Hoe word ik weer een leuk bezig bijtje? Vaak verdrietig

ik wil geen reclame plaatsen, maar ik had tijdens een gespannen fase veel baat aan deze training, ( via huisarts). Misschien heeft kan jouw huisarts ook iets vergelijkbaars voorleggen. In mijn groep zaten ook jongvolwassenen die vast liepen en zich kwelden door oordelen etc.
De training biedt juist het leren omgaan met aannames en oordelen door anderen en door jezelf.
Het geeft je rust.

https://arkin.nl/preventie/cursussen/mindfulness/

Misschien helpt sarcastisch reageren? Na een rotopmerking iets zeggen als: "Wat heb ik toch een lieve vader/moeder".

Ach Schildpadje, je hebt een hele hoop mee gemaakt!
Vergeet ook niet dat je ouders ook een hele hoop hebben mee gemaakt. Het is heel naar en zwaar je kind zo te zien struggelen. 
Daar hoef jij geen mede gevoel voor te hebben, maar het kan je misschien helpen te zien dat je ouders wellicht onbedoeld minder handig uit de hoek komen. Dat kan heel goed bijv door een gebrek aan energie. 
Hoe dan ook kun je er misschien wat positieve zaken uitpikken. Je hebt nu de voordelen nog van een veilig nest en tevens kun je wat oefenen met ‘de grote boze buitenwereld’. Want hoe dan ook: de wereld zit vol met nare opmerkingen en andere narigheid. Probeer er wat afstand in te nemen en te oefenen met verschillende scenario’s; sarcasme is idd een manier en je kunt bijv heel assertief reageren of eens oefenen met boos reageren of weglopen bij ongepast gedrag. Zo kun je leren wat bij je past, wat het doet met je omgeving, hoe je kunt wisselen van rol enz.
Ook kun je proberen je emoties die opgeroepen worden om te zetten in creatieve daden. Je zou er ook over kunnen bloggen. 

Schildpadje, ik denk te lezen dat je veel in je hoofd zit, klopt dat? Dat je veel bezig bent met overdenken waarom bepaalde dingen niet leuk zijn of niet lukken. 
Beweging en frisse lucht helpen goed bij uit je hoofd komen en geven een goed gevoel. Ga bijvoorbeeld elke dag na school of na het eten een stuk lopen, fietsen of ga bijvoorbeeld hardlopen opbouwen. Begin klein, met tien minuten of zo, anders wordt de drempel te hoog. 

Als ik het zo lees ben je nog echt aan het herstellen. Dat kost echt veel tijd. Ik vind het al heel knap dat je je opleiding zo goed doet. Verwacht verder niet zoveel van je hoofd, maar zet je lijf elke dag na school aan het werk. Op je telefoon zitten kan ook best belastend zijn voor je hoofd. 

Pinokkio schreef op 24-02-2022 om 01:03:

Hoe dan ook kun je er misschien wat positieve zaken uitpikken. Je hebt nu de voordelen nog van een veilig nest en tevens kun je wat oefenen met ‘de grote boze buitenwereld’. Want hoe dan ook: de wereld zit vol met nare opmerkingen en andere narigheid. Probeer er wat afstand in te nemen en te oefenen met verschillende scenario’s; sarcasme is idd een manier en je kunt bijv heel assertief reageren of eens oefenen met boos reageren of weglopen bij ongepast gedrag. Zo kun je leren wat bij je past, wat het doet met je omgeving, hoe je kunt wisselen van rol enz.
Ook kun je proberen je emoties die opgeroepen worden om te zetten in creatieve daden. Je zou er ook over kunnen bloggen.

Dat vind ik wel een goed advies, oefenen met hoe je het best kunt reageren als je een nare opmerking te horen krijgt. Dat kan er misschien voor zorgen dat dit minder vaak zal gebeuren. 

Maar als dat harde of sarcastische niet in je zit, voelt het best ongemakkelijk omdat je dan jezelf niet bent. Dan ga je jezelf een rol aanmeten die niet bij je past. Gemaakte hardheid voelt zo niet jezelf, dat je weer aan jezelf gaat twijfelen omdat je dan jezelf niet herkent.

