Schreeuwen (20 jaar)
Mijn dochter van 20 (bekend met add) flipt snel uit haar pannetje. Nu weet ik dat dit ook te maken heeft met add, maar ik word gek van dat (snelle) geschreeuw van haar.
Als je het ergens niet mee eens bent, dan mag dat natuurlijk aangegeven worden en kunnen we het er over hebben. Maar....dat uit zich (heel/te snel) in schreeuwen. Normaal communiceren lukt haar op dat moment niet. Haar daar al vaak op aangesproken, maar dan hoor ik alleen maar "zo ben ik nou eenmaal". Persoonlijk vind ik dat wel een heel makkelijk antwoord. Ik heb haar gevraagd eens te proberen eerst eens diep adem te halen alvorens te reageren, maar tot nu toe zonder resultaat. Ik merk aan mezelf dat ik er alles (volgens man en zoon te veel) aan doe om maar te voorkomen dat ze ontploft. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn.
Herkenbaar bij iemand? Tips?
Misschien doe jij weer iets anders wanneer je overprikkeld bent?
ADD’ers zijn net mensen: allemaal verschillend.
Schreeuwen is nergens voor nodig, nergens zo'n hekel aan als mensen die schreeuwen. Dan ploppen mijn oren vanzelf dicht en is het uit met de communicatie. Je kan de dingen die je dwars zitten, of waar je van baalt, of wat dan ook, op een normale toon kenbaar maken en zo niet, dan haak ik af. En heb je alleen maar het tegengestelde resultaat van je geblèr.
QB! schreef op 14-06-2022 om 11:42:
[..]
Mee eens! Maar......een meid van 20 kan ik helaas niet meer "dwingen" om hulp te zoeken. Zelf vindt ze het namelijk helemaal niet nodig. Zij vindt dat het aan de ander ligt, omdat wij haar: teveel pushen, op het verkeerde moment aanspreken op iets, teveel bemoeien met haar.....uhhh zo kan ik nog wel even doorgaan. Het ligt dus eigenlijk nooit aan haar. Als je het zelf niet ziet wordt het lastig wijsmaken dat het toch wel handig is om eens met iemand te praten.....
Ze kan zich buitenshuis prima gedragen, blijkbaar. Lijkt mij geen kwestie van niet kunnen, maar van wat in het Engels "entitlement" heet. Ze vindt dat ze thuis speciale rechten heeft.
HexOpBezemsteel schreef op 14-06-2022 om 19:18:
[..]
Ze kan zich buitenshuis prima gedragen, blijkbaar. Lijkt mij geen kwestie van niet kunnen, maar van wat in het Engels "entitlement" heet. Ze vindt dat ze thuis speciale rechten heeft.
Dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Het elders inhouden kost waarschijnlijk enorm veel energie. Raakt de emmer energie leeg en die van overprikkeling vol dan kun je je niet meer inhouden. En dan kun je alleen in een veilige omgeving ontladen.
Deze dochter begint te schreeuwen, zelf wordt ik niet bepaald het zonnetje in huis en kan ik heel onredelijk op alles reageren. Zoon die het waagt om tv te kijken met geluid zacht aan. Zoon die waagt om te kraken met een zak chips een appel uit de fruitmand te halen. Hij kan zomaar een snauw krijgen. Wordt helemaal gezellig als we allebei op dat punt zijn.
Wil niet zeggen dat het fijner is om een ander copingmechanisme aan te leren maar dat vraagt inzicht in het patroon en een noodzaak tot verandering zien.
BTK schreef op 14-06-2022 om 17:57:
Wow, ik heb ook ADD en schreeuw echt nooit. Herken dit dus ook helemaal niet.
Zo zie je maar weer! Zijn toch niet alle ADD-ers hetzelfde!
Mijn zoon heeft het ook. En die roept dus ook.
Ysenda schreef op 14-06-2022 om 19:34:
[..]
Dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Het elders inhouden kost waarschijnlijk enorm veel energie. Raakt de emmer energie leeg en die van overprikkeling vol dan kun je je niet meer inhouden. En dan kun je alleen in een veilige omgeving ontladen.
Deze dochter begint te schreeuwen, zelf wordt ik niet bepaald het zonnetje in huis en kan ik heel onredelijk op alles reageren. Zoon die het waagt om tv te kijken met geluid zacht aan. Zoon die waagt om te kraken met een zak chips een appel uit de fruitmand te halen. Hij kan zomaar een snauw krijgen. Wordt helemaal gezellig als we allebei op dat punt zijn.
Wil niet zeggen dat het fijner is om een ander copingmechanisme aan te leren maar dat vraagt inzicht in het patroon en een noodzaak tot verandering zien.
