Hoe word ik weer een leuk bezig bijtje? Vaak verdrietig
Vroeger had ik zoveel leuke ideeën die ik ging uitwerken. Ik blog al 7 jaar en hou ervan om creatief bezig te zijn. Ben nu 21.
Daarna heb ik wat tegenslagen gehad. Ene jaar overwerkt door m'n baantje, andere jaar burnout, daarna een psychose, depressie, etc. Waardoor ik 2 jaar langer over m’n middelbare school deed.
Al mijn creatieve ideeën en business ideeën zijn een beetje mislukt. Door bovenstaande gebeurtenissen en door mensen die veel geld hebben gekost terwijl ze niet hebben geleverd wat ik wilde. Ik kijk terug op een periode waarin ik veel boeken las over zelfontwikkeling, business, alles wat ik leuk vond. Ik was lekker bezig en vond dat heel leuk. Ik kocht ook cursussen en ging daarmee aan de slag.
Na de tegenslagen ging het anders. Ook toen ik weer uit de depressie kwam. Ik lag meer in bed en na schooltijd ging ik niet urenlang bloggen, maar op m’n telefoon zitten of in bed liggen.
Dat is nu ook zo. Ik heb na school (HBO studie) niet veel energie. Toch komt er soms een vlaag van motivatie, en dan heb ik plannen om te gaan bloggen na het avondeten.
En dan komt eigenlijk het grootste probleem waar ik nu mee zit: de opmerkingen van m’n ouders. Er is altijd wel een klote opmerking waardoor ik de rest van de avond verdrietig ben. Ook dan kan ik dus niks meer doen die avond.
Via m’n therapeut hoort m’n moeder steeds dezelfde dingen op m’n humeur te verbeteren: een beter ritme en een goede dagindeling. Ik heb al zo vaak uitgelegd dat dat niet gaat helpen als ik na zo’n wat leukere dag toch 's avonds weer verdrietig ben door een stomme opmerking of gebeurtenis…
Ik weet gewoon niet meer hoe ik dat gevoel van “vroeger” (3 jaar geleden) weer terug krijg. Lekker bezig zijn met m’n blog/bedrijfje, nieuwe kennis opdoen via leuke boeken, et cetera.. ben soms nog wel bezig met m'n blog, maar heb eigenlijk zoveel meer leuke ideeën voor blogartikelen, of m'n bedrijf.
Is er iemand die misschien hetzelfde heeft meegemaakt? Die na zoveel tegenslagen toch weer alles op een rijtje heeft kunnen zetten?
Je schrijft dat je naast je studie niet veel energie meer over hebt.
Welke opleiding doe je? In je hoeveelste jaar zit je, hoelang duurt de opleiding nog?
Haal je er voldoening uit? En hoe zijn je resultaten?
Deze vragen om duidelijk te krijgen of de balans studie/rust wel voldoende is.
En, je bent inmiddels volwassen, waarom laat je je nog steeds zo van slag brengen door de opmerkingen van je ouders?
Woon je zelfstandig? Is dat voor jou binnenkort realiseerbaar? Zou dat je meer rust en afstand van je ouders kunnen geven of juist meer stress omdat je dan meer dingen zelf moet regelen?
RavIvaR schreef op 22-02-2022 om 11:54:
Je schrijft dat je naast je studie niet veel energie meer over hebt.
Welke opleiding doe je? In je hoeveelste jaar zit je, hoelang duurt de opleiding nog?
Haal je er voldoening uit? En hoe zijn je resultaten?
Deze vragen om duidelijk te krijgen of de balans studie/rust wel voldoende is.
Business innovation, eerste jaar. Het is echt niet zwaar en hoef thuis bijna niks aan m'n studie te doen. Ik heb Gymnasium gedaan dus ben veel meer gewend. Opleiding duurt 4 jaar en het is precies wat ik leuk vind. Sinds een week ongeveer zit ik wel in een werkgroepje dat minder aardig is en er zijn wat struggles met het plannen van een korte studiereis omdat bijna iedereen buiten mij om al een groepje had om mee te reizen. Maar ook voor die tijd lag ik dus vooral in bed. Resultaten op school zijn trouwens goed.
RavIvaR schreef op 22-02-2022 om 11:54:En, je bent inmiddels volwassen, waarom laat je je nog steeds zo van slag brengen door de opmerkingen van je ouders?
Woon je zelfstandig? Is dat voor jou binnenkort realiseerbaar? Zou dat je meer rust en afstand van je ouders kunnen geven of juist meer stress omdat je dan meer dingen zelf moet regelen?
