Ons kind (geboren als jongen) wil 'ineens' een vrouw worden
Ons kind geboren als jongen wil out of the blue voor ons een vrouw worden. En wij staan erbij en kijken er naar. Ik dacht dat ik altijd heel ruimdenkend was (en dat vind ik nog steeds) totdat mijn jongste kind (geboren als zoon) binnen no time uit de kast kwam als non binair en een paar weken later als transvrouw. Ons kind is volwassen en heeft zichzelf doorverwezen via de huisarts naar de genderpoli en wil nergens over praten want het is diens reis niet die van ons en we hebben er maar naar te schikken en we hebben er verder elke dag ruzie over. Niet omdat wij die ruzie starten integendeel. Maar omdat er een opmerking wordt gemaakt of omdat ie zelf erover begint. De sfeer is niet te harden en hen loopt om elke scheet weg van huis momenteel. Als iets hen niet zint. Of als we vragen hebben. Vrij snel is ons kind in sociale transitie gegaan; sieraden, makeup, lang haar laten groeien, vrouwen kleding en naamswijziging (voor vrienden) en voornaamwoorden veranderen (voor vrienden) Ik was net gewend aan die en hen en nu moet het al zij en haar worden.
Kijk onze middelste is gay en we hebben er nooit 1 dag moeilijk om gedaan of er wat van gevonden. Zowel mijn man en ik zijn bi voor wat het waard is dit te vermelden. Maar deze hebben we niet zien aankomen.
Enige context: kind is ass, adhd en hb en is nogal zwart wit en rigide. Als ik geen man ben dan ben ik vast een vrouw en dat was dat.
Alles uitgezocht online en via reddit en discourt en andere communities. Diens bubbel is helemaal queer. En we hebben een beetje het gevoel (man en ik) dat in diens geval waar je mee omgaat mee besmet raakt.
De illegale weg is al gezocht, de mazen in de wet, de mogelijkheden van de diagnose genderdysforie kopen, de wachtlijsten kunnen skippen. Er is zo veel meer mogelijk onder de zon dan ik ooit weet van had. En het lijkt erop dat ie het gaat doorzetten. En dat we dit jaar ipv een geboren zoon een dochter erbij krijgen en het voelt op zoveel manieren niet goed.
We hebben nooit enig vermoeden gehad. Kind was ' gewoon' jongensachtig en had altijd vriendinnetjes waar die ook vrij jong seksueel actief mee was. Begon pas toen die een opleiding ging doen in de kunsten met experimenteren met het uiterlijk en vrij snel kwam dit al naar voren. Diens hele pubertijd speelt dit niet en nu die volwassen is komt het er in 1x allemaal uit.
Ik zie een mannelijke man met geverfd halflang haar en onhandige vrouwenkleding. Een vrij groot en grof gezicht met gezichtshaar, mascara en enorme handen en voeten. Hen staart zich blind in onze opinie op tiktok en andere sociale media waar die helemaal zit gevangen in een fuik waar de mooiste transgenders worden getoond. Ons kind denkt dat ie dat ook wel allemaal zal gaan krijgen. En een echte vrouw zal worden. Zeggen dat ie moet werken met het canvas dat ie heeft wordt met ruzie weggewoven.
Ik ben bang dat ie in elkaar wordt geslagen en een kut leven tegemoet gaat waar die als een soort manwijf zich zal moeten profileren/of gezien zal blijven worden.
Samen kijken naar programma's als transgenderspijt resulteert in keiharde ruzie maar ook allerlei feitenkennis en statistieken waarbij allang is uitgedokterd hoe die ons kan overtuiging van diens gelijk.
Vrij snel zal de hormoontherapie worden gestart en dan diens zaad worden ingevroren en mijn hoofd tolt. Wat hebben we over het hoofd gezien? Mijn ouders zeggen dat we onze kinderen te vrij hebben opgevoed waardoor alles ineens een optie is. Mijn zussen zeggen dat het een nieuwetijdsgril is en dat alles maar maakbaar moet zijn. Jongelui fokken elkaar online op met allerlei diagnoses. Jaren terug was dat ass en was alles autisme, toen adhd, toen hb en nu is het genderdysforie en hoewel die zoektoch ten dele heus wel nuttig was is ons kind helemaal gaan hangen in de diagnoses tot de dag van vandaag en hen heeft zichzelf een nieuw label opgeplakt en klaar is klara.
