Help zoon wordt vader...hysterische a.s. moeder
Gisteren vertelde mijn 20+ zoon met veel moeite dat hij vader wordt, direct er achteraan zei hij; "maar ik wil dit niet".
Terwijl ik even in shock was, heb ik hem even laten vertellen.
Hij heeft 1x met dit meisje (20) sex gehad, condoom scheurde maar zij verzekerde hem dat ze aan de prikpil is, verder was ze onvruchtbaar ( hij zelf weet dat hij stom is geweest) Ze is 8 weken zwanger.
Via social media heeft ze hem verteld zwanger te zijn van hem. Hij is daarop direct naar haar toegegaan om met haar te praten hoe verder.
Mijn zoon vroeg of ze het wilde weg laten halen of wilde houden.
Zij was al totaal op de roze wolk, wil het kindje houden.
Mijn zoon heeft argumenten aangegeven waarom hij vindt dat zij beiden hier niet klaar voor zijn.
* ze hebben geen relatie
* ze zijn beide opgegroeid waarbij 1 of beiden ouders niet in beeld waren en dat ze weten hoe dit voelt en wat voor invloed dit op zijn / haar leven heeft gehad.
* ze staan beiden niet stabiel in het leven.
Zij wil het kindje houden, aangezien mijn zoon haar tot niets kan dwingen heeft hij aangegeven dat hij dit allemaal even moet verwerken.
Zij zit echter totaal op de roze wolk, heeft het al aan iedereen verteld, koopt babykleertjes, etc etc. Mijn zoon maakt ze helemaal gek door steeds te appen / bellen, dat hij het kindje moet erkennen voor de geboorte, dat ze bekkeninstabiliteit heeft etc etc. Ze wordt boos als ze mijn zoon vraagt naar haar "buik" te komen kijken en hij aangeeft wel te willen komen praten maar niet om naar haar buik te kijken, aangezien er nog niks te zien valt. Dat hij aangeeft even rust te willen om het allemaal te verwerken en goed te willen bedenken wat dit voor hem en zijn eventuele kindje in de toekomst gaat betekenen.
Hij geeft aan het zelf niet te willen, weet nog niet of hij het kindje wil erkennen, maar vindt het ook een raar idee dat als het kindje geboren wordt hij weet dat deze op de wereld rondloopt en hij niet weet hoe het met hem/ haar vergaat en of de a.s. moeder hem dan toch blijft betrekken.
Ik heb hem het advies gegeven even goed en rustig na te denken, als ze hem steeds lastig blijft vallen met allerlei zaken die niet van belang zijn, hij moet aangeven dat als zij wil dat hij het kindje erkent, zij respect zal moeten hebben om hem even de tijd te geven.
Ik heb hem in elk geval niet veroordeeld want hij weet zelf hoe stom hij is geweest. Maar ook dat zij beiden stom zijn geweest. Ik heb een hekel aan de uitspraak, hij was er toch zelf bij... dus... is altijd de a.s. vader alleen verantwoordelijk voor een ongewenste / ongeplande zwangerschap?
Natuurlijk zit hij vol met vragen; mam hoe kan iemand die aan de prikpil is en onvruchtbaar na 1x toch zwanger zijn? Hoe zit dat met bekkeninstabiliteit, wat heeft dat voor gevolgen voor haar en het ongeboren kindje? Moet ik het kindje erkennen terwijl ik nog niet weet wat ik wil? En hoe moet ik nu ik zo hard aan mijn toekomst en aan mezelf aan het werken ben een kindje gaan opvoeden?
Ik heb hem verteld dat hij de rust moet nemen, ik voor hem geen beslissingen kan en mag nemen en hem steun in welke beslissingen hij ook gaat nemen.
Heb hem voorgesteld dat hij op elk moment mij mag bellen als hij vragen heeft, dat hij ook zeker moet weten dat het kindje van hem is en zo ja we samen een plan zullen moeten maken hoe dit voor hem in de toekomst eruit gaat zien, nog niet wetende of hij het gaat erkennen en betrokken gaat worden bij de opvoeding.