Ik woon nog bij m'n ouders. Ik heb geld gestoken in het idee waarmee ik wel genoeg zou kunnen verdienen om op mezelf te gaan wonen, maar die dingen liepen anders (iemand leverde een niet-werkende webshop) en ik ga niet nog meer risico's nemen. Heb ook een tijd ergens gewerkt maar toen raakte ik overwerkt. Ben bang dat dat nogmaals gebeurt.
Ik weet niet of uit huis wonen juist meer stress zou opleveren. Het zou in ieder geval fijn zijn als er niet iets meer is wat mij elke keer verdrietig maakt.
Je bent een tijd heel actief geweest en hebt een bepaalde hoeveelheid tegenslag gehad. En nu kost het je moeite om de draad weer op te pakken.
Ik heb daar twee gedachten bij.
1) om te bloggen en andere 'output' te maken heb je ook input nodig. Inspiratie, ervaringen, belevenissen. De gebeurtenissen van de afgelopen jaren (=input) leveren je niet die creatieve output op. Misschien tijd voor nieuwe input? Op zoek naar ervaringen in de echte wereld, zo min mogelijk van achter een scherm. Als je motivatie krijgt, niet gaan bloggen maar iets in de fysieke wereld gaan doen. Zo'n reis kan daarbij helpen
2) je hebt de leeftijd dat veel jonge mensen hun vleugels gaan uitslaan. Op kamers, of op andere manieren een leven opbouwen waar je ouders een veel kleinere rol in spelen. Misschien ben je daar aan toe.
En je bent 21, die therapeut mag dan toch niets over jou doorbrieven aan je moeder? Waarom gebeurt dat?
Ginevra schreef op 22-02-2022 om 12:11:
Je bent een tijd heel actief geweest en hebt een bepaalde hoeveelheid tegenslag gehad. En nu kost het je moeite om de draad weer op te pakken.
Ik heb daar twee gedachten bij.
1) om te bloggen en andere 'output' te maken heb je ook input nodig. Inspiratie, ervaringen, belevenissen. De gebeurtenissen van de afgelopen jaren (=input) leveren je niet die creatieve output op. Misschien tijd voor nieuwe input? Op zoek naar ervaringen in de echte wereld, zo min mogelijk van achter een scherm. Als je motivatie krijgt, niet gaan bloggen maar iets in de fysieke wereld gaan doen. Zo'n reis kan daarbij helpen
2) je hebt de leeftijd dat veel jonge mensen hun vleugels gaan uitslaan. Op kamers, of op andere manieren een leven opbouwen waar je ouders een veel kleinere rol in spelen. Misschien ben je daar aan toe.
Dankjewel voor je reactie!
Ik heb wel genoeg om over te bloggen (heb misschien wel 10 ideeën, ik zou dan voornamelijk bloggen over een aantal leuke dingetjes die ik gekocht heb of kledingstukken).
Nieuwe ervaringen zijn inderdaad wel een leuk idee. En je hebt gelijk, ik wil een "eigen" leven opbouwen. Sociaal gezien, maar ook dingen die ik zelfstandig kan doen.
nlies schreef op 22-02-2022 om 12:35:
En je bent 21, die therapeut mag dan toch niets over jou doorbrieven aan je moeder? Waarom gebeurt dat?
Ik kwam daar terecht op m'n 18de. M'n moeder ging toen altijd mee (vooral in de tijd dat ik nog een psychose had). Uiteindelijk ging ik er in m'n eentje heen. Maar ze heeft dus wel de standaard dingen meegekregen.
Verder brieft die therapeut niks door inderdaad. Wel heeft m'n moeder laatst gedreigd om de therapeut op te bellen en dit heeft ze ook gedaan.. (ze had gezegd tegen de therapeut dat ze zich zorgen maakte over m'n verdrietige buien. Maar als ik dan zeg dat het aan de opmerkingen van m'n ouders ligt dan zeggen ze dat er niks aan de hand is / dat ik het verkeerd opvat / dat ik er te zwaar aan til, etc.)
Jouw studie gaat goed. Mooi!
Je hebt ideeën om te bloggen.
Nu merk je dat je ook de goede stemming moet hebben (en niet psychotisch zijn, natuurlijk) om jouw ideeën uit te voeren.
Als ik niet in de stemming ben om goede plannen uit te voeren, ga ik dingen doen waarvoor ik wel in de stemming ben.
Klusjes in huis zoals een lamp ophangen, de tuin bijwerken, of alleen een stukje door het park lopen.
Net zoals je niet zonder slaap kunt, kun je ook niet altijd een bezig bijtje zijn.
Dat jjij jou nog stees iets aantrekt van opmerkingen van jouw moeder, vind ik wel begrijpelijk.
Heel veel mensen trekken zich aan van opmerkingen van anderen, ook als ze al volwassen zijn.
