Ons kind (geboren als jongen) wil 'ineens' een vrouw worden
Ons kind geboren als jongen wil out of the blue voor ons een vrouw worden. En wij staan erbij en kijken er naar. Ik dacht dat ik altijd heel ruimdenkend was (en dat vind ik nog steeds) totdat mijn jongste kind (geboren als zoon) binnen no time uit de kast kwam als non binair en een paar weken later als transvrouw. Ons kind is volwassen en heeft zichzelf doorverwezen via de huisarts naar de genderpoli en wil nergens over praten want het is diens reis niet die van ons en we hebben er maar naar te schikken en we hebben er verder elke dag ruzie over. Niet omdat wij die ruzie starten integendeel. Maar omdat er een opmerking wordt gemaakt of omdat ie zelf erover begint. De sfeer is niet te harden en hen loopt om elke scheet weg van huis momenteel. Als iets hen niet zint. Of als we vragen hebben. Vrij snel is ons kind in sociale transitie gegaan; sieraden, makeup, lang haar laten groeien, vrouwen kleding en naamswijziging (voor vrienden) en voornaamwoorden veranderen (voor vrienden) Ik was net gewend aan die en hen en nu moet het al zij en haar worden.
Kijk onze middelste is gay en we hebben er nooit 1 dag moeilijk om gedaan of er wat van gevonden. Zowel mijn man en ik zijn bi voor wat het waard is dit te vermelden. Maar deze hebben we niet zien aankomen.
Enige context: kind is ass, adhd en hb en is nogal zwart wit en rigide. Als ik geen man ben dan ben ik vast een vrouw en dat was dat.
Alles uitgezocht online en via reddit en discourt en andere communities. Diens bubbel is helemaal queer. En we hebben een beetje het gevoel (man en ik) dat in diens geval waar je mee omgaat mee besmet raakt.
De illegale weg is al gezocht, de mazen in de wet, de mogelijkheden van de diagnose genderdysforie kopen, de wachtlijsten kunnen skippen. Er is zo veel meer mogelijk onder de zon dan ik ooit weet van had. En het lijkt erop dat ie het gaat doorzetten. En dat we dit jaar ipv een geboren zoon een dochter erbij krijgen en het voelt op zoveel manieren niet goed.
We hebben nooit enig vermoeden gehad. Kind was ' gewoon' jongensachtig en had altijd vriendinnetjes waar die ook vrij jong seksueel actief mee was. Begon pas toen die een opleiding ging doen in de kunsten met experimenteren met het uiterlijk en vrij snel kwam dit al naar voren. Diens hele pubertijd speelt dit niet en nu die volwassen is komt het er in 1x allemaal uit.
Ik zie een mannelijke man met geverfd halflang haar en onhandige vrouwenkleding. Een vrij groot en grof gezicht met gezichtshaar, mascara en enorme handen en voeten. Hen staart zich blind in onze opinie op tiktok en andere sociale media waar die helemaal zit gevangen in een fuik waar de mooiste transgenders worden getoond. Ons kind denkt dat ie dat ook wel allemaal zal gaan krijgen. En een echte vrouw zal worden. Zeggen dat ie moet werken met het canvas dat ie heeft wordt met ruzie weggewoven.
Ik ben bang dat ie in elkaar wordt geslagen en een kut leven tegemoet gaat waar die als een soort manwijf zich zal moeten profileren/of gezien zal blijven worden.
Samen kijken naar programma's als transgenderspijt resulteert in keiharde ruzie maar ook allerlei feitenkennis en statistieken waarbij allang is uitgedokterd hoe die ons kan overtuiging van diens gelijk.
Vrij snel zal de hormoontherapie worden gestart en dan diens zaad worden ingevroren en mijn hoofd tolt. Wat hebben we over het hoofd gezien? Mijn ouders zeggen dat we onze kinderen te vrij hebben opgevoed waardoor alles ineens een optie is. Mijn zussen zeggen dat het een nieuwetijdsgril is en dat alles maar maakbaar moet zijn. Jongelui fokken elkaar online op met allerlei diagnoses. Jaren terug was dat ass en was alles autisme, toen adhd, toen hb en nu is het genderdysforie en hoewel die zoektoch ten dele heus wel nuttig was is ons kind helemaal gaan hangen in de diagnoses tot de dag van vandaag en hen heeft zichzelf een nieuw label opgeplakt en klaar is klara.