Onze vragen, onze onzekerheden, onze onwetendheid, nieuwsgierigheid, alles en alles wordt afgewezen. Het is diens keuze en we gaan niet in discussie. Ons kind probeert ons alleen heel boos te overtuigen van diens gelijk en ruimte voor onze emotie is er niet. Diens vrienden vallen hen bij en schofferen ons gewoon. Ik huil mezelf elke dag in slaap omdat ik me geen einde raad weet. Ik weet bijna zeker dat dit niet de weg is die die moet afleggen maar ik kan hen niet tegenhouden. We worden overal buiten gehouden.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
Waar zijn wij in dit verhaal? Mogen wij iets vinden? Onzeker zijn of twijfelen? Het is een onomkeerbaar traject en wij denken dat ons kind zichzelf niet mooi vindt (dik geworden afgelopen jaar en zit volgens ons daardoor niet goed in diens vel) en onzeker is en denkt: als ik dan maar een vrouw word dan is alles beter. Ons kind heeft wel een grote hekel aan de zogenaamde macho-man en is een zachtaardige kunstenaar. Maar ik heb nog nooit 1 sec gedacht dat die een vrouw zou zijn en mijn parner idemdito.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet? Van me afschrijven vooral want ik kan er met (bijna) niemand over praten en ik ben zo verdrietig.
je schrijft dat hen al langer ingeschreven stond dan jullie wisten. Dat laat dan wel zien dat dit iets is waar hen al langer mee bezig is toch? Hoelang stond hen dan al ingeschreven? Voor hen is het dan niet ineens. Jullie zijn er niet eerder in meegenomen dus dan voelt het als ineens en wellicht als een bevlieging. Hen heeft het om wat voor reden dan ook niet eerder met jullie gedeeld. Dat wil niet zeggen dat het er niet eerder was.
Misschien is het wel een bevlieging maar dat kan ik natuurlijk niet zien hoe vanachter mijn scherm met zo weinig informatie en maar van een kant.
Edit: ik dacht dit gelezen te hebben maar zie het nu even niet terug. Wellicht heb ik het fout. Kijk later even.
Verder zie ik wel je vraag met wie hij kunt praten hierover. Dat kun je bij de huisarts doen met de praktijkondersteuner ggz als je daar behoefte aan hebt. Die kan hierbij misschien best wat ondersteunen.
De tijd zal leren of het bieden van al die mogelijkheden om aan wensen van mensen tegemoet te komen, goed zullen zijn geweest of niet. Of de wereld er echt beter van is geworden.
rionyriony schreef op 06-02-2025 om 08:13:
De tijd zal leren of het bieden van al die mogelijkheden om aan wensen van mensen tegemoet te komen, goed zullen zijn geweest of niet. Of de wereld er echt beter van is geworden.
Ja, dat kun je je bij elke ontwikkeling afvragen natuurlijk. Misschien was de wereld wel veel beter af geweest zonder mensen. Of zonder straaljagers. Of zonder gras. Of zonder Elon Musk. Wie zal het zeggen. Maar dat lijkt me geen goede reden om een bepaalde groep mensen ineens de ruimte te ontzeggen om hun leven te leven zoals bij hen past. Het is nou niet alsof transgenders het milieu verpesten of de economie uit evenwicht brengen of ziektes verspreiden, wel?
Overigens werd er vroeger, toen die "mogelijkheden" er niet waren, veel minder moeilijk gedaan over mensen die niet geheel volgens hun geboortegeslacht leven. Laatst bleek trouwens uit een studie onder ouderen dat er ook een paar mensen tussen zaten die altiid dachten te weten welk geslacht ze waren maar die na bloedonderzoek toch andere chromosomen bleken te hebben. Het gevaarlijkste is een beetje kennis, en de "kennis" dat er maar twee geslachten zijn en niks anders, is een klein beetje kennis en niet het hele plaatje. Ooit waren we ook overtuigd dat er geen zwarte zwanen bestonden, maar die waren er wel. Of dat er geen eierleggende zoogdieren bestaan. Of geen buideldieren.
maar hebben jullie als gezin dan geen gesprekken bij een psycholoog hierover? Ik neem aan dat jullie daar dan vragen over krijgen qua ontwikkeling van je kind? Of jullie vroeger, nu achteraf gezien, al signalen hadden van wat zich nu openbaart? Opmerkingen, interesses, kledingstijl enz?
En het blijft lastig, want het is natuurlijk de binnenwereld van jou kind en zijn struggels....hij is de enige die weet hoe hij zich voelt.
En hoezo wordt dit niet vergoed vanuit de zorgverzekering? Of een gedeelte niet?
