Relatie en overlast zoon (25)
Ik heb al jaren relatieproblemen met mijn zoon en door hem ervaar ik ook overlast.
Het verhaal hieronder is wat lang, mijn excuses.
Korte samenvatting van tot mijn zoon uit huis ging: we woonden samen met mijn jongere dochter en mijn man. Op de kdv en basisschool waren er geen noemenswaardige problemen. Toen mijn zoon naar de middelbare school ging ging het mis en is hij meermaals van school gewisseld door problemen met leraren. In de brugklas viel de diagnose ADD, later is het veranderd naar autisme. Hij heeft, wat misschien belangrijk is om te vermelden, op de middelbare school meermaals dingen op internet geschreven over leraren waardoor hij van een school zelfs midden in het jaar daar is verwijderd.
Vervolgens is mijn zoon toch wel geslaagd en ging hij korte tijd naar het mbo, de zomer na zijn 19de verjaardag is hij daar vroegtijdig gestopt. In dat laatste jaar op het mbo moest hij ook ineens op kamers in de stad waar hij studeerde omdat hij het thuis niet uit te houden vond... Mijn dochter is een nog best met hem meegaand type maar mijn man en ik hebben vaak gezegd dat hij iets niet mag. Zoals met jongeren die hij via internet zou kennen ergens 50 kilometer verderop naar een feest gaan en daarna bij hen overnachten. Of hem aanspreken op zijn uitspraken, onder meer op wat hij op internet heeft geschreven over leraren (het is zeker niet dat hij alleen straf van de school kreeg, de hulpverlening waardoor de twee diagnoses vielen kwam ook uit ons eigen initiatief.)
Een aantal jaar geleden is mijn zoon "extreemlinks" geworden en zat hij zijn zus steeds telefonisch te benaderen over bomen beschermen, zwarte piet en dergelijke. Niet in de zin van activisme maar meer doordraven, het extreme. Mijn dochter is iemand die mensen hun verhaal toch wel aanhoort en daar maakte hij gebruik van. Zij ervoer op een gegeven moment stress en het ging niet lekker met school. Ik ben toen meermaals mijn zoon gaan benaderen, eerst telefonisch maar ook voor zijn deur, met dat hij mijn dochter/zijn zusje niet meer moet benaderen met deze informatie want ze lijdt daar verschrikkelijk onder. Waarna ik een grote smoel van hem kreeg en door hem werd uitgescholden voor ka...hoer. De laatste keren dat ik voor zijn deur stond deed hij niet eens meer open en stak hij achter het raam zijn middelvinger naar me op.
Sindsdien hebben mijn man en ik geen contact meer met hem. Zijn zus soms wel, maar die weet gelukkig de gesprekken over zijn obsessies van dat moment ook wel af te kappen (het scheelt ook wel dat ze studeert en in een andere stad op kamers is gaan wonen en dus nu andere dingen aan haar hoofd heeft dan thuis op de middelbare schooltijd)
Blijkbaar is er in de coronatijd iets gebeurt waardoor mijn zoon 180 graden is gedraaid. Hij zou toen eerst Forum/Baudetaanhanger zijn, nu hangt hij nog steeds dezelfde ideeen over Corona aan maar heeft hij ook een probleem met Forum en Baudet.
Hij uit veel op Twitter, Facebook en Instagram, veelal met bedreigingen en schelden met ka...
Veel mensen hebben kennis genomen van de uitspraken van mijn zoon, wat ook te zien is in dat veel mensen over hem twitteren - bijvoorbeeld over dat ze hem tegenkomen in de supermarkt waar hij monologen zou houden over politieke partijen of grappen maken over wat hij op internet schrijft.
Via Facebook en LinkedIN zijn ook de werkplekken van mij, mijn dochter en mijn zus achterhaald waardoor wij nu daar per post (en mijn zus en ik ook op onze zakelijke e-mail) bestookt worden met screenshots van wat mijn zoon op internet schrijft.
