Ons kind (geboren als jongen) wil 'ineens' een vrouw worden
Ons kind geboren als jongen wil out of the blue voor ons een vrouw worden. En wij staan erbij en kijken er naar. Ik dacht dat ik altijd heel ruimdenkend was (en dat vind ik nog steeds) totdat mijn jongste kind (geboren als zoon) binnen no time uit de kast kwam als non binair en een paar weken later als transvrouw. Ons kind is volwassen en heeft zichzelf doorverwezen via de huisarts naar de genderpoli en wil nergens over praten want het is diens reis niet die van ons en we hebben er maar naar te schikken en we hebben er verder elke dag ruzie over. Niet omdat wij die ruzie starten integendeel. Maar omdat er een opmerking wordt gemaakt of omdat ie zelf erover begint. De sfeer is niet te harden en hen loopt om elke scheet weg van huis momenteel. Als iets hen niet zint. Of als we vragen hebben. Vrij snel is ons kind in sociale transitie gegaan; sieraden, makeup, lang haar laten groeien, vrouwen kleding en naamswijziging (voor vrienden) en voornaamwoorden veranderen (voor vrienden) Ik was net gewend aan die en hen en nu moet het al zij en haar worden.
Kijk onze middelste is gay en we hebben er nooit 1 dag moeilijk om gedaan of er wat van gevonden. Zowel mijn man en ik zijn bi voor wat het waard is dit te vermelden. Maar deze hebben we niet zien aankomen.
Enige context: kind is ass, adhd en hb en is nogal zwart wit en rigide. Als ik geen man ben dan ben ik vast een vrouw en dat was dat.
Alles uitgezocht online en via reddit en discourt en andere communities. Diens bubbel is helemaal queer. En we hebben een beetje het gevoel (man en ik) dat in diens geval waar je mee omgaat mee besmet raakt.
De illegale weg is al gezocht, de mazen in de wet, de mogelijkheden van de diagnose genderdysforie kopen, de wachtlijsten kunnen skippen. Er is zo veel meer mogelijk onder de zon dan ik ooit weet van had. En het lijkt erop dat ie het gaat doorzetten. En dat we dit jaar ipv een geboren zoon een dochter erbij krijgen en het voelt op zoveel manieren niet goed.
We hebben nooit enig vermoeden gehad. Kind was ' gewoon' jongensachtig en had altijd vriendinnetjes waar die ook vrij jong seksueel actief mee was. Begon pas toen die een opleiding ging doen in de kunsten met experimenteren met het uiterlijk en vrij snel kwam dit al naar voren. Diens hele pubertijd speelt dit niet en nu die volwassen is komt het er in 1x allemaal uit.
Ik zie een mannelijke man met geverfd halflang haar en onhandige vrouwenkleding. Een vrij groot en grof gezicht met gezichtshaar, mascara en enorme handen en voeten. Hen staart zich blind in onze opinie op tiktok en andere sociale media waar die helemaal zit gevangen in een fuik waar de mooiste transgenders worden getoond. Ons kind denkt dat ie dat ook wel allemaal zal gaan krijgen. En een echte vrouw zal worden. Zeggen dat ie moet werken met het canvas dat ie heeft wordt met ruzie weggewoven.
Ik ben bang dat ie in elkaar wordt geslagen en een kut leven tegemoet gaat waar die als een soort manwijf zich zal moeten profileren/of gezien zal blijven worden.
Samen kijken naar programma's als transgenderspijt resulteert in keiharde ruzie maar ook allerlei feitenkennis en statistieken waarbij allang is uitgedokterd hoe die ons kan overtuiging van diens gelijk.