Verder heb ik een voorstel gedaan om een x met z'n drietjes om de tafel te gaan zitten. Niet om haar een abortus aan te praten, maar wel heel goed te bespreken wat dit betekent voor hun beiden qua gevoel en verstand.
Ik heb er vannacht natuurlijk van wakker gelegen. Ik kan er met niemand over praten want heb mijn zoon beloofd het tegen niemand te vertellen.
Dus mijn vraag aan jullie, heeft iemand van jullie iets soortgelijks meegemaakt? Heb ik juist gehandeld? Wat voor adviezen en tips hebben jullie?
Romi
Ik denk dat je het uitstekend hebt aangepakt. En ja, goed plan om iig met z'n drieën rond de tafel te gaan zitten om verder te praten over de door jouw aangehaalde punten en dan maar eerst even kijken hoe dat verder loopt.
Dit klinkt alsof
jouw zoon het slachtoffer is van een jongedame die heel graag een kindje wil, en die jouw zoon als 'zaaddonor' heeft gebruikt. Ik zou het verhaal met een flinke korrel zout nemen, het klinkt mij allemaal erg ongeloofwaardig in de oren. Inderdaad, prikpil, onvruchtbaar, en dan toch in 1 keer zwanger? En met 8 weken bekkeninstabiliteit? Daar heb ik echt nog nooit van gehoord. Voor zover ik weet kan dat vanaf het tweede trimester, maar meestal nog wat later.
Heeft je zoon enig idee of er ook andere mannen in haar leven zijn? Hoe goed kent hij haar?
Als ze echt zwanger is, zou ik een DNA-test eisen. En pas als blijkt dat je zoon écht de vader is, zou ik verder na gaan denken. Dat is vroeg genoeg om in actie te komen. Nu zoveel mogelijk proberen los te laten. Dus ook niet met zijn allen om de tafel. Je voert dan alleen maar haar idee dat ze een ideaal gezinnetje gaat vormen.
Ik vind het heel lief van jullie dat je zo bekommeren om dit meisje maar ze klinkt echt niet geestelijk helemaal gezond. Zorg dat je zoon daar niet in meegezogen wordt.
Kan wel met een sisser aflopen
Als je aan de prikpil bent word je meestal niet meer ongesteld. Dus mis je ook geen menstruatie zodat er een lichtje gaat branden dat je misschien wel zwanger bent. Best wel onwaarschijnlijk dat dit meisje dus kennelijk zo vroeg een positieve zwangerschapstest heeft terwijl ze aan de prikpil is en meent sowieso onvruchtbaar te zijn.
skik
Precies
Even afwachten waar dit heen gaat. Na de geboorte een DNA-test en daarna je verantwoordelijkheid nemen, indien je de vader bent.
Overleg
Zeker goed om een keer te praten, maar ik zou minstens even afwachten tot de zwangerschap 13 weken is. als je dat naar je zoon toe uit weet hij ook hoeveel tijd hij heeft voordat een volgende stap genomen kan worden.
Je zoon kan alvast voorstellen om samen met haar naar de huisarts te gaan om de zwangerschap definitief vast te stellen. Hij zou zeker ook met haar bezoeken aan verloskundige etc. moeten afspreken.
Ik probeer het even ingewikkeld te vertellen: het meisje dringt nu op har manier en op haar voorwaarden kontakt van haar aan hem op. Hij mag wel dit, maar niet dat etc. Wat ik bedoeld met het opschrijven over de afspraken is, dat je zoon aangeeft op welke manier hij het kontakt wil.