Dit is veel meer dan 1 x gebeurd en het is ontzettend confronterend dat dit steeds gebeurt.
Bij mijn dochter is het ook nog eens dat de post op haar werk aan haar is geopend door haar collega's die zijn geschrokken van de teksten door mijn zoon.
Mijn dochter en mijn zus/zijn tante hebben mijn zoon meermaals gevraagd waarom mensen dit naar hen sturen, waarop hij antwoord dat degenen die dat doen geesteziek zijn. Hij lijkt niet te willen inzien dat wij leiden onder dat wij worden geconfronteerd met wat hijzelf doet.
Ik kan helemaal geen contact leggen met mijn zoon. Hij heeft mij geblokkeerd. Anonieme telefoontjes neemt hij niet op. Naar zijn kamer gaan heb ik dus meermaals gedaan en leverde niks op - hij twitterde trouwens ook dat hij misschien nu in aanmerking komt voor sociale huur dus ik weet ook niet zeker of hij nog wel op de kamer woont.
Mijn dochter kan nog wel zijn Whatsappfoto zien maar heeft niet, nauwelijks nog contact. Als mijn man en ik over onze zoon praten en zij zit hier thuis naast ons, loopt ze zelfs naar boven toe.
Ik ben echt radeloos. Mijn zoon wil dus geen contact met mij en mijn man en wil niet inzien dat wat hij doet als consequentie heeft dat mensen zich erover opwinden en mij, zijn zus en zijn tante erover gaan benaderen.
Ik heb inmiddels zelfs op mijn werkgever contact met de vertrouwenspersoon over deze problemen in de privesfeer, die ook niet goed weet hoe zij mij verder kan helpen. Zij adviseert mij om aangifte te doen van de ontvangen post en ook tegen mijn zoon als dit maar door blijft gaan. Met mijn leidinggevende heb ik ook gesprekken gehad over wat er op mijn werkmail binnenkomt. Het probleem is alleen dat het elke keer andere adressen zijn anders was 1x blokkeren genoeg. Op werk ga ik binnenkort ook in gesprek met de arboverpleegkundige omdat ik merk wat het tijdens werktijd met mij doet.
Mijn man en ik hebben over de problemen met onze zoon veel gesprekken gehad maar weten niet wat we nu het beste kunnen doen zodat dit ophoudt. Mijn man heeft wel geprobeerd om Twitterberichten te reporten zodat dat account geblokkeerd wordt, maar Twitter staat alles toe. Daarnaast staan er ook - iets minder grove en ook heel veel minder - berichten op Facebook en Instagram waar zoon misschien verder gaat als Twitter geblokkeerd wordt.
Iemand die advies heeft in deze situatie?
tsjor schreef op 29-05-2022 om 11:54:
Ik heb een broer die schizofreen is. Het gaat nu overigens bijzonder goed met hem. Maar vanuit de ervaringen die wij met hem meegemaakt hebben gaan bij mij de alarmbellen rinkelen: zit hij niet midden in een psychose? Helaas zou dat geen goed nieuws zijn, want de weg naar hulp is bijzonder moeilijk en lang. Maar het bestaat wel, er is wel hulp mogelijk.
Tsjor
Met een kind in een vergelijkbaar ziekteproces wil ik Toch echt even aandacht voor wat Tsjor hier zegt. Alles wat je van je zoon omschrijft; de monologen die uit hele zinnen bestaan maar nergens over gaan, overtuigd zijn van een plan dat onhaalbaar is, familie als vijand zien; ook ik moet veel meer aan een man in psychose denken dan aan een klootzak die zijn familie en zichzelf irriteert.
Zorgmeldong bij de politie en de huisarts zou ook mijn actie zijn. Natuurlijk geen geld geven, maar wel proberen ervoor te zorgen dat iemand hem kan bereiken en hem hulp biedt.
