Hoe word ik weer een leuk bezig bijtje? Vaak verdrietig
Vroeger had ik zoveel leuke ideeën die ik ging uitwerken. Ik blog al 7 jaar en hou ervan om creatief bezig te zijn. Ben nu 21.
Daarna heb ik wat tegenslagen gehad. Ene jaar overwerkt door m'n baantje, andere jaar burnout, daarna een psychose, depressie, etc. Waardoor ik 2 jaar langer over m’n middelbare school deed.
Al mijn creatieve ideeën en business ideeën zijn een beetje mislukt. Door bovenstaande gebeurtenissen en door mensen die veel geld hebben gekost terwijl ze niet hebben geleverd wat ik wilde. Ik kijk terug op een periode waarin ik veel boeken las over zelfontwikkeling, business, alles wat ik leuk vond. Ik was lekker bezig en vond dat heel leuk. Ik kocht ook cursussen en ging daarmee aan de slag.
Na de tegenslagen ging het anders. Ook toen ik weer uit de depressie kwam. Ik lag meer in bed en na schooltijd ging ik niet urenlang bloggen, maar op m’n telefoon zitten of in bed liggen.
Dat is nu ook zo. Ik heb na school (HBO studie) niet veel energie. Toch komt er soms een vlaag van motivatie, en dan heb ik plannen om te gaan bloggen na het avondeten.
En dan komt eigenlijk het grootste probleem waar ik nu mee zit: de opmerkingen van m’n ouders. Er is altijd wel een klote opmerking waardoor ik de rest van de avond verdrietig ben. Ook dan kan ik dus niks meer doen die avond.
Via m’n therapeut hoort m’n moeder steeds dezelfde dingen op m’n humeur te verbeteren: een beter ritme en een goede dagindeling. Ik heb al zo vaak uitgelegd dat dat niet gaat helpen als ik na zo’n wat leukere dag toch 's avonds weer verdrietig ben door een stomme opmerking of gebeurtenis…
Ik weet gewoon niet meer hoe ik dat gevoel van “vroeger” (3 jaar geleden) weer terug krijg. Lekker bezig zijn met m’n blog/bedrijfje, nieuwe kennis opdoen via leuke boeken, et cetera.. ben soms nog wel bezig met m'n blog, maar heb eigenlijk zoveel meer leuke ideeën voor blogartikelen, of m'n bedrijf.
Is er iemand die misschien hetzelfde heeft meegemaakt? Die na zoveel tegenslagen toch weer alles op een rijtje heeft kunnen zetten?
Oja, dat je vader met je mee ging, pleit voor hem. Hij had namelijk ook weg kunnen blijven. Lijkt mij dat hij ergens ook zou willen dat het beter met je ging, alleen niet weet hoe.
Flanagan schreef op 24-02-2022 om 20:09:
Een lastig maar ook goed gesprek omdat jullie beiden hebben kunnen zeggen hoe je gesprekken beleeft. Het was te verwachten dat de verandering niet in één gesprek behaald wordt.
Jullie hebben zo te lezen geen ruzie gemaakt. Dat is ook wat waard.
Hebben jullie een vervolgafspraak gemaakt, eentje waar je moeder ook bij aanwezig zal zijn? Of heb je met de therapeut een plan van aanpak gemaakt hoe zelf te leren omgaan met pijnlijke gezinsconflicten?
Denk hierbij aan Aspect: omgaan met aannames en oordelen, en hoe je je daar zelf ook vaak op kan betrappen. Of het leren tijd te nemen voor je ergens op reageert, tijd nemen om een opmerking niet meer gewicht te geven dan bedoeld.
Nu ken ik een buurjongen die vroeger veel ruzie met zijn moeder maakte. Water en vuur, niet meer in staat om naar elkaar te luisteren. Hij is op zijn 17e in een groepswonen voor jongeren gaan intrekken. Wel een groepswonen onder toezicht begeleiding. Maar zo kreeg hij lucht. Die afstand deed de relatie verbeteren. Dat kan tijdelijk voor jou ook gezond uitpakken.
Nee, mijn moeder wil gewoon niet meer aanwezig zijn tijdens die gesprekken.
Ook geen vervolgafspraak gemaakt. Bij de volgende afspraak ga ik weer alleen. Dat is komende donderdag met spv'er.