Dat is de essentie. Thuis is het veilig om gewoon uit je stekker te gaan. Je komt er namelijk mee weg. De prikkel om je in te houden is niet groot genoeg. Elders wordt dat niet geaccepteerd.
Een vriendin van mij vond het heel normaal dat ze thuis af en toe een hysterische krijsbui had.
Je kan ook gewoon boven gaan zitten als je overprikkeld bent. (En ja, ik weet helaas maar al te goed hoe het voelt. )
HexOpBezemsteel schreef op 14-06-2022 om 21:40:
[..]
Dat is de essentie. Thuis is het veilig om gewoon uit je stekker te gaan. Je komt er namelijk mee weg. De prikkel om je in te houden is niet groot genoeg. Elders wordt dat niet geaccepteerd.
Een vriendin van mij vond het heel normaal dat ze thuis af en toe een hysterische krijsbui had.
Je kan ook gewoon boven gaan zitten als je overprikkeld bent. (En ja, ik weet helaas maar al te goed hoe het voelt. )
Moet je wel het inzicht hebben en dat lijkt deze dochter op dit moment niet te hebben.
En het is erg moeilijk om dat inzicht anderen aan te leren. Zeker als die ander er net als deze dochter niet voor open staat.
Ysenda schreef op 14-06-2022 om 22:27:
[..]
Moet je wel het inzicht hebben en dat lijkt deze dochter op dit moment niet te hebben.
En het is erg moeilijk om dat inzicht anderen aan te leren. Zeker als die ander er net als deze dochter niet voor open staat.
Dus moet je er niet in meegaan. Omdraaien en weglopen. Dan leert ze vanzelf dat dit ook thuis niet geaccepteerd wordt en zal ze vanzelf dat inzicht krijgen.
Maar…ik krijg het gevoel dat het vooral gaat over situaties waarin jullie iets willen van haar. Ipv het tegenovergestelde…in die laatste situaties werkt dat negeren van gedrag natuurlijk prima, in de eerste juist niet, dan heb je jezelf ermee.
Want zij krijgt wat ze wil/ nodig heeft, nl met rust gelaten worden!
Ik vul in nu natuurlijk, maar dat gevoel krijg ik bij deze postings.
En tsja, mi is er een verschil tussen op eieren lopen (om iemand niet boos te maken) en gewoon structureel rekening houden met iemand. Hoewel ik heel goed snap dat beide zaken iei erg hetzelfde kunnen voelen!
Hier speelt dat enorm. Ik houd altijd rekening met zoon. Niet vanwege zijn mood oid, maar omdat hij vaak gewoon te geprikkeld/ overprikkeld is. Niet om hem zijn zin te geven, maar omdat het bij hem gewoon zo werkt. Het kost me inmiddels ook geen moeite meer.
(in mindere mate houd ik rekening met dochter. Simpelweg omdat het minder nodig is bij dochter dan bij zoon, maar in verhouding tot andere mensen misschien toch wel weer meer)
Maar partner vergeet nog heel vaak rekening te houden met mij, vind ik
Ik ben snel overprikkeld en de laatste jaren waren zwaar voor me, dat helpt niet
Ik werk met diensten, niet handig natuurlijk met deze problematiek
Vooral na nachtdienst kan ik erg weinig hebben. Dat kan ik zelf enorm vervelend vinden maar het is wat het is.
Zeker als ik uit nachtdienst kom en maar een paar uurtjes geslapen heb (om weer snel in normaal ritme te komen) mega jetlag en hartstikke vermoeid. Hét recept voor mega ruzie hier!
Het enige dat partner hoeft te doen, is me vooral met rust laten… ik heb echt meer dan genoeg aan mezelf die dag.
Laatste x stond hij midden in keuken enorm kabaal te maken met een kind. Ik moest er komen (voor mijn gevoel), wilde koffie zetten, veel behoefte aan op dat moment! Ik kan hem echt wat doen op dat moment, ik ben er maar 2 minuten (en trek me verder echt wel terug) en kan zijn drukte op dat moment echt niet verdragen.
Natuurlijk kan ik me in andere situaties wel beter gedragen. Ik zet dan een knop om. Maar dat kost veel energie, en op een bepaald moment is die energie gewoon op. Dan moet ik bijtanken, en dat kan alleen thuis goed, en dan moet partner het ontgelden…
Ik zou ook nooit afspraken plannen tijdens mijn nachtdiensten bijv, dat gaat gewoon niet goed. Ik probeer eea dus wel zo rustig mogelijk te houden.
Ideaal zou dan ook zijn als ik echt alleen zou wonen met nachtdienst. Maarja, ideaal krijg je het nooit helemaal.
