Schreeuwen (20 jaar)
Mijn dochter van 20 (bekend met add) flipt snel uit haar pannetje. Nu weet ik dat dit ook te maken heeft met add, maar ik word gek van dat (snelle) geschreeuw van haar.
Als je het ergens niet mee eens bent, dan mag dat natuurlijk aangegeven worden en kunnen we het er over hebben. Maar....dat uit zich (heel/te snel) in schreeuwen. Normaal communiceren lukt haar op dat moment niet. Haar daar al vaak op aangesproken, maar dan hoor ik alleen maar "zo ben ik nou eenmaal". Persoonlijk vind ik dat wel een heel makkelijk antwoord. Ik heb haar gevraagd eens te proberen eerst eens diep adem te halen alvorens te reageren, maar tot nu toe zonder resultaat. Ik merk aan mezelf dat ik er alles (volgens man en zoon te veel) aan doe om maar te voorkomen dat ze ontploft. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn.
Herkenbaar bij iemand? Tips?
Ysenda schreef op 15-06-2022 om 19:28:
[..]
Met als resultaat dat je je helemaal nergens meer veilig voelt of kunt voelen. Dat is echt heel erg slecht en zal tot nog meer problemen leiden.
Tuurlijk moet thuis veilig zijn. Maar dat geldt net zo goed voor de andere gezinsleden.
MamaE schreef op 15-06-2022 om 19:32:
[..]
Tuurlijk moet thuis veilig zijn. Maar dat geldt net zo goed voor de andere gezinsleden.
Ja, maar bij een kind met een beperking vraagt dat ook aanpassingen van de andere gezinsleden. En hier komt steeds maar het advies om het te benaderen als ware er niets aan de hand en dat is niet juist.
Deze dochter heeft het niet makkelijk en het aanleren van een nieuw coping mechanisme vraagt inzicht en inspanning gedurende langere tijd in complexe situaties.
Alsof je moet leren touwtjespringen in het zwembad terwijl je ook ingewikkelde wiskundige vergelijkingen in het Chinees moet oplossen.
Ysenda schreef op 15-06-2022 om 19:28:
[..]
Met als resultaat dat je je helemaal nergens meer veilig voelt of kunt voelen. Dat is echt heel erg slecht en zal tot nog meer problemen leiden.
Dus je voelt je alleen veilig als je de mensen die het meest van je houden, als afval kunt behandelen en tegen hen kunt schreeuwen?
Ysenda schreef op 15-06-2022 om 19:37:
[..]
Ja, maar bij een kind met een beperking vraagt dat ook aanpassingen van de andere gezinsleden. En hier komt steeds maar het advies om het te benaderen als ware er niets aan de hand en dat is niet juist.
Deze dochter heeft het niet makkelijk en het aanleren van een nieuw coping mechanisme vraagt inzicht en inspanning gedurende langere tijd in complexe situaties.
Alsof je moet leren touwtjespringen in het zwembad terwijl je ook ingewikkelde wiskundige vergelijkingen in het Chinees moet oplossen.
Je ziet het zo vaak: kind A heeft een "beperking", en kind B niet, en kind B komt dus in het verdomhoekje want 99% van de aandacht gaat naar kind A, en sterker nog, als kind B eronder lijdt, wordt er dan gezegd: jamaar, kind A heeft nou eenmaal meer aandacht en begrip nodig dus dat moet je maar begrijpen. Wie doe je dan tekort?
Pejeka1 schreef op 15-06-2022 om 19:40:
[..]
Je ziet het zo vaak: kind A heeft een "beperking", en kind B niet, en kind B komt dus in het verdomhoekje want 99% van de aandacht gaat naar kind A, en sterker nog, als kind B eronder lijdt, wordt er dan gezegd: jamaar, kind A heeft nou eenmaal meer aandacht en begrip nodig dus dat moet je maar begrijpen. Wie doe je dan tekort?