Jeetje, Schildpadje, dat is best heftig allemaal voor iemand van jouw leeftijd! Om te beginnen daarom maar een dikke knuffel 
Ik heb een zoon die op wat jongere leeftijd vast is gelopen, overspannen/burn out en depressief, dus ik kan enigszins uit ervaring spreken.
Je schrijft dat je veel gelezen hebt over zelfontwikkeling. Ben je daarin ook iets tegengekomen over acceptatie en zelfliefde? Want ik denk dat je die nu hard nodig hebt. Je had een beeld van een soort onoverwinnelijke Schildpad, die lekker creatief was, alles aankon en een mooie toekomst tegemoet ging. En toen ging je onderuit. Dat is pittig. Accepteren dat het is gebeurd is heel belangrijk. En ook jezelf niet 'de schuld' geven. Zie het als een leerproces. Jij hebt nu je grenzen geleerd te voelen, daar kun je de rest van je leven baat bij hebben. En, jij bent goed zoals je bent. Je hoeft geen super-influencer te zijn, of top-blogger om een mooi mens te zijn. Daar kun je met je therapeut aan werken.
Herstel van een depressie of een burn out of alles wat daarop lijkt duurt erg lang. Geduld is daarom erg belangrijk, anders ren je jezelf al snel opnieuw voorbij. Neem dus die tijd. En je kunt niet alles tegelijk. Dat school je weinig moeite kost is heel erg fijn, maar als ik je bericht zo lees kost het je wel alle energie die je hebt. Meer willen is dan niet verstandig. Accepteer dat voor nu school alles is wat je op kunt brengen. Hiertegen vechten kost je namelijk kostbare energie!
Bij een depressie is ritme en structuur heel belangrijk, en daarnaast beweging en frisse lucht. Je zou met jezelf af kunnen spreken dat je ieder dag een uur gaat wandelen. Dat maakt ook je hoofd leeg, wat hopelijk weer ruimte creëert voor creatieve plannen. Bij mijn zoon werkte creatief bezig zijn juist ook heel goed om te herstellen. Hij is (samen met zijn vader) met van alles bezig geweest: tekenen, schilderen, ontwerpen op de computer, muziek maken, filmen. Elke dag bedacht hij samen met zijn vader voor zichzelf een klein projectje. En hij wandelde elke dag een uur met de hond. Hij ging op dat moment trouwens niet naar school, dat scheelt natuurlijk wel.
Je schrijft dat je moeder contact heeft met je therapeut. Dat kan heel fijn zijn, omdat de therapeut er niet altijd is en je ouders vaak wel. Maar inderdaad, je kunt nog zoveel structuur en ritme bieden, als ze aan de andere kant nare opmerkingen plaatsen helpt dat niet (genoeg). Kun je het daar met je therapeut over hebben? Misschien kan die hier een bemiddelende rol in spelen. Die zou een educatietraject voor je ouders kunnen starten, of een keer een gesprek met jullie gezamenlijk kunnen hebben over wat wel en wat juist niet helpend is. Want ze zullen het vast (hopelijk) niet rot bedoelen, maar ouders kunnen soms met al hun goeie bedoelingen vreselijk de plank misslaan...
Op zich heb je natuurlijk wel de leeftijd om op jezelf te wonen, maar ik snap dat dat nu misschien teveel van je vraagt. Dat moet je alleen doen als je er zelf echt 100% aan toe bent. Je zou wel al kunnen gaan nadenken over hoe je dat over een jaar (bijvoorbeeld) wel voor elkaar kunt krijgen. In samenspraak met je ouders wellicht, dat dat een soort gezamenlijk traject wordt. Maar hoe dan ook geeft daar naar toe werken jou een punt op de horizon, een doel, en dat helpt vaak om in beweging te komen.
Heel veel sterkte hoor! Het komt echt weer goed, maar niet morgen al 
.
Oja, een goed ritme en dagindeling helpen volgens mij wel, ook al kun je 's avonds nog steeds somber zijn.
Jonagold schreef op 22-02-2022 om 13:18:
Jeetje, Schildpadje, dat is best heftig allemaal voor iemand van jouw leeftijd! Om te beginnen daarom maar een dikke knuffel
Ik heb een zoon die op wat jongere leeftijd vast is gelopen, overspannen/burn out en depressief, dus ik kan enigszins uit ervaring spreken.
