Ons kind (geboren als jongen) wil 'ineens' een vrouw worden
Ons kind geboren als jongen wil out of the blue voor ons een vrouw worden. En wij staan erbij en kijken er naar. Ik dacht dat ik altijd heel ruimdenkend was (en dat vind ik nog steeds) totdat mijn jongste kind (geboren als zoon) binnen no time uit de kast kwam als non binair en een paar weken later als transvrouw. Ons kind is volwassen en heeft zichzelf doorverwezen via de huisarts naar de genderpoli en wil nergens over praten want het is diens reis niet die van ons en we hebben er maar naar te schikken en we hebben er verder elke dag ruzie over. Niet omdat wij die ruzie starten integendeel. Maar omdat er een opmerking wordt gemaakt of omdat ie zelf erover begint. De sfeer is niet te harden en hen loopt om elke scheet weg van huis momenteel. Als iets hen niet zint. Of als we vragen hebben. Vrij snel is ons kind in sociale transitie gegaan; sieraden, makeup, lang haar laten groeien, vrouwen kleding en naamswijziging (voor vrienden) en voornaamwoorden veranderen (voor vrienden) Ik was net gewend aan die en hen en nu moet het al zij en haar worden.
Kijk onze middelste is gay en we hebben er nooit 1 dag moeilijk om gedaan of er wat van gevonden. Zowel mijn man en ik zijn bi voor wat het waard is dit te vermelden. Maar deze hebben we niet zien aankomen.
Enige context: kind is ass, adhd en hb en is nogal zwart wit en rigide. Als ik geen man ben dan ben ik vast een vrouw en dat was dat.
Alles uitgezocht online en via reddit en discourt en andere communities. Diens bubbel is helemaal queer. En we hebben een beetje het gevoel (man en ik) dat in diens geval waar je mee omgaat mee besmet raakt.
De illegale weg is al gezocht, de mazen in de wet, de mogelijkheden van de diagnose genderdysforie kopen, de wachtlijsten kunnen skippen. Er is zo veel meer mogelijk onder de zon dan ik ooit weet van had. En het lijkt erop dat ie het gaat doorzetten. En dat we dit jaar ipv een geboren zoon een dochter erbij krijgen en het voelt op zoveel manieren niet goed.
We hebben nooit enig vermoeden gehad. Kind was ' gewoon' jongensachtig en had altijd vriendinnetjes waar die ook vrij jong seksueel actief mee was. Begon pas toen die een opleiding ging doen in de kunsten met experimenteren met het uiterlijk en vrij snel kwam dit al naar voren. Diens hele pubertijd speelt dit niet en nu die volwassen is komt het er in 1x allemaal uit.
Ik zie een mannelijke man met geverfd halflang haar en onhandige vrouwenkleding. Een vrij groot en grof gezicht met gezichtshaar, mascara en enorme handen en voeten. Hen staart zich blind in onze opinie op tiktok en andere sociale media waar die helemaal zit gevangen in een fuik waar de mooiste transgenders worden getoond. Ons kind denkt dat ie dat ook wel allemaal zal gaan krijgen. En een echte vrouw zal worden. Zeggen dat ie moet werken met het canvas dat ie heeft wordt met ruzie weggewoven.
Ik ben bang dat ie in elkaar wordt geslagen en een kut leven tegemoet gaat waar die als een soort manwijf zich zal moeten profileren/of gezien zal blijven worden.
Samen kijken naar programma's als transgenderspijt resulteert in keiharde ruzie maar ook allerlei feitenkennis en statistieken waarbij allang is uitgedokterd hoe die ons kan overtuiging van diens gelijk.
Vrij snel zal de hormoontherapie worden gestart en dan diens zaad worden ingevroren en mijn hoofd tolt. Wat hebben we over het hoofd gezien? Mijn ouders zeggen dat we onze kinderen te vrij hebben opgevoed waardoor alles ineens een optie is. Mijn zussen zeggen dat het een nieuwetijdsgril is en dat alles maar maakbaar moet zijn. Jongelui fokken elkaar online op met allerlei diagnoses. Jaren terug was dat ass en was alles autisme, toen adhd, toen hb en nu is het genderdysforie en hoewel die zoektoch ten dele heus wel nuttig was is ons kind helemaal gaan hangen in de diagnoses tot de dag van vandaag en hen heeft zichzelf een nieuw label opgeplakt en klaar is klara.
