Wanhopig door afstandelijke zoon.
Lieve ouders,
Weet het even niet meer!
Zoon 23 jaar sinds 2 jaar op kamers.
Heb meer dan last van het lege nest..
Hij is egocentrisch, komt nooit meer thuis, reageerd amper op appjes.
Gaat op vakantie, stuurt geen fotootje.
Er is een sterfgeval in de familie...geen reactie.
Voor alle duidelijkheid, hij is opgegroeid in een lievedevol gezin .
Als ik natuurlijk vraag waarom reageer je niet op appjes zegt hij....iedereen wil antwoord op appjes...oftewel ik blijf aan de gang!
Ik denk dan meteen...hallo ben wel je moeder.
Hij vaart voor 100% zijn eigen koers..
Geen empathie.
Iedereen zegt, is normaal voor die leeftijd..komt goed!!!
Intussen weet ik niet moet ik boos zijn of verdrietig..
Hoor graag van jullie.
Gr. M.
Ik heb een hele goede band met mijn moeder en kom ook uit een liefdevol gezien zonder strenge regels, maar de eerste jaren dat ik op kamers woonde heeft mijn moeder bijzonder weinig van mij gehoord/gezien. Ik ging helemaal op in het leven op kamers in de hoofdstad, ging van de kroeg naar nachtclubs, poppodia, illegale loods raves, had daarnaast een baantje en studeerde en vond alles even fantastisch. Ik wist zelf ook wel dat ik mijn familie niet veel zag (woonden ook op meer dan 2 uur treinen afstand), maar had daar zelf geen last van omdat ik met volle teugen van het leven aan het genieten was. Voor mijn gevoel was de band ook niet minder sterk, alleen de frequentie van het contact was veel minder. Na een paar jaar keerde de rust weer terug en kwam ik weer veel vaker 'thuis' en belde ik om de dag met mijn moeder, en dat doe ik nu ik halverwege de 40 ben nog steeds. Niet omdat het een verplichting is, maar omdat ik dat zelf graag wil.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik niet uit kijk naar de tijd dat mijn dochters het huis uit gaan, ik hoop dat ze dan toch wel wat vaker van zich laten horen en zien dan ik destijds deed.......
Ik vind 23 ook echt nog een leeftijd dat je weinig met je ouders kunt hebben. ‘Je leeft een enerverend leven en je ouders zitten daar maar wat suf ik hun middelbare leven, wat heb je daar nou mee te bespreken?’ Zoiets. En je moet ook maar van small talk houden. Ik belde mijn ouders nooit op die leeftijd. Appen zou ik denk ik wel makkelijker hebben gevonden, maar dan nog? Wat moet je allemaal appen? Ik app nu ook zelden nieuwtjes of praatjes met mijn vader, meer praktische dingen. Mijn kinderen zijn nog jonger. Eentje is net uit huis en die appt wel een paar keer per week. Ik neem ook wel initiatief maar ga niet door als er geen antwoord komt. Ik wacht gewoon rustig af en komt er pas heel laat iets dan is dat het. Ik zou niet willen dat ze zich verplicht voelt. Dat komt het contact niet ten goede. Mijn jongste houdt helemaal niet van appen maar meer van bellen. Die zie ik er trouwens tzt ook wel voor aan om een paar jaar minimaal contact te hebben, om zich helemaal los te maken, voor zijn gevoel onafhankelijk te worden.
Je schrijft dat hij uit een liefdevol gezin komt. Maar ik denk dat er op deze leeftijd nog iets anders komt kijken bij het contact met je ouders: wat voegt het contact met je ouders toe? En, hoe voel je je in het contact met je ouders? Juist in het contact met je ouders kun je je nog dat onvolwassen kind voelen terwijl je het in je eigen sociale omgeving prima redt.
Ik weet natuurlijk niet in hoeverre dat bij jullie speelt. Er kan van alles aan de hand zijn. Hoe dan ook: je kunt geen liefdevol contact met een kind afdwingen. Je zult dus hoe dan ook de wens om afstand te houden moeten respecteren.
Met mijn dochter die het huis uit is, wissel ik regelmatig een appje uit, maar ik hoor ook wel eens 1-2 weken niets van haar, terwijl ze vrij dichtbij woont. Ze heeft haar eigen leven, geen nieuws, goed nieuws. Wat wel tot gevolg heeft, dat als de één de ander belt zonder waarschuwend appje vooraf, we met zweet in de handen de telefoon aannemen, er zal toch niets ernstigs zijn?
Ik schat in dat het contact met zoon ook zo gaat verlopen als hij het huis uit is, hij is graag alleen op zijn kamer, geen gezelligheidsdier alvast.
Toen ik net verkering (met nu mijn man) had, verweet mijn moeder mij dat ik zo weinig meer belde. Ik had andere zaken aan mijn hoofd dan moeders! Dus daar denk ik aan als mijn kinderen weinig contact zoeken.
Mijn zoon van bijna 23 zoekt ook niet veel contact hoor. Die is lekker zijn leventje met zijn vrienden aan het leven. Hij leeft een studentenleven, hij is aan het werk maar meer omdat hij nog op zoek is naar een andere studie. Woont lekker in een studentencomplex (containerwoning). Hij antwoord wel op appjes maar soms pas ‘s avonds of de volgende dag. Maar dat is niet erg. Daarom app ik ook, heeft ie zelf de tijd om te antwoorden wanneer het uitkomt.