Wel ga ik nog hulp krijgen om om te gaan met prikkels enzo. Niet specifiek pijnlijke gezinsconflicten. Dat is ook komende donderdag, maar dan met een psycholoog.
Wat betreft het groepswonen: zou kunnen helpen. Maar tijdens het gesprek benoemde m'n vader ook dat het lijkt alsof ze 21 jaar alles verkeerd hebben gedaan als ik zeg dat ik op mezelf wil wonen. Wat dat dus lastig maakt.
Schildpadje schreef op 24-02-2022 om 20:21:
[..
Wat betreft het groepswonen: zou kunnen helpen. Maar tijdens het gesprek benoemde m'n vader ook dat het lijkt alsof ze 21 jaar alles verkeerd hebben gedaan als ik zeg dat ik op mezelf wil wonen. Wat dat dus lastig maakt.
Wat een rare redenering van je vader. 21 jaar is een heel normale leeftijd om het huis uit te gaan. Dus wat dat betreft hebben je ouders het juist goed gedaan en ben je normaal.
Je vader klinkt als iemand die nogal zwart-wit denkt. Dat valt niet mee, want vrijwel alle dingen en situaties zitten ergens op het grijsspectrum. Jammer voor hem, en moeilijk voor jou. Sterkte!
Denkt je vader dat groepswonen hem veel geld gaat kosten?
Eerst meer informatie inwinnen om te zien of dit haalbaar is.
Imi schreef op 24-02-2022 om 20:51:
[..]
Wat een rare redenering van je vader. 21 jaar is een heel normale leeftijd om het huis uit te gaan. Dus wat dat betreft hebben je ouders het juist goed gedaan en ben je normaal.
Je vader klinkt als iemand die nogal zwart-wit denkt. Dat valt niet mee, want vrijwel alle dingen en situaties zitten ergens op het grijsspectrum. Jammer voor hem, en moeilijk voor jou. Sterkte!
Ik vind de adviezen om uit huis te gaan niet zo passend voor een jongvolwassene die net uit een burnout, depressie en psychose komt en nog volop aan het herstellen is.
Pief schreef op 24-02-2022 om 21:30:
[..]
Ik vind de adviezen om uit huis te gaan niet zo passend voor een jongvolwassene die net uit een burnout, depressie en psychose komt en nog volop aan het herstellen is.
Ik adviseer dat niet hoor. Daar ga ik niet over. Ik reageer alleen maar op de reactie van vader dat als zijn dochter het huis uit wil, hij blijkbaar alles altijd verkeerd gedaan heeft in de opvoeding. Die redenering klopt natuurlijk van geen kanten.
Imi schreef op 24-02-2022 om 21:34:
[..]
Ik adviseer dat niet hoor. Daar ga ik niet over. Ik reageer alleen maar op de reactie van vader dat als zijn dochter het huis uit wil, hij blijkbaar alles altijd verkeerd gedaan heeft in de opvoeding. Die redenering klopt natuurlijk van geen kanten.
Ja die redenering van hem voelt wel alsof hij mij klein wil houden. Als mijn tweelingzus uit huis zou willen dan zou hij dat prima vinden.
Wat betreft de vragen over herstel: ik ben al hersteld, burnout was in 2018 en m'n laatste psychose in augustus 2020. Was nu alleen bang voor een nieuwe psychose omdat ik vermoeid raakt door de thuissituatie, en dat was toevallig ook de oorzaak van m'n laatste psychose..
Sinds ik niet meer mocht daten van m'n ouders ben ik ook sociaal achteruitgegaan en nu heb ik een sociale angst. Dus vanaf komende donderdag ga ik daarvoor naar een psycholoog.
Het is best zwaar om alles steeds op die manier op te lossen, maarja, het is niet anders..
Maar zo zijn vaders; de dochter die eens psychisch is vastgelopen, blijft in hun ogen een ‘zorgenkindje’ die bescherming nodig heeft. Vandaar dat verbod op daten.
Loop je zelf niet in zeven sloten tegelijk? Je studie, je bedrijfje je blog. Goed mogelijk dat je vader eerst wilt dat je je studie op de eerste plaats zet, dan werken en dan op jezelf wonen. Dat is namelijk het bekende patroon. Misschien ouderwets, maar wel vertrouwd. Juist omdat hij misschien geen idee heeft wat je in je vrije tijd doet.