Vrij snel zal de hormoontherapie worden gestart en dan diens zaad worden ingevroren en mijn hoofd tolt. Wat hebben we over het hoofd gezien? Mijn ouders zeggen dat we onze kinderen te vrij hebben opgevoed waardoor alles ineens een optie is. Mijn zussen zeggen dat het een nieuwetijdsgril is en dat alles maar maakbaar moet zijn. Jongelui fokken elkaar online op met allerlei diagnoses. Jaren terug was dat ass en was alles autisme, toen adhd, toen hb en nu is het genderdysforie en hoewel die zoektoch ten dele heus wel nuttig was is ons kind helemaal gaan hangen in de diagnoses tot de dag van vandaag en hen heeft zichzelf een nieuw label opgeplakt en klaar is klara.
Onze vragen, onze onzekerheden, onze onwetendheid, nieuwsgierigheid, alles en alles wordt afgewezen. Het is diens keuze en we gaan niet in discussie. Ons kind probeert ons alleen heel boos te overtuigen van diens gelijk en ruimte voor onze emotie is er niet. Diens vrienden vallen hen bij en schofferen ons gewoon. Ik huil mezelf elke dag in slaap omdat ik me geen einde raad weet. Ik weet bijna zeker dat dit niet de weg is die die moet afleggen maar ik kan hen niet tegenhouden. We worden overal buiten gehouden.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
Waar zijn wij in dit verhaal? Mogen wij iets vinden? Onzeker zijn of twijfelen? Het is een onomkeerbaar traject en wij denken dat ons kind zichzelf niet mooi vindt (dik geworden afgelopen jaar en zit volgens ons daardoor niet goed in diens vel) en onzeker is en denkt: als ik dan maar een vrouw word dan is alles beter. Ons kind heeft wel een grote hekel aan de zogenaamde macho-man en is een zachtaardige kunstenaar. Maar ik heb nog nooit 1 sec gedacht dat die een vrouw zou zijn en mijn parner idemdito.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet? Van me afschrijven vooral want ik kan er met (bijna) niemand over praten en ik ben zo verdrietig.
Moree schreef op 06-02-2025 om 11:11:
[..]
Hoe is zijn relatie met zijn broer/zus? Kunnen die goed overweg? Soms kan een opmerking van broer/zus ook veel doen.Of zelfs opa/ oma. Iets in de trent van: hoe gaat het me je kleinzoon?
Hele goede band met siblings maar die gaan hier helemaal in mee. Kopen transvlaggen en kleding en noemen hen zo gewild bij diens nieuwe naam.
Indira_ schreef op 06-02-2025 om 11:15:
[..]
helemaal niks van dit alles.
depressie had te maken met overschatting, zwaar op de hand en erfelijk component, adhd, ass, hb, verkeerde school, trauma, pesten, etc.
We worden tot op heden nergens in meegenomen. Ja ons kind praat wel, zeker wel, nu het hek van de dam is praat ie er elke dag over.
Je kind heeft het zo te lezen verre van makkelijk (gehad)
Anoniemvoornu schreef op 06-02-2025 om 11:18:
[..]
Je kind heeft het zo te lezen verre van makkelijk (gehad)
Nou dat kan je wel zeggen 🥺
Zeespiegel schreef op 06-02-2025 om 09:21:
[..]
Het klinkt alsof deze persoon daar doelbewust voor kiest, dus ja hun eigen verantwoordelijkheid. Hoewel ik me kan voorstellen dat TO dat heel anders voelt.
Te hard rijden kiest een volwassene ook gewoon zelf voor, en vormt een veel groter risico voor de omgeving. En toch zullen maar weinig ouders om die reden de autosleutels van hun volwassen kind innemen.
Dat die protocollen zo simpel te omzeilen zijn, is wel zorgwekkend.
Dat een inwonend volwassen kind continu de confrontatie zoekt, kan je als ouder natuurlijk wel wat van zeggen.
Maar is dat zo? Voor crosshormonen heb je toch een verklaring van het genderteam nodig wo psychologen en psychiaters. Tenzij je die hormonen op de zwarte markt gaat halen, als dat kan ik weet dat niet, maar dat is natuurlijk het stomste wat je kan doen. En bij man naar vrouw komt er heel veel kijken wat echt niet in het illegale circuit kan.