Vind een manier die bij je past. Als je geen moeite hebt met botte opmerkingen, kun je die plaatsen want zo opbouwend  was de opmerking van je vader ook niet. Maar als je dat niet in je hebt, kan je de misplaatste opmerking, (hoe goed bedoeld dan ook), ook afwenden door te zeggen dat je last hebt van opoe of migraine. Zo voelen de anderen zich niet verantwoordelijk voor jouw humeur, want daar kunnen ze nu eenmaal niets aan doen. Iedereen blij; zij blij dat ze er niets mee hoeven te doen, jij blij dat ze niet verder aandacht schenken aan hoe je gezicht staat. In de maatschappij hoeft je ook niet iedereen een blik in je ziel te geven. Sommige gevoelens mag je met andere delen, maar je mag ze voor jezelf houden.

Flanagan schreef op 24-02-2022 om 10:03:

Maar als dat harde of sarcastische niet in je zit, voelt het best ongemakkelijk omdat je dan jezelf niet bent. Dan ga je jezelf een rol aanmeten die niet bij je past. Gemaakte hardheid voelt zo niet jezelf, dat je weer aan jezelf gaat twijfelen omdat je dan jezelf niet herkent.

Vind een manier die bij je past. Als je geen moeite hebt met botte opmerkingen, kun je die plaatsen want zo opbouwend was de opmerking van je vader ook niet. Maar als je dat niet in je hebt, kan je de misplaatste opmerking, (hoe goed bedoeld dan ook), ook afwenden door te zeggen dat je last hebt van opoe of migraine. Zo voelen de anderen zich niet verantwoordelijk voor jouw humeur, want daar kunnen ze nu eenmaal niets aan doen. Iedereen blij; zij blij dat ze er niets mee hoeven te doen, jij blij dat ze niet verder aandacht schenken aan hoe je gezicht staat. In de maatschappij hoeft je ook niet iedereen een blik in je ziel te geven. Sommige gevoelens mag je met andere delen, maar je mag ze voor jezelf houden.

Misschien is het een optie om te zeggen: "hier heb ik geen zin in" vervolgens opstaan en weglopen? 

Eigenlijk zou je baat hebben bij een bondgenoot; iemand die de ander wijst op tactloze opmerkingen. Zou je dat met je moeder kunnen regelen?
Hier aan de eettafel kunnen ook wel eens gesprekken plaatsvinden waarbij degene met de zachtste stem tegen de wind in roept. Als ik dat krakende in haar lichaamstaal waarneem, ga ik over op een 1:1 gesprek. Dat geeft haar het gevoel dat er interesse is voor haar kijk op zaken. Zo houden we het gezelliger. Ik zit ook altijd naast haar, zodat de 1:1 gesprekken op normale volume gevoerd worden.

Misschien eens met je moeder aankaarten. Ze hoeft geen partij te kiezen, maar ze  kan het meer sturen in een voor iedereen aangename omgang.

Waarschijnlijk ben je al op lokatie gesprek, maar het is aan  de therapeut of psycholoog om een gesprek in goede banen te leiden zonder dat iemand zich aangevallen voelt. Het is ook aan jou om daar zelf ook aan mee te willen werken, als je dat niet al doet. Een opbouwend gesprek ipv een opeenstapeling van verwijten vraagt namelijk van iedereen inzet. Mocht je vader moeilijk doen, laat de objectieve therapeut dan het onderwerp leiden.

Schildpadje schreef op 24-02-2022 om 18:38:

Net het gesprek gehad.

(Jeetje wat een lang verhaal heb ik hieronder getypt.)

Begin van het gesprek werd het duidelijk waarom mijn vader zo doet als iemand al huilt. Hij zei: "ik snap niet dat je huilt". Als de reden wordt aangegeven, snapt hij het dus niet, je moet het zo zien dat hij niet snapt dát iemand huilt. Wat het nut is en waarom het gebeurt.

Hij wilde ook niet dat hij niks meer kon zeggen en/of dat hij rekening moest houden met opmerkingen. Ik heb met die "wens" van hem voorgesteld dat hij dus gewoon alles kan zeggen, maar dat als ik aangeef dat het een stomme opmerking was óf al ga huilen, dat hij dan een stap terug doet. Ook dat vond hij lastig want "dan kun je niks meer zeggen" maar ik vroeg me dan natuurlijk af, waarom wil je nog iets zeggen als iets al kut was of als iemand al huilt? Nouja dat bleef hij dus lastig vinden.

Verder zoekend naar een oplossing: dan misschien alleen de dingen niet meer zeggen die sowieso niet goed bedoeld zijn. Zoals, het enige voorbeeld dat ik nu kan geven: het zeggen van "doe toch normaal!" als iemand is gaan huilen door een opmerking. Ook dat was lastig want "dat is nou eenmaal standaard zijn reactie".