Als ouder ben je voortdurend aan het schipperen en dat is heel erg zwaar. Ik ben een kind B, ik weet waar ik het over heb. En als kind B zeg ik: er was geen andere optie, mijn ouders deden hun best en meer kun je niet verwachten.
Mijn zus was niet eens een ander coping mechanisme aan te leren, kon alleen gillen vrolijk of boos, was niet zindelijk en had een ernstige vorm van epilepsie.
Dus ik weet ook wat schreeuwen met je doet en hoe emmertjes kunnen overlopen.
Dus nee, schreeuwen is niet het beste mechanisme, maar iets anders aanleren is nog niet zo makkelijk en als je ook thuis niet veilig bent kan dat ook resulteren in suïcide, dat wil je al helemaal niet.
Pejeka1 schreef op 15-06-2022 om 19:40:
[..]
Je ziet het zo vaak: kind A heeft een "beperking", en kind B niet, en kind B komt dus in het verdomhoekje want 99% van de aandacht gaat naar kind A, en sterker nog, als kind B eronder lijdt, wordt er dan gezegd: jamaar, kind A heeft nou eenmaal meer aandacht en begrip nodig dus dat moet je maar begrijpen. Wie doe je dan tekort?
Dit is inderdaad zo’n grote valkuil.
Veiligheid moet voor alle gezinsleden gelden. Niet alleen voor het IADH-kind.
Bovendien ben ik ook van mening dat ook een IADH kind op een gegeven moment die t te leren dat er grenzen zijn. Tuurlijk hebben ze veiligheid en ruimte nodig, maar het helpt ook niet om er een sneeuwvlokje van te maken. Op deze leeftijd draait de wereld niet alleen maar om hen. Leren dat er een juiste toon en plaats is voor alles helpt ze ook om zich beter te kunnen handhaven in de wereld om hen heen.
Uit de bocht vliegen kan gebeuren, dat kan in een veilige huiselijke omgeving. Het besef dat dat niet de manier is, hoort daar wat mij betreft echter ook echt wel bij.
Wij hebben daar hier thuis in ieder geval wel een speerpunt van gemaakt, en dat lijkt zijn vruchten af te werpen.
Ysenda schreef op 15-06-2022 om 19:37:
[..]
Ja, maar bij een kind met een beperking vraagt dat ook aanpassingen van de andere gezinsleden. En hier komt steeds maar het advies om het te benaderen als ware er niets aan de hand en dat is niet juist.
Deze dochter heeft het niet makkelijk en het aanleren van een nieuw coping mechanisme vraagt inzicht en inspanning gedurende langere tijd in complexe situaties.
Alsof je moet leren touwtjespringen in het zwembad terwijl je ook ingewikkelde wiskundige vergelijkingen in het Chinees moet oplossen.
Aanpassen is iets anders dan alles accepteren vanwege die beperking of diagnose.
Voor een ander kan het heel onveilig voelen als iemand heel snel boos wordt en gaat schreeuwen om kleine dingen.
Ysenda schreef op 15-06-2022 om 19:49:
[..]
Als ouder ben je voortdurend aan het schipperen en dat is heel erg zwaar. Ik ben een kind B, ik weet waar ik het over heb. En als kind B zeg ik: er was geen andere optie, mijn ouders deden hun best en meer kun je niet verwachten.
Mijn zus was niet eens een ander coping mechanisme aan te leren, kon alleen gillen vrolijk of boos, was niet zindelijk en had een ernstige vorm van epilepsie.
Dus ik weet ook wat schreeuwen met je doet en hoe emmertjes kunnen overlopen.
Dus nee, schreeuwen is niet het beste mechanisme, maar iets anders aanleren is nog niet zo makkelijk en als je ook thuis niet veilig bent kan dat ook resulteren in suïcide, dat wil je al helemaal niet.
Jouw zus had een verstandelijke beperking en functioneerde op het niveau van een baby/peuter. Dat is echt heel anders dan iemand met een normale intelligentie die studeert en/of werkt.