De ouders zijn denk ik beyond 'er wat van zeggen'. Maar ik denk dat je moet zeggen: ik ga geen discussie meer met je aan over dit onderwerp, ik wens je succes bij het genderteam en als zij je transitie goedkeuren zal ik je steunen. En dat als een kapotte langspeelplaat blijven herhalen ook door de stormen van zijn kwaadheid heen. Kind lijkt me verslaafd aan ruzie en smarting off, voed dat niet door mee te gaan. Ik denk dat juist een houding van 'okay je bent volwassen doe wat je wil' hem het wapen van discussies aangaan uit handen slaat.
En ja dan is het rot maar dan kun je als ouder niets doen en hopen dat genderteam de juiste beslissing neemt maar voor je eigen welbevinden en wellicht ook van je kind zou ik rust forceren door grey rock te gaan.
Indira_ schreef op 06-02-2025 om 11:15:
[..]
helemaal niks van dit alles.
depressie had te maken met overschatting, zwaar op de hand en erfelijk component, adhd, ass, hb, verkeerde school, trauma, pesten, etc.
We worden tot op heden nergens in meegenomen. Ja ons kind praat wel, zeker wel, nu het hek van de dam is praat ie er elke dag over.
Je kind is 18+ dus dat zal denk ik alleen gebeuren als kind dit zelf wil en daar toestemming voor geeft.
We worden tot op heden nergens in meegenomen. Ja ons kind praat wel, zeker wel, nu het hek van de dam is praat ie er elke dag over.
Je kind is 18+ dus dat zal denk ik alleen gebeuren als kind dit zelf wil en daar toestemming voor geeft.
En dat lijkt me super lastig want kind is erg jong volwassen en als jouw intuitie geen gehoor krijgt, voel je je natuurlijk volkomen buitenspel geplaatst. Een probleem dat veel ouders van kinderen met allerhande problematiek ervaren.
Maar Indira, wat als het nu gewoon zo is? Kind wil dit, wordt gezien als volwassen en kan eigen beslissingen nemen. Je kunt daar van balen, kwaad over worden, wanhopig zelfs en dat is allemaal begrijpelijk. Maar het helpt je niet, want dit is hoe het nu is. Niemand zal naar jullie mening vragen. Sorry, ik begrijp hoe moeilijk het moet zijn. Zou het wat zijn als je zelf steun zoekt om hier over te kunnen praten?
Ik lees wel veel verdergaande problematiek dan enkel 'plotseling' van geslacht willen veranderen. Oppositioneel gedrag, zoals iemand al schreef lijkt kind verslaafd aan ruzie/discussie (en per se gelijk moeten krijgen).
Als je kind je overal buiten houdt, kun je niet zo veel doen.
Illegale trajecten zou ik me ver van houden en dat ook tegen kind zeggen. Er zijn genderpoli's waar expertise is. Er zijn daar wachtlijsten en daar heb je je aan te conformeren. Als kind voordringt, betekent dat vooral dat anderen nog langer moeten wachten.
En onderhoudsplicht gaat niet over het betalen van alles wat een kind wil. Als je het niet kunt betalen houdt het op. En dingen uit het illegale circuit hoef je natuurlijk al helemaal niet te betalen voor je kind. Zou wat zijn zeg.
Het onderliggende verleden van kind kan wel een rol spelen in de problematiek van nu. Het is aan een psychiater om dat uit te zoeken. En dat kan natuurlijk niet in één gesprekje. Daar zijn zorgvuldige trajecten voor. En ja, dat kost tijd.
duizel schreef op 06-02-2025 om 12:05:
[..]
Je kind is 18+ dus dat zal denk ik alleen gebeuren als kind dit zelf wil en daar toestemming voor geeft.
