Het treitergedrag van "vrienden"
mijn dochter is 19 jaar en heeft al heel lang een vriendengroep. 1 van de jongens is al maanden vervelend aan het doen als ze bij elkaar zijn, altijd dat dochter dom is. "Je hebt weinig hersencellen, we laten jou dat niet doen, want ben je te dom voor". Af en toe zijn er zelfs vrienden die mee doen, zelfs haar vriendin heeft weleens meegelachen (ik denk allemaal om maar niet zelf aan de beurt te zijn) maar meestal is het die ene jongen. Ze wilt graag bij de vriendengroep blijven, maar is er ontzettend onzeker van geworden. Ik heb al vanalles met haar besproken wat ze zou kunnen zeggen, maar het houdt niet op. Ik weet niet meer wat ik aan moet raden, het enige is om maar bij de vriendengroep weg te gaan wat ik ook onzin vind om je door zo iemand weg te laten jagen. Ik snap het ook niet, dat je je als 19 jarige zo gedraagd.Maar hij trekt zch nergens wat van aan, dus je kunt zeggen wat je wilt, negeren is ook geen optie. Dochter is juist net altijd heel aardig tegen iedereen.
Joszy schreef op 15-06-2025 om 10:05:
[..]
Nee dan ben je al te laat. Je bespreekt voor je een vakantie boekt wat de plannen en verwachtingen zijn. Als een persoon elke avond wil stappen en de rest niet, dan past dat niet. En ja dan zal die ene zich moeten aanpassen, danwel door niet mee te gaan en een andere vakantie te boeken, danwel door ook minder uit te gaan.
Echt TO, je dochter is niet zielig! Ze kiest er zelf voor om met deze meiden op vakantie te gaan.
Ik blijf bij mijn vorige advies, ik zou het je dochter gunnen om minstens een half jaar naar het buitenland te gaan. Ze zit in allerlei ongezonde dynamieken, met vrienden maar ook met jou denk ik. Tijd om daar eens afstand van te nemen en uit te vinden wat zij belangrijk vindt
Met wie bespreek jij dan je dingen? En jou kinderen als die met verhalen komen?
Ik vraag me echt af of hier niemand met zijn kinderen dit soort dingen bespreekt. Ik weet namelijk van een vriendin dat zij altijd een uur met haar dochter om tafel zat om dit soort dingen te bespreken
Kleinduimpje schreef op 15-06-2025 om 09:56:
[..]
Jullie gingen dat goed bespreken. Maar als er 3 nou gaan zeggen we willen niet dat jij uitgaat met andere hoor je daar dus naar te luisteren, ik vind dat best raar. Dus je moet je aanpassen dat zij niet zo vaak willen uitgaan, maar zij passen zich niet aan dat jij een keer uit kunt gaan.
Heeft ze het al geprobeerd te bespreken? Misschien moet ze daar eens mee beginnen?
Als wij zouden gaan en we denken van de twee weken een avond of twee niet te willen stappen, ja dan vind ik dat dochter wel een beetje vervelend aan het doen is als ze die twee avonden ook per se moet. Als het 50/50 is, dan zou ik als drietal zeggen: helemaal goed als je daarvan een paar keer (een paar keer, niet alle keren) met de anderen gaat. Ondertussen zou ik het niet geheel relaxed vinden als iemand van je groep er in het nachtleven in haar eentje op uit trekt (om met een andere onbekende groep op te trekken)
En wat bedoel je met 'zij passen zich niet aan dat jij een keer uit kunt gaan'. Ze gaan toch ook meestappen? Alleen niet iedere avond. Maar hoezo dan 'een keer kunt uitgaan'? Als het echt zo is, dat vriendinnen helemaal niet willen stappen, ja dan had dochter ander gezelschap moeten zoeken.
Kleinduimpje schreef op 15-06-2025 om 10:09:
[..]
Met wie bespreek jij dan je dingen? En jou kinderen als die met verhalen komen?
Ik vraag me echt af of hier niemand met zijn kinderen dit soort dingen bespreekt. Ik weet namelijk van een vriendin dat zij altijd een uur met haar dochter om tafel zat om dit soort dingen te bespreken
Ik heb geen kinderen en de kinderen in mijn omgeving zijn een stuk jonger. Dus daar kan ik niks over zeggen.
