Zoon gaat vandaag verhuizen en wat doet het zeer..

Truusdemier schreef op 23-01-2022 om 19:34:

Sommige meningen hier vind ik erg ondoordacht en hard. Ja, ik vind het vreselijk als mijn zoon straks het huis uit is. Ja, dat weet hij, waarom zou hij dat niet mogen weten? Maar nee, ik zou hem nergens in tegenhouden. Stimuleer hem juist, want voor hem zou ik het onwijs gaaf vinden als hij zijn studentenleven mag meemaken op die manier. Vanaf het moment dat hij op de universiteit zit (hij is nu tweedejaars) zit hij door corona alles digitaal achter het scherm op zijn kamer mee te maken. Nauwelijks op school geweest, geen nieuwe vrienden kunnen maken. Dus ja, ik gun het hem. En als het zover is, help ik hem en op de dag dat hij echt vertrekt, zal ik hem met een hele grote lach uitzwaaien. Maar zwaar zal het zijn. Niet omdat ik mijn moedertaak dan niet meer op me kan nemen. Ben sowieso nooit zo'n oetepetoetie moeder geweest. Maar we konden en kunnen het gewoon ontzettend goed met elkaar vinden. Ik ga gewoon iemand missen die een hele grote rol in mijn leven speelt en waar ik ontzettend veel liefde voor voel. Mag ik dan even verdrietig zijn?

En mag Alios dat ook?

Heel veel dank, Truus. Dit is me uit het hart gegrepen!

En je omschrijft precies zoals het bij ons ook is. Onze zoon is derdejaars, maar heeft inderdaad 2 jaar achter zijn computer gewoond. Een maand geleden - 1 dag voor de lockdown - zou hij vertrekken en hij had een heel plan in zijn hoofd om te landen in zijn nieuwe omgeving: sporten (fitness) en weer naar de uni. Hij is geen feestvierder, dus dit is zijn manier om te wennen. Die lockdown kwam als een mokerslag en hij heeft toen besloten thuis te blijven tot de sport etc weer open was. Dat is dus nu.

Onze zoon weet dat ik verdrietig ben en ik weet dat hij dat ook is. Onze redenen om verdrietig te zijn, zijn verschillend en dat is logisch. Dat we het van elkaar weten, schept juist een band.

Ik heb nooit geloofd in de regel dat kinderen de emoties van hun ouders niet mee zouden moeten krijgen. Ouders zijn ook mensen en allesbehalve perfect. Ik ben zelf opgevoed door ouders die mij ‘niet lastig wilden vallen’ met hun emoties. Als ik dan voelde dat er iets was en ik vroeg daarnaar, dan was er nooit iets. Nee hoor, alles is prima. Daarmee ging ik als kind enorm aan mijzelf twijfelen, want ik voelde het toch? Maar wat ik voelde, klopte dus niet? Er werd niet gepraat en niets uitgelegd.

Dat hebben wij anders gedaan en dat heeft ertoe bijgedragen dat we een heel hecht en eerlijk gezin zijn geworden. Waarin dus alle ruimte is voor verdriet, boosheid én enorm veel liefde en plezier. 

Dank jullie wel, dat jullie dit - door al je reacties (ook de harde en begriploze) - voor mij duidelijk hebben gemaakt. 

Het is ook het voorbijgaan van een fase, van een tijdperk. Dat stemt ook weemoedig. Zelf heb ik daar mijn hele leven last van; overgang naar middelbare school, universiteit, uit huis gaan, verhuizen naar koopwoning en nu ook weer met een kleine baby. Ik kijk altijd met enig verlangen naar de vorige fase, idealiseer dat in mijn hoofd wellicht ook wat. Nu dus oa de vrijheid en tijd die ik had vóór baby. De reizen die ik maakte, cursussen die ik volgde, hoe uitgerust ik was. Dat wil niet zeggen dat ik niet heel blij ben met baby. Dat ik baby niet had willen hebben. Maar iedere stap die ik zette, en waaraan ik heus toe was, deed mij verlangen naar wat was. Dus als baby groot wordt en uit huis gaat zal dat ook wel weer zo zijn. Voor mij kan dat naast elkaar bestaan; vooruitgang willen, stappen willen en kunnen zetten, weten dat het goed is, maar ook een mate van rouw om wat was en niet meer terugkomt. 