Ik heb een vorm van autisme. Als kind dit soort buien. Mijn ouders lachten me dan uit. Dat maakte me nog bozer en ik voelde me nog minder begrepen. Terwijl ik mezelf ook niet snapte. Bij mij heeft de puberteit haar werk gedaan. Vorig jaar heb ik wel nog een keer zo'n uitbarsting gehad. Tegen mijn kind van toen zes jaar. Ik ben daar niet trots op en wordt nog steeds verdrietig als ik er aan terug denk. De sleutel zat in erkennen dat ik fout zat, dat mijn emmer weliswaar vol zat maar dat dat geenzins een excuus was voor mijn gedrag en mijn oprechte en welgemeende excuses aanbieden en accepteren dat dochter een paar dagen boos op me zou blijven. De sleutel was niet uitleggen dat mama iets mankeert waardoor ze soms zo doet en dat mama daar niks aan kan doen en zij als kind dat maar moet accepteren.
MamaE schreef op 15-06-2022 om 20:07:
[..]
Jouw zus had een verstandelijke beperking en functioneerde op het niveau van een baby/peuter. Dat is echt heel anders dan iemand met een normale intelligentie die studeert en/of werkt.
Ik heb een vorm van autisme. Als kind dit soort buien. Mijn ouders lachten me dan uit. Dat maakte me nog bozer en ik voelde me nog minder begrepen. Terwijl ik mezelf ook niet snapte. Bij mij heeft de puberteit haar werk gedaan. Vorig jaar heb ik wel nog een keer zo'n uitbarsting gehad. Tegen mijn kind van toen zes jaar. Ik ben daar niet trots op en wordt nog steeds verdrietig als ik er aan terug denk. De sleutel zat in erkennen dat ik fout zat, dat mijn emmer weliswaar vol zat maar dat dat geenzins een excuus was voor mijn gedrag en mijn oprechte en welgemeende excuses aanbieden en accepteren dat dochter een paar dagen boos op me zou blijven. De sleutel was niet uitleggen dat mama iets mankeert waardoor ze soms zo doet en dat mama daar niks aan kan doen en zij als kind dat maar moet accepteren.
Het cruciale punt zit in inzicht hebben, en dat lijkt dochter niet te hebben. Ook lijken haar emmertjes allemaal over te lopen, op dat moment kun je geen verandering inzetten. Dat moet in een rustiger setting maar ze moet wel inzicht hebben en dat ontbreekt.
Pejeka1 schreef op 15-06-2022 om 19:22:
[..]
De mensen die je thuis om je heen zijn ook mensen, en geen vuilnis of afval. Dus je houdt je maar in. Als je uit je stekker wilt gaan, ga je maar lekker ergens tegen een muur aan staan schreeuwen, of een boom, weet ik veel. Maar niet tegen mensen om je heen en al helemaal niet naar de mensen die het allerbeste van alle andere mensen met je voor hebben, zijnde je familie. Kom nou.
Volgens mij is dat inderdaad mijn punt. En als je je elders in kan houden, kan je dat thuis ook prima.
MamaE schreef op 15-06-2022 om 19:30:
Ik explodeerde als kind ook alleen thuis. Want veilig. Maar als je volwassen wordt is het nodig om te leren je frustratie op een andere manier te uiten. Dat iedereen op eieren loopt om jou te ontzien is niet gezond. De wereld gaat zich niet oneindig aan jou aanpassen. Dus je zult op de een of andere manier moeten leren op een gezonde manier om te gaan met frustraties en prikkels. ADD maakt het leven net wat lastiger maar is geen excuus voor alles.
En het zal heus nog wel eens mis gaan. Maar dan erken je dat, betuig je spijt, bied je excuses aan en doe je je uiterste best om je leven te beteren.
Mijn kind explodeerde vroeger dus ook. Onlangs hadden we het daarover. Toen vertelde hij dat hij dat nog steeds heeft en hoe hij daarmee om gaat. (Even afzonderen tot het over is, hardlopen). Hij is heel goed in staat om vervolgens rustig te vragen wat hij nodig heeft. Meestal een kleine moeite. Soms lukt het niet en dan begrijpt hij dat het niet altijd op zijn manier gaat. En ik begrijp dat hij daar soms heel veel moeite mee heeft. Soms is de erkenning genoeg.