Maar bij haar kind speelt ook adhd ass als ik het goed las. Ook problematisch schooljaren met pesten en trauma, dus haar kind is door dit alles juist verre van volwassen en zal sociaal emotioneel misschien wel veel jonger zijn... en door diagnoses ook een kwetsbaar kind, ook al kan dit kind zich verbaal stevig uitten. Daar zit dus al een flinke disbalans in.
Dus ik snap TO zorgen wel dat zij als ouders niet gehoord worden qua ontwikkeling van kind bijvoorbeeld.
Maar als er stappen overgeslagen zijn, waarbij juist zorgvuldig handelen zo belangrijk is, dan moet je misschien dat wel kenbaar maken...misschien kan je wel aangeven bij team dat jullie het moeilijk vinden, omdat jullie menen dat een aantal belangrijke stappen niet genomen lijken te zijn en dat je het wat rust zou geven als ze hier aandacht aan kunnen besteden. Dus niet: de juiste weg is niet afgelegd en waardoor dat komt, maar benoemen wat volgens jou zinvol zou zijn in proces kind om extra aandacht aan te besteden.
En het lastige is en blijft; alleen je kind weet hoe het zit.
Anoniemvoornu schreef op 05-02-2025 om 21:47:
[..]
Wat praat je ontzettend negatief over je kind
Ik vind het ook nogal wat om het gedrag van kind in de schoenen van moeder te schuiven, alsof al het moeilijke gedrag van kind verklaard wordt doordat moeder diens identiteit niet accepteert. Ja ik weet dat je dat niet letterlijk zegt, maar zo klinkt het in mijn oren wel.
Het is niet niks om te maken te hebben met een kind dat zo enorm in de oppositie gaat, en van de omgeving zo'n onvoorwaardelijke instemming eist met een proces dat op zijn best enige wentijd nodig heeft, maar waar de ouders ook invoelbare vraagtekens bij hebben.
Ja, er zijn transpersonen bij wie het heel duidelijk is dat het transzijn het issue is, en bij wie het leven ook eenvoudiger wordt als het lichaam in overeenstemming is met de identiteit. Maar dat wil niet zeggen dat dat het geval is bij alle personen die zich als trans identificeren (de enige transpersoon die ik van nabij ken heeft duidelijk allerlei andere issues die ik niet nader zal benoemen, maar die vrij heftig deviant zijn).
En als moeder kun je best je vraagtekens hebben of dit werkelijk trans-zijn is, of dat hier andere issues vermomd zijn als transidentiteit. En met een kind dat zo mondig en verbaal agressief kan zijn, wordt er best wat van je incasseringsvermogen gevraagd.
Neemt niet weg dat ik denk dat de enige optie inderdaad is: ruimte aan het kind geven maar niet ten koste van jou. De discussie consequent uit de weg gaan of weigeren. Niet omdat het kind niet mag zijn wie hij/zij/hen is, maar omdat jij als ouder ook moet kunnen zijn wie je bent.
Ginevra schreef op 06-02-2025 om 15:22:
[..]
Ik vind het ook nogal wat om het gedrag van kind in de schoenen van moeder te schuiven, alsof al het moeilijke gedrag van kind verklaard wordt doordat moeder diens identiteit niet accepteert. Ja ik weet dat je dat niet letterlijk zegt, maar zo klinkt het in mijn oren wel.
Het is niet niks om te maken te hebben met een kind dat zo enorm in de oppositie gaat, en van de omgeving zo'n onvoorwaardelijke instemming eist met een proces dat op zijn best enige wentijd nodig heeft, maar waar de ouders ook invoelbare vraagtekens bij hebben.
Ja, er zijn transpersonen bij wie het heel duidelijk is dat het transzijn het issue is, en bij wie het leven ook eenvoudiger wordt als het lichaam in overeenstemming is met de identiteit. Maar dat wil niet zeggen dat dat het geval is bij alle personen die zich als trans identificeren (de enige transpersoon die ik van nabij ken heeft duidelijk allerlei andere issues die ik niet nader zal benoemen, maar die vrij heftig deviant zijn).