Onze vragen, onze onzekerheden, onze onwetendheid, nieuwsgierigheid, alles en alles wordt afgewezen. Het is diens keuze en we gaan niet in discussie. Ons kind probeert ons alleen heel boos te overtuigen van diens gelijk en ruimte voor onze emotie is er niet. Diens vrienden vallen hen bij en schofferen ons gewoon. Ik huil mezelf elke dag in slaap omdat ik me geen einde raad weet. Ik weet bijna zeker dat dit niet de weg is die die moet afleggen maar ik kan hen niet tegenhouden. We worden overal buiten gehouden.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
Waar zijn wij in dit verhaal? Mogen wij iets vinden? Onzeker zijn of twijfelen? Het is een onomkeerbaar traject en wij denken dat ons kind zichzelf niet mooi vindt (dik geworden afgelopen jaar en zit volgens ons daardoor niet goed in diens vel) en onzeker is en denkt: als ik dan maar een vrouw word dan is alles beter. Ons kind heeft wel een grote hekel aan de zogenaamde macho-man en is een zachtaardige kunstenaar. Maar ik heb nog nooit 1 sec gedacht dat die een vrouw zou zijn en mijn parner idemdito.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet? Van me afschrijven vooral want ik kan er met (bijna) niemand over praten en ik ben zo verdrietig.
Wat een moeilijk proces he.. als je in de weerstand gaat ben je het goede contact met je kind kwijt. Vertrouwen op het oordeel van professionals heeft ons het meeste geholpen. Zij kwamen wel tot de conclusie genderdysforie bij onze ass tiener, maar zagen ook te weinig inzicht voor transitie. Er wordt echt zorgvuldig gekeken wat het beste is voor je (volwassen) kind.
Citroengraag schreef op 04-02-2025 om 20:40:
Wat een moeilijk proces he.. als je in de weerstand gaat ben je het goede contact met je kind kwijt. Vertrouwen op het oordeel van professionals heeft ons het meeste geholpen. Zij kwamen wel tot de conclusie genderdysforie bij onze ass tiener, maar zagen ook te weinig inzicht voor transitie. Er wordt echt zorgvuldig gekeken wat het beste is voor je (volwassen) kind.
Ik denk dat we in goed contact stonden maar sinds dit eruit is lijkt er een verwijdering. We staan enorm naast hen en laten hen praten en zeggen dat we hen onvoorwaardelijk zullen steunen maar ook dat het voor ons best even snel gaat allemaal en dat het even tijd nodig heeft maar dat we ondertussen wel in gesprek moeten blijven. Ik krijg alleen gewoon een error in mijn hoofd en ik vind dat er veel te weinig ruimte is voor de ouders. Het gaat alleen maar over diens genderissues en dat ie een vrouw wil zijn en zo snel mogelijk aan de hormonen, een nieuwe naam heeft gevonden en of we hen al zo willen gaan noemen etc. Ik hoor van andere ouders alleen maar dat ze het hebben zien aankomen maar dat is bij ons totaal niet zo. En omdat we ' gewend' zijn dat ons kind zich helemaal gaat identificeren met diens diagnose lijkt dit welhaast een nieuwe ' gril' maar ik heb me laten vertellen dat ik dat nooit zo mag zeggen dus dat doe ik dan ook niet.
Kind is extreem intelligent en komt overal mee weg en tussendoor. Verbaal is die echt elke psycholoogs meerdere, dat was al jong broekie al en is alleen maar intenser geworden. Je krijgt er echt geen speld tussen en elke vraag is al voorgekauwd door hen en is al een waterdicht antwoord op. Ons kind weet precies wat ie moet doen en bij wie die moet zijn voor de juiste diagnose en hoe die sneller aan de beurt komt. Via allerlei omwegen om het internet is het big business.
Wat is jouw verhaal? is jouw kind ook mtf?
Waarom spreek je over hen en diens? Dat zijn de voornaamwoorden voor een nonbinaire persoon. Als jullie kind een transvrouw is, wil ze dan niet als vrouw aangesproken worden? Of gaat de ruzie juist daar over?
Goh ja, het is een moeilijk en diepgaand proces als ouder. Maar denk je eens in: 40 jaar geleden hadden ouders dezelfde reactie als hun kind als gay of als bi uit de kast kwam: 'zeker verkeerde vrienden, het is een fase, wij hebben er niets over te zeggen, wij worden overal buiten gehouden'. Daarmee wil ik niet zeggen dat het geen pijn doet, ik wil zeggen dat je moet natuurlijk moet wennen. Ikzelf vind ook dat mensen tegenwoordig wel heel snel in sociale transitie gaan, maar ik denk 'laat ze' misschien is het een manier om zich af te zetten, misschien is iemand echt trans misschien is het een fase. Net als Citroengraag weet ik dat genderteams iemand echt niet in lichamelijk transitie laten gaan als er niet een langdurig gevoelde genderdysforie is. Sterkte, het lijkt me lastig, vooral om de discussie te vermijden. Wat ik zelf geleerd heb als transouder, is dat als iemand echt trans is, je het proces niet kunt tegen houden, alleen maar frustreren.