Ga de eerste tijd nog met psycholoog aan de slag en plan dan daarna weer een gesprek met je ouders en de psycholoog waarin loslaten aan bod komt. Vaak hebben ouders meer op met de mening van een deskundige dan met die van hun kind.
Pief schreef op 24-02-2022 om 21:30:
[..]
Ik vind de adviezen om uit huis te gaan niet zo passend voor een jongvolwassene die net uit een burnout, depressie en psychose komt en nog volop aan het herstellen is.
Eens, maar ze moet zich thuis ook prettig kunnen voelen. Er zijn nog meer opties; bij een familielid een tijdje wonen of een grootouder. Om tot rust te komen en haar ouders bezorgdheid met andere ogen te zien.
Flanagan schreef op 25-02-2022 om 09:19:
Maar zo zijn vaders; de dochter die eens psychisch is vastgelopen, blijft in hun ogen een ‘zorgenkindje’ die bescherming nodig heeft. Vandaar dat verbod op daten.
Loop je zelf niet in zeven sloten tegelijk? Je studie, je bedrijfje je blog. Goed mogelijk dat je vader eerst wilt dat je je studie op de eerste plaats zet, dan werken en dan op jezelf wonen. Dat is namelijk het bekende patroon. Misschien ouderwets, maar wel vertrouwd. Juist omdat hij misschien geen idee heeft wat je in je vrije tijd doet.
Ga de eerste tijd nog met psycholoog aan de slag en plan dan daarna weer een gesprek met je ouders en de psycholoog waarin loslaten aan bod komt. Vaak hebben ouders meer op met de mening van een deskundige dan met die van hun kind.
Dankjewel voor de tip om later nog eens in gesprek te gaan over loslaten. Een arts die ik een tijdje had, zei tegen m'n moeder dat ik op een gegeven moment ook een eigen leven opbouw, los van m'n ouders. Dat zei hij toen m'n ouders bezorgd waren om het daten.
Mijn studie is niet zo zwaar en ook maar 4 dagen per week. In de tijd die ik nu besteed aan verdrietig zijn, kan ik best veel artikelen schrijven. Wel komt m'n studie inderdaad op de eerste plaats, dus soms schrijf ik ook een tijdje wat minder.
Flanagan schreef op 25-02-2022 om 09:35:
[..]
Eens, maar ze moet zich thuis ook prettig kunnen voelen. Er zijn nog meer opties; bij een familielid een tijdje wonen of een grootouder. Om tot rust te komen en haar ouders bezorgdheid met andere ogen te zien.
Ja het tot rust komen in inderdaad heel belangrijk voor me op dit moment 
Het klinkt alsof "schuld" wel een thema is in jullie omgang. Dat is vaak zo als mensen ongelukkig zijn en iets willen veranderen: anderen denken dan dat ze de schuld krijgen.
Jouw vader denkt dat hij de schuld krijgt van een slechte jeugd als jij uit huis wil.
Jouw moeder denkt dat zij op haar donder krijgt als ze meegaat naar jouw therapeut.
Jouw ouders en jouw zus denken dat het jouw schuld is dat je zo verdrietig wordt van bepaalde opmerkingen.
Jij denkt dat het hun schuld is dat je verdrietig wordt omdat ze nare opmerkingen maken.
Het is heel moeilijk om een gesprek te voeren over wat er gebeurt, over hoe het is, over wat jij nodig hebt, zonder dat er schuldvragen op tafel komen of dat mensen zich aangevallen voelen. Daar kan die therapeut bij helpen, om een conflict te "ont-schuldigen". Om oplossingen te verzinnen zonder dat het de lading krijgt van "jij doet het fout" of "zij doen het fout".
Strikt genomen is het namelijk wel waar, dat jij die opmerkingen ook van je af kunt laten glijden, maar zo voelt het nou eenmaal niet voor jou. En sarcastisch terug gaan bitchen is dan meestal niet echt een oplossing.
En strikt genomen is het ook waar dat als jij weg wil dat dat niet alléén maar is omdat je de leeftijd hebt om op eigen benen te gaan staan, maar ook dat jij het thuis niet zo fijn vindt. En het is ook waar dat jouw moeder bij de therapeut wel eens dingen zou kunnen horen die ze niet fijn vindt om te horen.