Het tweede punt is: het is duidelijk dat hij geen relatie met het meisje wil. Maar zij draagt wel zijn kind. Hoe gecompliceerd het ook is, hij heeft tijd nodig om te beseffen dat het zijn kind wordt. Dus daar horen alle kontakten die gaan over het kind bij: de huisarts, de vroedvrouw, de echo etc. Niet voor haar, maar voor het kind.
Hij kan niet beslissen dat zij het weg moet laten halen. Dat is de onderste grens. Hoe je het ook wendt of keert: als ze de zwangerschap uitdraagt zal er een kind komen dat van hem is. Of de afstand tot het kind groot of klein wordt, dat maakt verschil voor de invulling van zijn dagelijkse leven, maar niet voor het gegeven dat het zijn kind is.
Daarom zou mijn advies zijn om na een aantal weken (minimaal 13 weken) te gaan overleggen met het meisje, je zoon, de ouders van het meisje en jij/jullie. Groots aanpakken. Dit raakt alle families. Het kan zijn dat de ondersteuning vanuit de andere familie tegenvalt, het kan ook meevallen. Maak er geen vader+moeder tegenover het meisje van. Plaats het meisje ook binnen haar familie.
NB: pleegdochter was zwanger van iemand van wie ze alleen het 06-nummer had. Ze zat toen in de jeugdhulpverlening. Ik heb er toen op aangedrongen dat de jeugdhulpverlening ervoor zou zorgen dat de vader ingelicht werd. Dat is uiteindelijk toch (na heel veel aarzelingen en nooit gedaan etc.) toch gebeurd. Vader bleek een oma te hebben, die alles behoorlijk goed aanpakte, ook de vader. Pleegdochter is uiteindelijk toch teruggegaan naar haar eigen land, waar veel kinderen opgroeien zonder vader. Maar ik ben nog steeds blij dat de familie van de vader erbij betrokken werd.
Nog een advies: ik zou hem ook wel feliciteren, Jammer dat het op zo'n ongelukkige manier is, maar het is wel heel bijzonder dat hij vader wordt. Mijn middelste zoon is vader geworden en ik geniet nog steeds van de manier waarop hij vader is. Ontroerend om te zien. Geef hem het vertrouwen dat, ongeacht de wijze waarop het kindje geboren zal worden, ongeacht de omstandigheden, hij in staat zal zijn om een goede vader te zijn.
Later kun je erover praten om erkenning en ouderlijk gezag wel degelijk te regelen. Ouderlijk gezag bindt hem wel iets meer aan de moeder, er zal meer overleg moeten komen, maar het geeft hem wel iets meer in handen om voor het kind te zorgen (van dichtbij of verderaf).
Tsjor
In je achterhoofd
toch even kijken bij eigen kracht: 'https://www.eigen-kracht.nl/'. Mochten de kontakten met meisje, zoon en alle gescheiden ouders (mogelijk met nieuwe partners?) moeizaam verlopen dan is het wellicht een optie om een eigen-kracht-conferentie te organiseren.
Tsjor
Test
https://vaderschapstest.nu/vaderschapstest-tijdens-zwangerschap-laten-uitvoeren/
Ik zou in elk geval een DNA vaderschapstest laten doen. Je wil weten of je ook de vader bent. Zeker bij iemand die je niet zo goed kent. En die al zwanger is bij de eerste keer.
Daarna kun je je verantwoordelijkheid nemen en er voor gaan.
huisarts
Tsjor geeft weer goede adviezen: vooral rustig aandoen.
Allereerst zou ik je zoon aanraden met haar samen naar een arts of verloskundige te gaan die de zwangerschap kan bevestigen. Want het klinkt mij nogal ongeloofwaardig in de oren.
Dat dat meisje bekkeninstabiliteit heeft moet je met een korreltje zout nemen, dat treedt pas later op in de zwangerschap, dus gewoon negeren is het beste. Verder is ze onvruchtbaar en heeft de prikpil? Welk kind van 20 weet nou dat ze onvruchtbaar is?
