Ons kind (geboren als jongen) wil 'ineens' een vrouw worden
Ons kind geboren als jongen wil out of the blue voor ons een vrouw worden. En wij staan erbij en kijken er naar. Ik dacht dat ik altijd heel ruimdenkend was (en dat vind ik nog steeds) totdat mijn jongste kind (geboren als zoon) binnen no time uit de kast kwam als non binair en een paar weken later als transvrouw. Ons kind is volwassen en heeft zichzelf doorverwezen via de huisarts naar de genderpoli en wil nergens over praten want het is diens reis niet die van ons en we hebben er maar naar te schikken en we hebben er verder elke dag ruzie over. Niet omdat wij die ruzie starten integendeel. Maar omdat er een opmerking wordt gemaakt of omdat ie zelf erover begint. De sfeer is niet te harden en hen loopt om elke scheet weg van huis momenteel. Als iets hen niet zint. Of als we vragen hebben. Vrij snel is ons kind in sociale transitie gegaan; sieraden, makeup, lang haar laten groeien, vrouwen kleding en naamswijziging (voor vrienden) en voornaamwoorden veranderen (voor vrienden) Ik was net gewend aan die en hen en nu moet het al zij en haar worden.
Kijk onze middelste is gay en we hebben er nooit 1 dag moeilijk om gedaan of er wat van gevonden. Zowel mijn man en ik zijn bi voor wat het waard is dit te vermelden. Maar deze hebben we niet zien aankomen.
Enige context: kind is ass, adhd en hb en is nogal zwart wit en rigide. Als ik geen man ben dan ben ik vast een vrouw en dat was dat.
Alles uitgezocht online en via reddit en discourt en andere communities. Diens bubbel is helemaal queer. En we hebben een beetje het gevoel (man en ik) dat in diens geval waar je mee omgaat mee besmet raakt.
De illegale weg is al gezocht, de mazen in de wet, de mogelijkheden van de diagnose genderdysforie kopen, de wachtlijsten kunnen skippen. Er is zo veel meer mogelijk onder de zon dan ik ooit weet van had. En het lijkt erop dat ie het gaat doorzetten. En dat we dit jaar ipv een geboren zoon een dochter erbij krijgen en het voelt op zoveel manieren niet goed.
We hebben nooit enig vermoeden gehad. Kind was ' gewoon' jongensachtig en had altijd vriendinnetjes waar die ook vrij jong seksueel actief mee was. Begon pas toen die een opleiding ging doen in de kunsten met experimenteren met het uiterlijk en vrij snel kwam dit al naar voren. Diens hele pubertijd speelt dit niet en nu die volwassen is komt het er in 1x allemaal uit.
Ik zie een mannelijke man met geverfd halflang haar en onhandige vrouwenkleding. Een vrij groot en grof gezicht met gezichtshaar, mascara en enorme handen en voeten. Hen staart zich blind in onze opinie op tiktok en andere sociale media waar die helemaal zit gevangen in een fuik waar de mooiste transgenders worden getoond. Ons kind denkt dat ie dat ook wel allemaal zal gaan krijgen. En een echte vrouw zal worden. Zeggen dat ie moet werken met het canvas dat ie heeft wordt met ruzie weggewoven.
Ik ben bang dat ie in elkaar wordt geslagen en een kut leven tegemoet gaat waar die als een soort manwijf zich zal moeten profileren/of gezien zal blijven worden.
Samen kijken naar programma's als transgenderspijt resulteert in keiharde ruzie maar ook allerlei feitenkennis en statistieken waarbij allang is uitgedokterd hoe die ons kan overtuiging van diens gelijk.
Vrij snel zal de hormoontherapie worden gestart en dan diens zaad worden ingevroren en mijn hoofd tolt. Wat hebben we over het hoofd gezien? Mijn ouders zeggen dat we onze kinderen te vrij hebben opgevoed waardoor alles ineens een optie is. Mijn zussen zeggen dat het een nieuwetijdsgril is en dat alles maar maakbaar moet zijn. Jongelui fokken elkaar online op met allerlei diagnoses. Jaren terug was dat ass en was alles autisme, toen adhd, toen hb en nu is het genderdysforie en hoewel die zoektoch ten dele heus wel nuttig was is ons kind helemaal gaan hangen in de diagnoses tot de dag van vandaag en hen heeft zichzelf een nieuw label opgeplakt en klaar is klara.