En als moeder kun je best je vraagtekens hebben of dit werkelijk trans-zijn is, of dat hier andere issues vermomd zijn als transidentiteit. En met een kind dat zo mondig en verbaal agressief kan zijn, wordt er best wat van je incasseringsvermogen gevraagd.
Neemt niet weg dat ik denk dat de enige optie inderdaad is: ruimte aan het kind geven maar niet ten koste van jou. De discussie consequent uit de weg gaan of weigeren. Niet omdat het kind niet mag zijn wie hij/zij/hen is, maar omdat jij als ouder ook moet kunnen zijn wie je bent.
Ze noemt haar kind een watje , manipulatief, borderline, narcisme en nog veel meer komt voorbij , ja dat vind ik nogal iets om te zeggen over je eigen 19jarige kind. Heeft niets met gedrag in schoenen schuiven te maken
BritgetJones007 schreef op 06-02-2025 om 13:33:
[..]
Maar bij haar kind speelt ook adhd ass als ik het goed las. Ook problematisch schooljaren met pesten en trauma, dus haar kind is door dit alles juist verre van volwassen en zal sociaal emotioneel misschien wel veel jonger zijn... en door diagnoses ook een kwetsbaar kind, ook al kan dit kind zich verbaal stevig uitten. Daar zit dus al een flinke disbalans in.
Dus ik snap TO zorgen wel dat zij als ouders niet gehoord worden qua ontwikkeling van kind bijvoorbeeld.
Maar als er stappen overgeslagen zijn, waarbij juist zorgvuldig handelen zo belangrijk is, dan moet je misschien dat wel kenbaar maken...misschien kan je wel aangeven bij team dat jullie het moeilijk vinden, omdat jullie menen dat een aantal belangrijke stappen niet genomen lijken te zijn en dat je het wat rust zou geven als ze hier aandacht aan kunnen besteden. Dus niet: de juiste weg is niet afgelegd en waardoor dat komt, maar benoemen wat volgens jou zinvol zou zijn in proces kind om extra aandacht aan te besteden.
En het lastige is en blijft; alleen je kind weet hoe het zit.
Ik schrijf ook bewust niet dat kind volwassen is maar puur gericht op regelgeving.
MamaE schreef op 06-02-2025 om 12:29:
Als je kind je overal buiten houdt, kun je niet zo veel doen.
En onderhoudsplicht gaat niet over het betalen van alles wat een kind wil. Als je het niet kunt betalen houdt het op. En dingen uit het illegale circuit hoef je natuurlijk al helemaal niet te betalen voor je kind. Zou wat zijn zeg.
.
Ik begrijp dat ouders van pubers vanaf een bepaalde leeftijd inderdaad niet worden meegenomen bij behandelingen zoals oa psychologen etc.
In hoeverre kunnen zij dan wel (of niet natuurlijk) goedkeuring verlenen aan kostbare behandelingen? En dan gaat het er in deze niet eens om of men iets niet kán of wíl betalen.
Onderhoudsplicht gaat natuurlijk niet over alle kosten een kind zelf wil dat ouders dit maar betalen.
Kersje schreef op 06-02-2025 om 17:11:
[..]
Ik begrijp dat ouders van pubers vanaf een bepaalde leeftijd inderdaad niet worden meegenomen bij behandelingen zoals oa psychologen etc.
In hoeverre kunnen zij dan wel (of niet natuurlijk) goedkeuring verlenen aan kostbare behandelingen? En dan gaat het er in deze niet eens om of men iets niet kán of wíl betalen.
Onderhoudsplicht gaat natuurlijk niet over alle kosten een kind zelf wil dat ouders dit maar betalen.
Eens met je post Kersje. Maar volgens mij worden geslachtsveranderende operaties inmiddels volledig vergoed uit de basisverzekering.
