Niet meer thuis in eigen huis met jong volwassen kinderen
Dag allemaal, ik ben een alleenstaande vader van 3 kinderen (zoon 16, zoon 19 en dochter 22 jaar). Mijn zoon van 19 woont eigenlijk permanent bij mij, behalve in het weekend. Mijn zoon van 16 en mijn dochter van 22 wonen om de week bij mij of bij hun moeder.
Mijn dochter studeert al een paar jaar en heeft het nooit voor elkaar gekregen om een studentenwoning te vinden waar ze naar op zoek is. Een keer heeft ze een kamer voor drie maanden in onderhuur gehad. De (studenten)woningmarkt is onwaarschijnlijk moeilijk, maar ze is ook heel kieskeurig, want ze vergelijkt het met thuis, en dan vooral de kosten....
Ik ben heel blij met het feit dat al mijn kinderen zich thuis voelen bij mij, maar ik loop er steeds vaker tegen aan dat mijn jonge adolescente kinderen mijn huis overnemen, zeker wanneer ze hun 'verkering' meenemen. Mijn oudste zoon is vaak op zijn kamer, maar vooral mijn dochter leeft haar eigen leven met haar vriend wanneer ze bij mij zijn.
Ze gebruiken te pas en te onpas, de keuken: koken, bakken, oven. Op tijden die afwijken van de mijne (lees ontbijt 11uur, lunch 3 uur, etc). Ze kopen dan lekkere dingen voor zichzelf. Mijn huiskamer wordt voor de avond geclaimed voor een film of een computer game. Ze borrelen dan de hele avond van negen tot twaalf. Hetzelfde geldt voor badkamer gebruik, waar ze makkelijk een uur in kunnen blijven, 's-ochtends, maar ook na twaalf uur in de nacht. Ik doe vaak geen oog dicht. Ook al moet ik de volgende avond werken.
Ik heb dit huis sinds twee jaar: sinds mijn scheiding. Ik heb zo de behoefte om mijn eigen thuis te maken en daar ook te voelen. Maar met de jonge volwassen in huis vind ik dat heel moeilijk. En hoewel ze volwassen zijn, zijn ze ook nog kind: ze verwachten toch echt dat je de was voor hun doet, de keuken opruimt, de lampen voor hun uitzet, de auto beschikbaar hebt, boodschappen doet, etc.... Op de laatste dingen spreek ik ze wel aan, dat doe ik al meer dan 10 jaar lang. Maar ik vind het lastig om met hun volwassen leven in mijn huis om te gaan, en hun daarop aan te spreken. Bang dat ze zich nergens meer thuis voelen.
Hoe gaan jullie om met volwassen kinderen in huis? Zijn er (alleenstaande) ouders die vergelijkbare sores hebben?
Ik lees niks geks, maar ik begrijp je gevoel wel.
Als ze bij je wonen is het niet JOU huis, maar JULLIE huis. Dus ze nemen je huis niet over, jullie delen het.
Dat je dat lastig vind snap ik.
Echter zoals jij het gebruik van de keuken als storend ervaart vind ik het juist gunstig dat mijn oudste op afwijkende tijden gaat kokkerellen. Zo lopen we elkaar ook niet in de weg.
Dat ze savonds de woonkamer in beslag nemen is idd een lastige. Is er ruimte in huis om een eigen plek voor ze te creëren? Hier hebben we een tv in de bijkeuken gehangen en een klein bankje geplaatst. Oudste heeft daar een tijdje vertoeft met vrienden. Nu is het de gameroom van de jongste.
Je zou je oudste kunnen stimuleren om iets voor zichzelf te vinden. Ze heeft genoeg kunnen oefenen nu, heeft een vriend dus niet alleen.. ik kan me niet voorstellen dat er niks te vinden is. Ze moet misschien inleveren op comfort, maar dat went vanzelf. Ik vond het althans al vrij snel helemaal prima in mn 1 kamer appartementje.
Die andere 2, tja, daar ben je voorlopig nog gewoon verzorger van.
Het leest alsof je vooral behoefte hebt aan alleen zijn.
Is er misschien financiële ruimte om een vakantiehuisje/caravan bij te kopen of huren, waar jij je naar behoefte terug kan trekken? Of voor de oudste, maar dan ben je nog niet alleen.