IMI-x2 schreef op 04-02-2025 om 20:56:
Waarom spreek je over hen en diens? Dat zijn de voornaamwoorden voor een nonbinaire persoon. Als jullie kind een transvrouw is, wil ze dan niet als vrouw aangesproken worden? Of gaat de ruzie juist daar over?
Vooralsnog is die nonbinair. Zo is die ook vorig jaar uit de kast gekomen. Ons kind is nog geen vrouw en we weten ook niet of dat doorzet/goed wordt gekeurd of dat ie door de screening heen komt. Ons kind vraagt ook niet of wij hen haar willen noemen. Maar die is er mee bezig in diens omgeving en naaste vrienden noemen hen wel haar. Maar het gaat er bij ons nog even niet in. Te snel. En dat wordt gelukkig ook gerespecteerd. Hen is allang intens gelukkig dat we de nonbinaire pronounces nu goed door hebben (was ook even wennen)
ik denk dat je 100% gelijk heb. Echte genderdysforie bestaat absoluut maar is zeldzaam. En er zijn velen die zoekend zijn en denken dat ze genderdysforie hebben maar het is een fase, een antwoord op een andere zoektocht
Echter hij of zij is adolescent. En dan doe je domme dingen. Ik hoop geen onomkeerbare zaken (dat zijn hormonen gebruiken niet) maar het is zijn zoektocht. Zijn leven.
Docus over transgenderspijt, vertellen over de bubbel die hij of zij in zit. Je twijfel uiten. Nee.
je mond houden en liefhebben. Dat is het enige. Geen steken onder water. Niets zeggen. Gewoon liefhebben.
Verder klaar.
absor schreef op 04-02-2025 om 21:01:
ik denk dat je 100% gelijk heb. Echte genderdysforie bestaat absoluut maar is zeldzaam. En er zijn velen die zoekend zijn en denken dat ze genderdysforie hebben maar het is een fase, een antwoord op een andere zoektocht
Echter hij of zij is adolescent. En dan doe je domme dingen. Ik hoop geen onomkeerbare zaken (dat zijn hormonen gebruiken niet) maar het is zijn zoektocht. Zijn leven.
Docus over transgenderspijt, vertellen over de bubbel die hij of zij in zit. Je twijfel uiten. Nee.
je mond houden en liefhebben. Dat is het enige. Geen steken onder water. Niets zeggen. Gewoon liefhebben.
Verder klaar.
Ik denk dat je gelijk hebt. Maar ons kind gaat ook vaak uit zichzelf de discussie aan om ons te overtuigen maar ja dat deed ie ook toen ie een paar jaar jonger was met al diens andere diagnoses. En die zijn veelvuldig ingezet als excuus.
We hebben het nu wat laten rusten maar de hele dag door krijg ik kleine hints of ik krijg een link doorgestuurd. Dus zoemt wel de hele dag. We houden van al onze kinderen en als dit de weg is is dit de weg. Hormonen zijn trouwens niet helemaal onomkeerbaar. Als er na een poosje borstgroei komt gaan die niet meer weg ook remt het je seksdrive onmiddellijk en stopt de spermaproductie ook wordt de vetverdeling op je lijf anders.
Lexus schreef op 04-02-2025 om 21:00:
Goh ja, het is een moeilijk en diepgaand proces als ouder. Maar denk je eens in: 40 jaar geleden hadden ouders dezelfde reactie als hun kind als gay of als bi uit de kast kwam: 'zeker verkeerde vrienden, het is een fase, wij hebben er niets over te zeggen, wij worden overal buiten gehouden'. Daarmee wil ik niet zeggen dat het geen pijn doet, ik wil zeggen dat je moet natuurlijk moet wennen. Ikzelf vind ook dat mensen tegenwoordig wel heel snel in sociale transitie gaan, maar ik denk 'laat ze' misschien is het een manier om zich af te zetten, misschien is iemand echt trans misschien is het een fase. Net als Citroengraag weet ik dat genderteams iemand echt niet in lichamelijk transitie laten gaan als er niet een langdurig gevoelde genderdysforie is. Sterkte, het lijkt me lastig, vooral om de discussie te vermijden. Wat ik zelf geleerd heb als transouder, is dat als iemand echt trans is, je het proces niet kunt tegen houden, alleen maar frustreren.
Dankjewel voor je reactie.
Ja mijn kind heeft bij het genderteam al gezegd dat ie van jongs af aan al genderdysforie heeft. Ik geloof hier geen bal van. Nooit 1 teken, ' gewoon' een jongen. Niks wat er in de verste verte ook maar op leek. Dus dat hele team is blijkbaar makkelijk aan jou kant te krijgen als je zegt al jaren het gevoel te hebben in het verkeerde lichaam te zitten.
Ben jij zelf trans, of ouder van een transkind?
Indira_ schreef op 04-02-2025 om 21:05:
[..]
