Hoe vaak komen jullie uitwonende kinderen nog thuis?
Onze oudste is al reeds jaren het huis uit maar woonde altijd in dezelfde stad en was zodoende nog relatief veel thuis (even eten, even lunchen, weekend hier slapen etc)
Maar de volgende in rij is nu naar de andere kant van NL verhuist voor haar studie en heeft er ook een weekend baan gevonden waardoor we haar nu al een paar weken niet hebben gezien en ze heeft ook werkelijk geen idee wanneer ze wel zou kunnen. Ik mis haar enorm.
Net op kamers en haar dan weken niet zien. Hoe is dat bij jullie? Hoe vaak zien jullie je uitwonende jongvolwassen kinderen nog?
Mijn dochter woont een paar straten verderop, maar afgezien van elkaar tegen het lijf lopen in de supermarkt zien we elkaar alleen als we dat afspreken en daar kan gerust een paar weken overheen gaan. App-contact is er wel met enige regelmaat, maar soms ook wel een weekje niet. Geen bericht is goed bericht. Laatst hebben we een heel gezellige moeder/dochter-dag gehad.
Hier is oudste bezig met de opleiding bij het korps mariniers. Hij is regelmatig een weekend thuis maar slaapt daar een groot deel van en is dan ook vaak nog bij zijn vriendin. Door de week of tijdens meerweekse trainingen is er geen enkel contact mogelijk.
Als de opleiding klaar is, is het afwachten waar hij terecht komt en dan kan hij natuurlijk ook uitgezonden worden naar weet ik waar (kan zelfs dat wij niet eens weten waar)
Loslaten in het kwadraat, dit. Maar alles went (denk ik). En hij is heel blij en gelukkig met wat hij doet dus tsja...
Mijn oudste komt zo'n twee keer per maand naar ons, ik ga ongeveer 1 keer per maand naar haar toe. Vind het heel leuk om bij haar langs te gaan in haar appartementje. Op haar kamer in het studentenhuis kwam ik ook wel eens maar daar zat je want minder gezellig, al was het maar omdat ze maar één stoel had. Dan gingen we meestal in die stad wat doen.
Dochter 2 studeert in het buitenland en vanwege corona ben ik daar nog nooit geweest. Zij is wel met Kerst hier en 's zomers drie maanden lang. Morgen gaat ze weer! Ik mis haar dan wel maar ik weet dat ze het zo geweldig heeft daar, het studeren, haar vriendje, die blijdschap overheerst het gemis.
skik schreef op 07-09-2021 om 23:11:
Mijn oudste komt zo'n twee keer per maand naar ons, ik ga ongeveer 1 keer per maand naar haar toe. Vind het heel leuk om bij haar langs te gaan in haar appartementje. Op haar kamer in het studentenhuis kwam ik ook wel eens maar daar zat je want minder gezellig, al was het maar omdat ze maar één stoel had. Dan gingen we meestal in die stad wat doen.
Dochter 2 studeert in het buitenland en vanwege corona ben ik daar nog nooit geweest. Zij is wel met Kerst hier en 's zomers drie maanden lang. Morgen gaat ze weer! Ik mis haar dan wel maar ik weet dat ze het zo geweldig heeft daar, het studeren, haar vriendje, die blijdschap overheerst het gemis.
Ik ga over 1,5 week wel vier dagen naar mijn dochter. Dat vereist wat planning en geregel. Alles bij elkaar moet ik me 5 keer laten testen, en een berg aan formulieren invullen. Eigenlijk gekkenwerk, maar ja ze woont er al een jaar, is inmiddels verhuisd en heeft een verblijfsvergunning en er is nog niemand uit Nederland langsgekomen.
Salomewinterqueen schreef op 07-09-2021 om 19:23:
Die hielpen we verhuizen, zwaaide ons uit en dat was dat.
Lijkt me heel gezond.
MMcGonagall schreef op 07-09-2021 om 23:26:
[..]
Ik ga over 1,5 week wel vier dagen naar mijn dochter. Dat vereist wat planning en geregel. Alles bij elkaar moet ik me 5 keer laten testen, en een berg aan formulieren invullen. Eigenlijk gekkenwerk, maar ja ze woont er al een jaar, is inmiddels verhuisd en heeft een verblijfsvergunning en er is nog niemand uit Nederland langsgekomen.
Wat fijn, veel plezier daar!
Mijn oudste is nu 3 jaar geleden gaan studeren op ca. 3 uur reizen (trein, ruim 2 uur met de auto). Het eerste jaar weinig bij ons geweest, want volop in het studentenleven met wedstrijdroeien gaf weinig mogelijkheden om helemaal naar ons af te reizen. En in die tijd natuurlijk een eigen leven/vriendenkring daar opgebouwd.