Dat weg te moffelen onder het motto "dat is helemaal niet zo, daar gaat het niet om" miskent dat die gevoelens bij jou, je vader en je moeder er wel zijn, en dat jullie er allemaal mee moeten zien te dealen.
Kennelijk is er bij jouw ouders tegelijkertijd bezorgdheid over jouw welzijn, waardoor ze je leven willen inperken, maar komen er ook opmerkingen die bij jou rottig binnen komen. En het lukt jullie onderling niet om die situatie 'af te pellen', om te kijken wat voor gevoelens er nou onder die opmerkingen zitten en hoe dat constructiever kan. Daar zou een hulpvraag kunnen liggen, die wat verder gaat dan "hoe kom ik tot rust".
Waarom willen je ouders niet dat jij date en hoe komt het dat ze dat voor jou kunnen bepalen?
Ginevra schreef op 25-02-2022 om 10:30:
Het klinkt alsof "schuld" wel een thema is in jullie omgang. Dat is vaak zo als mensen ongelukkig zijn en iets willen veranderen: anderen denken dan dat ze de schuld krijgen.
Jouw vader denkt dat hij de schuld krijgt van een slechte jeugd als jij uit huis wil.
Jouw moeder denkt dat zij op haar donder krijgt als ze meegaat naar jouw therapeut.
Jouw ouders en jouw zus denken dat het jouw schuld is dat je zo verdrietig wordt van bepaalde opmerkingen.
Jij denkt dat het hun schuld is dat je verdrietig wordt omdat ze nare opmerkingen maken.
Het is heel moeilijk om een gesprek te voeren over wat er gebeurt, over hoe het is, over wat jij nodig hebt, zonder dat er schuldvragen op tafel komen of dat mensen zich aangevallen voelen. Daar kan die therapeut bij helpen, om een conflict te "ont-schuldigen". Om oplossingen te verzinnen zonder dat het de lading krijgt van "jij doet het fout" of "zij doen het fout"
Een goede therapeut of coach kan inderdaad veel betekenen in een gesprek, die bekijkt de situatie van beide kanten en geeft naar beide kanten handvaten om anders met de situatie om te gaan. Een poosje geleden hadden we op het werk een gesprek waar een extern iemand bij zat namens een collega, die coach heeft het gesprek echt in goede banen kunnen leiden. Ze hoorde beide kanten aan zonder iemand de schuld te geven. Anders was het misschien toch meer een stroom van verwijten over en weer geweest.
Pinokkio schreef op 25-02-2022 om 10:40:
Waarom willen je ouders niet dat jij date en hoe komt het dat ze dat voor jou kunnen bepalen?
Tja, het waren destijds de welbekende "Tinder dates". Oftewel ook seks hebben met diegene als het leuk was. Ze wisten niet dat ik dat deed. M'n zus heeft toen ooit een keer ingelogd op m'n Instagram toen ik nog geen tweestapsverificatie had.. en wat ze daar in mijn inbox heeft gelezen over het daten, heeft ze letterlijk tegen m'n ouders gezegd.
Dus ik snap m'n ouders op zich wel. Maarja ik heb na die tijd ook al een paar keer gevraagd of ik met iemand mag daten, dan MOET ik de foto laten zien, wat dan resulteert in een heel Facebook onderzoek door m'n vader en dan mag ik niet met diegene daten want m'n vader heeft "mensenkennis". En dan is het klaar.
Uit die tijd heb ik toen wel 1 iemand over mogen houden (wat zonder de therapeut nooit had gemogen), maar nieuwe (en ook normale) dates komen er moeilijk (eigenlijk dus helemaal niet) doorheen. Ik vraag me dus weleens af hoe ik ooit moet gaan daten als ik een relatie wil.
"Hoe komt het dat ze dat voor jou kunnen bepalen", vraag je. Dat komt dan eigenlijk toch wel door het gedoe wat ik er thuis door krijg en dat is heel stressvol.
Ondertussen is m'n zus alweer van de ene naar de andere relatie gegaan. Maar zij valt op meisjes dus dat vinden m'n ouders misschien makkelijker.