Loslaten?
Oh jongens….
wat kun je (nog) doen als je 20 jarige dochter keuzes maakt waar je s nachts van wakker ligt? Als je ziet dat je haar in een rap tempo aan het kwijtraken bent? En zij zichzelf ook? Hoe laat je dan nog steeds merken dat je er altijd voor haar bent? Hou je de lijntjes open? Hoe bepaal je wat je haar zelf laat oplossen? En wanneer je wel bijspringt als ze daarom vraagt? Met in je achterhoofd dat je je ( en zij ook) recentelijk wel eens afvraagt of haar naïviteit, gebrek aan overzicht over haar leven, passiviteit en uitstelgedrag misschien wel komen doordat er ‘iets’ met haar is? ( add? ASS?)
Het leidt niet zo heel snel tot een strafblad, omdat dit vaak niet via de strafrechter wordt afgehandeld. De boetes zijn bestuursrechtelijke en geen strafrechtelijke boetes. Maar lager worden ze daar niet van.
Ander probleem: fraudeschulden geven problemen als je gebruik wilt maken van de wettelijke schuldsanering. Al is daar geloof ik iets aan het schuiven
Je gaat mij niet vertellen dat die knul niet weet welke financiële gevolgen samenwonen heeft. Hij heeft een besluit ontvangen van de gemeente waar dit soort dingen in staan en hij heeft waarschijnlijk ook een inkomensconsulent.
Dat besluit ligt vermoedelijk ergens onderin een la en die inkomensconsulent ziet hij ook niet elke week.
En ik zou me heel goed kunnen voorstellen dat deze jongen denkt dat het samenwonen niet relevant is omdat vriendin geen inkomen heeft. Wat niet zo'n heel bizarre gedachte is
Viva-amber schreef op 04-08-2022 om 08:21:
Er hoeft niet zoveel aan de hand te zijn mentaal. Zoveel jongeren doen op die leeftijd een half jaar of een jaar niets omdat zij simpel weg niet weten wat zij willen. Vervelen lijkt slecht, maar kan ook weer leiden tot een nieuwe periode met nieuwe ideeën.
Dat vermoed ik ook. Hoe langer ze naast hem op de bank zit hoe eerder ze dat zat is. Hoe meer je haar van dié bank trekt hoe langer het duurt voor ze zich realiseert dat dit te saai is.
Viva-amber schreef op 04-08-2022 om 13:13:
Je gaat mij niet vertellen dat die knul niet weet welke financiële gevolgen samenwonen heeft. Hij heeft een besluit ontvangen van de gemeente waar dit soort dingen in staan en hij heeft waarschijnlijk ook een inkomensconsulent.
Je zou toch mogen hopen van wel. Dat ie in ieder geval weet dat ie dingen moet melden. En heel misschien heeft ie dat ook gewoon gedaan. Hoewel ik het betwijfel, want als hij daadwerkelijk op z'n uitkering was gekort doordat dochter bij hem introk dan denk ik dat ik daar wel iets over gehoord had van dochter of hem ( zijn financiën waren op een gegeven moment op vakantie nl wel even onderwerp van gesprek. Maar dan vooral of ie er op achteruit zou gaan als hij zou gaan werken.)
Of hij heeft wat gegoogeld en gevonden wat ik had gevonden ( over die kostendelersnorm') en besloten dat ie dus niks hoefde door te geven, want niet van invloed ( zou erg dom zijn natuurlijk, maar best mogelijk)
Enfin. De enige manier om er achter te komen hoeft feitelijk zit is door het gesprek aan te gaan. Eerst maar met dochter dit weekend.
Ok. . Met dochter gesproken over het bijstand / samenwoon / fraude gebeuren. Temet’s verhaal verteld. De risico’s. Gevaren. Ook voor haar. ze schrok enorm. Had geen idee. Uitgelegd dat er ( naast kop in t zand steken en gewoon doen of er niks aan de hand is) eigenlijk maar 2 opties zijn:
1. vriend gaat vandaag aan de sociale dienst doorgeven dat hij samenwoont en de consequenties accepteren.
2. ze komt voor nu even weer bij ons wonen ( eigenlijk heeft ze alleen maar kleren daar. En haar tandenborstel. En een stapeltje boeken. Dus ‘ terugverhuizen’ is niet heel ingewikkeld)
Gisteravond is ze naar vriend vertrokken. Erover gepraat, en ze heeft van hem gehoord hij- zoals ik al dacht- inderdaad niks gemeld heeft. Reden wat wazig. Hij dacht dat t allemaal niet zo veel uitmaakte geloof ik.