Onze vragen, onze onzekerheden, onze onwetendheid, nieuwsgierigheid, alles en alles wordt afgewezen. Het is diens keuze en we gaan niet in discussie. Ons kind probeert ons alleen heel boos te overtuigen van diens gelijk en ruimte voor onze emotie is er niet. Diens vrienden vallen hen bij en schofferen ons gewoon. Ik huil mezelf elke dag in slaap omdat ik me geen einde raad weet. Ik weet bijna zeker dat dit niet de weg is die die moet afleggen maar ik kan hen niet tegenhouden. We worden overal buiten gehouden.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
Waar zijn wij in dit verhaal? Mogen wij iets vinden? Onzeker zijn of twijfelen? Het is een onomkeerbaar traject en wij denken dat ons kind zichzelf niet mooi vindt (dik geworden afgelopen jaar en zit volgens ons daardoor niet goed in diens vel) en onzeker is en denkt: als ik dan maar een vrouw word dan is alles beter. Ons kind heeft wel een grote hekel aan de zogenaamde macho-man en is een zachtaardige kunstenaar. Maar ik heb nog nooit 1 sec gedacht dat die een vrouw zou zijn en mijn parner idemdito.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet? Van me afschrijven vooral want ik kan er met (bijna) niemand over praten en ik ben zo verdrietig.
Je kind is uitzonderlijk hoogbegaafd, in hoeverre heeft hen peers om zich heen wat dat betreft?
Wat wordt er gedaan buiten bezig zijn met gender? Is er school, studie, werk? Wordt er genoeg uitdagends geboden?
Over hoogbegaafden lees ik vaak dat ze zich altijd anders voelen dan de mensen om zich heen, omdat ze anders naar de wereld kijken en de gedachtengang anders verloopt. Is je kind vanuit dat punt niet ook ontzettend zoekende naar ‘waar pas ik nou in de wereld’?
Over die wachtlijst... TO had het toch over PsyTrans?
Ik heb op hun website gekeken en het is inderdaad mogelijk om daar sneller aan de beurt te zijn. Ze hebben een aanmeldstop, maar die wordt maandelijks herzien. Als het wordt vrijgegeven en je bent er snel genoeg bij om je succesvol aan te melden, dan is er een wachttijd van gemiddeld 16 weken tot intake en dan nog 3 weken tot start van de behandeling (wachttijden zoals ze vandaag op de website staan).
Ik heb zeer sterke twijfels of dit voor TO's zoon gunstig is, hij lijkt ongezond geobsedeerd.
-knip-
Aldus chatgpt...
Junio schreef op 08-02-2025 om 07:24:
Je kind is uitzonderlijk hoogbegaafd, in hoeverre heeft hen peers om zich heen wat dat betreft?
Wat wordt er gedaan buiten bezig zijn met gender? Is er school, studie, werk? Wordt er genoeg uitdagends geboden?
Over hoogbegaafden lees ik vaak dat ze zich altijd anders voelen dan de mensen om zich heen, omdat ze anders naar de wereld kijken en de gedachtengang anders verloopt. Is je kind vanuit dat punt niet ook ontzettend zoekende naar ‘waar pas ik nou in de wereld’?
Dat vraag ik mij ook af TO.. Heeft die ook psychologische hulp hiervoor? En hoe is jullie contact met jullie huisarts?
vanuit de genderpoli weet ik dat er juist heel zorgvuldig wordt omgegaan wanneer er sprake is van bijvoorbeeld ASS, hb etc. Juist omdat de binnenwereld bij jongeren anders is en de gevoelsbeleving verstoord kan zijn. Dit lees ik bij jullie kind ook terug, alle kenmerken en gedragingen die je beschrijft zijn herkenbaar. Jullie kind is dan ook nog een snelle denker en dat maakt dat die mensen goed om de tuin kan leiden. In diens sociale contacten wordt hen gestimuleerd in het ergens bij horen, gezien worden. Hen identificeert zich daar in en dit alles maakt hen enorm kwetsbaar. Ik snap je zorgen ontzettend goed en ik denk dat jij jullie kind juist heel goed kan lezen en mi is je zorg terecht.