Maar ik bespreek mijn 'dingen' meestal niet, of met een vriendin, of met mijn vader. Die zegt dan hooguit: goh vervelend en nu? Met mijn moeder bespreek ik veel minder want die maakt er alleen maar meer drama van, haalt er dingen bij die ik al lang weer vergeten was etc. Ook een ongezonde dynamiek als ik niet oppas.
ik hielp die van mij door als de emotie wat gezakt was, ze te laten kijken naar hun eigen gedrag, eigen aandeel en handelingsperspectief. Dit lijkt me voor jullie lastig, want jij vindt het al pagina’s lang heel moeilijk om naar je eigen rol te kijken. Als mensen iets suggereren is je reactie standaard “ja maar hullie” of “kan niet wil niet werkt niet” maar vooral “het is niet eerlijk”.
En zo blijven we in een cirkel ronddraaien. If you do what you did, you get what you got.
ik vind het wel.fijn wat ik met mijn moeder bespreek en hoe ze erop reageert.Dus doe ik dat maar toch?
Kleinduimpje schreef op 15-06-2025 om 10:04:
[..]
Klopt, maar ik doe dit dus ook bij mijn moeder. Hebben jullie dat niet dan dat je met problemen je verhaal bij je moeder legt?
Mijn kinderen zijn nog niet de leeftijd van uitgaan. Maar even inhakend op deze vraag. Nee, ik bespreek mijn vragen / problemen niet met mijn moeder.
Mijn moeder zit anders in elkaar, kan er niet zoveel mee en dan krijg ik advies van wat zij zou doen terwijl ik toch echt een ander mens ben. Dat vindt mijn moeder dan weer moeilijk inleven.
Wat als dochters lastige dingen hebben dan leef ik wel met hun mee. Maar meer in de zin van bevestigen. Oh, dat klinkt niet erg leuk / dus ze wil nu niet met je afspraken / ik kan me voorstellen dat je baalt / het is wel vaker wat he met Roosje / als je tiener bent is het vaker lastig met vriendinnetjes / en als je het even laat rusten?
Ik ga haar niet voorkauwen wat ze moet doen. Ze zit anders in elkaar en zal het toch zelf moeten uitvinden. Ze wordt ook boos als ik teveel suggesties heb. Want dat lukt haar niet en dan voelt ze zich heel onzeker worden.
Stardust schreef op 15-06-2025 om 10:23:
ik hielp die van mij door als de emotie wat gezakt was, ze te laten kijken naar hun eigen gedrag, eigen aandeel en handelingsperspectief. Dit lijkt me voor jullie lastig, want jij vindt het al pagina’s lang heel moeilijk om naar je eigen rol te kijken. Als mensen iets suggereren is je reactie standaard “ja maar hullie” of “kan niet wil niet werkt niet” maar vooral “het is niet eerlijk”.
En zo blijven we in een cirkel ronddraaien. If you do what you did, you get what you got.
Ik zou dat wel willen, maar dan is het handelen hoe je ergens op reageert. Maar dat vind ik zelf dus al lastig.
Evaluna schreef op 15-06-2025 om 10:27:
[..]
Mijn kinderen zijn nog niet de leeftijd van uitgaan. Maar even inhakend op deze vraag. Nee, ik bespreek mijn vragen / problemen niet met mijn moeder.
Mijn moeder zit anders in elkaar, kan er niet zoveel mee en dan krijg ik advies van wat zij zou doen terwijl ik toch echt een ander mens ben. Dat vindt mijn moeder dan weer moeilijk inleven.
Wat als dochters lastige dingen hebben dan leef ik wel met hun mee. Maar meer in de zin van bevestigen. Oh, dat klinkt niet erg leuk / dus ze wil nu niet met je afspraken / ik kan me voorstellen dat je baalt / het is wel vaker wat he met Roosje / als je tiener bent is het vaker lastig met vriendinnetjes / en als je het even laat rusten?
Ik ga haar niet voorkauwen wat ze moet doen. Ze zit anders in elkaar en zal het toch zelf moeten uitvinden. Ze wordt ook boos als ik teveel suggesties heb. Want dat lukt haar niet en dan voelt ze zich heel onzeker worden.