Ja, ik mis haar wel, vooral haar energie en opgewektheid. Ik vind het heerlijk als ze hier is, zo ook afgelopen zomervakantie toen ze weer regelmatig bij ons over de vloer kwam. Met dank aan covid is ze ook aan paar keer wat langer hier geweest: alle colleges waren toch online dus dan kon ze haar boeltje ook wel even naar ons verhuizen. Ik weet het, niet geheel corona-veilig, dit mengen van bubbels... Maar gelukkig altijd goed gegaan - hoewel ze dus wel een keer bij ons thuis in quarantaine moest na een coronageval in haar studentenhuis. Maar dat was je vraag niet...
Dus, ja, ik mis haar, maar ben het ondertussen ook wel gewend. Wel vrijwel dagelijks via whatsapp contact, erg fijn dat dat mogelijk is. En ik ben ook wel heel blij, dat ze hier-thuis niet nodig heeft om zich gelukkig te voelen: ze heeft haar eigen leven opgebouwd aan de andere kant van het land en volgens mij gaat het haar heel goed af, in haar daar-thuis. (is trouwens ook wel iets wat me opvalt: veel mensen zeggen dat hun kind niet vaak thuis komt. Nee, hun thuis is daar. Ik vraag altijd wanneer ze weer naar D. komt, onze woonplaats. Als zij naar huis gaat, dan gaat ze naar haar studentenstad).
TineWinkel schreef op 08-09-2021 om 12:29:
Mijn oudste is nu 3 jaar geleden gaan studeren op ca. 3 uur reizen (trein, ruim 2 uur met de auto). Het eerste jaar weinig bij ons geweest, want volop in het studentenleven met wedstrijdroeien gaf weinig mogelijkheden om helemaal naar ons af te reizen. En in die tijd natuurlijk een eigen leven/vriendenkring daar opgebouwd.
Ja, ik mis haar wel, vooral haar energie en opgewektheid. Ik vind het heerlijk als ze hier is, zo ook afgelopen zomervakantie toen ze weer regelmatig bij ons over de vloer kwam. Met dank aan covid is ze ook aan paar keer wat langer hier geweest: alle colleges waren toch online dus dan kon ze haar boeltje ook wel even naar ons verhuizen. Ik weet het, niet geheel corona-veilig, dit mengen van bubbels... Maar gelukkig altijd goed gegaan - hoewel ze dus wel een keer bij ons thuis in quarantaine moest na een coronageval in haar studentenhuis. Maar dat was je vraag niet...
Dus, ja, ik mis haar, maar ben het ondertussen ook wel gewend. Wel vrijwel dagelijks via whatsapp contact, erg fijn dat dat mogelijk is. En ik ben ook wel heel blij, dat ze hier-thuis niet nodig heeft om zich gelukkig te voelen: ze heeft haar eigen leven opgebouwd aan de andere kant van het land en volgens mij gaat het haar heel goed af, in haar daar-thuis. (is trouwens ook wel iets wat me opvalt: veel mensen zeggen dat hun kind niet vaak thuis komt. Nee, hun thuis is daar. Ik vraag altijd wanneer ze weer naar D. komt, onze woonplaats. Als zij naar huis gaat, dan gaat ze naar haar studentenstad).
Ik vraag soms wel wanneer hij weer naar huis (ouderlijk huis) komt maar soms ook wel wanneer hij weer hierheen komt. Maar je went er inderdaad aan op den duur. En ik vind het ook fijn om te horen/ lezen dat hij leuke studiegenoten heeft en daar soms ook dingen mee onderneemt.
dat vragen wanneer hij hierheen komt, is voornamelijk zodat we er rekening mee kunnen houden, zorgen dat er geen afspraken staan. En vaak ook wel dingen in huis halen waarvan ik weet dat hij ze lekker vindt.
Nah, ik zie ze niet zo vaak helaas. Ik heb een uitgesproken papa's kind. Die zit vaak bij vader. En misschien drie keer per jaar dat er tijd voor mij is, ondanks dat ik met alle liefde ook naar kind toe wil gaan. Ik mis het heel erg.
Ik vraag ook wanneer ze thuis komen want ik hou er ook graag rekening mee. Met eten (twee zijn vegan) en met lekkere dingetjes in huis halen en zorgen dat ik er zo veel mogelijk ben dus afspraken en werk aanpassen. Maar ze kunnen heel goed last minute afzeggen of hier allerlei afspraken hebben met oud studiegenootjes dat ik ze alsnog niet zie (want dan slapen ze alleen hier)
Ik koester de momentjes dat iedereen thuis is (echt op 1 hand te tellen onderhand) zo intens dat ik er meteen familieportretten van maak en afdruk.