Je staat met je rug tegen de muur door diens leeftijd. Wat moet dat enorm machteloos voelen.
Ik zou toch proberen iig de samenwerking met je man op te zoeken, dit zodat jullie in één stem spreken. Hen is slim en voelt ruimte voor discussie, vorm één front met je man. Waar zijn man en jij het wel over eens of waar kunnen jullie het over eens worden? Bijvoorbeeld aanmelding genderpoli wel, het anderen niet. Zorg dat je dit feitelijk kunt onderbouwen naar kind, zwart wit en zoveel als mogelijk uit de emoties blijven in je benadering naar hen.
Ik begrijp dat er ook niemand vanuit jullie netwerk is die bij hen kan aansluiten en op een gezonde wijze wat invloed kan uitoefenen? Iemand die ook snel kan denken en waar hen wat aanzien voor heeft? En als die er niet is zou hen te overtuigen zijn om hulp te accepteren in de vorm van een begeleider/coach bijvoorbeeld vanuit de wmo. Iemand die als een neutrale vertrouwenspersoon en sparringpartner er voor hen kan zijn.
Ik was net aan het wandelen en dacht even hier aan:
Misschien, misschien kun je hem raken via kunst. Misschien is kunst een modem om iets duidelijk te krijgen.
Omdat hij daar geintereseerd in is. Misschien is er een (bekend) kunst object wat uitbeeld dat je je jezelf altijd meeneemt, wat er ook veranderd aan de buitenkant.
Ik ben zelf niet bekend in kunst maar zou me kunnen voorstellen dat zoiets is uitgebeeld door kunstenaars die dit hebben ervaren.
Mocht zoiets bestaan en je vindt een plaatje, stuur het dan vanaf een andere mobiel dan die van jullie. Want grote kans dat hij het direkt afketst als hij ziet dat het van zijn ouders komt
maar is het niet een idee, als moeder weet waar hij aangemeld is, om dat via de huisarts een schrijven te laten opsturen, zodat in ieder geval zijn diagnoses daar bekend zijn, zodat ze in ieder geval over de juiste informatie bezitten om mee te nemen in gesprekken?
En nogmaals...het kan natuurlijk dat het wel gewoon zo is en hij zich zo voelt en juist dmv anderen woorden weet te geven aan zijn binnenwereld. Dat kunnen natuurlijk ook gewoon tips zijn hoe je iets kan omschrijven naar anderen toe
Indira_ schreef op 07-02-2025 om 17:41:
[..]
Hey Karmijn, ik zou er nog even op terug komen. Als eerst: dankjewel voor je openheid. En wat een weg hebben jullie ook afgelegd.
Herkenbaar over dat nonbinaire en zich soms meer vrouwelijk voelen. Wij dachten dat het een onderdeel van het nonbinair zijn was. Dat je je niet per se wil identificeren met het een of het ander. Maar dat het meer fluide was. Diens experimenteren met het uiterlijk zagen wij ook als zo' n onderdeel ervan en bovendien waren mijn partner en ik in onze jonge jaren precies zo. Wij waren new-wave en gothic
Ja wij zijn nog niet zo ver dat we pro genderbevestigende operaties of behandelingen zijn, vooral omdat we nog helemaal niet het idee hebben dat dit het is. Echt in het diepste van mijn hart niet. Ik zie wel een kind dat zich door het leven worstelt, dat zeker. Maar ook dat is mij en partner niet vreemd, en ook wij zijn op zoek naar onze identiteit en seksualiteit geweest en ook wij hebben vrij extreem erbij gelopen. Dus wat dat aangaat is het typisch een kind van diens ouders. Ook qua muzieksmaak en hobbies en talenten. Maar momenteel is zoveel ineens genderdysforie, ik hoor er in alle hoeken over. Waar ik ook ben en waar ik ook op internet surf of op mijn werk ben of bij de kassa bij wijze van, het gaat er altijd over. Zeker nu met Trumps naaistreken komen er veel voor-en tegenstanders uit hun krochten gekropen en is het onderwerp actueler dan ooit.