Je schreef dat je zoon depressies heeft gehad...wat lag daaraan ten grondslag?
en de boosheid bij jou kind....ik weet natuurlijk niet hoe zoiets voelt, maar als hij zich niet prettig voelt in zijn lichaam, en daarmee dag in dag uit struggelt, dan is dat wel verklaarbaar.
En als hij daar thuis ook moet vechten voor erkenning van zijn trans zijn dan verklaart dat ook wel wat
Jou pijn en verdriet en verbijstering lijkt mij ook erg moeilijk als je er echt van overtuigd bent dat het niet klopt. En nooit tekenen hebt gezien wat in die richting wijst....dat moet ook voelen als een mindfuck, een foute droom.
Heb je er wel eens met vrienden over gesproken...of zij ooit iets hebben gemerkt?
En uiterlijke kenmerken...daar is wellicht ook iets aan te doen, zodat uiterlijk meer overeenkomt met innerlijk en zavhtere vormen worden.
Maar jou pijn lijkt mij heel naar.heb je een praktijkondersteuner die je wrkelijks kan ondersteunen?
Je schreef dat je zoon een vriendin heeft...hoe vind zij deze verandering? Want qua uiterlijk gaat er veel veranderen
AnnaPollewop schreef op 06-02-2025 om 08:17:
[..]
Ja, dat kun je je bij elke ontwikkeling afvragen natuurlijk. Misschien was de wereld wel veel beter af geweest zonder mensen. Of zonder straaljagers. Of zonder gras. Of zonder Elon Musk. Wie zal het zeggen. Maar dat lijkt me geen goede reden om een bepaalde groep mensen ineens de ruimte te ontzeggen om hun leven te leven zoals bij hen past. Het is nou niet alsof transgenders het milieu verpesten of de economie uit evenwicht brengen of ziektes verspreiden, wel?
Overigens werd er vroeger, toen die "mogelijkheden" er niet waren, veel minder moeilijk gedaan over mensen die niet geheel volgens hun geboortegeslacht leven. Laatst bleek trouwens uit een studie onder ouderen dat er ook een paar mensen tussen zaten die altiid dachten te weten welk geslacht ze waren maar die na bloedonderzoek toch andere chromosomen bleken te hebben. Het gevaarlijkste is een beetje kennis, en de "kennis" dat er maar twee geslachten zijn en niks anders, is een klein beetje kennis en niet het hele plaatje. Ooit waren we ook overtuigd dat er geen zwarte zwanen bestonden, maar die waren er wel. Of dat er geen eierleggende zoogdieren bestaan. Of geen buideldieren.
Nee maar ze houden zeker wel van provoceren en ieder die er ook maar een beetje bedenkingen bij heeft wordt genamed en geschamed als transfoob en daarna gecanceld.
En er zijn maar 2 geslachten, je kunt de buitenkant naar wens aanpassen maar de binnenkant niet.
to je schrijft zoveel negatieve eigenschappen toe aan je kind is dat niet een veel groter probleem dan welk geslacht je kind heeft of wilt hebben? Nogmaals je sprak over o.a.
borderline , daar gaat trauma aan vooraf en is trouwens een diagnose die vaker bij vrouwen als mannen voorkomt. .. maar je noemt je kind later weer een watje? Even in jouw termen denkend, dat is toch ook geen mannelijke eigenschap? Meltdowns en tienermeiden gaan vaak hand in hand , ik lees zat "vrouwelijke" eigenschappen in jouw omschrijving van je kind
ik ken iemand die zich ook met een hoop rebellie lesbisch verklaarde, haar voornaam aanpaste, tegenover de buitenwereld deed alsof haar moeder dat allemaal niet accepteerde. Ze kreeg de diagnose borderline en is inmiddels met een man getrouwd.
Als jij het gevoel hebt dat het niet klopt, ze geen vrouw zijn, is dat misschien ook wel zo.
Maar ze zijn volwassen, en volwassenen mogen hun eigen fouten maken.
Zeespiegel schreef op 06-02-2025 om 09:05:
Maar ze zijn volwassen, en volwassenen mogen hun eigen fouten maken.
Ook als ze op niet volgens protocol van man naar vrouw gaan ?????
Roos57 schreef op 06-02-2025 om 09:07:
[..]
Ook als ze op niet volgens protocol van man naar vrouw gaan ?????
Het klinkt alsof deze persoon daar doelbewust voor kiest, dus ja hun eigen verantwoordelijkheid. Hoewel ik me kan voorstellen dat TO dat heel anders voelt.