Maar dat doe ik dus ook. En als ik merk dat ze ergens mee zit ga je toch suggesties geven. Als ik merk dat dochter te weinig heeft terug gezegd en niet voor zichzelf is opgekomen moet ik dan maar zeggen, oh vervelend, zo kom ze toch ook niet verder?
Ben jij degene die haar verder moet helpen / coachen? Of zou het leven dat ook doen? Dat ze zelf ontdekt wat bij haar past?
Jij kan wel vinden dat ze te weinig heeft gedaan, maar als dit is zoals ze nu in het leven staat?
heel toevallig komt dochter net 5 minuten bij me zitten. Ze had een feestje gehad. Ze vertelde me, ja ze beschuldigde mij dat ik een telefoon in het zwembad heb gegooid, maar ik heb juist net alles zitten te beschermen. Ik zeg "oh vervelend". Dan komt ze nog met een verhaal dat een meisje boos was dat ze er niet was, heel verhaal. Ik was er gewoon zei ze binnen 1 minuut en toen was ze nog boos.
Eigenlijk wilde ik het hele verhaal weten en interesse tonen en luisteren. Ik zeg "dat is vervelend" en nu? Weet ik niet zegt ze en loopt weg.
Nu heb ik voor mijn gevoel echt niet goed kunnen luisteren, het kwam meer ongeïnteresseerd over die reacties van mij. Het waren maar kleine dingetjes, maar ze wilde het toch even kwijt.
Evaluna schreef op 15-06-2025 om 10:34:
Ben jij degene die haar verder moet helpen / coachen? Of zou het leven dat ook doen? Dat ze zelf ontdekt wat bij haar past?
Jij kan wel vinden dat ze te weinig heeft gedaan, maar als dit is zoals ze nu in het leven staat?
Ja, dat denk ik weleens. Net zoals mijn man/vriendin/moeder dat bij mij doen. Ik weet het soms niet en zij helpen me dan.
Kleinduimpje schreef op 15-06-2025 om 10:28:
[..]
Ik zou dat wel willen, maar dan is het handelen hoe je ergens op reageert. Maar dat vind ik zelf dus al lastig.
En dat heeft je moeder je kennelijk niet kunnen leren. En jij kan het je dochter kennelijk niet leren, want je kunt het zelf niet
Andere oplossing zoeken dan? Wat zou je kunnen doen? Want dit patroon blijft zich anders herhalen. En je volwassen dochter en jij gaan er beiden op deze manier niet gelukkiger van worden.
Wat verwacht dochter van jou ?
Wel eens gevraagd?
Wil ze luisterend oor van haar moeder of jou advies
Kleinduimpje schreef op 15-06-2025 om 10:09:
[..]
Met wie bespreek jij dan je dingen? En jou kinderen als die met verhalen komen?
Ik vraag me echt af of hier niemand met zijn kinderen dit soort dingen bespreekt. Ik weet namelijk van een vriendin dat zij altijd een uur met haar dochter om tafel zat om dit soort dingen te bespreken
Nee niet op die leeftijd wel toen ze beginnende tieners waren maar kinderen ontwikkelen zich en gaan een eigen weg. Later werd er heus wel wat besproken maar dat waren meer praktische problemen met studie of werk. Of er werd wel wat verteld over wat er voorgevallen was met relatie of vrienden en wat zij er dan van vonden en hoe ze dat opgelost hebben bv.
Met mijn moeder besprak ik nooit iets, die zat in een verstikkende symbiotische relatie met haar moeder, mijn oma dus, en ik was daar wel op bedacht hoe verstikkend en remmend zo een relatie is
Kleinduimpje schreef op 15-06-2025 om 10:04:
[..]
Klopt, maar ik doe dit dus ook bij mijn moeder. Hebben jullie dat niet dan dat je met problemen je verhaal bij je moeder legt?
Dit vind ik helemaal niet raar, hoor. Ik bespreek ook nog steeds van alles met mijn moeder.
Het is alleen wel belangrijk dat je dan als moeder niet alleen "meehuilt" of boos wordt, maar dat je haar ook een beetje coached in het aanleren van belangrijke waarden (zoals als het aangeven van grenzen en zelfreflectie).