Dat hoef je niet zelf te doen, maar omdat je wel last van zijn gedrag hebt is proberen zorg te organiseren het enige wat je kunt.
Eens met Tsjor en MoederIADHkind. Dit klinkt anders dan 'zomaar' een verslaafde. Ik snap dat je zelfs als ouders op een dag helemaal klaar bent met het gedrag van je kind, maar als hij zichzelf niet helpen kan, door wat voor aandoening dan ook, dan zou ik toch proberen mijn kind richting hulpverlening te krijgen. Zeker NIET geld gaan geven voor luchtfietsplannen, maar misschien wel samen met hem kijken hoe hij die opleiding kan gaan doen (als dat echt zijn doel is).
En stel dat hij inderdaad graag zelf ook richting aan zijn leven wil (gaan) geven, en je helpt hem begeleiding vinden, en stel dat er inderdaad sprake is van bijvoorbeeld een psychose, dan is er een kans dat hij via die route het hulpverleningstraject in komt. Werkt wellicht beter dan als jullie als ouders hem proberen te overtuigen dat er iets aan de hand is en dat hij hulp nodig heeft.
Alles valt en staat met zelfinzicht. Is dat er niet, dan is elke poging tot hulp trekken aan een dood paard...
Sterkte TO, het is een vreselijk moeilijke situatie waar je in zit. 
Als hij psychotisch is, heeft hij hulp nodig. Maar dat moet hij dan wel zelf willen of er moet dwang worden ingezet. Je kunt niet zomaar een kliniek bellen en zeggen dat jij vindt dat je volwassen zoon opgenomen moet worden.
Autisme is geen vrijbrief voor dit gedrag. Dat hoef je niet te tolereren, onder geen enkele omstandigheid. Het is echt verre van normaal en ik kan er echt geen enkel begrip voor opbrengen.
Contact hoort wederzijds te zijn. Als het eenzijdig enkel bedreigen, stalken, eisen en krijgen is, dan zou het voor mij niet hoeven.
Ik wil best betalen voor de opleiding van mijn kind, maar dan is een bepaald basisfatsoen, respect en normale omgang wel een minimale tegenprestatie, naast inzet voor de opleiding. Je hoeft niet enkel maar te geven ten koste van alles en er niks voor terug te krijgen.
MamaE schreef op 31-05-2022 om 10:19:
Dat hoef je niet te tolereren, onder geen enkele omstandigheid. Het is echt verre van normaal en ik kan er echt geen enkel begrip voor opbrengen. Contact hoort wederzijds te zijn.
Je hebt natuurlijk gelijk, in het normale. Maar als dit inderdaad ‘verre van normaal’ is, namelijk in het geval dat zoon psychotisch zou zijn, is het erg zwart-wit. Het is geen of-of keuze tussen ‘hem begrijpen’ en ‘hem als een baksteen laten vallen’. In dat geval moet je de situatie begrijpen, je eigen gezonde grenzen zo goed mogelijk bewaken en doen wat je kan, als dat kan, om hulp voor hem te organiseren.
Het is niet voor niks dat mensen in een psychose voor het strafrecht niet toerekeningsvatbaar zijn. Ze zien de werkelijkheid niet goed en kunnen dus ook niet ‘normaal’ handelen. Ook niet omdat jij vindt dat het zo hoort.
Voor YvonneSon:
Misschien heb je iets aan deze lotgenotenorganisatie voor naasten van mensen met psychische problemen. Ze hebben een telefonische hulplijn:
Mija schreef op 31-05-2022 om 10:33:
[..]
Je hebt natuurlijk gelijk, in het normale. Maar als dit inderdaad ‘verre van normaal’ is, namelijk in het geval dat zoon psychotisch zou zijn, is het erg zwart-wit. Het is geen of-of keuze tussen ‘hem begrijpen’ en ‘hem als een baksteen laten vallen’. In dat geval moet je de situatie begrijpen, je eigen gezonde grenzen zo goed mogelijk bewaken en doen wat je kan, als dat kan, om hulp voor hem te organiseren.
