen. Toen heb ik het opgegeven om te proberen haar bij ons thuis te houden. Haar confronteren met waar ze mee bezig was, zou waarschijnlijk het einde van alle contact betekenen. Nu hebben we in ieder geval nog het spreekwoordelijke dunne lijntje. En doen ze hun (eventuele) activiteiten in ieder geval niet vanaf mijn adres.
MamaE schreef op 06-11-2022 om 20:43:
Het in economische zin afhankelijk zijn van een partner zou ik wel zorgelijk vinden, maar de vraag is 'wat is afhankelijk'? Heeft je dochter een baan? Zou ze, als het zou moeten, zichzelf kunnen onderhouden en zelfstandig kunnen functioneren?
Nee, ze heeft geen baan maar ze gaat gelukkig wel weer naar school. Een soort speciaal onderwijs op mbo niveau. In coronatijd ging dat ook helemaal mis maar nu gaat ze drie halve dagen per week. Daar ben ik trots op, en dat heb ik haar ook duidelijk laten weten. Maar ik moet dit soort info echt uit haar peuteren, ook het goede nieuw dus. Het blijft een enorm kwetsbare situatie.
Dan denk ik: had ze maar een leukere vriend, die het ook belangrijk vind dat ze samen contact hebben met de ouders. Die haar daarin een beetje stimuleert. Maar ik denk dat hij ons net zo min waardeert als wij hem.
Ik had het er laatst met een collega over. Wij hebben beide kinderen die andere keuzes maken dan wij of anderszins uitdagingen hebben in het leven. Je ziet het gebeuren en het grijpt je aan, maar het is hun leven en die beslissingen moet je bij hen laten. Iedereen heeft recht op zijn eigen fouten en hopelijk gaan ze ooit nog eens naar de wijze raad van hun moeder luisteren. Ik moet er wel op die manier naar kijken, anders zou ik er zelf nog depressief van raken.
Op zich is het al heel fijn he, om hier met andere ouders over te kunnen praten. Ik vind ook wel dat onze generatie kinderen een veel lastiger toekomstperspectief heeft. Dat speelt vast een rol bij de (sojs onbegrijpelijke) keuzes die ze maken.
Zoveel meer problemen in de wereld dan toen ik zelf tiener, twintiger was. En toen worstelde ik al enorm met het vinden mijn levensdoel en partnerkeuze. Partner gevonden, levensdoel natuurlijk niet.
En kijk dan eens tegen hoeveel dilemmas de huidige generatie opbotst, en hoeveel er van ze verwacht wordt. Dan was mijn tijd een makkie.
Wilmamaa schreef op 06-11-2022 om 23:26:
Op zich is het al heel fijn he, om hier met andere ouders over te kunnen praten. Ik vind ook wel dat onze generatie kinderen een veel lastiger toekomstperspectief heeft. Dat speelt vast een rol bij de (sojs onbegrijpelijke) keuzes die ze maken.
Zoveel meer problemen in de wereld dan toen ik zelf tiener, twintiger was. En toen worstelde ik al enorm met het vinden mijn levensdoel en partnerkeuze. Partner gevonden, levensdoel natuurlijk niet.
En kijk dan eens tegen hoeveel dilemmas de huidige generatie opbotst, en hoeveel er van ze verwacht wordt. Dan was mijn tijd een makkie.
Uiteindelijk doe je er als ouder gewoon niet zo heel erg veel aan. Dat is het lastige. Liefde is iets ongrijpbaars. Het laat een mens gekke dingen doen en soms zonder moeite over grenzen gaan die je normaal gesproken nooit zou betreden.
Als ouder daar naar te moeten kijken, lijkt me lastig. Maar, voor je kind heb je onvoorwaardelijke liefde. Je zult toch juist op dezelfde manier naar je kind moeten blijven kijken en als het moment daar is, zal ze naar je toe komen. Tot die tijd kun je vrij weinig doen, dan af en toe eens het gesprek aan te gaan. Maar bereid je er op voor dat die gesprekken ook absoluut niet bevredigend kunnen zijn.
Ik herken het vanuit mijn vrouw: Die had een vriend op haar 16e/17e die haar mishandelde, vreemd ging, soa's bezorgde. En toch, elke keer als de kans zich voordeed, viel ze terug op hem. Zeker toen ze niet meer thuis woonde en het makkelijker werd om hem te zien. Nu, 15 jaar later, is hij weer in beeld.
Ongrijpbaar.
Wat rot voor je, Elpisto, dat je vrouw zelfs 15 jaar later niet los is van de foute vriend uit haar jeugd. Misschien speelt er zoiets als bij een vriendin van mij, die ook te lang in haar foute relatie bleef hangen. Ze bleef maar volhouden, achteraf gezien vooral om te bewijzen dat het toch echte liefde was. En alle problemen die liefde alleen sterker maakte.