Wat ik ook moeilijk vind is dat de band onderling minder wordt. Ze zoeken elkaar niet zonder ons op zeg maar terwijl ze altijd heel close waren met elkaar (ze gingen samen op vakantie en op stap toen ze nog thuis woonden) Inmiddels zien ze elkaar alleen nog maar als ze toevallig tegelijkertijd thuis zijn en dat is dus nog maar zelden. Het zit wel goed hoor. Die band en de basis is hier een vanzelfsprekendheid dus daar maak ik me geen zorgen om. Alleen ik merk wel dat er wat significante dingen veranderen hier (zowel tussen ons als onderling) En ik snap ineens mijn ouders. Dat ze zo tilden aan de feestdagen en wij daar echt een broertje dood aan hadden (want die verplichting en dat het 'leuk' moest zijn dat voelde heel geforceerd en we probeerden daar dan ook jaren onderuit te komen) Maar nu mijn eigen gezin uitwaaiert ben ik ook plannen aan het maken voor kerst. En de eerste afzegging is al binnen. Die is op wintersport met de kerst 
Ik vind het stil. We hoeven niet altijd van alles te ondernemen maar de levensgeluiden in huis en de slingerende schoenen en tassen. Gewoon het leven van het alledaagse. Dat mis ik. Ik kan er zo maar spontaan van in huilen uitbarsten. Gisteren lagen ze nog aan de borst en vandaag wonen ze in een stad hier ver vandaan en heb je geen idee meer hoe hun levens eruit zien. Ik wou zo graag dat we allemaal voor altijd samen konden blijven of dan tenminste bij elkaar in de buurt zouden wonen. Maar de kans zit er dik in dat er 2 op termijn nog gaan emigreren ook. In verband met hun werk en die van hun partners.
Ooit heb ik de belofte gedaan om later als iedereen groot was oppasoma te worden. Maar ik zie die droom voor later nu ook in duigen vallen. En misschien ben ik melodramatisch en stel ik me schromelijk aan. Maar ons gezin was altijd enorm hecht en ik heb letterlijk geleefd voor ze. En het lijkt ineens helemaal weg. Het is niet helemaal weg dat weet ik wel. Het is verandert. En dat is goed voor ze. Maar ik heb het er moeilijk mee. Heel moeilijk. Ik heb last van het lege nest syndroom. En ik weet zo af en toe niet waar ik het zoeken moet
Wel rot dat je ze zo mist. Maar je hebt het zo goed gedaan! Zelfstandige, sociale mensen van ze gemaakt, die met vertrouwen hun eigen plan trekken. Daar mag je echt trots op zijn, en je ook in verheugen.
Misschien vindt je dochter het wel gezellig om op een vaste tijd in de week even te facetimen. Of om twee keer per jaar een weekendje samen weg te gaan, of een dagje te stadten halverwege. Er kan zoveel, het is alleen even zoeken wat voor jullie werkt.
Zoon eens in de twee maanden denk ik? Komt nu dichterbij wonen weer, geen idee of ie dan vaker komt. Hij moet komen wanneer hij zelf wil, vind ik, nodig hem wel uit, dan is het verder zijn keuze. Huis staat altijd open.
Dochter gaat over een paar weken de deur uit, we gaan het beleven. Die heeft meteen haar eigen koopwoning en zowel haar vriend als zij heeft gescheiden ouders, daar hoeft ze echt niet maandelijks vaste prik te komen. Ze moeten het maar bedenken.
Dochter woont al aantal jaar op kamers voor studie. Eerst kwam ze elk weekend,(voornamelijk voor haar sport) en nu soms 2/3maanden niet. Zij werkt in het weekend,dus dan is het lastiger om op en neer te komen. Soms appen we veel soms een week niet.
Komt ze een weekend dan is ze toch de hort op haha, en eet vlug even en hup weer naar vriendinnen die ze lang niet heeft gezien.
In de vakantie zijn we daar wezen wandelen en gaan lunchen. Man gaat met de kinderen over 2 weken dag naar de Efteling. Ik kan geen hele dag daar rondlopen,dat trekt me echt niet, dus ik ga gewoon werken en zij gaan volop los daar😀
Duiveninhetnieuws schreef op 08-09-2021 om 20:55:
Wel rot dat je ze zo mist. Maar je hebt het zo goed gedaan! Zelfstandige, sociale mensen van ze gemaakt, die met vertrouwen hun eigen plan trekken. Daar mag je echt trots op zijn, en je ook in verheugen.
Misschien vindt je dochter het wel gezellig om op een vaste tijd in de week even te facetimen. Of om twee keer per jaar een weekendje samen weg te gaan, of een dagje te stadten halverwege. Er kan zoveel, het is alleen even zoeken wat voor jullie werkt.
Lief!! Ja we deden regelmatig (voor corona) een dagje sauna of lunchen inderdaad. Ik heb echt fantastische kinderen. Ik prijs me enorm gelukkig. En ze doen het zo goed. Ik ben een trotse moeder in heel veel opzichten. En ja we facetimen ook (tenminste 1 van mijn kinderen wil dat wel regelmatig de ander is daar niet zo van) We appen wel (bijna) elke dag. En hebben een familiegroepsapp 
Dankje voor je goede tips.