Ik zie trouwens ook niet zo het probleem van dat delen met zoon. Hij is volwassen, hij mag toch best weten hoe zijn moeder zich voelt? Vind dat heel wat anders dan een kleuter belasten met jouw tranen en 'ik mis je' als ze een dagje weggaan. En hij mag toch zelf ook wel emotioneel zijn onder de stap die hij neemt? Ik vind dat gevoelens er mogen zijn, maar dat die natuurlijk niet moeten zorgen dat zoon dan maar thuis blijft. Maar zeggen dat hij en to alleen maar blijdschap mogen, moeten, voelen omdat deze stap normaal is lijkt mij dan weer ongezond. Dat kun je niet afdwingen en op die manier sluit je de deur voor emoties.

Kerstin75 schreef op 24-01-2022 om 02:54:

[..]

Grappig dat ik dit nu zeg maar nu verwar je emoties die te maken hebben met niet los kunnen laten met emoties die ergens anders vandaan komen. Ik heb nog steeds dat ik emotioneel word als ik de (luidspreker)geluiden hoor van de aankomst van (een) sinterklaas op school of van het aftellen voor de grote vakantie met speciale aandacht voor groep 8 (die zingen dan altijd het tranentrekkende afscheidsmusicallied nog even. Ook schoolreisjesbussen die toeteren. Heeft niks te maken met dat ik mijn kinderen niet los kon laten maar het werkt op mijn sluizen. Mijn zus gaat los op elke uitvaart (dus ook van de vader van een collega ofzo, echt genant vindt ze dat).

Dus het kán zijn dat er wat anders achter zit (soms).

Ik wist dus echt niet dat dit kon, emotioneel worden van geluiden of gebeurtenissen die los staan van je kind. Ik heb dat zelf totaal niet. Ja, enorm jeugdsentiment als sinterklaas aankomt, zo van 'oh wat was dat leuk vroeger, die magie van het geloof in de sint' maar niet dat ik daar emotioneel van word. 

MamaE schreef op 24-01-2022 om 10:14:

[..]

Ik wist dus echt niet dat dit kon, emotioneel worden van geluiden of gebeurtenissen die los staan van je kind. Ik heb dat zelf totaal niet. Ja, enorm jeugdsentiment als sinterklaas aankomt, zo van 'oh wat was dat leuk vroeger, die magie van het geloof in de sint' maar niet dat ik daar emotioneel van word.

Hier verbaas ik me dan op mijn beurt weer echt heel erg over. Ik zou daar dan ook over kunnen zeggen: 'Wat ongevoelig en oppervlakkig', zoals hier eerder over TO gezegd is: 'wat verstikkend sentimenteel'. Maar waarom zouden we dat doen? Misschien beter om simpelweg te erkennen dat mensen enorm van elkaar verschillen. Ook als het gaat over het ervaren en uiten van emoties. 

Mija schreef op 24-01-2022 om 10:28:

[..]

Hier verbaas ik me dan op mijn beurt weer echt heel erg over. Ik zou daar dan ook over kunnen zeggen: 'Wat ongevoelig en oppervlakkig', zoals hier eerder over TO gezegd is: 'wat verstikkend sentimenteel'. Maar waarom zouden we dat doen? Misschien beter om simpelweg te erkennen dat mensen enorm van elkaar verschillen. Ook als het gaat over het ervaren en uiten van emoties.

Ik heb dat ook hoor. Een drumband horen, dan krijg ik altijd een brok in mijn keel 🤣 ik vind dat bijna gênant, want verder hou ik helemaal niet van die muziek, maar (ik denk) het imposante geluid, het samenzijn van zo'n groep mensen die in formatie dat doen, dan moet ik echt heel wat wegslikken. En bij uitvaarten inderdaad ook, zoals iemand hier al schreef over een zus. Kijk als er een dierbare overlijd, dan vind ik het niet erg om te huilen, maar ik huil dus ook als inderdaad de vader van een collega van mijn man (ik noem maar even een voorbeeld) die ik totaal niet ken... dan schaam ik me. Zo'n bus die wegrijd, ja dan schiet ik vol, niet omdat ik het erg vind dat ze gaan, maar omdat ik het zo leuk voor ze vindt, en dan zie je al die blije gezichtjes en als het dan een grote school is en het zijn 3 bussen, dan vind ik dat nog indrukwekkender (ik denk dat dat het is, weet het eigenlijk ook niet)  maar ik huil wat af (of slik het zoveel mogelijk weg, omdat ik het los van dat ik het soms gênant vind ook heel onpraktisch vind, mijn ogen tranen, krijg een verstopte neus) 

Oh en iemand heeft het hier aldoor over jankmoeders en dat gejank, ik vind dat nogal negatief oordelend, geen leuke woorden/benamingen. 