Gek genoeg heeft ons kind het er nog nooit met diens behandeld psycholoog over gehad en dat alleen al vind ik bijzonder. Want hoezo speelt dit al een poosje maar weet niemand er vanaf (behalve select groepje vrienden die eveneens trans of nonbinair zijn)
Op internet zit die in hele communities waar ze elkaar helemaal gek lopen maken en elkaar ophitsen en adressen geven van psychologen en andere behandelaars en sterker nog: die zitten soms zelf ook in die groepen. Het is booming en dat baart me echt zorgen. Je kan met 1 druk op de knop aan je hrt komen. Er worden hele voorbeeldbrieven en gesprekken voorgekauwd om je ouders te vertellen dat je trans bent met alle eventuele vragen ook al dichtgetimmerd met standaard antwoorden. Ik hoor ze een voor een uit mijn kinds mond rollen. Waarom die dit wil? Ik denk aandacht. Een platform. Interessant gevonden worden. Ergens bijhoren. Een groepje outcast gevonden hebben waar die ' zichzelf' kan zijn. Maar je maakt mij niet wijs dat die echt een vrouw wil worden. Ik heb enkel het beeld van een manwijf op mijn netvlies staan. En ik vind momenteel met die veel te lange haren en die enorme make-up dat ie zichzelf behoorlijk voor schut zet. Maar ik zeg niks. Ik ben lief en meedenkend, we gaan kleding shoppen online, ik hou van hen, ik knuffel en droog tranen maar waar zijn wij? Wie zorgt er voor ons?
Ik ben heel blij met jouw posting maar ik merk wel dat je verder bent in je proces. Hier kan het maar zo prijs zijn met de hormomen bijv en ik ben gewoon nog niet zover. Ik vind het al schokkend dat mijn kind diens beenharen heeft geschoren (is een erg behaard persoon van zichzelf) dus nee ik ben (nog) geen voorstander en ik verkeer nog in een soort schok toestand waarvan alles in mij in de weerstand staat.
Welke ouderpraatgroep zat jij bij? Hier bij ons in de woonplaats is wel iets (volgens mij bij de coc) voor nonbinaire jongvolwassene en transvrouwen- en mannen en voor ouders maar ik vind een bijeenkomst nog een beetje spannend en mijn kind erop attenderen miss te ' goedkeurend' ofzo van ons. Ik weet het niet. Ik denk als die bij een groep hele toffe nonbinaire mensen terecht komt die miss wel nonbinair blijft, en bij een groep transvrouwen die diens transitie nog een tandje gaat bijzetten. Ik vind ons kind ondanks diens hoge iq (maar tevens intense onzekerheid) heel erg labiel en beinvloedbaar. Ik vind het allemaal veel te spannend en mijn partner speelt vooralsnog Zwitserland wat mij ook irriteert. We hebben er behoorlijk wat woorden over. Maar nooit waar ons kind bij is. Mijn partner doet ook niet aan die/hen wat kind echt moeilijk vindt maar partner lijkt er niet van onder de indruk. We kunnen er iig niet goed over praten want mondt te vaak uit op ruzie de laatste tijd omdat mijn partner niet echt het idee heeft dat het 5 voor 12 is en bloody serieus. Die denkt volgens mij: dat waait wel over. Nou dan heeft die nog niet de gesprekken gevoerd met mijn kind zoals ik die heb.