Onze vragen, onze onzekerheden, onze onwetendheid, nieuwsgierigheid, alles en alles wordt afgewezen. Het is diens keuze en we gaan niet in discussie. Ons kind probeert ons alleen heel boos te overtuigen van diens gelijk en ruimte voor onze emotie is er niet. Diens vrienden vallen hen bij en schofferen ons gewoon. Ik huil mezelf elke dag in slaap omdat ik me geen einde raad weet. Ik weet bijna zeker dat dit niet de weg is die die moet afleggen maar ik kan hen niet tegenhouden. We worden overal buiten gehouden.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
Waar zijn wij in dit verhaal? Mogen wij iets vinden? Onzeker zijn of twijfelen? Het is een onomkeerbaar traject en wij denken dat ons kind zichzelf niet mooi vindt (dik geworden afgelopen jaar en zit volgens ons daardoor niet goed in diens vel) en onzeker is en denkt: als ik dan maar een vrouw word dan is alles beter. Ons kind heeft wel een grote hekel aan de zogenaamde macho-man en is een zachtaardige kunstenaar. Maar ik heb nog nooit 1 sec gedacht dat die een vrouw zou zijn en mijn parner idemdito.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet? Van me afschrijven vooral want ik kan er met (bijna) niemand over praten en ik ben zo verdrietig.
Indira_ schreef op 05-02-2025 om 20:37:
Ik denk dan nog eerder aan narcisme dan aan odd trouwens. Ons kind is heel charmant, grappig, gevat, intelligent en getalenteerd en algemeen ontwikkeld. Verbaal jaren ouder etc. Heeft nooit ruzie op straat is niet gevaarlijk is eerder een beetje een watje wat dat bertreft. Diens gedrag en paniek en dwingende karakter uiten zich alleen binnenskamers. Oke vorig jaar ook bij oma en die raakte volledig van de leg. Wat mij inwendig een heel klein beetje deed grinniken want dan wist zij iig ook eens hoe het echt voor ons was. Zeg al jaren hoe moeilijk we het hebben maar zij had nog nooit een echte tantrum meegemaakt. Nu weet ze dus wat we bedoelen. Krijg ineens veel meer begrip. Enfin ons kind is niet antisociaal of gewelddadig. Amper gevoelig voor autoriteiten als die ze eenmaal beter kent is wel aan de orde. Gold voor decenten die die onder te tafel lulde en kon uitlachen en ook voor andere mensen die ' boven' hen stonden. Is ie gewoon niet gevoelig voor als het nieuwtje er van af is. Ons kind bewonderd wel een aantal mensen waaron diens nieuwe bestie die transman is. En die ziet dat hij een platform heeft die ons kind ook wel wil, en we denken dat daar een zaadje geplant is. Ons kind wil bewonderd worden en door iedereen aanbeden. Afwijzingen kan die dan ook niet tegen. En die moeten wij ontgelden. Daarom zeg ik ook: die genderissues lijken een bevlieging. En als het niet zo is accepteren we dat ook. Maar het voelt echt totaal niet zo.
Wat praat je ontzettend negatief over je kind
Anoniemvoornu schreef op 05-02-2025 om 21:47:
[..]
Wat praat je ontzettend negatief over je kind
Dit kind lijkt mij in deze periode van zijn leven ook erg vermoeiend en moeder heeft geen blinde vlek (vandaar mijn advies hem het huis uit te stimuleren). Ze lijkt me eerlijk en lichtelijk wanhopig. Als baby was hij vast een stuk gezelliger.