Wat is er niet eigen aan je huis? Je kinderen voelen zich wel thuis begrijp ik hieruit. Ik ben heel erg van duidelijke regels voor kinderen maar ze moeten wel ook door jezelf na geleefd
worden dus na het koken/bakken zelf je troep opruimen mag je echt gewoon vragen maar verwachten dat het gelijk gebeurt , ja dat mag in mijn ogen als je dat zelf ook doet maar als je bijv net als mijn man je eigen pan ook laat staan na het bakken van een eitje dan mag je niet zeuren als er een mes met pindakaas in de gootsteen ligt .
tijd om als volwassenen om tafel te gaan zitten en afspraken te maken.
Ik lees wel wat geks en begrijp ook je gevoel, maar ja, geen volwassen kinderen in huis hier.
Kinderen nemen de ruimte die je ze als ouder geeft.
Als je wil dat ze dingen anders doen, zul je daar afspraken over moeten maken. Gewoon op een zaterdagavond na het eten even met elkaar om tafel en verwachtingen naar elkaar uitspreken.
Is er misschien nog een manier om de financiële kloof tussen thuis- en uitwonen iets te verkleinen? Hetzij door het thuiswonen duurder te maken (kostgeld?), hetzij door het uitwonen goedkoper te maken door dochter een hogere maandelijkse bijdrage in het vooruitzicht te stellen (en kan haar moeder dan ook bijdragen?)
Mijn 19 jarige krijgt nu heel weinig van mij per maand omdat hij amper uitgaven heeft, maar hij kan op fors meer rekenen als hij een kamer weet te vinden. Maar goed, hij is uit zichzelf al op zoek.
Ik lees wel iets geks. Bijv. dat ze de badkamer in de nacht gebruiken waardoor jij niet kan slapen. Daar moet je afspraken over maken, ze zullen rekening met jou moeten houden.
En de huiskamer claimen, dat vind ik helemaal van de zotte. Ze hebben een eigen kamer: die kunnen ze claimen. Maar de huiskamer is van jou. Je zult ze wel ook een beetje de ruimte moeten geven in de huiskamer; maar ze kunnen het niet claimen. Ik bedoel: wat is claimen precies in deze? 'Mag' je er niet in? Bepalen zij wat er gedaan wordt en kun je bijv. geen TV kijken? Wat is precies het punt?
De was doen en dergelijke. Daar zou ik snel mee gaan stoppen, tenzij er afspraken zijn te maken dat de klusjes verdeeld worden. Je moet ze langzamerhand als volwassenen gaan zien en niet meer geruisloos alle 'diensten' door laten lopen.
Temet schreef op 11-01-2025 om 13:05:
Is er misschien nog een manier om de financiële kloof tussen thuis- en uitwonen iets te verkleinen? Hetzij door het thuiswonen duurder te maken (kostgeld?), hetzij door het uitwonen goedkoper te maken door dochter een hogere maandelijkse bijdrage in het vooruitzicht te stellen (en kan haar moeder dan ook bijdragen?)
Mijn 19 jarige krijgt nu heel weinig van mij per maand omdat hij amper uitgaven heeft, maar hij kan op fors meer rekenen als hij een kamer weet te vinden. Maar goed, hij is uit zichzelf al op zoek.
Dochter omkopen omdat ze te kieskeurig is vind ik best ver gaan.
Afspraken maken en oordopjes in en eigen was laten doen en meebetalen lijken me vrij normale dingen om te bespreken met vooral dochter.
Toen ik met mijn man verkering kreeg toen ik 16 was ben ik op mijn 18e het huis uitgeschopt . LoederMoeder had ook best kunnen zeggen 2/3 avonden per week niet hier oid ipv zeggen” daar is het gat van de deur houdoe en bedankt”.
Afspraken maken....We hebben ook nog kinderen thuis wonen. En na 22 uur word er niet meer gedoucht. Eten: ik kook doordeweeks, en vrijdag en zaterdag zorgen ze zelf voor eten. Na 20 uur word er niet meer gekookt. Ieder heeft een tv, dus de woonkamer is van man en mij. Zondagavond eten we samen, en word er besproken wie er wanneer thuis is,en wat die persoon dan doet in het huishouden...