Met je laatste alinea ben ik het wel eens. Nooit zo over nagedacht eigenlijk. Maar goed is het wel anders. Je maakt van een vrouw een vrouw met grotere borsten. Je maakt niet van een man een persoon met borsten. Een vrouw blijft met siliconen een vrouw een man met siliconen is toch nog steeds een beetje gekkig als het verder toch vrij mannelijk is/blijft. Want ergens blijf je het toch zien (zeker als je op latere leeftijd in transitie gaat)
Hoi,
De oudergroep was van de ggz instelling voor jong-volwassenen waar kind in behandeling was. Daar heeft kind ook de diagnose gd gekregen.
De behandeling is gestart voor kind om hulp te krijgen tijdens het wachten op de genderpoli. Het is gebruikt voor het uitzoeken en leren berwoorden van de genderdysfore gevoelens. Het was behulpzaam.
Bij dit diagnose traject hoorde ook gesprekjen met de ouders erbij. Dus wij konden ons verhaal ook zeker doen. Ik denk wel dat kind daar zelf ook toestemming voor heeft gegeven.
Ik heb een sterke mening over de geneeskunde en de gezondheidszorg. Ik geloof in evidence based practice. Het particuliere circuit voldoet daar niet altijd aan. Daarom en doordat ze de winstgevemde krenten uit de pap halen, vind ik ze schadelijk voor de rest van de gezondheidszorg. Ik zou een kind dus principieel gezien niet steunen (qua financien en aanmelden) hiervoor.
(Stel dat mijn kind, tegen mijn advies in, toch dat zou gaan doen, ben ik er wel om te helpen met de gevolgen qua nazorg)
Illegale medicatie qua hormonen of zo, daar zouden wij als ouders pricipieel gezien ook niet bij ondersteunen. Om vergelijkbare redenen (niet evidence based) Kind heeft zelf niet veel geld, dus dat is voor hen dus geen optie.
In je laatste alinea lees ik toch wat veroordeling over uiterlijk. Dat je bepaalde dingen 'gekkig' noemt. Daar zou ik wel zelf mee aan de slag gaan. Want ik weet uit ervaring dat kinderen (jong en oud) ontzettend gevoelig zijn voor normen en oordelen van hun ouders.
Malibu2 schreef op 08-02-2025 om 07:41:
Over die wachtlijst... TO had het toch over PsyTrans?
Ik heb op hun website gekeken en het is inderdaad mogelijk om daar sneller aan de beurt te zijn. Ze hebben een aanmeldstop, maar die wordt maandelijks herzien. Als het wordt vrijgegeven en je bent er snel genoeg bij om je succesvol aan te melden, dan is er een wachttijd van gemiddeld 16 weken tot intake en dan nog 3 weken tot start van de behandeling (wachttijden zoals ze vandaag op de website staan).
Ik heb zeer sterke twijfels of dit voor TO's zoon gunstig is, hij lijkt ongezond geobsedeerd.
Wow hier begrijp ik helemaal niets van. Ik hoor van ouders wier kinderen al jaren met ongediagnosticeerd gd lopen die nu al twee, drie jaar op de wachtlijst staan en die daardoor heel depressief zijn. Waarom stormen die allemaal dan niet en masse naar psytrans? Is dat omdat dat om 18- gaat?
En dan de behandeling... heeft psytrans dan endocrinologen in huis, en in gender operaties gespecialiseerde chirurgen?
Ik begrijp het niet en vind het niet speciaal een fijne ontwikkeling, zij het dat het gaat om volwassen mensen. Dat scheelt iets maar dan is het jammer dat de volwassen leeftijd tegenwoordig 18 is en niet 21 want inderdaad dat is nog erg jong. Laat onverlet dat er natuurlijk ook jonge mensen zijn die wel al jaren met een diepgevoelde genderdysforie rondlopen maar niks kunnen doordat hun ouders tegen werken ihkv een geloofsovertuiging oid.
Lexus schreef op 08-02-2025 om 11:57:
[..]
Wow hier begrijp ik helemaal niets van. Ik hoor van ouders wier kinderen al jaren met ongediagnosticeerd gd lopen die nu al twee, drie jaar op de wachtlijst staan en die daardoor heel depressief zijn. Waarom stormen die allemaal dan niet en masse naar psytrans? Is dat omdat dat om 18- gaat?