Je zoon zou ook met de huisarts of praktijkondersteuner kunnen praten en misschien met maatschappelijk werk die hem kunnen informeren welke wettelijke consequenties er vast zitten aan erkennen. Want niet erkennen is ook een keuze.
Niet erkennen een keuze?
Je kunt ervoor kiezen het kind niet te erkennen, maar als moeder dat wel wil en uit de DNA-test blijft dat hij de verwekker is, zal de rechter het vaderschap vaststellen. Daar kun je dan niet zoveel meer tegen doen.
Wat erika zegt...
Het klinkt allemaal best ongeloofwaardig. 20. 1 keer seks en een gescheurd condoom. Geeft niet, want aan de prikpil en ook nog eens onvruchtbaar. En dan ook nog eens bekkeninstabiliteit? Als je een paar weken zwanger bent? Ik weet het niet. Dit horende zou ik ( ALS ze idd zwanger is) ook niet zonder slag of stoot geloven dat je zoon de vader is.
Dat maakt het allemaal niet perse gemakkelijker natuurlijk, om te besluiten hoe je het beste op te stellen.
Kende je zoon dit meisje ueberhaupt? Of is ie ‘ per ongeluk’ ‘ zo maar’ tegen haar aangelopen? En hoe dan? Zat er een mogelijk een plan achter van haar kant? Wat weet hij van haar? Je zegt in je bericht dat ze ‘niet stabiel in het leven staat’...wat bedoel je daarmee? Allemaal dingen waar ik wel nieuwsgierig naar zou zijn. Niet dat het perse veel uitmaakt als je zoon idd de vader van haar kind is/blijkt te zijn, want dan zal hij toch moeten besluiten hoe hij daar mee om wil gaan, maar wel om een beetje in te schatten wat hier nou precies aan de hand is, en hoe groot de kans is dat t net iets anders in elkaar steekt dan nu het geval lijkt.
Sterkte in ieder geval. T is wel echt een €#@&*% situatie....
Ik ben dus niet gek
Ik heb gisteren met mijn zoon al besproken dat ik het allemaal ongeloofwaardig vindt.
idd de prikpil, onvruchtbaar en bekkeninstabiliteit, erg gingen meteen alarmbellen af bij mij.
Ook heb ik er bij mijn zoon op aangedrongen om een vaderschapstest te laten doen als het kindje is geboren en mocht het kindje idd van hem zijn hij het dan alsnog kan erkennen indien hij dit wil.
Wat ik opmerkelijk vond was dat mijn zoon vertelde dat ze op 19 mei haar eerste echo krijgt en hij daarbij niet welkom is, want dat vindt ze ongemakkelijk. Ik heb aangegeven dat hij erop moet staan om mee te gaan. Als ze echt zeker weet dat hij de vader is, waarom mag hij daar dan niet bij zijn?
Ze voelde zich niet ongemakkelijk om met hem het bed in te duiken dus dit is een vreemde reden lijkt me.
Voor wat betreft het gesprek met het meisje het volgende;
Het meisje schijnt geen ouders meer te hebben, woont zelfstandig en haar oma of tante is waarschijnlijk de voogd.
Ik heb mijn zoon verteld dat de zwangerschap nog erg pril is, dat er tot de 14 weken een grotere kans op een miskraam is bij een 1e zwangerschap. Dat we als de zwangerschap normaal verloopt met haar kunnen praten. Ik wil hierbij zeker haar voogd niet buiten sluiten.
Op dit moment bekommer ik me niet om het meisje, ik ken haar niet, heb haar nog nooit gezien. Ik bekommer me meer om mijn zoon die de wanhoop nabij is en die voor mijn gevoel ergens in wordt meegetrokken wat misschien allemaal gelogen is. Een vaderschapstest zal er dan ook zeker komen al moet ik die voor hem betalen.
Paniekvoetbal
Het klinkt ook bij jou nogal naar paniekvoetbal. Er op staan dat je zoon meegaat naar de echo? Waarom? Een gesprek met drie? Waarom?