Het is niet voor niks dat mensen in een psychose voor het strafrecht niet toerekeningsvatbaar zijn. Ze zien de werkelijkheid niet goed en kunnen dus ook niet ‘normaal’ handelen. Ook niet omdat jij vindt dat het zo hoort.
Voor YvonneSon:
Misschien heb je iets aan deze lotgenotenorganisatie voor naasten van mensen met psychische problemen. Ze hebben een telefonische hulplijn:
Als hij werkelijk psychotisch is, heeft hij zeker hulp nodig. Maar dat is dan niet om alles maar te doen en te geven wat hij wil. Ik vraag me ook af in hoeverre het in deze situatie mogelijk is om 'samen te kijken naar mogelijkheden' als iemand niet aanspreekbaar is en alleen maar schreeuwend en tierend voor het huis staat.
Dan zou ik eerder inzetten op het organiseren van (crisis)hulpverlening en (dwang)behandeling.
MamaE schreef op 31-05-2022 om 10:37:
[..]
Als hij werkelijk psychotisch is, heeft hij zeker hulp nodig. Maar dat is dan niet om alles maar te doen en te geven wat hij wil. Ik vraag me ook af in hoeverre het in deze situatie mogelijk is om 'samen te kijken naar mogelijkheden' als iemand niet aanspreekbaar is en alleen maar schreeuwend en tierend voor het huis staat.
Dan zou ik eerder inzetten op het organiseren van (crisis)hulpverlening en (dwang)behandeling.
Maar dat is toch ook hulp bieden? Je stelt zaken (weer) enorm zwart-wit. Dat snap ik, maar de wereld is toch echt voornamelijk grijs 
.
En nee, hulp (door ouders) is ook niet altijd alles maar doen en geven. Integendeel zelfs meestal. En dat zegt ook echt helemaal niemand hier, dat TO dat maar moet doen. Wel dat het goed is verder te kijken naar wat er achter dat gedrag zit. Want ik geloof niet dat iemand die zich gedraagt dat doet vanuit slechterigheid. Achter zulk gedrag zit vaak een enorme wanhoop. Als je die kunt zien, kun je met veel meer mededogen kijken naar de ander. Dan word je, ook als ouder, veel minder geraakt door het gedrag.
Jonagold schreef op 31-05-2022 om 10:52:
[..]
Maar dat is toch ook hulp bieden? Je stelt zaken (weer) enorm zwart-wit. Dat snap ik, maar de wereld is toch echt voornamelijk grijs
En nee, hulp (door ouders) is ook niet altijd alles maar doen en geven. Integendeel zelfs meestal. En dat zegt ook echt helemaal niemand hier, dat TO dat maar moet doen. Wel dat het goed is verder te kijken naar wat er achter dat gedrag zit. Want ik geloof niet dat iemand die zich gedraagt dat doet vanuit slechterigheid. Achter zulk gedrag zit vaak een enorme wanhoop. Als je die kunt zien, kun je met veel meer mededogen kijken naar de ander. Dan word je, ook als ouder, veel minder geraakt door het gedrag.
Zeker. Ik was denk ik inderdaad te stellig, excuus. Maar feit is wel dat TS en haar gezin, en ook haar collega's en werkgever enorm veel overlast ervaren door het gedrag van de zoon.
Jij had het over 'samen kijken naar'. Het zou heel fijn zijn als dat zou kunnen, maar ik heb daar oprechte twijfels bij omdat TS en zoon op dit moment niet on speaking terms zijn. Er is ongetwijfeld heel veel wanhoop, bij beide partijen.
Je moet het gedrag van derden echt los zien van het gedrag van je zoon.