Los van het transgender-verhaal, waarvan ik kan begrijpen dat je dit een bevlieging vindt, hebben jullie als ouders veel te verduren gehad. Jarenlang met dwingend gedrag omgaan en ook de paniek en andere gedragingen van je kind op moeten vangen, dat put je uit. Ik zou op zoek gaan naar ondersteuning voor jezelf. Zelf voor mijn werk een training geweldloos verzet gevolgd. Het is goed om je te verzetten tegen elke vorm van grensoverschrijdend gedrag, ook de vormen waarin dit door jullie zoon (noem hem nu toch zo) wordt gegoten. Ik denk dat jullie als ouders ondersteuning nodig hebben op welke manieren je je kan verzetten. Je klinkt inderdaad best negatief, als je zoveel moet slikken dan zit je een keer vol.
Lexus schreef op 05-02-2025 om 18:19:
[..]
genderspijt: 2%. Niet behandelde diepgevoelde genderdysforie: 50% kans op suicidepoging.
Ik weet niet waar jij die cijfers vandaan haalt. Joost a Campo psychiater die dit bij zijn collega-psyhiaters (86 reacties) wensen tot geslachtsverandering heeft onderzocht (proefschrift), vertelt dat bij de helft van de gevallen een psychiatrische problematiek de overhand had. Daar was een ander probleem aan de hand wat primair de aandacht behoefde. Hij heeft heel veel over zich heen gekregen, heel onterecht.
Labyrinth schreef op 05-02-2025 om 22:49:
[..]
Ik weet niet waar jij die cijfers vandaan haalt. Joost a Campo psychiater die dit bij zijn collega-psyhiaters (86 reacties) wensen tot geslachtsverandering heeft onderzocht (proefschrift), vertelt dat bij de helft van de gevallen een psychiatrische problematiek de overhand had. Daar was een ander probleem aan de hand wat primair de aandacht behoefde. Hij heeft heel veel over zich heen gekregen, heel onterecht.
According to 2022 statistics, only around 3% of trans people experience some form of regret, but may not detransition. Conversely, 97% of people who are transgender are happy with their decision to transition. (https://www.gendergp.com/detransition-facts/#h-how-many-trans-people-regret-transitioning)
Okay een procent erbij maar elders wordt er gezegd: Evidence suggests that less than 1% of transgender people who undergo gender-affirming surgery report regret. That proportion is even more striking when compared to the fact that 14.4% of the broader population reports regret after similar surgeries.
suicide: https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5178031/
Among hospitalized young people in the United States, 66% of those with a gender dysphoria diagnosis were admitted for suicide attempts or self-harm in 2019, compared to 5% without gender dysphoria, according to a study published in The Lancet Child & Adolescent Health.
Nou kan dat natuurlijk komen door een psychische ziekte maar die kan ook weer komen door onbehandelde gd. Je weet het ergens niet he?
Maar daarnaast voor de zoveelste keer: een genderteam haalt er heus wel uit of er sprake is van langdurig gevoelde gd of iets anders. Mijn antwoord was op iemand die zei 'ja maar er zijn zoveel docuś over transitiespijt. Ja maar daar worden deze cijfers niet in genoemd en dienen dus imho een antitrans agenda.
het klinkt continu alsof jij al weet dat je kind geen genderdysforie heeft. Het klinkt alsof je dat besloten heb. Dat voelt kind aan vermoed ik en maakt hem wsl niet prettiger in de omgang
stop ermee. Stop met je negatieve gedachten over hem. Ik begrijp je scepsis en wie weet heb je gelijk maar het doet er helemaal niet toe! Helemaal niets echt helemaal niets
absor schreef op 05-02-2025 om 23:04:
het klinkt continu alsof jij al weet dat je kind geen genderdysforie heeft. Het klinkt alsof je dat besloten heb. Dat voelt kind aan vermoed ik en maakt hem wsl niet prettiger in de omgang
stop ermee. Stop met je negatieve gedachten over hem. Ik begrijp je scepsis en wie weet heb je gelijk maar het doet er helemaal niet toe! Helemaal niets echt helemaal niets
Mee eens. En wie weet wat er gebeurt als je het loslaat en niet steeds in de discussie meegaat... want het feit dat jij het niet ziet zitten is ook weer een wapen voor zijn defiante gedrag.
je hoeft het niet te begrijpen. Je hoeft alleen maar van je kind te houden.