Wij hebben aangegeven het verstandig te vinden als ze even pas op de plaats doen met z’n 2 en. Zij even naar hier, zodat ze in alle rust ( zonder risico’s van bezoek van de sociale recherche) op een rijtje kunnen zetten wat de ( financiële) consequenties nou precies zijn als ze gaan samenwonen, en of ze dat aankunnen (willen). Nu overhaast iets doorgeven terwijl je niet weet wat dat ‘kost’ is natuurlijk ook niet echt slim. We willen ze daar overigens graag bij helpen. Hem ook als dat nodig is / hij dat wil.
Ik realiseerde me trouwens gisteren ook dat er msch nog wel meer is dat verandert dan alleen de hoogte van zijn uitkering..hij krijgt bv ook stevige huursubsidie, en wie weet is er nog wel meer.
extra factor: dochter gaf dit weekend ook aan eigenlijk niet goed in haar vel te zitten, en vreselijk te balen van ( en zich zelfs wat te schamen voor) haar passiviteit en de financiële chaos waar ze zich in bevindt. Eigenlijk ( los van dit fraude verhaal) kan ze de komende periode ook helemaal niet bij vriend blijven wonen, want ze heeft echt geen rode cent meer. Nog een paar laatste tientjes op de betaalrekening, en verder helemaal niks. Ze zag er ook beroerd uit ( hebben we niet gezegd, maar wel gezien)
We hebben ondanks dit alles toch ook weten te focussen op wat positieve zaken: ze heeft zich ( met wat aanmoediging van onze kant) ingeschreven voor de introductieweek van haar studiestad volgende week, en ze heeft zich even goed herinnerd hoe fijn en bevredigend ze t vorige zomer vond om te werken, en dat ze dat dolgraag weer wil..
We hebben afgesproken dat we vandaag contact hebben. Hoe nu verder. Ik denk niet dat haar vriend, zonder de gevolgen te overzien, vandaag gaat melden dat hij samenwoont. En dat lijkt me eerlijk gezegd ook beter, om dat niet halsoverkop te doen. Liever even nadenken / overzicht. Dus dan blijft over naar huis komen, of voorlopig niet legaal blijven samenwonen, met alle risico’s van dien. Ik heb tegen haar gezegd dat ik t doodeng vind als haar vriend het uitzoekwerk met z’n consulent/ coach hoe t allemaal zit met de financiële gevolgen van samenwonen gaat doen terwijl ze daar gewoon woont. Dan is het niet meer iets verzwijgen, of vergeten door te geven, maar keihard liegen. Dat lijkt me erg onverstandig.
We hebben ook aangegeven ( dat klinkt msch als onder druk zetten, maar het is wel waar) dat man en ik er serieus over na moeten denken of en hoe we haar vanaf september, als ze weer studeert, financieel willen ondersteunen als ze ervoor kiezen om deze situatie zo te laten voortbestaan. Want dan worden wij indirect ook soort van betrokken. En dat voelt niet ok.
Pffff. Heb er slecht van geslapen vannacht…..
Hoi Ingridt, heb je/heeft (vriend van) dochter nog behoefte aan een korte cursus "eerste hulp bij tandenborsteltellers"? Want dan zet ik hier even wat tips neer.
Temet…..je bedoelt wat te doen als er onverwachts iemand op de stoep staat? Wat lief van je!
Misschien eerst even afwachten wat er vandaag besloten wordt door dochter. Als ze naar huis komt is het even niet meer aan de orde neem ik aan.
Als plan is om daar te blijven en niks te doen dan moet ik trouwens nog zien wat er gebeurt. Een van haar broers was gisteren zo ontdaan en woedend over het hele verhaal dat ik hem er voor aanzie om hoogstpersoonlijk zelf de tiplijn van de sociale dienst te bellen als z’n zus niet zelf iets verstandigs besluit voor nu. Moet ik er wel bij zeggen dat wij als ouders ons best doen om zo neutraal mogelijk te staan tegenover vriend. Haar broers (en hun aanhang) staan er wat anders in. Ze vinden haar vriend ( even netjes gezegd) niet ok, en totaal niet bij haar passen, en houden hem ( als volwassen man) mede verantwoordelijk voor wat er onder zijn invloed met hun zus gebeurt. Ze zijn hem liever vandaag dan morgen kwijt.
Weet je, ik geef de tips toch maar vast. Want het kan ook zijn dat voornoemde tandenborsteltellers ineens bij hem op de stoep staan en hij zichzelf in de nesten werkt.