Misschien heel slecht voor de relatie en pedagogisch onverantwoordelijk. Maar ik ken mijzelf, ik zou mijn oprechte twijfels niet voor mij kunnen houden. Als ik echt ervan overtuigd ben dat andere issues de reden zijn van deze bevlieging, zou ik zelfs die psychiater raadplegen uit de documentaire van zembla. Uit eigen beweging het genderteam benaderen en mij niet tegen laten houden vanwege het feit dan mijn kind 19 is.
Hierdoor zal kind zich waarschijnlijk niet gesteund voelen, maar ik zou het heel moeilijk vinden om echte steun te geven als kind onomkeerbare operaties wil ondergaan. En ik ben niet gerustgesteld door wat ik heb gezien in meerdere documentaires dat het traject echt zorgvuldig genoeg is. Ik zou ook wakker liggen en in de actie schieten.
Ik zou wel kind bevestigen in zijn gevoel dat hen zich niet fijn voelt, depressief voelt en zich gelukkiger wil voelen. Maar ik zou wel mijn twijfel uiten of de oorzaak en de oplossing die operaties zijn. Nogmaals misschien niet wijs.
Over hormonen via het illegale circuit, dat gaat dus helaas heel erg makkelijk wanneer je de juiste mensen kent. Dan is alles te koop, en zonder toezicht te gebruiken. En wanneer iemand dan om gaat met andere transpersonen die ook hormonen gebruiken en denken te weten hoeveel je moet spuiten/slikken, dan is het helemaal simpel.
Ik heb een vriendin die transvrouw is, waarbij vanaf haar 14e al duidelijk was dat ze vrouw was. In alle opzichten in transitie, sociaal, ook hormonen, stemtherapie en binnenkort een borstoperatie. De geslachtsveranderende operatie wil ze niet vanwege de vele en grote risico's. En dat begrijp ik ook heel erg goed, want die risico's zijn enorm.
Daarnaast heb ik iemand zoals zoon van TO in mijn omgeving. (Sorry ik zeg nog even zoon uit gemakzucht). Out of the blue kwam die met de mededeling dat die vrouw wilde worden. Helaas ook iemand bekend met depressies en een wat moeilijke jeugd, allerlei onderliggende problematiek in ieder geval waardoor diens leven gewoon op alle vlakken vastloopt. Goed, die is in contact gekomen met transmensen, en helemaal gek gemaakt door hen over waar je hormonen kunt kopen en welke psycholoog het beste meewerkt en wat je precies moet zeggen en hoe je precies moet gedragen. Dus die is het traject ingegaan. Uiteindelijk niet doorgezet en heeft het "in de koelkast" gezet.
Van die persoon vermoeden wij ook dat het "probleem" niet is genderdysforie maar achterliggende psychische problemen en een soort vlucht om zichzelf een nieuwe start te geven en het verleden achter zich te laten door een nieuwe identiteit aan te nemen. Maar het verleden gaat overal mee naartoe, wie of wat je ook bent. Daar moet je eerst aan werken voordat je levensveranderende maatregelen gaat nemen zoals hormonen en operaties.
Nu is die persoon weer man, praat niet meer over zijn wens om vrouw te worden, maar is nog altijd depressief. Die wil echt niet met zichzelf aan de slag uiteindelijk. En een beetje psycholoog prikt daar natuurlijk direct doorheen.
Sterkte TO. Het is een moeilijk proces en het enige wat je kunt doen is luisteren, van je zoon houden en jezelf niet uit laten lokken tot verhitte discussies. Als je meer over dit onderwerp wil weten of met iemand wil praten kun je beter lotgenoten zoeken op bijvoorbeeld Facebook. Want je zoon ga je op deze manier kwijtraken, die is zoals ik kan lezen uit je berichten, niet bereid om jullie zorgen aan te willen horen en deze weg te nemen op een normale manier.