Ik ben ook emotioneel incontinent. Ik huil ook bij films/series, maar inderdaad ook bij schoolreisjes, Sint, kinderkoren met Kerst, en de momenten van afscheid/stappen in de ontwikkeling van de kinderen. De eerste stapjes, fietsen zonder zijwieltjes, naar de middelbare school, rijbewijs, you name it. Ik kan niet precies benoemen wat het is dat die (zichtbare, maar ook zeer voelbare) emotie veroorzaakt. En het is inderdaad regelmatig zeer gênant. De familie en de kinderen kennen me niet anders, die moeten er vooral om lachen .

En ja, ik huil omdat oudste de deur uit is, en omdat jongste straks ook gaat. Niet omdat ik er zo vreselijk verdrietig van ben, dat is maar een klein deel. Er zit ook trots bij en ook weemoed. Ik mis oudste, omdat hij gewoon een lieverd is en ik hem graag om me heen heb. Tegenwoordig zien we hem bijna alleen maar in combi met vriendin. En dat is toch anders. Daar hebben we het dan ook wel over. Ik meld wel altijd dat het zeker niet betekent dat ik haar niet wil zien, maar ik mis het gezin-zijn. En dat verplicht hem niet om bij ons te komen zitten, en dat doet hij ook niet. Maar ik vertel hem wel hoe ik me voel. En ik geef aan wat ik prettig zou vinden. In vrijwel elke andere relatie zou dat als assertief bestempeld worden, maar hier niet? Dat snap ik niet. Natuurlijk moet je als ouder oppassen dat je je kind niet smoort in je liefde, maar ik had het juist heel fijn gevonden als mijn ouders hadden laten weten en voelen dat ze me misten.

Ik zeg altijd tegen de kinderen dat ze zich niet teveel aan moeten trekken van mij, ik heb gewoon tijd nodig om te wennen aan nieuwe dingen en situaties. En ze weten dat het heel goed naast elkaar kan bestaan, zelf verdrietig/weemoedig zijn en toch ook heel erg blij en trots omdat ze het huis uit gaan.
Het is zoals ik al eerder zei je doel als ouders, je kinderen opvoeden tot zelfstandigheid, maar als het dan zover is, kan dat toch best pijnlijk zijn en een gevoel van rouw geven. Want er komt een einde aan een zeer intensieve en (hopelijk) gelukkige periode. Het is natuurlijk dat het zo gaat, maar van mij had de periode thuis bij beiden nog wel even mogen duren. Hier namelijk geen turbulente losmaak-capriolen van de jong volwassenen. Dus het voelt ook echt niet als 'het wordt tijd dat ze gaan'. Misschien zou het dan anders voelen. Maar ik betwijfel het.

1968 schreef op 24-01-2022 om 10:43:

[..]

Ik heb dat ook hoor. Een drumband horen, dan krijg ik altijd een brok in mijn keel 🤣 ik vind dat bijna gênant, want verder hou ik helemaal niet van die muziek, maar (ik denk) het imposante geluid, het samenzijn van zo'n groep mensen die in formatie dat doen, dan moet ik echt heel wat wegslikken. En bij uitvaarten inderdaad ook, zoals iemand hier al schreef over een zus. Kijk als er een dierbare overlijd, dan vind ik het niet erg om te huilen, maar ik huil dus ook als inderdaad de vader van een collega van mijn man (ik noem maar even een voorbeeld) die ik totaal niet ken... dan schaam ik me. Zo'n bus die wegrijd, ja dan schiet ik vol, niet omdat ik het erg vind dat ze gaan, maar omdat ik het zo leuk voor ze vindt, en dan zie je al die blije gezichtjes en als het dan een grote school is en het zijn 3 bussen, dan vind ik dat nog indrukwekkender (ik denk dat dat het is, weet het eigenlijk ook niet) maar ik huil wat af (of slik het zoveel mogelijk weg, omdat ik het los van dat ik het soms gênant vind ook heel onpraktisch vind, mijn ogen tranen, krijg een verstopte neus)

Oh en iemand heeft het hier aldoor over jankmoeders en dat gejank, ik vind dat nogal negatief oordelend, geen leuke woorden/benamingen.