Eerst wil je weten wat er waar is van dit verhaal. Een test dus. Tot die tijd doe je niets.
DNA
Kan zo'n vaderschapstest al tijdens de zwangerschap of pas daarna? Als je dt daarna gaat doen heb je toch kostbare tijd verloren, want zoon kan het dan vor zich uitschuiven om daarover na te denken totdat die test er is. Maar dan is het kind er ook al.
Ik denk dat je je geest nu beter kunt programmeren op: ik krijg een kind. als dat later de DNA-test uitwijst dat het niet jouw kind is is het gemakkelijker om opgelucht adem te halen.
Je kunt ervoor kiezen om het kind niet te erkennen en afwachten, hopen, dat moeder er dan niet meer achteraan gaat. Of kind zelf. Dat kan later altijd nog gebeuren, bijvoorbeeld (meestal zelfs als belangrijkste drijfveer) vanwege de financiën. Kind kost geld, waar is de vader? We kunnen met elkaar wel vinden dat het niet zo zou moeten zijn, maar dat is ook een beetje de kop in het zand steken. als je hier al langer meeloopt weet je dat het geld wel degelijk een belangrijke rol speelt als het gaat om de vraag naar de kwaliteit van het vaderschap. Het kan dus een levenslang probleem blijven.
Als je meteen gaat voor erkenning en ouderlijk gezag, dan laat je meteen zien dat je ouderlijke zorg niet direct uit geld bestaat. Je kunt dan ook meteen afspraken maken over het verdelen van zorg bijvoorbeeld.
Anderzijds: als je het kind erkent hebt en uit de DNA-test blijkt dat het niet jouw kind is, dan moet je wel actief die erkenning vernietigen via de rechtbank. Het kan wel, maar je moet er niet te lang mee wachten.
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/erkenning-kind/vraag-en-antwoord/erkenning-kind-vernietigen
Tsjor
Kan nu al Tsjor
Je kunt nu al een test laten doen.
Romi-1977
Ik vind het een prima insteek. Goed van je zoon dat hij mee wilde naar de echo. De reactie van het meisje geeft natuurlijk meer te denken, maar als je thuis duimendraaiend gaat zitten afwachten tot de vaderschapstest iets zegt, dan had je al dat soort 'informatie' gemist. en de eerste echo van je kind. Terwijl die informatie en het zien van de echo wel van belang is voor je zoon om enigszins een beeld te krijgen van zijn toekomst. En voor de binding met het kind, wat later weer belangrijk is voor het kind.
Goed ook om de gedachte open te houden dat je, op een geschikt moment, kontakt gaat leggen met de voogd van het meisje. Dat kan zelfs, met medeweten van je zoon, een eerste kontakt zijn 'ter kennismaking'(zijn jullie ook zo geschrokken?). Dan kan het overleg met iedereen erbij later alsnog.
Persoonlijk denk ik dat het goed is als het meisje beseft dat dit geen 'one-woman-show' is, maar een ingrijpende gebeurtenis, die veel levens raakt. En dat die levens er ook toe doen.
Tsjor
paniekvoetbal?
@AnneJ
ja misschien klinkt het raar maar als je zoon bijna in tranen verteld vader te worden van een meisje dat ongeloofwaardig overkomt en alle alarm bellen afgaan dan wil je graag z.s.m. weten wat er waar is en hoe verder. Dus het is voor mij gevoel geen paniekvoetbal ik wil dat het 100 % zeker weet dat ze zwanger is en of hij idd de vader is. Waarom zou hij niet bij de echo aanwezig mogen zijn? Ik ben van mening dat hij daar recht op heeft als ze perse wil dat hij het kindje moet erkennen.
Zojuist jou link van de vaderschapstest gelezen dat dit al in de zwangerschap kan. Ik ga mijn zoon dan ook adviseren dit met haar te bespreken.