Uiteindelijk was de "oplossing" dus vooral voor mijn kant: misschien komt het minder hard binnen als ik er gewoon van uitga dat het goed bedoeld is (zelfs de opmerking van dat ik normaal moet doen als ik aan het huilen ben).

Goed, dan het vele "bemoeien" of willen helpen met van alles. Vanuit mijn beide ouders. Dat is natuurlijk goed bedoeld, maar allemaal een beetje veel voor mij. Als mijn hoofd bezig is met 3 dingetjes en iemand anders gaat nog 10 dingen benoemen, dan wordt het chaos. Het kwam erop neer dat zij zich dus wat minder verantwoordelijk moeten voelen over of ik dingen wel doe (dus iets inleveren voor school, meteen aan de slag met m'n foto's nadat ik foto's heb gemaakt voor m'n blogartikel, etc). Of ik dat uiteindelijk wel of niet uit mezelf doe: zij hoeven zich daar geen zorgen over te maken.

Daarop aansluitend ga ik het ook vaker aangeven als iets te veel is thuis qua sowieso een gesprek ofzo. Al gaat het over iets leuks. Soms is het allemaal wel heeeeeel veel. En ik heb ook m'n rust nodig.

En als laatst heb ik aangegeven dat ik het fijn zou vinden dat als ik iets zeg, dat ze ook moeten inzien dat ik gelijk kan hebben. (Dan heb ik het niet over dingen van "ik weet het beter!", ik zal het nog even kort uitleggen). Bijvoorbeeld dat als ze vragen of ik depressief ben, en ik zeg van niet, dat ze daar dan niet meer aan twijfelen. Of als ik zeg dat ik vooral met opmerkingen vanuit thuis zit, en zij denken dat ik met opmerkingen vanuit school zit, dat ze me ook geloven dat IK dus best kan aanvoelen of bepalen dat ik het meest last heb van de opmerkingen thuis.

Geldt natuurlijk voor elk ander onderwerp waarbij ik aangeef hoe ik mij voel. Dat moet serieus genomen worden. En niet steeds zo van: "ja maar wij hebben dit gezien dus we denken nog steeds dat je depressief bent" of "ja maar toch denken we dat je vooral last hebt van iets anders in plaats van wat je aangeeft".

Dat waren zo'n beetje de belangrijkste punten van het gesprek. Al met al dus nog lichtelijk uitzichtloos qua stomme opmerkingen en begrip vanaf m'n vader, maar misschien wel minder drukte en chaos vanuit mijn moeder, en minder bemoeienis vanuit beide ouders.

Toch hoop ik dat je vader er ook iets aan gehad heeft, aan de dingen die jij aangaf zoals dat jij het beter weet waar je op dat moment mee zit en dat ze dit moeten respecteren. De rest is inderdaad maar afwachten want als ze zelf niet inzien dat ze op bepaalde gebieden niet tactisch bezig zijn, dan zullen ze ook het nut er niet van inzien om hier verandering in te brengen. 

Een lastig maar ook goed gesprek omdat jullie beiden hebben kunnen zeggen hoe je gesprekken beleeft. Het was te verwachten dat de verandering niet in één gesprek behaald wordt.
Jullie hebben zo te lezen geen ruzie gemaakt. Dat is ook wat waard.

Hebben jullie een vervolgafspraak gemaakt, eentje waar je moeder ook bij aanwezig zal zijn? Of heb je met de therapeut een plan van aanpak gemaakt hoe zelf te leren omgaan met pijnlijke gezinsconflicten?
Denk hierbij aan Aspect: omgaan met aannames en oordelen, en hoe je je daar zelf ook vaak op kan betrappen. Of het leren tijd te nemen voor je ergens op reageert, tijd nemen om een opmerking niet meer gewicht te geven dan bedoeld.

Nu ken ik een  buurjongen die vroeger veel ruzie met zijn moeder maakte. Water en vuur,  niet meer in staat om naar elkaar te luisteren. Hij is op zijn 17e in een groepswonen voor jongeren gaan intrekken. Wel een groepswonen onder toezicht begeleiding. Maar zo kreeg hij lucht. Die afstand deed de relatie verbeteren. Dat kan tijdelijk voor jou ook gezond uitpakken.