Ik heb dat ook, maar wijt dat aan de overgang Sinds ik het in huiselijke kring voor het eerst meemaakte, moet ik ook wat wegslikken als ik vlaggen zie uithangen met een tas eraan. Maar ook die bussen, heel herkenbaar, diploma-uitreikingen, laatste schooldagen, pff.

Afgelopen weekend is mijn jongste 17 geworden. Nog een jaar, dan heb ik alleen nog volwassen kinderen. Daar ben ik nog niet echt aan toe.

Mija schreef op 24-01-2022 om 10:28:

[..]

Hier verbaas ik me dan op mijn beurt weer echt heel erg over. Ik zou daar dan ook over kunnen zeggen: 'Wat ongevoelig en oppervlakkig', zoals hier eerder over TO gezegd is: 'wat verstikkend sentimenteel'. Maar waarom zouden we dat doen? Misschien beter om simpelweg te erkennen dat mensen enorm van elkaar verschillen. Ook als het gaat over het ervaren en uiten van emoties.

Misschien ben ik ook wel ongevoelig wat dat soort dingen betreft. Ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat je moet huilen als er een bus wegrijdt bij een random school met allemaal kinderen die je niet kent die een super leuke dag gaan hebben.

Toch stond er in de tijd dat ik kind was echt nooit iemand huilend bij de school. Niet met schoolreisjes, niet met kamp, niet met een afscheid (dat was er praktisch niet eens), niet bij de diploma uitreiking op de middelbare school, echt nooit. Misschien dat ze dat thuis wel deden, dat weet ik niet. Maar niet in het openbaar.
Ik weet ook vrij zeker dat ik het enorm beschamend had gevonden als dat zou gebeuren.

MamaE schreef op 24-01-2022 om 12:35:

[..]

Misschien ben ik ook wel ongevoelig wat dat soort dingen betreft. Ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat je moet huilen als er een bus wegrijdt bij een random school met allemaal kinderen die je niet kent die een super leuke dag gaan hebben.

Toch stond er in de tijd dat ik kind was echt nooit iemand huilend bij de school. Niet met schoolreisjes, niet met kamp, niet met een afscheid (dat was er praktisch niet eens), niet bij de diploma uitreiking op de middelbare school, echt nooit. Misschien dat ze dat thuis wel deden, dat weet ik niet. Maar niet in het openbaar.
Ik weet ook vrij zeker dat ik het enorm beschamend had gevonden als dat zou gebeuren.

Ik denk dat ik daar als kind nooit zo op gelet had en ik heb het veel minder erg bij zomaar willekeurige bussen bij een random school. Want daar zou ik dan ook heel toevallig moeten staan, maar inderdaad dan krijg ik toch ook een hele kleine reactie, maar dan meer een volle glimlach, het doet me dus wel wat. Maar meestal was dat dus wel de bus van de eigen school, met een van mijn kinderen erin, of een andere schoolklas. Ja ik kan erg meeleven, in plezier en in verdriet (en ook in trots en weemoed en ga zo maar door 🤣🤣🤣) 

MamaE schreef op 24-01-2022 om 12:35:

[..]

Misschien ben ik ook wel ongevoelig wat dat soort dingen betreft. Ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat je moet huilen als er een bus wegrijdt bij een random school met allemaal kinderen die je niet kent die een super leuke dag gaan hebben.

Toch stond er in de tijd dat ik kind was echt nooit iemand huilend bij de school. Niet met schoolreisjes, niet met kamp, niet met een afscheid (dat was er praktisch niet eens), niet bij de diploma uitreiking op de middelbare school, echt nooit. Misschien dat ze dat thuis wel deden, dat weet ik niet. Maar niet in het openbaar.
Ik weet ook vrij zeker dat ik het enorm beschamend had gevonden als dat zou gebeuren.

