Relatie met kind

Een contactmoment per week is erg veel. Je kind is het huis uit, het hele idee daarvan is losmaken en volwassenen worden. En nee, dat is geen mannending, maar een mensending.

Ik merk dat bij sommige families in mijn omgeving de moeders dagelijks contact hebben met hun kinderen. En dan ook elke dag rustig een half uur tot een uur bellen per dag, per kind (4 kinderen...) (en pa krijgt later een samenvatting, indien nodig/gewenst).

Toen ik net de deur uit was (midden jaren 80), was zo frequent bellen niet te betalen. In mijn studentenhuis werd er met opzet 's avonds gebeld want dan was het half geld. Meestal 1 keer doordeweeks.  En in de weekenden dat ik niet naar mijn ouders ging - ook nog een keer in het weekend. Ik kon het ook niet betalen om elk weekend naar huis te gaan, dat bleef beperkt tot 1 maal per maand.

Later bleef die belfrequentie (2x per week) ongeveer gehandhaafd. Toen mijn vader was overleden zaten wij met jonge kinderen met sportweekenden. We konden dus niet heel vaak een weekend naar mijn moeder (enkele reis = 2 uur zonder files). Mijn moeder en ik gingen toen virtueel samen koffiedrinken elke vrijdagmorgen. Ik thuis met koffie op de bank, ma ook bij haar thuis met haar kopje koffie en dan gewoon een half uurtje gezellig kletsen - dat was toch altijd anders, losser, gezelliger kletsen dan op een gewone avond.

Nu kun je natuurlijk (vrijwel) gratis bellen en appen. Ik merk dat mijn kinderen niet zo van bellen zijn. Belangst wil ik het niet noemen, maar t zit gewoon niet zo in hun systeem. Dus met mijn kinderen bel ik zelden. Wel als er iets echt besproken moet worden of als er echt belangrijke zaken zijn.

Due-scimmie schreef op 25-05-2025 om 17:29:

[..]

Oneens. Sinds ik jaar of 15 ben hebben we bij mijn moeder de afspraak dat iedereen mee mag eten op dinsdag. Inmiddels 20 jaar later is het gezelschap uitgebreid met partners en kleinkinderen.

Het is geen verplichting, maar wie wil is welkom. Tijdens mijn studie of reizen was ik er niet altijd op dinsdag maar de afgelopen 14 jaar ofzo is het vaste prik.

Daarnaast bel ik dan weer amper met haar.

Waar ben je het dan precies mee oneens? 

Misschien heb je elkaars sociale media al gelezen en weet je niet meer wat je verder nog moet vragen of vertellen?

Of door communicatiefouten, bijvoorbeeld: je geeft veel om iemand maar je vindt in een gesprek toch nooit wat je nodig hebt. Het zou een uitwisseling moeten zijn, een geven en nemen. Je luistert aandachtig, verdiept je in wat de ander zegt, denkt na, plaatst dat in zijn/haar kader en geeft dan een reactie.

En dat kan dus verstoord zijn. Je hoort dan wel wat hij zegt in de meeste gevallen (of soms dat nieteens) maar omdat jullie elkaars wereld niet kennen/begrijpen is er niet echt contact.

Het kan vele redenen hebben; dit waren er maar een paar..

Schoondochter schreef op 25-05-2025 om 17:30:

[..]

Waar ben je het dan precies mee oneens?

Dat een contactmoment per week al veel is. Je kunt ook zelfstandig worden en jezelf losmaken en alsnog 1 keer per week contact hebben met je ouders.

het is niet per se een mannending. Het kan wel een (gezins)cultuur ding zijn. Dan heb jij dat hen mede geleerd en kun je het ook veranderen.
Maar realiseer je ook; het is waarschijnlijk een fase die met losmaken en loslaten te maken heeft. Ik zou het even laten en hem af en toe (maandelijks) uitnodigen of vragen of je hem uit lunchen kan nemen in zijn nieuwe woonplaats ofzo. 

