Volwassen zoon met mogelijk ADD/ADHD, hoe helpen

Remco, heb je al op de site van zijn uni gekeken voor een studentenpsycholoog? Daar komt vaak geen telefoontje aan te pas, maar gaat via het studentensysteem. Zoals een ervaringsdeskundige hierboven al aangeeft; die zijn er doorgaans echt goed in en bieden ondersteuning op verschillende manieren.

remco__ schreef op 17-11-2023 om 10:33:

[..]

Daar heb ik ook al over gedacht. Ik wil best mee, maar hij is wel volwassen. Het lijkt me heel vreemd als ik voor hem een afspraak moet gaan maken. Hij heeft een ontzettende angst om te bellen, dat helpt allemaal niet.

Volgens mij moet je even loslaten hoe dingen voor buitenstaanders misschien lijken. Je hebt hem op jongere leeftijd al de kans ontnomen om met een eventuele diagnose om te gaan (terwijl het dan makkelijker is dan op latere leeftijd), waarschijnlijk ook om hoe dat labeltje op de buitenstaander zou overkomen. Help die jongen op de manier die hij nodig heeft, kennelijk werkt je eigen radar daarin minder goed.

Waarom niet voorlopig even stoppen met studeren, hij is nog zo jong. Hij kan gaan leren omgaan met zn adhd en volgens mij kost dat een hoop energie, daarnaast via een uitzendbureau werken?

remco__ schreef op 17-11-2023 om 10:57:

[..]

Goh, altijd leuk, opbouwende kritiek

Ik had zelf al aangegeven dat dit wellicht niet een hele goede beslissing was, jij hoeft dat echt niet nog eens te bevestigen, dat voegt niks toe.

Je mist het punt wat ik ermee probeer te maken. Jammer.

Bolmieke schreef op 17-11-2023 om 11:01:

Waarom niet voorlopig even stoppen met studeren, hij is nog zo jong. Hij kan gaan leren omgaan met zn adhd en volgens mij kost dat een hoop energie, daarnaast via een uitzendbureau werken?

Met een beetje ondersteuning is dat waarschijnlijk helemaal niet nodig.

De vraag is: wat wil hij zelf?

Bolmieke schreef op 17-11-2023 om 11:01:

Waarom niet voorlopig even stoppen met studeren, hij is nog zo jong. Hij kan gaan leren omgaan met zn adhd en volgens mij kost dat een hoop energie, daarnaast via een uitzendbureau werken?

Dat kan, maar in zo'n tussenjaar waarin het doel is 'leren omgaan met adhd' is het dan wel handig om daar een concreet plan bij te hebben. Wat ga je dan doen? Hoe ga je dat doen? En waar? Met wie/welke hulp?

Als er geen verantwoordelijkheden zijn, worden de problemen ook minder zichtbaar. 
Als je alleen maar kunt doen wat je leuk vindt, of verantwoordelijkheden die wat minder complex zijn, dan kan het best zijn dat het aardig lukt om te functioneren.

Als je naar colleges moet, opdrachten maken, studeren, boodschappen doen, koken en ook nog sociaal wil doen met vrienden en sporten en een bijbaantje dan vergt dat veel meer planning en organisatie en overzicht dan wanneer je heel het onderdeel 'studeren' schrapt. 

remco__ schreef op 17-11-2023 om 11:20:

[..]

Ik heb hem geadviseerd om niet thuis te blijven zitten waar zo veel afleiding is, maar om naar de universiteitsbieb te gaan waar iedereen in het zelfde schuitje zit. Dat lijkt wel iets te helpen, maar vast niet genoeg.

Dat is alvast heel goed advies, dat staat ook in de standaardadviezen bij ADHD. Zien werken doet werken. Mijn dochter doet dit nu ook, ze zit elke dag op de uni, college of niet. In haar studentenhuis kan ze dan koken/eten/ontspannen. 

Een andere tip: maak je eigen tussendeadlines. Mensen met ADHD kunnen vaak pas geconcentreerd werken wanneer er een deadline nadert. Dus maak er meer. Dat komt dan eigenlijk neer op planningen maken en die naleven. Niet makkelijk, maar het moet wel. Misschien kun jij hem daar een beetje bij helpen.

En ik kan er niet omheen: mijn zoon kan gewoon echt niet studeren zonder medicatie. Dochter tot nu toe wel, maar het kost bergen energie om jezelf er steeds aan je haren weer bij te sleuren.

een diagnose helpt pas als er sprake is van niet- of minder functioneren. Dit is dus het perfecte moment. Eerder functioneerde hij al dan niet met (veel) hulp. Het mooie van dit moment, is dat hij zelf het belang doorheeft. Het wordt dus echt zijn proces en zijn behoefte.
Naast dat het handig is om adhd te laten onderzoeken, komt hij op mij ook wel behoorlijk (hoog)begaafd over. Er zijn zeker qua motivatie en executieve functies overlappingen.
de studentenpsycholoog als eerder gezegd klinkt erg goed, in de gewone ggz zijn eindeloze wachtlijsten. 

Roos55 schreef op 17-11-2023 om 09:58:

Wat zegt zoon als je vraagt wat hij wil
Wat hij nodig heeft van jou ?

Slaapt hij slecht?

Is hij angstig of depressief? Want ook dat zie je vaak samen met adhd

Ik werk als docent in het hoger onderwijs en het is helemaal niet gek als je als ouder je kind ondersteunt door mee te gaan met gesprekken ed. Je zoon is 18, dat klinkt dan heel volwassen maar ze hebben je echt nog wel nodig hoor. Ik maak het vaak mee. Vorig jaar ben ik zelf ook bij een gesprek geweest tussen mijn dochter en haar studiebegeleider.
Het is verstandig om naar de decaan te gaan en uit te leggen wat er speelt. Zeker als hij de studie interessant vindt en hij meer tijd nodig zal hebben dan gemiddeld.   