Niet ieder kind kan dat zo, maar ze kunnen wel degelijk leren om niet zo tekeer te gaan.
En hoe veilig voelen gezinsleden zich als er iemand in huis om het minste of geringste explodeert?
Ysenda schreef op 15-06-2022 om 19:28:
[..]
Met als resultaat dat je je helemaal nergens meer veilig voelt of kunt voelen. Dat is echt heel erg slecht en zal tot nog meer problemen leiden.
Op dat moment, of liever nog iets eerder, wordt het mijns inziens tijd om daar hulp bij te zoeken. En dat wil dochter niet... tsjaa
HexOpBezemsteel schreef op 15-06-2022 om 23:46:
[..]
Niet ieder kind kan dat zo, maar ze kunnen wel degelijk leren om niet zo tekeer te gaan.
En hoe veilig voelen gezinsleden zich als er iemand in huis om het minste of geringste explodeert?
Het moet zeker geleerd worden. Maar dat gebeurt niet bij iedereen even gemakkelijk en even snel. Wat knap van je kind hoe die daar mee omgaat! Ik hoop en vertrouw erop dat mijn jongste ook zover komt.
Bij dit soort dingen moet je wel uitkijken dat je niet eindeloos blijft uitleggen. Als je op een bepaalde manier niet met iemand wil communiceren, zul je de communicatie ook daadwerkelijk moeten stoppen, ipv door te praten in een ruzieachtige, schreeuwerige sfeer. Er moet niet alleen verteld worden dat er een grens is. Die grens moet ook daadwerkelijk getrokken worden. Anders komt die boodschap ‘zo wil ik niet met je praten’ niet aan. Je doet het dan immers iedere keer gewoon wel!
Mija schreef op 16-06-2022 om 00:04:
[..]
Het moet zeker geleerd worden. Maar dat gebeurt niet bij iedereen even gemakkelijk en even snel. Wat knap van je kind hoe die daar mee omgaat! Ik hoop en vertrouw erop dat mijn jongste ook zover komt.
Bij dit soort dingen moet je wel uitkijken dat je niet eindeloos blijft uitleggen. Als je op een bepaalde manier niet met iemand wil communiceren, zul je de communicatie ook daadwerkelijk moeten stoppen, ipv door te praten in een ruzieachtige, schreeuwerige sfeer. Er moet niet alleen verteld worden dat er een grens is. Die grens moet ook daadwerkelijk getrokken worden. Anders komt die boodschap ‘zo wil ik niet met je praten’ niet aan. Je doet het dan immers iedere keer gewoon wel!
Ik had er echt een hard hoofd in toen hij klein was. Soms was hij ook echt niet aanspreekbaar. Hij schreeuwde niet meer, maar zei ook niks meer.
Zelf benoem ik het, als ik moe en overprikkeld ben. Dan leg ik uit dat ik even een heel kort lontje heb, en vraag ik of ze even rustig aan willen doen, of even mij met rust willen laten, of even geen eindeloze discussie starten over de afwas of zo.
Als kind ging ik plots enorm schreeuwen en stampte ik boos de trap op naar mijn kamer. Vonden mijn ouders grappig. Ik nog bozer. Als ik weer beneden kwam werd gevraagd of ik weer normaal kon doen en dan snauwde ik ja en dat was het dan.
Achteraf zie ik dat het opgestapelde frustratie om allerlei kleine dingetjes bij elkaar was die ik niet kon benoemen.
Ik trek me nog steeds terug als ik moe of gefrustreerd ben of gewoon met het verkeerde been uit bed gestapt. Lukt niet altijd, want soms heeft dochter me wel even nodig en is man er niet of zo.
De tip van Mija over communicatie stoppen als je dat zegt ipv blijven herhalen vind ik goed. Zeg wat je doet en doe wat je zegt.