We hebben zo’n 1x in de twee weken contact en hij komt ongeveer eens in de maand/zes weken eten. En op verjaardagen is ie er natuurlijk bij.
In de tijd dat ie een vriendin had wat minder contact gehad. Maar toen blowde hij ook veel. Gelukkig is die vriendin weg 😅.
Met mijn dochter van 21 wel meer contact. Maar ook niet superveel.
Komt denk ik ook omdat ik co-ouderschap had en we in de week bij vader ook niet veel / niet echt contact hadden.
Hier ook zo. Dochter woont dan wel in het buitenland, maar dit jaar heeft ze haar vakantie doorgebracht in een ander buitenland en niet bij ons. Een keer per jaar een bezoekje dus, tenzij ze met Kerst ook liever iets anders doet. Bellen gemiddeld een keer per week, soms minder en meer als er iets speelt waarbij ze dan wel mijn advies wil.
Is dit al 2 jaar zo of nog maar sinds kort dat hij zich op deze manier gedraagt? Het kan ook zijn dat hij het enorm druk heeft en weinig tijd om te appen. Bovendien houdt niet iedereen van appen (ik app liever dan bellen maar mijn man en zoon juist niet).
Maar niks laten horen bij een sterfgeval in de familie zou ik wel erg vinden.
Ik zou zeggen: Laat het los en probeer je af te leiden met andere dingen. Toen mijn zoon net uit huis was is er ook een tijd geen contact geweest; ik heb keyboard spelen en creatieve bezigheden opgepakt. Heerlijk!
Klinkt heel hard wat ik nu ga zeggen: je schrijft dat hij opgegroeid is in een warm nest. Toch kan het zo zijn dat jouw zoon dat zelf niet zo heeft ervaren. Dat mensen je op de wereld hebben gezet wil nog niet meteen zeggen dat daar een band mee is, afgezien van de bloedband uiteraard. Houden van kun je niet afdwingen wat mij betreft, ook niet bij/ naar je kinderen en/of ouders.
Ik wil je wel sterkte wensen met jouw gevoel, wat er uiteraard ook mag zijn.
Ik vind zelf dat ik een goede relatie heb met m’n ouders maar spreek ze zeker niet iedere week. We appen wel, maar zit vaak ook meer dan een week tussen.
Niet iedereen is hetzelfde. Ik heb vriendinnen die elke dag bellen met hun moeder en daar heb ik dan weer niks mee. Dat betekent niet dat het ene meer liefdevol is dan het andere.
Hij is jong, heeft nu weinig gemeen met jullie. Waarschijnlijk trekt hij wel wat bij naarmate hij ouder wordt.
Sterfgeval in de familie kan ook een tante zijn die hij al 10 jaar niet heeft gezien. Dan heeft hij er waarschijnlijk helemaal niet meer aan gedacht om het hier over te hebben.
Ik weet niet of je weleens aan hem hebt gevraagd hoe hij zijn jeugd heeft beleefd, of je hem weleens teleurgesteld hebt en hoe hij dat toen ervaarde.
Ik weet ook niet of je dat kán zonder meteen in de defensie te gaan (aan míj ligt het niet want ik deed alles goed!) zodat hij het gevoel heeft dat je geen verantwoordelijkheid wil nemen (ook al trof jou misschien geen schuld). Want de schuldvraag is het probleem niet.
In je OP staat "hallo ik ben wel je moeder."
Het klinkt misschien cru, maar je bent niet het centrum van zijn bestaan en je hoort dat ook niet te zijn. Laat die kerel toch genieten en het leven ontdekken, zeker op die leeftijd.
Valdemar schreef op 28-08-2022 om 15:09:
In je OP staat "hallo ik ben wel je moeder."
Het klinkt misschien cru, maar je bent niet het centrum van zijn bestaan en je hoort dat ook niet te zijn. Laat die kerel toch genieten en het leven ontdekken, zeker op die leeftijd.
Mee eens. Mijn jongste zoon heeft ook die leeftijd en heeft het gewoon heel erg druk. We zien elkaar niet vaak, maar als we elkaar zien is er alle aandacht voor elkaar.
Jongeren zijn gewoon egoïstische lui die leven met appjes in plaats van intermenselijk contact en die opgegroeid zijn met de gedachte dat het hele universum om hen draait. Ze bestellen alles online, gaan in de supermarkt eventueel naar de zelfscankassa, werken nu alleen thuis, doen geen teamsport meer maar iets voor zichzelf, kijken Netflix in plaats van de bioscoop te bezoeken en kunnen slecht tegen adviezen.
Laat waaien. Dit is de tijdgeest.
willem1959 schreef op 28-08-2022 om 15:15:
Jongeren zijn gewoon egoïstische lui die leven met appjes in plaats van intermenselijk contact en die opgegroeid zijn met de gedachte dat het hele universum om hen draait. Ze bestellen alles online, gaan in de supermarkt eventueel naar de zelfscankassa, werken nu alleen thuis, doen geen teamsport meer maar iets voor zichzelf, kijken Netflix in plaats van de bioscoop te bezoeken en kunnen slecht tegen adviezen.
Laat waaien. Dit is de tijdgeest.
Jij schetst hier een beeld wat juist past bij de babyboomers met hun vervroegd pensioen en voortdurend op vakantie zijn met hun peperdure campers.