En dan de behandeling... heeft psytrans dan endocrinologen in huis, en in gender operaties gespecialiseerde chirurgen?
Ik begrijp het niet en vind het niet speciaal een fijne ontwikkeling, zij het dat het gaat om volwassen mensen. Dat scheelt iets maar dan is het jammer dat de volwassen leeftijd tegenwoordig 18 is en niet 21 want inderdaad dat is nog erg jong. Laat onverlet dat er natuurlijk ook jonge mensen zijn die wel al jaren met een diepgevoelde genderdysforie rondlopen maar niks kunnen doordat hun ouders tegen werken ihkv een geloofsovertuiging oid.
PsyTrans is voor 18+.
En het wordt zo te zien maar deels vergoed vanuit de zorgverzekering want ze hebben geen contracten met zorgverzekeraars. Dan wordt het een dure kwestie.
Ze werken samen met endocrinologen en chirurgen. Geen idee hoe dat in de praktijk precies uitpakt.
Malibu2 schreef op 08-02-2025 om 12:04:
[..]
PsyTrans is voor 18+.
En het wordt zo te zien maar deels vergoed vanuit de zorgverzekering want ze hebben geen contracten met zorgverzekeraars. Dan wordt het een dure kwestie.
Ze werken samen met endocrinologie en chirurgen. Geen idee hoe dat in de praktijk precies uitpakt.
Ja dan kan ik ts' zorgen wel begrijpen, vooral als kind een grote kloof verbaal performaal heeft en dus emotioneel jonger is dan de meeste 19 jarigen. De kwestie blijft dat je dus niets kan doen behalve geen geld geven. Want hoe moet iemand van 19 het betalen dan? Onderhoudsplicht betreft eerste levensbehoefte lijkt me.
maar wordt dat via de officiële wegen dan niet vergoed, alles wat erbij komt kijken qua hormonen, onderzoeken en operaties?
BritgetJones007 schreef op 08-02-2025 om 13:15:
maar wordt dat via de officiële wegen dan niet vergoed, alles wat erbij komt kijken qua hormonen, onderzoeken en operaties?
Je moet eerst zelf voorschieten.
Lexus schreef op 07-02-2025 om 22:00:
[..]
Nou het valt me wel op dat ts steeds haar frustratie blijft spuien. Die is begrijpelijk maar, het is al meerdere keren gezegd, nu niet constructief hoe lastig ook. En ik vraag me ook af of je met die houding het kind helpt. Je kan blijven zeggen 'maar wij worden niet gehoord' tja dat is nu eenmaal zo.
En inderdaad hoe het nou zit met het omzeilen van het genderteam heb ik ook al gevraagd en geen antwoord op gekregen. Wachttijden zijn twee tot vier jaar, dus dat temporiseert de boel een beetje
Even snel: via psygender wordt idd de wachtlijst omzeilt
KoekieJupe schreef op 07-02-2025 om 22:46:
In aansluiting op de vragen van Lexus en Stardust, herhaal ik mijn vraag van 2 dagen geleden ook nog maar een keer :
woon je buiten Nederland?
Ik vind het allemaal zo onwerkelijk klinken als deze praktijken hier in NL voorkomen (omzeilen wachtlijsten, hormonen via internet ronselen, etc).
Nee. En het klonk en leek mij ook onwerkelijk maar er is een beerput open waarvan jij en ik niet wisten dat die bestond. Je kan alles online of via via vinden. Zelfs anti kanker medicijnen, anti hiv medicijnen, hormonen, slaappillen, methadon en ook het omstreden zelfmoord medicijn. En waar geld te verdienen valt zijn ook professionele mensen niet onschendbaar. Ik wilde ook graag geloven dat de meeste mensen deugen. Doe ik nog steeds. Maar als je eenmaal een luik hebt open getrokken merk je dat er meer is onder de zon dat we voor mogelijk hielden en dachten dat bestond.