Due-scimmie schreef op 25-05-2025 om 20:30:

[..]

Dat een contactmoment per week al veel is. Je kunt ook zelfstandig worden en jezelf losmaken en alsnog 1 keer per week contact hebben met je ouders.

Ja ok, dat begrijp ik. Ik denk vooral dat een afgedwongen/verwachtte frequentie van eens per week veel is. Vrijblijvend een uitnodiging vind ik wat anders.

wekelijks contact met je ouders is echt superveel, zeg ik als vrouw zijnde. 

Ik herken het wel. Het is iets wat, in elk geval bij mij, onbewust was. Je gaat uit huis, je hebt ineens alle vrijheid om zelf te bepalen hoe en wat en hebt het dan vooral druk met van alles en nog wat. Zo ging dat bij mij in elk geval. Druk met de vriendin, druk met de vrienden, werk, noem het maar op. Als ik daar op terug kijk, was ik ook niet altijd even goed in het contact met mijn ouders. Het is niet dat ik geen goede band met ze heb, maar meer een kwestie van er niet echt bij stilstaan. 

Dat trekt wel bij. Ik zit in principe elke week wel even bij mijn ouders. Nu woon ik ook maar een paar 100 meter verderop sinds een aantal jaar, maar ik kan me wel goed herinneren nog dat ik daar destijds gewoon niet zo bij stil stond. 

Ik lees overal dat de jeugd van tegenwoordig niet meer belt en vrijwel alleen nog maar appjes stuurt. Dus dat is vast een deel van de verklaring. 

Mwaoh, mijn zoon van 24 komt gemiddeld een keer per twee/drie weken een dagje langs(blijft dan ook een nachtje) en we bellen echt wel één keer per week. Soms zelfs twee keer. Geen verplichting, hij zoekt mij zelf op en ik soms hem. We praten dan ook vaak wel een uur of zo over van alles, het leven, kunst, roddels, politiek. Verder leidt hij een heel normaal jongvolwassen leven met een vriendin, vrienden, werk en hobby's. 
Ik heb niet het idee dat we te close zijn en hij geen eigen leven heeft. Integendeel, maar hij deelt het graag. Het ligt er maar net aan wat voor band je met elkaar hebt. 

Ik moet mijn kinderen echt niet bellen, die denken dan dat er echt iets ergs is gebeurd. Appen doen we wel, maar dat zijn korte berichtjes. En het kan me wel eens irriteren dat als ik een vraag heb, dat er na een week nog geen reactie is, en dat ik mijn vraag weer stuur, dat ze zeggen, o ja, sorry, niet gezien. Met bellen was dan sneller geregeld. Hoewel, als andere mensen me bellen, mijn mobiel staat vaak op stil, zodat mijn antwoordapparaat wordt ingesproken. Dan bel ik terug, en krijg ik ook een antwoordapparaat aan de telefoon die ik inspreek, waarop..., enfin, zo blijf je bezig.

Ik belde vroeger met mijn moeder eens in de 1 à 2 weken, met hele kletsverhalen (vader was stokdoof, die nam de telefoon niet aan). Op visite zeker 1x in de maand. Meestal gecombineerd met een fietstocht naar mijn (schoon)ouders, allebei zo'n 40 km. Man en ik blij van 80 km fietsen op een dag en halverwege in de watten gelegd worden door ouders die blij zijn je weer eens te zien, dus win-win.

Mijn kinderen zie ik zo'n 4x per jaar, bij verjaardagen (van de kinderen gezamenlijk, want ze zijn in dezelfde maand jarig) en kerst, en soms nog eens tussendoor. Mijn dochter werkt nu nog in de buurt, doe ik eens in de 2 à 3 maanden een koffie mee. Ze denkt erover om naar de andere kant van het land te verhuizen, liefst de middle of nowhere, dus ik ben benieuwd hoe dat zich gaat ontwikkelen. 