Je hebt gelijk over het ongrijpbare van liefde. Als ouders kijk je er naar met je verstand en zie je een heel andere situatie. De verliefde tiener staat helemaal in 'standje gevoel' en negeert alle verstandige waarschuwingssignalen. Inderdaad, dat laat een mens gekke dingen doen.
Dat moet ik mezelf voor ogen houden als ik weer eens totaal niet begrijp waarom mijn dochter juist op deze man valt. (Gelukkig is er hier geen sprake van mishandeling. Daar vertrouw ik echt op).
Voor de buitenwereld lijkt het misschien bijna romantisch. Zo’n liefde die niet door de omgeving wordt geaccepteerd. Pride & Prejudice, Romeo & Julia. Voor de geliefden zelf versterkt dat waarschijnlijk het gevoel dat hun liefde uniek en onverbrekelijk is.
Als ik zelf in boeken of films e.d. geconfronteerd werd met zo’n verboden liefde, dacht ik ook boos: Hoe kúnnen die ouders het leven zuur maken van twee mensen die zoveel van elkaar houden?
Ik had ook nooit verwacht dat ik zoveel moeite zou hebben met de partnerkeuze van mijn kind. Nu ik dat toch zo ervaar, zie ik dat het niet zo zwart/wit is als in al die films. Bij mij gaat het om een opstapeling van problemen rond mijn dochter. Deze partner is nog een steen erbij op de stapel. Een sluitsteen misschien wel, want tegen verliefdheid kun je als bezorgde ouder totaal geen tegenwicht bieden.
Dat is heel moeilijk, want juist deze verkering maakt de oplossing van de andere problemen bijna onmogelijk. Ze heeft nu iemand die net zo denkt en doet als zij. En ik kan vrijwel niets meer aankaarten zonder dat ook zijn bestaan daarbij aan bod komt. Terwijl ik niets negatiefs over hem mag en wil zeggen. Op eieren lopen dus.
Beste Wilmamaa,
Ieder mens kent zowel positieve als negatieve kanten. Zolang als we in harmonie met elkaar leven zijn we meestal wel in staat dit te zien; ook al staan we er juist dan niet altijd even zeer bij stil. Zodra conflict rijst, dreigt dit vermogen echter drastisch in te krimpen, zo niet geheel te verdwijnen - als sneeuw voor de zon. Wat er doorgaans voor in de plaats komt? De tegenstelling ‘goed’ tegenover ‘slecht’. Als een duveltje uit een doosje!
Wie een ander als “fout” kenschetst, beschuldigt die ander ervan een slecht mens te zijn. Sta er eens bij stil: dat ìs nogal wat. Nuchter beschouwd is een dergelijke stellingname slechts gerechtvaardigd in geval van zeer ernstige misdragingen. En dan nog kunnen we het beoordelen van de persoon in kwestie misschien maar beter overlaten aan psychiaters.
Toegegeven; deze koninklijke weg, zo vaak bewandeld door rechters, is niet vrij toegankelijk voor doorsnee burgers. Het zou ook wat zijn, hè, als ieder van ons het recht zou hebben om een ander naar het Pieter Baancentrum te sturen. Ze zouden het daar allicht onvoorstelbaar druk krijgen! Blij toe leven we hier in een democratische rechtsstaat; hoe frustrerend de uitkomsten van juridische procedures soms ook mogen zijn.
En over frustratie(s) gesproken? Bij jou moeten die wel erg hoog zijn opgelopen, nu je naar aanleiding van haar partnerkeuze betwijfelt of jouw dochter jouw liefde nog wel waard is. Grote woorden die neerkomen op uitgesproken vijandigheid.
Voor jezelf rechtvaardig je dit gedrag met een verwijzing naar eerdere ervaringen/aanvaringen met je dochter. Hou er echter rekening mee dat wij niet kunnen bepalen of je met recht je dochter en haar partner over één kam scheert en concludeert dat zij van hetzelfde laken één pak zijn en niet deugen. Laten we wel wezen: voor hetzelfde geld sta jij in het algemeen verbitterd en heerszuchtig in het leven en spruiten je problemen daaruit voort.
Wil je voorkomen dat je problematische relatie met je dochter zich als een boemerang tegen je keert? Zet dan in op vrede. Dit is doorgaans veel makkelijker gedaan dan men denkt.
Plaats jezelf niet stelselmatig in de rol van slachtoffer, maar hou vooral oog voor je eigen verantwoordlijkheden en de vraag hoe je positieve invloed kunt hebben. Voorkom ten enen male om zelf in de rol van dader te geraken door je zo beschaafd mogelijk te gedragen. Maak er werk van om empathie op te brengen en vervang onbegrip door begrip. Tel je zegeningen en hou rancune op afstand. Laat de behoefte aan controle los door de autonomie van je dochter en haar vriend hartgrondig te erkennen. Stel grenzen aan eventueel wangedrag van hun kant. Verkrijg gemoedsrust door vergeving.
Wie weet wat de uitkomst hiervan zal zijn: een eind aan het conflict gecombineerd met een prettige omgang, dan wel gepaste afstand.