Beiden niet stabiel.
Je zoon én het meisje staan beide niet stabiel in het leven. Is dat puur door hun jonge leeftijd of spelen er andere problemen?
Ik vind dat je het goed doet, je bent voor je zoon een begripvolle luisterende moeder. Even afwachten wat de komende weken gaat brengen. Heeft het meisje ook hulp en ondersteuning? Ze is ook opgevoed door één ouder, zou ze het waarderen als jij over een aantal weken contact opneemt met die ouder?
Als ze toch echt zwanger blijkt te zijn van je zoon is het fijn als er voor haar de nodige hulp en begeleiding is. Dat hoeft niet persé te betekenen dat je zoon die ondersteuning moet geven, misschien is hij daarvoor wel niet de juiste persoon.
Vaderschapstest, erkenning enz. ik zou eerst even afwachten of ze idd zwanger is, ben het eens met de rest dat haar verhaal wat onwaarschijnlijk is.
Dan moet moeder meewerken
Wat info van internet, ik zie vooral reclames.
'Voor de prenatale vaderschapstest wordt bloed van de moeder afgenomen, en uit het bloed van de moeder wordt vervolgens het DNA van de ongeboren baby gehaald om de prenatale vaderschapstest op uit te voeren. Van de vader wordt wangslijm afgenomen. Deze prenatale vaderschapstest kan al vanaf de negende week van de zwangerschap worden uitgevoerd zonder risico voor de baby.'
Maar dan moet moeder dus meewerken.
Tsjor
Tja
Ik zou dit toch niet 'bespreken' maar voorstellen en een afspraak maken. Als voorwaarde voor verdere communicatie.
Het is beter dat je hier duidelijk bent. Is hij de vader? Dan kun je daar verder over na gaan denken. Is hij niet de vader, en die kans acht ik hier best redelijk aanwezig gezien het verhaal, dan is het gewoon over en uit en klaar!
Echt, dat wil je weten anders ga je niet verder.
Zegt ze het of is het waar?
Ik ben altijd erg goed van vertrouwen, maar dit klinkt echt volslagen ongeloofwaardig. Wat ik zou willen weten (met bewijs), als ik in de schoenen van je zoon zou staan:
1. Is ze echt zwanger?
2. Gebruikte ze echt de prikpil?
3. Heeft ze echt bekkeninstabiliteit?
4. Heeft ze echt die afspraak voor een echo?
Of heeft ze dit allemaal alleen maar verteld?
Ik had vroeger een vriendin die de hele wereld bij elkaar loog toen ze een jaar of 18 was. Ongewenste zwangerschap, abortus, haar halfbroertje werd mishandeld, ze had zelf een eetstoornis... Alles uit haar dikke duim. Haar leugens waren onhoudbaar en dat wist ze eigenlijk zelf ook wel, gaf ze later toe.
Dus voor er een vaderschapstest wordt gekocht zou ik eerst een officiële zwangerschapsverklaring willen, of een zwangerschapstest waar hij bij is.
gelijk
@ AnneJ
Je hebt gelijk hij kan bij haar aangeven dat hij hiervoor een afspraak wil maken om deze test uit te voeren.Niet bespreken, dan geef je haar opties.
@ Tsjor
Dat bedoel ik, overal moet moeder hieraan meewerken en waar staat vader in dit verhaal? die heeft geen poot om op te staan.
Ik ben zelf alleenstaande ouder, mijn ex heeft zijn zoon erkent, maar heeft het contact inmiddels zo'n 8 jaar geleden van de 1 op de andere dag totaal verbroken met zijn zoon reden hiervoor kunnen we niet bedenken en zullen hier waarschijnlijk ook nooit achter gaan komen.