Ik denk dat je gelijk hebt. Maar ons kind gaat ook vaak uit zichzelf de discussie aan om ons te overtuigen maar ja dat deed ie ook toen ie een paar jaar jonger was met al diens andere diagnoses. En die zijn veelvuldig ingezet als excuus.
We hebben het nu wat laten rusten maar de hele dag door krijg ik kleine hints of ik krijg een link doorgestuurd. Dus zoemt wel de hele dag. We houden van al onze kinderen en als dit de weg is is dit de weg. Hormonen zijn trouwens niet helemaal onomkeerbaar. Als er na een poosje borstgroei komt gaan die niet meer weg ook remt het je seksdrive onmiddellijk en stopt de spermaproductie ook wordt de vetverdeling op je lijf anders.
Nee hormonen zijn niet omontkeerbaar maar zover is het nog lang niet joh. er zijn lange wachtlijsten en dan nog moet het genderteam het zien zitten
Indira_ schreef op 04-02-2025 om 21:08:
[..]
Dankjewel voor je reactie.
Ja mijn kind heeft bij het genderteam al gezegd dat ie van jongs af aan al genderdysforie heeft. Ik geloof hier geen bal van. Nooit 1 teken, ' gewoon' een jongen. Niks wat er in de verste verte ook maar op leek. Dus dat hele team is blijkbaar makkelijk aan jou kant te krijgen als je zegt al jaren het gevoel te hebben in het verkeerde lichaam te zitten.
Ben jij zelf trans, of ouder van een transkind?
Ja ik heb een transkind. Daar is een overwegingsperiode van tien jaar over heen gegaan, maar hij zei het al op zijn derde en alle tekenen waren duidelijk, dus heel anders dan bij jullie. Maar zit je kind dan al bij een genderteam?
Wat we als ouders vinden is in dit hele proces niet zo belangrijk en kan al snel tegen je gebruikt worden. Dus ik benader kind zo neutraal mogelijk, ondersteun als nodig en hou mijn twijfels voor mezelf. Mijn kind wat MtF wil heeft een bizarre kijk op vrouw zijn, mi vooral fetisj gedreven. Maar het kind ervaart afschuw bij het mannenlichaam, dat doet ook pijn! En de VU zegt ook: eerst meer inzicht over vrouw zijn. Maar niet ondersteunen en liefdevol zijn is ook geen optie, dus ik probeer vooral de focus naar opleiding en hobby's te verplaatsen.Misschien kun je er iets mee.
To, ik lees je wanhoop in je bericht. Ik kan je alleen maar sterkte wensen. Zelf denk ik wel: als transpersoon zal je leven altijd moeilijker zijn dan wanneer je gewoon cis blijft. Daarom kan ik me niet voorstellen dat iemand hier bewust voor kiest als het maar een bevlieging is.
Ik vind dit toch wel heel anders dan een andere geaardheid. Een andere geaardheid zie je niet zo snel aan iemand. En ook horen er geen medicijnen als hormonen en operaties bij. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je hier zorgen over maakt en je afvraagt of het niet alleen een fase is. Ik denk alleen dat je er niet zoveel mee kan. Hij is volwassen en kan dus zelf deze beslissingen maken.
Indira_ schreef op 04-02-2025 om 21:05:
[..]
Ik denk dat je gelijk hebt. Maar ons kind gaat ook vaak uit zichzelf de discussie aan om ons te overtuigen maar ja dat deed ie ook toen ie een paar jaar jonger was met al diens andere diagnoses. En die zijn veelvuldig ingezet als excuus.
We hebben het nu wat laten rusten maar de hele dag door krijg ik kleine hints of ik krijg een link doorgestuurd. Dus zoemt wel de hele dag. We houden van al onze kinderen en als dit de weg is is dit de weg. Hormonen zijn trouwens niet helemaal onomkeerbaar. Als er na een poosje borstgroei komt gaan die niet meer weg ook remt het je seksdrive onmiddellijk en stopt de spermaproductie ook wordt de vetverdeling op je lijf anders.
Je kind daagt je uit. Wil reactie uitlokken. Dat zou ik zo objectief en neutraal mogelijk benoemen. Bijv kind stuurt een link door. Jij zegt ik heb het gelezen. Wil je ergens over praten?
Kind maakt een opmerking, jij herhaald de opmerking en vraagt neutraal wat de bedoeling is
Alles liefdevol. En ga nergens discussie over aan
Als je kind nonbinair is, waarom wil die dan vrouwelijke hormonen en zich als vrouw kleden? Om toch binair vrouw te worden? Hoe ziet die dat?
Verder ben ik het eens met degenen die zeggen dat je niet anders kunt dan toekijken en van je kind houden. Weerstand duwt je kind alleen maar weg van jullie. Je mag tegelijkertijd best aangeven dat je tijd nodig hebt om aan alles te wennen, want het is niet niks.