Eerst even achtergrond. De hamvraag is of er sprake is van een gezamenlijke huishouding. Daarvan is sprake als twee mensen hun hoofdverblijf hebben in dezelfde woning en over en weer in elkaars verzorging voorzien. Er zijn dus twee elementen nodig: samen onder éen dak wonen (dat kan ook beurtelings de woning van de een en die van de ander zijn) en wederzijdse zorg. Die zorg kan financieel zijn, maar ook feitelijk, dus het kan gaan over een bijdrage in de kosten, maar ook over de gezamenlijke was doen of het huis stofzuigen.
Wat je ziet, is dat er vaak te weinig feitelijk bewijs is waaruit onomstotelijk blijkt dat sprake is van een gezamenlijke huishouding, en van de duur daarvan. Maar de gaten die vallen in het objectieve bewijs worden vaak dichtgeplamuurd met de eigen verklaring van de betrokkene(n). En daar gaan twee dingen fout: de opspoorder die de betrokkene woorden in de mond legt, en de betrokkene die de uiteindelijke verklaring tekent zonder die eerst goed te lezen. En aan een eenmaal getekende verklaring word je opgehangen, ook al roep je nog zo hard dat het niet klopt en dat je onder druk bent gezet.
Dus: wie ooit wordt ondervraagd door de sociale recherche of vergelijkbaar volk moet voor ogen houden dat zij proberen jou te laten verklaren dat je meer dan de helft van de nachten per week bij elkaar slaapt en/of meer dan de helft van de dagen samen in een woning zit (dus dan verklaar je dat een paar keer per week daar slaapt, en dan wordt het in de verklaring ineens 4 dagen, want dat is meer dan de helft, en dan heb je dus je hoofdverblijf in dezelfde woning ) en dat je over en weer dingen voor elkaar betaalt of voor elkaar doet. Dus als jij zegt dat je regelmatig schoonmaakt, en je bedoelt daarbij alleen je eigen kamer, dan staat in de verklaring dat je regelmatig schoonmaakt in huis, of dat je het huis schoonmaakt, et voila, verzorging over en weer.
De belangrijkste tip is dus: verklaar niets wat niet klopt, en teken de verklaring niet totdat deze tot op de komma overeen komt met wat je wil zeggen, want als je eenmaal getekend hebt, kun je niet meer terug.
Als je weigert te tekenen wel. Ik heb ooit eens iemand bijgestaan die weigerde te tekenen omdat er geen tolk bij het gesprek was, zodat zij de verklaring niet goed begreep toen die aan haar werd voorgelezen. Zij kreeg een doorslag van de niet-getekende verklaring mee. Later kon ze die in alle rust alsnog lezen, met behulp van iemand die voor haar vertaalde Nederlands begreep, en toen heeft ze direct een bericht gestuurd waarin ze aangaf welke dingen niet klopten (ik was er toen nog niet bij betrokken). De gemeente probeerde de intrekking en terugvordering van de uitkering te baseren op het magere feitelijke bewijs in combinatie met die verklaring, maar ging bij de rechter onderuit, waarbij in de uitspraak expliciet werd overwogen dat mevrouw de verklaring welbewust niet ondertekend had en, nadat ze deze alsnog had begrepen, direct had aangegeven wat er niet aan klopte. Het feitelijke bewijs alleen was onvoldoende om aan te nemen dat er sprake was van een gezamenlijke huishouding.
Kort samengevat: vertrouw de sociaal rechercheurs niet, en teken niets wat niet 100% klopt.
Overigens: als het gaat om opsporingsonderzoek heb je zwijgrecht. Dus als ze zeggen dat je niet tot antwoorden verplicht bent, dan kan je ook gewoon zeggen dat je je op je zwijgrecht beroept en dan afwachten wanneer ze het zat zijn en het gesprek beëindigen.
Temet,
ik heb net van dochter teruggehoord. hij heeft een kulverhaal opgehangen wat niet klopt. ( oa dat zolang ze niet bij hem staat ingeschreven allemaal niet uitmaakt). Ik heb net zelf met de sociale dienst gesproken van de stad waar ze woont, om te horen hoe t nou echt zit. Jouw verhaal klopt volledig. Hij zit flink fout, enige extra info die ik kreeg is dat dochter, als ze niet op zijn adres staat ingeschreven wsch gemakkelijker de dans ontspringt qua ook aansprakelijk gesteld worden.
Ze gelooft hem. En niet mij.