Te hard rijden kiest een volwassene ook gewoon zelf voor, en vormt een veel groter risico voor de omgeving. En toch zullen maar weinig ouders om die reden de autosleutels van hun volwassen kind innemen.
Dat die protocollen zo simpel te omzeilen zijn, is wel zorgwekkend.
Dat een inwonend volwassen kind continu de confrontatie zoekt, kan je als ouder natuurlijk wel wat van zeggen.
Zeespiegel schreef op 06-02-2025 om 09:05:
ik ken iemand die zich ook met een hoop rebellie lesbisch verklaarde, haar voornaam aanpaste, tegenover de buitenwereld deed alsof haar moeder dat allemaal niet accepteerde. Ze kreeg de diagnose borderline en is inmiddels met een man getrouwd.
Als jij het gevoel hebt dat het niet klopt, ze geen vrouw zijn, is dat misschien ook wel zo.
Maar ze zijn volwassen, en volwassenen mogen hun eigen fouten maken.
Hoezo fout? zoekende zijn naar je "seksuele" identiteit is niet fout, een vrouw of meerdere vrouwen daten en daarna met een man trouwen is niks mis mee...
off topic , we hebben nog een lange weg te gaan als we nog steeds dingen roepen als ja ze dacht dat ze lesbisch was maar het was borderline...
To de manier waarop je je kind de laatste postings omschrijft heeft niet heel veel meer te maken met transitie , er zal vast heel veel gebeurd zijn maar het is jouw kind van 19 om haar nu al als narcist weg te zetten en te roepen dat opvoeden met 19 wel klaar is helpt jullie ook niet verder.
Indira_ schreef op 06-02-2025 om 07:49:
[..]
heeft ie allemaal niet helaas.
Hoe is zijn relatie met zijn broer/zus? Kunnen die goed overweg? Soms kan een opmerking van broer/zus ook veel doen.
Of zelfs opa/ oma. Iets in de trent van: hoe gaat het me je kleinzoon?
Lexus schreef op 05-02-2025 om 22:57:
[..]
According to 2022 statistics, only around 3% of trans people experience some form of regret, but may not detransition. Conversely, 97% of people who are transgender are happy with their decision to transition. (https://www.gendergp.com/detransition-facts/#h-how-many-trans-people-regret-transitioning)
Okay een procent erbij maar elders wordt er gezegd: Evidence suggests that less than 1% of transgender people who undergo gender-affirming surgery report regret. That proportion is even more striking when compared to the fact that 14.4% of the broader population reports regret after similar surgeries.
suicide: https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5178031/
Among hospitalized young people in the United States, 66% of those with a gender dysphoria diagnosis were admitted for suicide attempts or self-harm in 2019, compared to 5% without gender dysphoria, according to a study published in The Lancet Child & Adolescent Health.
Nou kan dat natuurlijk komen door een psychische ziekte maar die kan ook weer komen door onbehandelde gd. Je weet het ergens niet he?
Maar daarnaast voor de zoveelste keer: een genderteam haalt er heus wel uit of er sprake is van langdurig gevoelde gd of iets anders. Mijn antwoord was op iemand die zei 'ja maar er zijn zoveel docuś over transitiespijt. Ja maar daar worden deze cijfers niet in genoemd en dienen dus imho een antitrans agenda.
Dit gaat dus niet over de populatie transgenders, maar over de populatie transgenders in een ziekenhuis.
BritgetJones007 schreef op 06-02-2025 om 08:19:
maar hebben jullie als gezin dan geen gesprekken bij een psycholoog hierover? Ik neem aan dat jullie daar dan vragen over krijgen qua ontwikkeling van je kind? Of jullie vroeger, nu achteraf gezien, al signalen hadden van wat zich nu openbaart? Opmerkingen, interesses, kledingstijl enz?
En het blijft lastig, want het is natuurlijk de binnenwereld van jou kind en zijn struggels....hij is de enige die weet hoe hij zich voelt.
En hoezo wordt dit niet vergoed vanuit de zorgverzekering? Of een gedeelte niet?
Je schreef dat je zoon depressies heeft gehad...wat lag daaraan ten grondslag?
helemaal niks van dit alles.
depressie had te maken met overschatting, zwaar op de hand en erfelijk component, adhd, ass, hb, verkeerde school, trauma, pesten, etc.
We worden tot op heden nergens in meegenomen. Ja ons kind praat wel, zeker wel, nu het hek van de dam is praat ie er elke dag over.