Sterker nog, heel veel kinderen willen vanaf een bepaalde basisschoolleeftijd niet meer dat hun ouder afscheid komt nemen/ op het schoolplein staat te wachten op hen. Het zijn echt sommige moeders ( of oma’s) die moeite hebben met afscheid nemen en hun kind achter te laten bij de juf en allemaal andere kinderen. En projecteren dit op hun kind door te zeggen dat het kind het spannend vindt/ moeite heeft met weggaan van mama. Vinden het moeilijk om geen controle te hebben over wie wat en waar het kind mee in aanraking komt op school, of elders in de grote boze buitenwereld.

Wat een nonsens Caramelzeezout. Ik had echt totaal geen moeite met het achterlaten van mijn kinderen. Dat ik snel huil is hier alleen maar reden om moeders eens hartelijk uit te lachen, en daar doe ik zelf aan mee. Dat heeft niets te maken met dat ik ze niet achter wil(de) laten of wat dan ook. En oudste vond (en vindt nog steeds) alles in het leven spannend, maar daar ga ik dus naast/schuin achter staan om aan te moedigen, ik ga er niet in mee (anders dan dat ik hem vertel dat ik begrijp dat hij iets moeilijk vindt, maar dat wil niet zeggen dat ik hem erin bevestig of dingen van hem overneem of dat ik hem dan maar aan mijn rokken wil blijven houden).

Maar ik heb nu al 2 keer uitgelegd hoe het bij mij werkt, als jij het anders wil blijven zien/framen (om jezelf een betere moeder te kunnen voelen??) moet je dat vooral doen.

Kerstin75 schreef op 23-01-2022 om 16:31:

[..]

Laatst bij een huis vol ook weer gezien: 11 kinderen en bij elk kind huilen als die voor het eerst naar de basisschool gaat. Ik herken dat totaal niet. Gewoon fijn en trots op ze dat ze daar aan toe zijn. 

Ik kon (en kan) dat prima allebei hoor: huilen omdat ik ze achter moest laten, of vanwege het afsluiten van een belangrijke periode en tegelijkertijd blij en trots en vol verwachting voor wat er gaat komen. 

Zolang het geen belemmering is, en de vreugde er ook is het het toch niets?

MamaE schreef op 24-01-2022 om 12:35:

[..]

Misschien ben ik ook wel ongevoelig wat dat soort dingen betreft. Ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat je moet huilen als er een bus wegrijdt bij een random school met allemaal kinderen die je niet kent die een super leuke dag gaan hebben.

Toch stond er in de tijd dat ik kind was echt nooit iemand huilend bij de school. Niet met schoolreisjes, niet met kamp, niet met een afscheid (dat was er praktisch niet eens), niet bij de diploma uitreiking op de middelbare school, echt nooit. Misschien dat ze dat thuis wel deden, dat weet ik niet. Maar niet in het openbaar.
Ik weet ook vrij zeker dat ik het enorm beschamend had gevonden als dat zou gebeuren.

Nou en? We hebben het hier allemaal over onszelf, in het heden. Laat anderen gewoon in hun waarde? Hoe moeilijk kan het zijn om er niet per se iets van te hoeven vinden? 

Caramelzeezoutchocola schreef op 24-01-2022 om 13:17:

[..]

Sterker nog, heel veel kinderen willen vanaf een bepaalde basisschoolleeftijd niet meer dat hun ouder afscheid komt nemen/ op het schoolplein staat te wachten op hen. Het zijn echt sommige moeders ( of oma’s) die moeite hebben met afscheid nemen en hun kind achter te laten bij de juf en allemaal andere kinderen. En projecteren dit op hun kind door te zeggen dat het kind het spannend vindt/ moeite heeft met weggaan van mama. Vinden het moeilijk om geen controle te hebben over wie wat en waar het kind mee in aanraking komt op school, of elders in de grote boze buitenwereld.

Psychologie van de kouwe grond. Ik kan ook iets naars gaan beweren over het effect van ongevoelige, oordelende moeders. Is ook enorm veel over gezwateld door beroemde mannen. Moeders doen het niet gauw goed. Laat jezelf en anderen gewoon in de eigen waarde. Er is nergens een boekje waar in staat hoe het moet.