Ik geef het voor nu eerlijk gezegd een beetje op. Heb eigenlijk ook helemaal geen zin om iemand die zo overduidelijk niets wil horen, danwel doelbewust dingen verdraait/ achterhoudt te gaan redden/ behoeden voor de consequenties van zijn eigen gedrag.
( oh. En mochten die rechercheurs langs komen…..ze slaapt 7 nachten per week bij hem. Heeft geen ander adres behalve bij ons. En ze is hier msch 1 nacht in de 2-3 weken. Max. Er valt dus weinig af te ronden en zo)
Oef. Heel vervelend, dit. Nou ja, laten we hopen dat er geen problemen komen, en laten we hopen dat ze weer wat minder in haar bubbel zit als de introductieweek eenmaal gaat lopen. Je hebt je best gedaan, meer dan dat kun je op dit moment niet doen. Beweging moet uiteindelijk bij dochter zelf vandaan komen. Veel sterkte, het lijkt me vreselijk moeilijk om zo toe te moeten kijken.
He, leek ze net voorzichtig de goede kant op te bewegen, en nu dit.
Ik weet niet hoe ik zou reageren Ingridt, ik denk dat voor mij de grens toch wel bereikt zou zijn nu, nu hij aantoonbaar tegen haar liegt en haar daarmee willens en wetens mogelijk in de problemen brengt. Is het een optie dochter te vragen zelf te bellen met de sociale dienst om het uit te laten leggen?
Ik denk dat ik met manlief eens langs zou rijden daar en gericht het gesprek hierover voeren. En dan mag die jongen in mijn gezicht zeggen dat hij van plan is mijn dochter mogelijk in de ellende te storten, waar zij bij is. Kijken of hij echt zo'n held is.
Ik ben echt heel erg meegaand normaal gesproken, accepteer veel en slik veel zorgen en commentaar in bij zoon en zijn vriendin, maar de grens ligt toch echt bij zaken willens en wetens verdraaien waar mijn zoon mogelijk de dupe van is. Wat vriendin zelf doet moet ze zelf weten maar niet over de rug van mijn zoon. En dit is wel een heel concreet risico waar hij haar aan blootstelt. Ik neem aan dat hij niet in staat is om een eventuele boete te betalen. Vraag hem dan maar of hij vindt dat jouw dochter die moet betalen. En waarvan dan? Want jullie betalen uiteraard niet. Dus dan hebben ze allebei acuut een flinke schuld. En waarom? Omdat hij te belazerd is de zaak uit te zoeken en zijn verantwoordelijkheid te nemen. Het is ook niet dat hij geen tijd heeft om e.e.a. uit te pluizen!
Pff, het stoom komt hier plaatsvervangend uit mijn oren.
Het lijkt me niet mogelijk om als ouders je handen ervan af te trekken, daar jullie nog financieel verantwoordelijk zijn voor jullie dochter tot ze 21 is. Dat betekent dat als er een boete betaald moet worden, deze niet alleen bij haar vriend wordt neergelegd, maar ook verhaald kan worden op dochter. En daarmee dus bij jullie. Ik zou inderdaad samen met je man nog vanavond in de auto stappen en met beide een zeeeer indringend gesprek aangaan met beiden.
Dat ouders onderhoudsplichtig zijn voor hun kinderen totdat die de 21-jarige leeftijd hebben bereikt (met wat mitsen en maren), wil niet zeggen dat boetes die aan dergelijke meerderjarige kinderen worden opgelegd ook op de ouders verhaald kunnen worden.
Sterker: zelfs boetes die aan minderjarigen worden opgelegd kunnen niet zomaar op ouders worden verhaald (Ben ik aansprakelijk voor de schulden van mijn minderjarige kinderen? | Rijksoverheid.nl)
Ingridt heeft het al moeilijk genoeg, de doemscenario's hoeven niet zwarter te worden afgeschilderd dan nodig.
Nog even nagedacht wat ik nou zou doen als het om mijn kind zou gaan. Ik zou langs gaan en heel duidelijk maken dat illegaal samenwonen niet wordt getolereerd door jullie als ouders, aangezien jullie het meeste financiële risico lopen op het betalen van de boete. En dat je ze een week geeft om óf netjes door te geven aan de gemeente dat ze sinds kort samenwonen (en dat er dus een korting gaat volgen op de bijstandsuitkering) óf dat je dochter daadwerkelijk weer thuis komt wonen. Als dit niet vóór vrijdag geregeld is, dan geef je maandag hun gegevens door aan de sociale dienst. Heel hard, maar ik zou geen risico willen lopen om financieel te moeten boeten voor fraude van een ander.