Zoon woont in de buurt, maar die is meer op zichzelf. Ik heb voor zijn kat heb gezorgd tijdens zijn vakantie werd er veel op- en neer geappt, want poezebeest moest aan me wennen en hij maakte leuke avonturen mee op vakantie. Ik hoop dat ik nu na de vakantie weer wat vaker van hem ga horen.

Ik ben zelf niet zo goed in relaties onderhouden. Ik mis mijn ouders ook niet als ik ze een paar weken niet zie, andersom wel. Dus contact komt meestal vanuit hun. Vanuit mij meer praktisch, als ik iets nodig heb. Dat klinkt onaardig, maar ik heb niet zo'n diepe emotionele band met mijn ouders, mijn zus heeft dat veel meer. Die hing als kind ook al meer aan hun en aan de boel bij elkaar houden. Ik trok vooral mijn eigen plan en was minder afhankelijk behalve in functioneel opzicht (te eten en een dak boven mijn hoofd). 
Ik heb ze ook echt niet elke dag iets te melden, maar we appen soms wel of gaan even langs. Mijn ouders wonen heel dichtbij, dat kan ook snel/kort. Schoonouders wonen op anderhalf uur rijden, daarmee bellen we vaker en als we langsgaan is dat een hele middag/avond. 

Een relatie met een kind is een dynamisch iets. Als je kind baby is moet je veel verzorgen, is er veel fysiek contact met het kind. Ieder jaar wordt je kind zelfstandiger en hoef je minder voor het kind te doen maar doet nog wel dingen met het kind.
Vanaf dat kind puber is probeert het zich steeds meer los te maken en laat, soms te vroeg, zien dat hij jou niet meer nodig heeft. Kind straalt uit: Ik kan het zelf! Als het dan mis gaat moet je soms alle zeilen bijzetten om kind te "redden". Dat doe je vanuit liefde voor je kind.
Als kind volwassen is en eigen woonruimte betrekt dan heb je niet meer dagelijks contact, iets wat volgens mij heel normaal is. Kind moet (studeren en) werken om financieel het hoofd boven water te houden, bouwen aan relaties met vrienden. Kortom, kind is druk.
Als ouder moet je volgens mij niet willen vasthouden aan hoe het ooit was, die tijd komt nooit meer terug. Kind is volwassen en wordt nooit meer de klunzige kleuter die het ooit was. Als ouder moet je meeveren, geven en nemen. Als de relatie ooit goed was dan is hij niet ineens slecht als je 3 weken geen contact hebt. Volgens mij werkt afdwingen van contact averechts.

Gisteren een interessant gesprek met mijn ouders gehad. Vooral mijn moeder mist het heel erg dat wij niet meer wekelijks even langskomen met de kinderen en dat we niet meer spontaan een gezamenlijke maaltijd maken van wat er in beide huizen in huis is. Iets dat we met de jonge kinderen nog regelmatig deden.
Nu moeder en vader richting de 85 lopen doen wij als kinderen ook geen beroep meer op ze om te helpen bij ons thuis, iets wat 10 jaar geleden nog wel kon. Mijn moeder bleef thuis en mijn vader reed met mij en jongste naar het ziekenhuis voor controle (ik rijd niet). Nu mijn moeder echt niet fit is wil ik dat niet meer vragen, mijn vader kan beter voor mijn moeder zorgen dan met mij mee.
Moeder bleef een beetje hangen in het feit dat ze dat spontane samen eten zo mist. Toen wist mijn dochter het gepruil hierover krachtig terug te geven:
Maar oma waarom zou je dat willen? Het eten is soms echt niet gezellig hier, soms eten we allemaal apart door werk en studie. Heel onrustig als iedereen binnenkomt wat opschept en de magnetron aandoet. We kunnen best een afspraak maken om eens samen te eten en dan doe ik echt mijn best om er te zijn maar dat wordt september, op zijn vroegst