Probeer ik natuurlijk wel! En natuurlijk ben ik vooral zelf verantwoordelijk voor antwoorden en oplossingen in deze. (En werk ik ook hard aan) Maar ik ben volwassen (en nog lukt het lang niet altijd)
Jongeren moeten het echt nog leren. En veel negatieve ervaringen hierin doen geen goed.
Wat gebeurt er als je het echt benadert als een tekortkoming? Helpt je dat zelf er meer rekening mee te houden en het meer te zien als een uitdaging ipv een opoffering? Stel ze zou slecht zien, zou je het ook ervaren als ‘op eieren lopen’ om daar rekening mee te houden?
Miraval schreef op 14-06-2022 om 22:34:
[..]
Dus moet je er niet in meegaan. Omdraaien en weglopen. Dan leert ze vanzelf dat dit ook thuis niet geaccepteerd wordt en zal ze vanzelf dat inzicht krijgen.
Dat hoeft echt niet het geval te zijn. Ik denk dat er meer nodig is dan alleen weg lopen. Ze zal ook moeten leren de overprikkeling niet zo hoog te laten oplopen dat een negatieve ontlading de enige mogelijkheid is.
Dit is een coping mechanisme en dat zijn moeilijke dingen om te veranderen.
Ik zat hier nog eens over na te denken en ik bedacht nog iets waar jullie misschien wat aan hebben. Het lijkt er op dat ze nog niet heeft geleerd hoe je met emoties omgaat. Wat ik deed bij mijn dochters (beide ASS) is de emoties benoemen. Dat is voor elk kind handig, want om te leren omgaan met emoties, moet je je daarvan bewust zijn en er -liefst van een ‘mentaal’ afstandje- naar kunnen kijken en daarmee kun je als ouder helpen door de emotie van een label te voorzien, door het een naam te geven. Als ik zei “ik zie dat je boos bent” dan kwam er vaak een boze opmerking dat dat helemaal niet zo was, en uiteindelijk kwamen we dan, na enig zoeken, bij de emotie uit die erachter zat. Verdrietig, bang, teleurgesteld: die emoties zitten heel vaak verstopt achter ‘boos’.
Ik vind het boek emotionele intelligentie voor jongeren van Elke Keersmaekers hiervoor een aanrader. Het is echt geschreven voor jongeren. En dit boek wordt gebruikt bij het keuzevak emotionele intelligentie.
Zie link voor meer uitleg
https://www.stoerleesvoer.nl/emotionele-intelligentie-voor-jongeren-een-praktische-en-interessante-gids/
HexOpBezemsteel schreef op 14-06-2022 om 21:40:
[..]
Dat is de essentie. Thuis is het veilig om gewoon uit je stekker te gaan. Je komt er namelijk mee weg. De prikkel om je in te houden is niet groot genoeg. Elders wordt dat niet geaccepteerd.
Een vriendin van mij vond het heel normaal dat ze thuis af en toe een hysterische krijsbui had.
Je kan ook gewoon boven gaan zitten als je overprikkeld bent. (En ja, ik weet helaas maar al te goed hoe het voelt. )
De mensen die je thuis om je heen zijn ook mensen, en geen vuilnis of afval. Dus je houdt je maar in. Als je uit je stekker wilt gaan, ga je maar lekker ergens tegen een muur aan staan schreeuwen, of een boom, weet ik veel. Maar niet tegen mensen om je heen en al helemaal niet naar de mensen die het allerbeste van alle andere mensen met je voor hebben, zijnde je familie. Kom nou.
Pejeka1 schreef op 15-06-2022 om 19:22:
[..]
De mensen die je thuis om je heen zijn ook mensen, en geen vuilnis of afval. Dus je houdt je maar in. Als je uit je stekker wilt gaan, ga je maar lekker ergens tegen een muur aan staan schreeuwen, of een boom, weet ik veel. Maar niet tegen mensen om je heen en al helemaal niet naar de mensen die het allerbeste van alle andere mensen met je voor hebben, zijnde je familie. Kom nou.
Met als resultaat dat je je helemaal nergens meer veilig voelt of kunt voelen. Dat is echt heel erg slecht en zal tot nog meer problemen leiden.
Ik explodeerde als kind ook alleen thuis. Want veilig. Maar als je volwassen wordt is het nodig om te leren je frustratie op een andere manier te uiten. Dat iedereen op eieren loopt om jou te ontzien is niet gezond. De wereld gaat zich niet oneindig aan jou aanpassen. Dus je zult op de een of andere manier moeten leren op een gezonde manier om te gaan met frustraties en prikkels. ADD maakt het leven net wat lastiger maar is geen excuus voor alles.
En het zal heus nog wel eens mis gaan. Maar dan erken je dat, betuig je spijt, bied je excuses aan en doe je je uiterste best om je leven te beteren.