Toen onze zoon 2 1/2 jaar oud was zijn wij uit elkaar gegaan, ik heb altijd het contact met zijn vader gestimuleerd, hij mocht hem komen halen als hij er om vroeg, hij ging om het weekend en delen van vakanties naar zijn vader. Maar vader hield heel vaak de boot af sinds hij een nieuwe relatie kreeg. Heb diverse malen met hem gesproken dat ik hem alle geluk wens maar dat zijn zoon zijn vader mist.
Mijn zoon heeft hier 2 jaar geleden heel veel moeite mee gekregen, afgewezen worden door je eigen vader en niet weten waarom, geen contact kunnen krijgen etc.
Dit was ook het onderwerp dat mijn zoon gisteren aanhaalde, wat dit met heeft gedaan. Dat hij juist net weer aan het opkrabbelen is en weer aan zijn toekomst wilde gaan werken.
Echo
'Er op staan dat je zoon meegaat naar de echo? Waarom? '
Om zeker te zijn dát er een echo is, en dát er sprake is van een zwangerschap, en dat de eventuele baby inderdaad verwekt is rond de tijd van de sex.
ElanaH
Ja is dat zo raar?
Je wilt toch weten of ze idd zwanger is en zoja hoever?
Je kunt dan uitrekenen of het kindje idd in de periode is verwekt dat zij samen sex hebben gehad.
Waarom is het zo raar dat een aanstaande vader meegaat naar een echo? Ze wil toch ook dat hij het kindje ( al voor de geboorte) erkent. Dan is het toch niet vreemd dat hij mee wil en dat hij er op mag staan hierbij aanwezig te zijn?
Euh Romy
Ik denk dat je op de verkeerde reageert. Ik leg AnneJ juist uit waarom je zoon het logisch is dat hij mee wil naar de echo.
ElenaH
Oepssss sorry je hebt gelijk ( schaam schaam )
Inderdaad
Je zoon MOET meegaan naar die echo, die vertelt al heel veel en geeft antwoord op heel veel vragen waaronder vooral: is ze wel echt zwanger en wat was ongeveer de datum van conceptie.
Annej: houd eens op met verwarring zaaien. Het meisje wil dat hij zich druk maakt over haar bekkeninstabiliteit, heeft seks met hem gehad en verbiedt hem mee te gaan naar de echo.
Verwarring Triva
Het meisje wil niet dat hij meegaat naar de echo. Dan is het een kwestie van prioriteiten. Je maakt je druk over de kortste route en dat is de vaderschapstest. Dan weet je wat.
Anders mag je eerst je kop breken, halen en trekken, over meegaan naar de echo en dan kan het zijn dat je nog niet genoeg weet.
Kan ook zijn dat je dan wel genoeg weet.
Weet je niet genoeg dan kun je nog een keer halen en trekken over een vaderschapstest. Dat is dubbel hoofdpijn.
Als je een vaderschapstest gedaan hebt weet je genoeg. In 1 keer.
Ook gehaal en gedoe, maar 1 keer is genoeg
Maar AnneJ
Als het meisje al niet wil dat hij meegaat naar de echo, zal ze zeker niet willen meewerken aan een vaderschapsonderzoek.
Tja
Daar zou ik toch kort over zijn. Ik wil graag met je meedenken en als het mijn kind is mijn verantwoordelijkheid nemen en zelfs meegenieten, maar dan is het nodig dat ik eerst zeker weet dat het mijn kind is. Punt.
Anders is het vragen om drama.
kosten niet dragen
Als er al een vaderschapstest gaat komen, dan zal deze in elk geval plaatsvinden na de geboorte van het kindje.
Zowel mijn zoon als ik kunnen de kosten voor een test tijdens de zwangerschap gewoon weg niet betalen. € 1249,- is een flink bedrag. Dat kunnen wij niet ophoesten. Dan blijft er niets anders over dan wachten tot het kindje er is.
Dan ondertussen sparen voor het kindje en na de geboorte en na de test pas geld uitgeven als het kindje daadwerkelijk van hem is. Zoals ondersteuning van voeding, luiers, kleding etc etc.