Je schrijft dat je veel gelezen hebt over zelfontwikkeling. Ben je daarin ook iets tegengekomen over acceptatie en zelfliefde? Want ik denk dat je die nu hard nodig hebt. Je had een beeld van een soort onoverwinnelijke Schildpad, die lekker creatief was, alles aankon en een mooie toekomst tegemoet ging. En toen ging je onderuit. Dat is pittig. Accepteren dat het is gebeurd is heel belangrijk. En ook jezelf niet 'de schuld' geven. Zie het als een leerproces. Jij hebt nu je grenzen geleerd te voelen, daar kun je de rest van je leven baat bij hebben. En, jij bent goed zoals je bent. Je hoeft geen super-influencer te zijn, of top-blogger om een mooi mens te zijn. Daar kun je met je therapeut aan werken.
Herstel van een depressie of een burn out of alles wat daarop lijkt duurt erg lang. Geduld is daarom erg belangrijk, anders ren je jezelf al snel opnieuw voorbij. Neem dus die tijd. En je kunt niet alles tegelijk. Dat school je weinig moeite kost is heel erg fijn, maar als ik je bericht zo lees kost het je wel alle energie die je hebt. Meer willen is dan niet verstandig. Accepteer dat voor nu school alles is wat je op kunt brengen. Hiertegen vechten kost je namelijk kostbare energie!
Bij een depressie is ritme en structuur heel belangrijk, en daarnaast beweging en frisse lucht. Je zou met jezelf af kunnen spreken dat je ieder dag een uur gaat wandelen. Dat maakt ook je hoofd leeg, wat hopelijk weer ruimte creëert voor creatieve plannen. Bij mijn zoon werkte creatief bezig zijn juist ook heel goed om te herstellen. Hij is (samen met zijn vader) met van alles bezig geweest: tekenen, schilderen, ontwerpen op de computer, muziek maken, filmen. Elke dag bedacht hij samen met zijn vader voor zichzelf een klein projectje. En hij wandelde elke dag een uur met de hond. Hij ging op dat moment trouwens niet naar school, dat scheelt natuurlijk wel.
Je schrijft dat je moeder contact heeft met je therapeut. Dat kan heel fijn zijn, omdat de therapeut er niet altijd is en je ouders vaak wel. Maar inderdaad, je kunt nog zoveel structuur en ritme bieden, als ze aan de andere kant nare opmerkingen plaatsen helpt dat niet (genoeg). Kun je het daar met je therapeut over hebben? Misschien kan die hier een bemiddelende rol in spelen. Die zou een educatietraject voor je ouders kunnen starten, of een keer een gesprek met jullie gezamenlijk kunnen hebben over wat wel en wat juist niet helpend is. Want ze zullen het vast (hopelijk) niet rot bedoelen, maar ouders kunnen soms met al hun goeie bedoelingen vreselijk de plank misslaan...
Op zich heb je natuurlijk wel de leeftijd om op jezelf te wonen, maar ik snap dat dat nu misschien teveel van je vraagt. Dat moet je alleen doen als je er zelf echt 100% aan toe bent. Je zou wel al kunnen gaan nadenken over hoe je dat over een jaar (bijvoorbeeld) wel voor elkaar kunt krijgen. In samenspraak met je ouders wellicht, dat dat een soort gezamenlijk traject wordt. Maar hoe dan ook geeft daar naar toe werken jou een punt op de horizon, een doel, en dat helpt vaak om in beweging te komen.
Heel veel sterkte hoor! Het komt echt weer goed, maar niet morgen al
Donderdag gaan m'n ouders mee naar de therapeut. M'n moeder heeft tijden gezegd dat ze niet mee wilde omdat ze zich "niet voor schut laat zetten daar" (ze wil niet horen dat het aan haar of aan m'n vader ligt). Maar omdat zij m'n therapeut had gebeld, heeft de therapeut aan mij nogmaals voorgesteld om m'n ouders mee te nemen. Dus daar kunnen we inderdaad even bespreken wat helpend is! 
Toch wel goed om te horen trouwens dat jouw zoon ook veel had aan creatief bezig zijn.
ik hen zelf ook vele ideeën maar heb vaak de fut niet meer om na het thuiswerken deze nog uit te werken. Ook blijf ik hangen in koken, eten en tv-kijken. Voor je het weet is het weer 22:00 of 23:00 h. Dus herken het zeer. In het weekend ook veel ingesloten patronen. Er is een schilder die op zijn kast heeft gekalkt: meteen gaan schilderen! Dus als je 's ochtends opstaat meteen doen wat je van plan bent. Ik heb 's ochtends voor het werk meestal nog wel minimaal een uur de tijd, maar verval steeds in dezelfde gewoontes.
Gaan die vervelende opmerkingen dan over het bloggen wat je die avond dan wil doen? Of over andere zaken?
Poezekat schreef op 22-02-2022 om 17:05:
Gaan die vervelende opmerkingen dan over het bloggen wat je die avond dan wil doen? Of over andere zaken?
Nee de opmerkingen gaan wel over andere dingen.