Ik begrijp dat dat op het moment moeilijk is. Maar misschien is dat iets om energie in te steken ipv diens genderdysforie. Dat is sowieso nutteloos gezien de houding van je kind. Het is diens eigen proces. Jij hebt het jouwe en dat kan eigenlijk alleen maar volgen. Je lijkt nu nog energie te willen stoppen in diens proces wijzigen. Ik geloof niet dat daar iets positiefs uit gaat komen.
Indira_ schreef op 05-02-2025 om 17:34:
[..]
Ik heb gewoon het idee dat ie er niet genoeg over heeft nagedacht en alle ' negatieve' dingen niet wil horen of zien. Die denkt als ik eenmaal een vrouw ben wordt alles beter. Nu is die erg ontevreden of diens lijf en vindt zichzelf te dik. Ik heb het idee dat ie denkt dat als ie een vrouw is alles beter wordt maar die vergeet dat ie zichzelf overal mee naartoe neemt. Sorry maar ik blijf erbij: dit is niet de weg.Maar ik moet blijven lachen en ik moet hen bijstaan en ik moet dit en moet dat. En wij dan? Met wie kunnen wij praten?
Ja, die kans zit er in.
Ook het feit dat hij het vrouwelijke wil in hem, wellicht misschien omdat hij nu wat ‘harde’ eigenschappen in zich bemerkt zoals luid, verbaal, agressief, ruzie maken, overheersen ipv open om te praten.
Hij zoekt het tegengestelde wat in hem zit momenteel.
Het beste zou nog zijn als een leraar, mentor, oom, neef of wie dan ook, waar hij een goed kontakt mee heeft, met hem kan praten erover. Deze zullen meer ingang bij hem vinden dan jullie.
Of..zelfs een vriend van vroeger
Indira_ schreef op 05-02-2025 om 17:34:
[..]Maar ik moet blijven lachen en ik moet hen bijstaan en ik moet dit en moet dat. En wij dan? Met wie kunnen wij praten?
Je hebt heel beperkt invloed momenteel over hem maar….je kunt voor jezelf wel dingen doen. Het is behoorlijk wat om als ouder dit te zien, gade te slaan, voelen dat je geen invloed hebt, en eigenlijk alleen maar van een afstandje moet toezien en loslaten.
Ga naar een psycholoog, voor jezelf. Als de nood er is. Zo kun je er over praten, en is het iemand van buiten af. Er wordt dan naar je geluistert en jouw gevoelens mogen er ook zijn.
Ik weet ook niet wat het is om je een vrouw of een man te voelen dus wat iemand met een zgn. genderprobleem voelt dat weet ik niet.
Ik heb ook vroeger net zo vrouwelijk willen zijn als mijn elegante zus maar dat was om de behandeling die je dan kreeg van de mannen. Iedereen keek je dan naar de ogen en wou je vriend/date zijn. En ze hoefde maar de jurk aan te trekken die ik zo mooi vond en ik wist dat hij mij nooit zo zou staan.
Maar later leerde ik een man kennen die me helemaal een topvrouw vond en bij hem voelde ik me dus vrouw. Als mijn baas me als een vrouw had gezien: nou liever niet. Dat heb ik gelukkig niet hoeven meemaken.
Ik had een leuk snoetje (zie ik achteraf op foto's) maar wist dat in die tijd niet van mezelf te waarderen omdat ik iets anders wou, namelijk een ander zijn.
Dus waarom een man iets aan zou willen trekken wat hem niet staat, namelijk een jurk, make-up en pruik, dat snap ik niet. Die onderstrepen niet wat hij is maar leggen juist het accent op het verschil.
rionyriony schreef op 06-02-2025 om 06:53:
Ik weet ook niet wat het is om je een vrouw of een man te voelen dus wat iemand met een zgn. genderprobleem voelt dat weet ik niet.