Hier een zoon van 23 met ASS en ADD. Jouw beschrijving van je zoon zou naadloos op de mijne passen. En die help ik nog steeds met bellen voor een afspraak bij de kapper .
Het vragen van hulp is voor mensen met ASS en ADD extra lastig. Ik zou daar dus niet op gaan zitten wachten. De studentenpsycholoog of -decaan, of zijn mentor, zou een goed startpunt zijn. Die hebben ook vaker jongens zoals jouw zoon gezien. Die zouden hem kunnen adviseren hoe verder te gaan. En dikke kans dat die hem wel richting huisarts en/of hulpverlening krijgen.

Overigens, jongelui met ADD en/of ASS puberen over het algemeen later en langer. Die hersenen zijn dus echt niet voor hun 25e uitgerijpt. Goed om daar rekening mee te houden. Ook met dat hij zich alsnog kan gaan afzetten tegen jullie als ouders.

Hier is zoon in coronatijd  na 2 jaar uitgevallen op het HBO. Hij woonde toen samen met zijn vriendin op een studentenkamer. Samen moeten studeren in een ruimte van 25 m2 met allebei een laptop, dat bleek geen succes. Hij heeft daarna een ruim jaar gewerkt, het is intussen uit met de vriendin en hij woont weer bij ons. Hij is in september gestart met een nieuwe opleiding. En zoals het er nu uitziet gaat hij het nu wel redden. Maar hij is nu ook zover dat hij zélf actie onderneemt om toetstijdverlenging aan te vragen, hij heeft het afgelopen jaar bij praatgroepen voor volwassen met ADD en met ASS gezeten, heeft van daaruit zelf contact opgenomen met een psycholoog en is op eigen verzoek weer gestart met medicatie. Zoals ik al zei, dat uitrijpen duurt wat langer. Ik geloof dat mijn zoon er eindelijk wel zo'n beetje is.

Mijn ervaring is ook dat de ontwikkelingen maar op 1 vlak tegelijk kunnen. Zoon is in het jaar dat hij werkte enorm in persoonlijkheid gegroeid. Zolang hij studeerde lag daar de nadruk op. Maar dat hoeft natuurlijk niet voor iedereen te gelden.

Wat ik je sowieso aan zou raden is meer naast je zoon te gaan staan. Duwen en dwingen werkt niet (meer), maar samen nadenken over hoe dingen aangepakt kunnen worden en wat daarvoor nodig is wel. Wat hier bijvoorbeeld als leerstrategie goed werkt is kanban (google daar maar eens op, wordt veel bij agile projectontwikkeling gebruikt). Je splitst een klus op in kleine deelklussen, die schrijf je op post-its en die plak je links op bijvoorbeeld een deur. Je maakt daar een logische prioritering in. Klusjes waar je mee aan de slag gaat verhuis je iets naar het midden van (bijvoorbeeld) de deur. Ben je klaar, dan gaat het briefje naar rechts. Zo heb je altijd inzicht en overzicht. Zoon gaat sinds deze studie zijn opdrachten op deze manier te lijf. Het is voor het eerst dat hij het zo doet, en ook voor het eerst dat hij deadlines haalt. Maar deze methode hanteren we thuis al minstens 15 jaar (vader en ik hebben ook ADD), en ondanks steeds herhalen dat dit goed werkt heeft hij dus nu pas zichzelf dat systeem eigen gemaakt. Geduld is een schone zaak . Maar uiteindelijk komt het vast goed. Je zoon zal misschien wat langer nodig hebben, maar heb en hou vertrouwen in hem en straal dat uit. Dat is heel belangrijk, want hij zal zelf al genoeg last hebben van doemdenken...

Dit verhaal is identiek aan het verhaal van mijn oudste zoon. Alleen struikelde hij in vwo 5 en werd het een heul grondige havo-opleiding.  Ook mijn afwegingen - en het schuldgevoel achteraf toen hij als puber geen label wilde - zijn herkenbaar. Ik vond/en vind ritalin met zijn bijwerkingen nog steeds niet de eerste optie voor cognitief begaafde kinderen met werkhoudingsproblemen die nog in de groei zijn.( Naar mijn mening is ligt het grootste probleem niet bij het kind, maar bij ons onderwijs. Ik vind het niet acceptabel  dat in iedere schoolklas 2 a 3 kinderen aan zulke sterke medicatie zitten. Het zijn er teveel om het aan kindgebonden factoren toe te schrijven, dan doen we als samenleving iets verkeerd) Maar goed dat is weer een andere discussie en dat gaan heel veel mensen hier niet met me eens zijn )  Zoon haalde hoge cijfers mits hem iets interesseerde en de opdracht gestructureerd was. 
Het duurde lang voordat hij zijn probleem erkende, en man is inderdaad ook een keer meegeweest naar de bokkige studiebegeleider. Zoon was een toen een stuk ouder dan nu.De weg naar het diploma was en hobbelig, maar uiteindelijk is het toch gelukt. De laatste zelfs naast een bijna volledige baan op niveau. Ik ben zo trots op zijn doorzettingsvermogen, en op de sociale, geestige , zelfredzame volwassen man die hij geworden is.
Ik hoop dat deze post je bemoedigt; het belangrijkste is misschien wel vertrouwen te blijven uitstralen dat het links- of rechtsom wel goed komt. Wel met mate adviezen geven, maar niet blijven aandringen. Vragen "waarmee zou ik je behulpzaam kunnen zijn? en geen hulp opdringen als dat (nog) niet gewenst is.