Ik lees wel iets geks: ze gebruiken het ouderlijk huis als gratis studentenflat, en jij bent de pineut die dat bekostigt en voor de klusjes opdraait. Ze hebben de lusten van een volwassenleven, maar niet de lasten. Dat kan nog voor die van 16, die van 22 heeft daar in mijn ogen de leeftijd niet meer voor.
Toen mijn studerende kinderen tijdelijk weer thuis kwamen wonen tijdens corona, zijn we vantevoren rond de tafel gaan zitten om afspraken te maken. De belangrijkste was om gezamenlijk aan tafel te gaan tijdens de lunch en het avondeten. Ik zag het ook al gebeuren dat ze me op de gekste tijden daar voor de voeten zouden lopen. Of ik een volgestouwd aanrecht zou treffen. Netheid is in dit gezin niemand aangeboren. Ik had het een en ander voor mezelf op een rijtje gezet, en duidelijke afspraken gemaakt om de irritaties van de puberjaren voor te zijn. Ik was bang dat iedereen weer in de oude rol zou schieten.
Zorg dat er iets lekkers in huis is, maak het gezellgi en ga rond de tafel zetten op een moment dat er geen ergernis is , laat iedereen zijn zegje doen, en probeer werkbare afspraken te maken.
Hier maar 1 jongvolwassene thuis, met een fulltime baan. Maar we hebben afspraken. En 1 is er dat we geen "last" van hem willen hebben als hij 's nachts thuis komt. Hebben we dat wel, dan heeft hij de volgende ochtend ook "last" van ons. Zijn spullen kan hij zelf opruimen. Ik was wel voor hem, maar hij moet zelf zorgen dat het in de wasmand komt.
Ik denk dat het tijd is dat jullie om tafel gaan zitten en regels opstellen waar jullie allemaal mee kunnen leven. Basis regels, van geen lawaai tussen 23.00 en 8.00, niet thuis met het eten meld dat op tijd. Was hoort in de wasmand en als hij vol is zet je hem aan (of ieder doet zijn eigen was). Dingen die je vies maakt maak je ook schoon, wie stofzuigt, maakt de wc schoon en ga zo maar door.
Kostgeld laten betalen en jij bent de baas in de woonkamer. Ze gaan maar in hun eigen kamer gamen en netflixen met hun vriendje. Als je zo over je heen laat lopen gaan ze nooit het huis uit. En er zijn genoeg kamers als je je standaard maar laag hebt en je nood hoog genoeg. Ik zat drie jaar terug nog op een gehuurd kamertje tussen de Polen. Die had ik binnen een maand gevonden. Jouw dochter is gewoon verwend.
Moederkareltje schreef op 11-01-2025 om 17:15:
Kostgeld laten betalen en jij bent de baas in de woonkamer. Ze gaan maar in hun eigen kamer gamen en netflixen met hun vriendje. Als je zo over je heen laat lopen gaan ze nooit het huis uit. En er zijn genoeg kamers als je je standaard maar laag hebt en je nood hoog genoeg. Ik zat drie jaar terug nog op een gehuurd kamertje tussen de Polen. Die had ik binnen een maand gevonden. Jouw dochter is gewoon verwend.
Dat klinkt niet als een prettige situatie. Dat wil je toch niet voor een ander/ je kind?
Hotel Pappa dus. Mijn stiefkinderen waren te gast in ons huis; meer niet. Ze woonden bij hun moeder en kwamen ze op bezoek, dan was het echt een bezoek en niet een soort tweede thuis. Ze konden wel slapen, soms, maar niet vanzelfsprekend. Iedereen had zijn eigen leven en dat werd door iedereen begrepen.
Bij jou woont er één en de andere twee bij hun moeder. Met die ene zou ik huisregels opstellen en verdeling van werk afspreken, en de andere twee mogen alleen als er iets afgesproken is bij je blijven. En die gedragen zich dan als gast. Net zoals ik me bij mijn ouders zou gedragen als ik al uitgevlogen ben en op mezelf ben gaan wonen. Het is dan gewoon je thuis niet meer. Je pakt geen koekjes meer van de schaal en opent hun koelkast niet meer.