Ik heb ook vroeger net zo vrouwelijk willen zijn als mijn elegante zus maar dat was om de behandeling die je dan kreeg van de mannen. Iedereen keek je dan naar de ogen en wou je vriend/date zijn. En ze hoefde maar de jurk aan te trekken die ik zo mooi vond en ik wist dat hij mij nooit zo zou staan.
Maar later leerde ik een man kennen die me helemaal een topvrouw vond en bij hem voelde ik me dus vrouw. Als mijn baas me als een vrouw had gezien: nou liever niet. Dat heb ik gelukkig niet hoeven meemaken.
Ik had een leuk snoetje (zie ik achteraf op foto's) maar wist dat in die tijd niet van mezelf te waarderen omdat ik iets anders wou, namelijk een ander zijn.Dus waarom een man iets aan zou willen trekken wat hem niet staat, namelijk een jurk, make-up en pruik, dat snap ik niet. Die onderstrepen niet wat hij is maar leggen juist het accent op het verschil.
Fijn voor je dat je een leuk snoetje hebt en je vrouw voelt, wat slaat deze post de plank mis zeg...
Eens met een paar Posts hierboven. Dit gaat niet om jou. Jouw kind is officieel volwassen en al was het een puber, ook dan heb je vaak maar invloed waar ze het je gunnen. Laat je kind hun eigen keuzes maken. Kan je dat niet bij jou in huis? Dan is het in mijn mening tijd om te gaan. Hoewel dit niet om jou gaat, mag je zeker wel grenzen hebben. Deze hebben alleen met jou te maken. Jij wil in jouw huis een beetje gezellig leven. Jouw kind mag prima in transitie zijn, dat is aan hen, maar continue ruzie maken zou ik geen zin in hebben.
Sterkte. Ik snap heus dat dit niet makkelijk is. Maar ga je focussen op leuke dingen in je eigen leven. Dit pad moet die alleen wandelen.
Labyrinth schreef op 05-02-2025 om 22:39:
Los van het transgender-verhaal, waarvan ik kan begrijpen dat je dit een bevlieging vindt, hebben jullie als ouders veel te verduren gehad. Jarenlang met dwingend gedrag omgaan en ook de paniek en andere gedragingen van je kind op moeten vangen, dat put je uit. Ik zou op zoek gaan naar ondersteuning voor jezelf. Zelf voor mijn werk een training geweldloos verzet gevolgd. Het is goed om je te verzetten tegen elke vorm van grensoverschrijdend gedrag, ook de vormen waarin dit door jullie zoon (noem hem nu toch zo) wordt gegoten. Ik denk dat jullie als ouders ondersteuning nodig hebben op welke manieren je je kan verzetten. Je klinkt inderdaad best negatief, als je zoveel moet slikken dan zit je een keer vol.
Sorry dat ik zo negatief overkom. Geweldloos verzet gedaan met sit ins en alles. De gene die deze methode ontwikkeld had voor Nederland snapte er niks van dat het bij ons kind niets hielp.. Die kende de trucjes en ging er niet in mee. We hebben iht gehad, en ja wat al niet nog meer. Ondersteuning voor de ouders is er niet hoor als je kind volwassen is.
Moree schreef op 06-02-2025 om 02:54:
[..]
Ja, die kans zit er in.
Ook het feit dat hij het vrouwelijke wil in hem, wellicht misschien omdat hij nu wat ‘harde’ eigenschappen in zich bemerkt zoals luid, verbaal, agressief, ruzie maken, overheersen ipv open om te praten.Hij zoekt het tegengestelde wat in hem zit momenteel.
Het beste zou nog zijn als een leraar, mentor, oom, neef of wie dan ook, waar hij een goed kontakt mee heeft, met hem kan praten erover. Deze zullen meer ingang bij hem vinden dan jullie.
Of..zelfs een vriend van vroeger
heeft ie allemaal niet helaas.