Dat er idioten zijn op internet die vinden dat alles wat een volwassen man doet de schuld moet zijn van een vrouw, en die gek genoeg zijn om die vrouwen op te sporen en er contact mee te leggen... dat is echt niet een probleem wat je bij je zoon moet neerleggen. Alleen als hij duidelijk een eigen aandeel heeft in doxxing (in het publiceren van jullie prive-gegevens) zou ik hem daarop aanspreken. Maar verder niet. Discussiëren met je zoon over het wangedrag van andere idioten op internet heeft echt geen zin. Ook discussie met die bemoeizuchtige idioten zelf heeft geen zin, er zit echt wel een steekje los bij die mensen. Als je je zoon aanspreekt laat je je voor het karretje van die idioten spannen, en escaleer je die hele ruzie tussen je zoon en die idioten. Niet reageren, zoveel mogelijk blokkeren, strafbare uitingen melden bij de politie, en eventueel overtredingen-van-algemene-voorwaarden melden bij het betreffende social media platform. Dat laatste verschilt erg per platform hoeveel zin het heeft, maar bij doxxing (publiceren van prive contactgegevens) is het zeker wel de moeite waard.
> Mijn dochter en mijn zus/zijn tante hebben mijn zoon meermaals gevraagd waarom mensen dit naar hen sturen, waarop hij antwoord dat degenen die dat doen geesteziek zijn.
Dat is ook zo.
> Hij lijkt niet te willen inzien dat wij leiden onder dat wij worden geconfronteerd met wat hijzelf doet.
Dat lijkt me een bijzonder zinloze discussie. Zelfs al zou hij dat inzien, dan zal hij zichzelf ook behoorlijk machteloos voelen hierin. Begin hier pas over als zoon het zelf als probleem begint te zien. Niet eerder.
Vwb een zorgmelding: alleen als je een goed beeld hebt van wat zoon op dit moment zelf schrijft en zegt. Niet op basis van wat derde partijen aan oude koeien uit de sloot cherry-picken. Hoe oud is je dochter? Vertrouw je haar genoeg en kan zij het aan als je dit bij haar neerlegt? Dat je zegt dat je je zorgen maakt maar dat je je geen goed beeld kunt vormen van hoe het met 'm gaat, en dat je uitlegt waar een zorgmelding voor is en hoe ze die zou kunnen doen?
'Alles valt en staat met zelfinzicht. Is dat er niet, dan is elke poging tot hulp trekken aan een dood paard...'Dat is het drama van mensen met een psychose: zij zien dat zelf niet zo, ze hebben geen ziekte-inzicht. En de hulpverlening stelt dat als voorwaarde (hebben de boekjes niet gelezen). Een gedwongen opname is dan het enige wat resteert, maar dan moet hij een gevaar vormen voor zichzelf of voor anderen (agressief worden dus, hoe dramatischer wil je het hebben).
Het is goed om te beginnen met aan de bel trekken bij allerlei instanties, huisarts, GGZ, politie, aanhoudend. Tot er mogelijk ooit een moment komt waarop hij dan gedwongen opgenomen kan worden.
Ik hoop dat het niets met een psychose van doen heeft. Anderzijds: mocht dat wel zo zijn en mochten jullie zo ver komen dat er hulp komt, dan zijn er wel weer goede kansen. Mijn broer is sinds kort stemmenvrij, hij hoort ze niet meer. Na 36 jaar! Door ouder worden en andere medicatie. Zijn leven is verder niet al te problematisch geweest, woonde op zichzelf, slikte zijn medicijnen goed (totdat een andere psychiater het plan opvatte om te gaan afbouwen), verder was het erg beperkt voor hem, maar dat was het maximale.
Ik hoop het beste voor jullie allemaal.
Tsjor
Zulke post lijkt mij erg irritant maar ik zou het terugsturen naar de afzender en als dat niet kan weggooien. Gewoon met stift groot RETOUR erop schrijven.
Als het steeds gebeurt is het dan niet ook stalking (door de afzenders, niet je zoon?)
Verder eens met de berichten over gedwongen hulp voor je zoon